Heel lang en te vaak heb ik dingen maar gedaan en toegelaten om de liefde en vrede te bewaren, maar dat is wel aan het veranderen. Eenmaal over de grens heen, dan blijft het over de grens heen. Maar moet wel eerlijk zeggen dat het wel uitmaakt om wie het gaat en hoe het contact was en niet onbelangrijk wat er gebeurd is. Sinds kort officieel het contact met schoonouders verbroken. Teveel gebeurd, teveel gezegd en teveel niet gedaan (beide kanten uiteraard), maar zand erover en niks uitpraten is voor ons de oplossing niet, want dan is het binnen de kortste keren weer mis. Er zal ook niks veranderen, zeker niet aan die kant, dus dan houd het op. Het is tijd om onze energie ergens anders in te steken!
Nee, totaal niet eigenlijk Toen ik 16 of 17 was heeft mijn neefje mij een "vieze vuile k*nker pot" genoemd (als openbare MSN status, was geen ruzie ofzo). Hij heeft daar een soort van verplicht zijn excuus voor moeten aanbieden en later ontkende hij het zelfs. Tot op de dag van vandaag is de band totaal verpest ik doe "normaal" tegen hem een van de weinige keren dat ik hem zie, als in: ik praat niet uit mezelf tegen hem en antwoord met korte antwoorden als hij iets vraagt. Maar mijn schoonmoeder heeft mij ook ooit gekwetst en die heb ik wel vergeven. Ik was ongeveer een jaar samen met manlief en toen was er iemand zwanger, ik zei: je raad nooit wie er zwanger is. Het eerste wat ze zei; jij toch niet he?! Dat was oprecht best pijnlijk. We waren niet bezig met kinderen krijgen ofzo maar het voelde meer als afwijzing naar mij toe. Alsof ik niet goed genoeg was en ze heeft nog meer dingen gedaan in het begin die me wel echt een beetje de grond in geboord hebben. Neem het haar niet meer kwalijk maar nu 7 jaar later herinner ik het me nog precies Ik herinner me sowieso heel veel wat mensen hebben gezegd of gedaan. Oftewel: nee ik vergeef niet gemakkelijk en ik onthoud helaas te veel!
Té vergevingsgezind hier Ik vind het moeilijk om lang boos te blijven. Zelfs wanneer mensen die hele erge dingen hebben gedaan dan weer lief komen doen vergeef ik (uiteindelijk!). Hoe erger, hoe langer boos uiteraard.... Als je dat al erg vindt... ik vergeet het ook nog eens! Misschien is dat het ook wel waarom ik de ergste dingen zelfs kan vergeven. Alleen 1 ding kan je niet aankomen en dat zijn mijn kinderen! Ga je daar grenzen over dan ben ik de ergste die je tegen kunt komen. Maar mezelf, dus een totaal ander verhaal tot hele erge ergernissen van mijn man aan toe. Die vindt het vreselijk dat ik bepaalde mensen dan nog de leuke kanten van ga benoemen. Maar ja zo ben ik nu eenmaal. Ik probeer wel wat harder te worden hierin, vooral omdat ik mezelf hierin wel zat ben als ik dan opnieuw weer ongelijkwaardig word behandeld. Het gaat wel al beter nu en merk dat het me wel steeds meer tegen begint te staan en mensen wel meer moeite moeten doen. Mensen waarbij het niet goed voelt, omdat ze misbruik van mijn (té) “lieve” kant willen maken, zet ik tegenwoordig wel aan de kant maar dan op een moment dat alles gewoon on speaking terms is laten doodbloeden. Ben dan dus niet meer boos oid.