Aprilgirls Deel 2

spannend ilona, morgen is het zover!

 

druk! haha, ook eigenlijk helemaal geen tijd voor het forum nu

 

oh! heb ik die hier niet geplaatst? hahah
komtie!

 

Mijn bevallingsverhaal...is alweer even geleden, haha, maar ga het toch maar eens uittypen voor ik dadelijk vanalles vergeet.
Het zal een heel verhaal worden, dus voor wie het wil lezen; Succes!

's ochtends om 7.30 zijn we in het ziekenhuis aangekomen. Naar DE kamer gebracht waar het uiteindelijk allemaal moest gaan gebeuren.
Rond 8.00 uur kwam de verpleegkundige de gel inbrengen bij mij. Van te voren keek ze nog even naar de ontsluiting: 2 centimeter. Onze Daan was wel ingedaald, maar lag nog niet vast in mijn bekken. Rond 11.00 uur zou de verpleegkundige terug komen. Ook rond die tijd, 11.00 uur, begon ik de eerste lichte weeën te voelen. Ze heeft toen mijn vliezen gebroken zodat Daan volledig vast zou komen te liggen in mijn bekken, en ze zou rond 13.00 zou ze weer terug komen. (wat een hoop vruchtwater!! De verpleegkundige stond er van te kijken en had het druk met meer luiers op het bed leggen!)
Vanaf een uur of 12.00 begonnen de weeën toch wel te versterken en moest ik ze behoorlijk weg zuchten. Rond 13.30 kwam de verloskundige terug en merkte ik dat ik de weeën nog wel aan kon, maar dat ze toch wel erg zwaar en vaak begonnen te komen. En van elke 4 weeën ongeveer was er telkens 1 ontzettend heftig. Ze kwamen toen al rond de 2 minuten ongeveer.
Ik heb toen gevraagd om een ruggenprik (13.45) omdat de pijn nog een stuk erger zou gaan worden en ik het nu al behoorlijk vond. De verloskundige zou het gaan regelen, maar ik moest er wel rekening mee houden dat het de ene keer 5 minuten duurt voor je terecht kan, maar de andere keer ook 30 minuten.
Een half uur later, met flinke weeën die nu echt pijn deden en om de 1.5 minuut kwamen gebeld naar de verloskundige.
Ze zou een telefoontje krijgen vanuit anesthesie wanneer ik terecht kon... zucht.
Uiteindelijk 55 minuten later werd ik eindelijk naar de afdeling anesthesie gebracht met flink pijn. Dus al puffend en zuchtend door het ziekenhuis heen op m'n bedje, waarbij ook nog eens de dienstlift wegens werkzaamheden niet gebruikt kon worden en ik dus gewoon via de bezoekersliften moest. Nja, gaf ik niet zo veel om met alle pijn, maar goed, dat was nou niet echt prettig.
Ruggenprik (14.40) deed gelukkig verder niet echt pijn, zeker niet met het verdovend prikje vooraf.
Ik voelde na een minuutje of 5 het grootste deel van de pijn eindelijk afnemen. Wat een opluchting!
Weer terug gebracht naar de kamer, maar ik heb werkelijk geen flauw idee hoe lang het geduurd heeft tot ik voelde dat de weeën ineens weer pijnlijker begonnen te worden. Voor mijn gevoel een uurtje, misschien anderhalf, maar het zou ook heel goed langer kunnen zijn.
De verloskundige stond ook op de kamer, geen idee wat ze aan het doen was, haha, maar goed, bij haar aangegeven dat ik toch wel weer flink pijn begon te krijgen tijdens de weeën.
Ze riep de verpleegkundige erbij en toen ze keek zei ze dat dat wel zou kunnen; ik zat al op 10 centimeter! Conclusie: ruggenprik uitzetten en wachten op de persweeën...
Rond 18.30 uur meende ik dat ik persweeën had, maar de verpleegkundige gaf aan dat ze dat nog niet waren. Helaas, dus weer verder puffen.
Om 19.00 uur gaf ik aan toch wel echt persdrang te voelen, en toen mocht ik aan de gang!
Ondertussen was er nog een verloskundige en een gynaecoloog bijgekomen. Drukte op de kamer dus! Het echo-apparaat werd klaargezet, mutsjes voor de kindjes werden klaargelegd met een stuk tape waarop KINDJE 1 en KINDJE 2 werd geschreven. Ook een polsbandje met 'baby van den Heuvel 1 en 2' werd klaargelegd.
Elke wee moest ik proberen 3 keer te persen maar dat viel me behoorlijk zwaar. Met 2 keer flink persen kon ik bijna niet nog en 3e keer. Door flinke steun van Arno en de verpleegkundige/verloskundige (de gynaecoloog vond ik maar irritant want die deed net alsof ik m'n best niet genoeg deed) kreeg het bij de volgende weeën toch wel meestal voor elkaar om 3 keer te persen. Echter na (volgens mij) ongeveer 10 persweeën zei de gynaecoloog dat ze zag dat ik behoorlijk moe begon te worden en de weeën begonnen ook af te nemen en er zaten behoorlijke pauzes (2 minuten ongeveer) in. Dus werden de weeën opgevoerd. Na (ik denk) ongeveer 5 persweeën zei de verpleegkundige dat het hoofdje er maar niet door heen kwam en dat ze toch een knip moest gaan zetten om ruimte te maken. Ze stelde me gerust dat ik hier niet veel van zou voelen omdat ze het eerst zouden verdoven. Dit voelde een beetje branderig maar niet pijnlijk, vergeleken met de rest .
Vervolgens zetten ze in een perswee de knip, waar ik totaal niets van voelde gelukkig.
En jawel, die knip hielp, want na een keer of 4-5 persen kwam toen eindelijk onze Daan (19.57 en 2505 gram)!!
Hij huilde meteen dus een zucht van opluchting bij mij. Ik kreeg hem ook gelijk op mijn borst gelegd; wat heeeerlijk!! Arno heeft de navelstreng doorgeknipt waarvan de verloskundige een hele charmante foto maakte...(die hebben we héél gauw weggegooid toen we de foto's terug zijn gaan kijken want daar was íetsjes meer op te zien dan alleen de navelstreng van Daan, hahah)
Terwijl ik met m'n eerste mannetje op mijn borst lag voelde ik plotseling na 2 minuten dat er iets ontzettend groots van onderen eruit kwam. Dus ik vroeg nog heel mooi: "huh?? Is de andere nu al geboren??" maar nee...dat was het vruchtwater van Jesse! hahaha, wát een waterval weer!! De verpleegkundigen hadden hier ook niet op gerekend met als resultaat mijn hele benen zeiknat en ook alle schoenen van de verpleegkundigen en Arno. hahah!

