Beste meiden, Ik ben nu 6 maanden zwanger en ik heb al 5 jaar een angststoornis. Aan het begin van mijn zwangerschap, dus de eerste drie/vier maanden heb ik een behoorlijke terugval gehad. Ik kon alleen maar piekeren en had constand een angst gevoel. Op sommige dagen en nachten was ik zlefs zo in paniek en angstig dat ik niet kon slapen. Ik ben zo bang dat ik het kindje hiermee beschadigd heb, want ik lees overal dat juist de eerste drie maanden belangrijk zijn voor de hersenontwikkelig van de foetus. Nu daarin terugen gaat het goed, het tweede trimeste is z'on verschil. Wie heeft er ervaring mee en toch een gezond kindje opnde wereld gebracht?
POP-poli | POP-poli Kijk hier eens op. In mijn ziekenhuis gaat het alleen ietsje anders. Je komt op gewone controles bij de gyn. Met hem/haar bespreek je of je evt meer hulp nodig hebt. Je krijgt elke consult extra tijd en aandacht op het psychisch vlak. Ook elke keer een echo. Zodat je ontspannen weg gaat. Wil je om de 3 weken een echo ipv 4 weken dan kan dit. Alles is goed overleg. Als je eenmaal bevallen bent dan mag je 48 uur blijven zonder enige reden. Ze kijken echt goed samen met je om ervoor te zorgen dat je rustig en fijn de zwangerschap door komt. Mocht je meer vragen hebben kan je een pb sturen.
Ik heb hier ook ervaring mee. Hormonen kunnen behoorlijke monsters zijn. Mijn zwangere periode en de begin periode van ons als nieuw gezin heeft dit voor extra zorgen gezorgd. Hopelijk heb je iemand die het kan monitoren, of ga je op zoek naar iemand die dat kan. Maar verder is het fijn om te weten dat het beter word als de hormonen weer minder worden. Ik was ook bang voor het gevolg voor de kindjes. Maar so far so good. Het zijn twee vrolijke mannekes die niet snel in de stress schieten en zich goed ontwikkelen. Het is vooral voor jezelf vervelend. Ja er zijn dingen die invloed kunnen hebben op een foetus. Maar een foetus kan best wel veel hebben. Probeer je daar niet druk om te maken. Zolang jij hulp hebt en om gaat met je angst doe je al alles dat je kan. Meer kun je niet doen.
Bedankt voor jullie reacies, pop poli ben ik geweest de eerste weken van mijn zwangerschap, ik slik geen medicatie en ik kon daar wel met een maatschappelijk werker praten, maar ik vind het moeilijk om over m'n angsten te praten want dan ben je er alleen maar mee bezig, en ik was al contant angstig dus ik wilde het niet oproepen. Maar als er wat was kon ik altijd bellen om toch te komen praten en bij hun onder controle te blijven. Ik heb toen gekozen om bij mijn eigen vk praktijk te blijven, na de 16 weken ging het eindelijk beter, nu af en toe nog een angst gedachten maar het is niet zo heftig meer als die eerste weken, dat was echt een ramp, ik twijfelde aan alles, wilde en kon ik wel een tweede kindje aan? Met m'n angststoornis? Ik was compleet overstuur, piekeren, constant een angstig gevoel, hartkloppingen, slapenloze nachten. Ik kan nu zeggen, ja het gaat goed en wil dit kindje heel graag, maar toch ben ik bang, bang dat ik het kindje beschadigt heb door al die extreme angsten. Je leest zoveel dingen op internet over stress en angst tijdens de zwangerschap. En dat vooral de eerste drie maanden belangrijk zijn voor de ontwikkeling van de hersentjes. We zullen zien,hoop dat er in maart een gezond kindje geboren gaat worden..ook weet ik dat dit weer pure angst is, want het kindje groeit goed..volgens de vk
Ik ben geen arts, maar ik heb wel ervaring met een angststoornis tijdens de zwangerschap n.a.v. mijn eerste zwangerschap die helaas anders verliep dan gehoopt. Mijn zoontje die na mijn 2e zwangerschap (met angst) is geboren is een heerlijk vrolijk mannetje die hier totaal geen last van heeft gehad. Het schijnt dat alleen stress slecht is op een niveau dat je moet overleven, denk aan oorlogssituaties. Wat jij hebt is niet leuk, maar vooral heel moeilijk voor jezelf. Hopelijk kan je het toch een beetje loslaten.