 

Paar minuutjes later gaf ik aan te voelen dat ik moest persen, dus ze hadden niet eens tijd om een liggingsecho te maken!
De gynaecoloog kwam voelen hoe Jesse lag, en gelukkig was dit ook in hoofdligging. Ik was hier nog heel even bang voor geweest. Hij lag dan wel in hoofdligging voor de bevalling, maar hij neigde ook naar dwars.
Het was duidelijk dat Daan de weg al vrij gemaakt had en met 3 keer persen werd Jesse geboren om 20.09 uur. (2765 gram)
Ook hij huilde gelijk toen ie eruit was. Hij had de navelstreng om zijn voetjes zitten, dus die werd gelijk los gemaakt.

Nou, alles leek dus in eerste instantie helemaal goed dus wij waren dolgelukkig. Alleen had Daan een laag glucosegehalte en kreeg hiervoor een cupje melk.
Arno zijn ouders zaten al in het ziekenhuis te wachten blijkbaar (wisten wij helemaal niet haha). Ook ons pap meteen gebeld zodat hij ook kon komen.
Uiteindelijk rond 21.30 mochten ze bij ons naar binnen komen; toen was ik weer een beetje gefatsoeneerd (met andere woorden: bedekt en een beetje gewassen) en iedereen helemaal gelukkig en blij.
Om 23.00u ging de verloskundige die onze kindjes gewogen en getempt had naar huis en kwam de volgende verloskundige. Ook onze familie ging naar huis.
Toen de andere verloskundige ook de temp van Daan op wilde nemen, zei ze dat de thermometer helemaal niet in zijn anus kon; ze zag wel de aanleg van de anus, maar geen gaatje.
Ze heeft toen een verpleegkundige erbij gehaald. Die heeft gekeken en kon ook geen gaatje vinden. Vervolgens werd besloten dan een kinderarts ernaar te laten kijken. Arno ging mee naar de afdeling waar de kinderarts was en ik bleef in de kamer bij Jesse, nog van geen kwaad bewust..
De verloskundige zei na een kwartiertje dat wij ook best naar de afdeling waar Daan was konden gaan. Dit vond ik inderdaad wel erg fijn, dus zij bracht me erheen.
Toen ik Arno zag, en zijn gezicht zag, wist ik dat er iets niet goed was. En vanaf toen begon het hele gedoe...
De kinderarts stelde vast dat er geen poepgaatje was. Ook zijn glucosegehalte was nog steeds laag.
Daan had daarnaast heel veel last van slijm wat in zijn mondje kwam. (dit kwam uiteindelijk doordat zijn maag al die tijd gevuld was met lucht in plaats van vruchtwater.)
Vervolgens wilde ze een sonde inbrengen, maar dit lukte niet. (arm mannetje; ze hebben het 3 of 4 keer geprobeerd..)
Vervolgens werd er een foto gemaakt om te kijken waarom het niet lukte en toen werd duidelijk dat de sonde er helemaal niet in kon omdat de slokdarm een onderbreking had. Vervolgens is er direct gebeld naar het Rabout ziekenhuis en werd er een ambulance gestuurd om Daan op te halen. Duurde ongeveer 45 minuten voor deze er was en ondertussen kreeg Daan een infuus en allerlei andere kabeltjes en draadjes aan z'n lijfje .
Uiteindelijk is Daan rond 2.30 uur meegegaan met de ambulance. Wij bleven totaal verbijsterd en verdrietig achter, met een kinderarts die ons totaal niets kon vertellen over wat Daan nu had. Ze bedoelde het goed, maar ze heeft ons ontzettend schrik aangejaagd door te zeggen dat het goed kon zijn dat Daan maanden in het ziekenhuis zou moeten blijven, dat het goed kon zijn dat hij meerdere aandoeningen zou hebben aan bijvoorbeeld hart, longen, nieren, ruggewervel en dat het ook goed een syndroom kon zijn. Hierbij noemde ze als voorbeeld het syndroom van Down, waarbij Arno en ik helemaal overstuur raakte. "Nee, dat heeft jullie Daan niet, maar dat is ook een syndroom bijvoorbeeld..."
Pfff...je kan je wel voorstellen dat wij hiervan dus écht ontzettend schrokken en wij dus ook echt ontzettend slecht ingelicht zijn door haar. Ze gaf aan niet te weten wat het was, nou, prima, maar dan had ze het daarbij moeten laten in plaats van zelf gaan gokken wat het dan kon zijn. Want achteraf in het Radbout, waar we de volgende ochtend heen zijn gegaan (kon niet eerder omdat ze geen plaats hadden Arno, mij en Jesse), werden we juist ontzettend gerustgesteld.De verloskundige die dus om 23.00u naar huis gegaan is, blijkt ondanks de mutsjes én polsbandjes achteraf alsnog onze kindjes omgewisseld te hebben. Ze had de temperatuur van Jesse op Daan zijn kaart gezet en de temperatuur van Jesse had ze niet eens opgenomen. Ook had ze op zijn kaart gezet dat Daan aan de borst gedronken had terwijl dit Jesse was.
Arno vond dit achteraf gezien ook al erg raar, want hij heeft Daan de hele tijd vast gehad en hij stond erbij toen ze Daan gingen wegen en schoonmaken en hij wist eigenlijk zeker dat ze hem niet had getemperatuurd.
De kinderarts heeft ons gezegd dat ze hier zeker nog iets van zou horen aangezien dit dus echt niet kan.
Maar goed, na een erg beroerde nacht zijn we de volgende ochtend naar Nijmegen gegaan. Jesse en ik met de ambulance en Arno met de auto.
De rest van het verhaal is bekend..
Ik moet zeggen dat de bevalling zelf mij op zich is meegevallen. Het pijnlijkste vond ik de 55 minuten weeën tot ik de ruggenprik kreeg. Als die soepel verlopen was en ik dit eerder mijn prik had kunnen hebben, dan denk ik dat ik had kunnen zeggen dat ik een goede bevalling gehad heb. Wel fijn dus .

 

Wow lin meid wat heftig!!!
respect meissie!!!

 

He Iloon,

Helaas is niets in het leven makkelijk. Of zoals mijn moeder vroeger zei, "volwassen worden en zijn, doet zeer"
Maar dat maakt het niet minder k**! Baal mee voor je! Ik hoop dat je morgen snel terecht kan. En als je he echt niet vertrouwd, vanavond nog naar de spoedeisende hulp. Als je zegt bang te zijn dat het weer mis gaat, moeten ze je helpen (tenmiste, hier in het zh doen ze dat)

Succes iig en een dikke knuffel!

Knuf Sookie

 

lieve iloon!!
bah zeg meid wat lees ik nu!!!
weg met dat bloed potverdikkeme!!(en dan druk ik me zelf erg netjes uit!!!)lieverd veel sterkte!! en echt meid gewoon bellen.
misschien gewoon nu al bellen!!!