Heel herkenbaar, helaas. Ik heb zelf ook een paar jaar last van een angststoornis. Heb er therapie voor gevolgd en het ging aardig goed, tot ik zwanger werd. Ik geef ook deels de hormonen de schuld maar man man, wat heb ik me een zorgen gemaakt. Heel de zwangerschap door! Als ik iets twijfelachtigs had gegeten, als iemand iets verkeerds had gezegd (wat een kleine buik nog voor dit termijn, dat soort dingen) of als ik de kleine niet vaak voelde op een dag. Als er dan even niets was om me druk om te maken, dan zat ik net als jou in de zorg over of de stress kwaad kan. Mijn kleine man is nu 6 maanden en ook so far so good, een heerlijk gezond vrolijk mannetje. Ook niet erg onrustig geweest na de bevalling o.i.d. Ik geloof dat stress nooit goed is, maar dat het inderdaad de stress is waarvan je hartslag flink omhoog gaat en waarbij er echt stresshormonen vrij komen, wat dan eventueel kwaad zou kunnen. Maar ook dan denk ik dat het meestal wel meevalt! Nu achteraf kan ik dat makkelijk zeggen. In de zwangerschap namen de hormonen het echt over. Ik hoop dat je het toch aandurft om het los te laten en dat je durft te vertrouwen op een gezonde zwangerschap en kindje! Het is zo zonde al die zorgen he. Je kan me altijd een pb sturen als je hierover wil praten. Ik weet precies hoe het is...
Ik had ernstige angst voor de bevalling tijdens mijn vorige zwangerschap. Via mijn gynaecoloog kwam ik bij een therapeut terecht die gespecialiseerd is in het helpen en begeleiden van zwangere vrouwen die traumatische ervaringen en/of angsten hebben. Gesprekken met haar waren heel erg fijn en verhelderend. Het ging niet constant over mijn angst op zich, maar zij zorgde ervoor dat ik me juist op het positieve kon richten. Echt erg effectief. Mocht je willen dan kan ik je haar gegevens sturen. Je moet niks uiteraard, het gaat om wat jij wil. Als het nu gewoon goed gaat is het niet nodig, kan ik niet voor je inschatten.
Mag ik hier ook mee praten? Ik heb volgens mij normaal geen angststoornis maar ben wel erg van de controle en voorbereiding. Laat dat met een zwangerschap nou heel moeilijk zijn. We zijn een jaar bezig geweest om zwanger te worden en sinds een week weten we dat we zwanger zijn. In eerste instantie dolgelukkig maar al snel sloeg het om in paniek. Ik voel me verder harstikke goed eigenlijk, alleen wat moe. Ik slaap ontzettend slecht, lig uren wakker en ben bang voor alle veranderingen die het teweeg gaan brengen. Zelfs de gedachte, wil ik dit eigenlijk wel komt op, maar dat is absurd want we leven er een jaar naar toe en nu is het BAM zo ver. Ik kan me niet voorbereiden hoe het zal zijn in combinatie met werk, een Eigen paard en een vriend die veel uren maakt maar wel elke woensdag vrij is. Met vrienden die ook ver weg wonen en mijn familie ook. Ik vind het moeilijk om dit los te kunnen laten en voel me schuldig dat ik niet op die roze wolk zit. 22 December heb ik een afspraak met de verloskundige en wil dit dan zeker ter sprake brengen. Daarna willen we het mensen gaan vertellen, misschien dat het dan allemaal wat minder wordt. Ik hoop het iig. Sorry voor alle negativiteit maar weet even niet goed wat ik ermee aan moet. Ik wil dolgelukkig zijn en stralen. Heeft iemand ervaring, en wat heb je toen gedaan?
Extreme angst en stress is altijd slecht. Niet alleen in de eerste 3 maanden. Maar gedurende de hele zwangerschap, het kan de bevalling tegenwerken. En wat dacht je van daarna tijdens de opvoeding en verzorging van een kind? Er zullen tal van momenten komen die voor angst en stress zorgen als je kind er eenmaal is (een kind is nu eenmaal kwetsbaar, kan ziek worden, ongelukjes krijgen etc). Verder zijn veel stoornissen erfelijk en bestaat natuurlijk de kans dat jouw angst een belemmering gaat zijn voor je kind. Of dat jij het overdraagt op je kind (die voorbeelden ken ik helaas ook ). Ga zo snel mogelijk weer onder behandeling. Niet alleen voor tijdens de zwangerschap. Maar juist ook voor de periode daarna. Bij de pop.poli zitten menSen die hierin gespecialiseerd zijn. Een gewone verloskundige is dat niet. En dat je kindje goed blijft groeien zegt natuurlijk verder weinig. Dit zijn problemen die je pas op lange termijn ziet. Zorg voor een goede behandeling en begeleiding. Zodat je een stabiele moeder kunt worden en blijven.
Dit. En ik wil eventjes zeggen dat de hersenen tot de puberteit zich blijven ontwikkelen. Veel sterkte en succes voor jullie allen. Zoals je in dit topic alleen al ziet ben je niet alleen x