Hoi meiden, ik heb even jullie advies nodig. Een tijdje geleden had mijn dochter slapeloze nachten en is een aantal nachten klaarwakker geweest. Ik baalde toen ontzettend van haar. Nu heb ik een "vriendin" gemailt "gadverdamme, wat heb ik een rotkind". Ze is al een paar nachten klaarwakker". Wat vinden jullie daarvan? Dat ik dat heb gemailt? Is dat erg? Denken jullie dat noot eens? Nu mailt ze me de hele tijd terug dat mijn dochter daar niks aan kan doen. Dat het niet normaal is dat ik dat denk. Dat ik moet leren om geduld te hebben. En dat ze zich vreselijk zorgen maakt om Sofie met zo'n moeder.
Ik persoonlijk heb dat nog nooit gedacht. Heb ook wel eens nachten opgezeten (geen volledige nachten, maar wel vaak 4/5 uur). Maar kan me best voorstellen dat je dat in een opwelling gezegd hebt... En ook al zou ik zoiets ooit gedacht hebben en uitgesproken hebben tegen een vriendin dan zou die vriendin ook wel weten dat ik het nooit zo bedoeld zou hebben als ze weet hoe je met je kind omgaat!
lekkere vriendin! Dat zou mijn vriendin niet meer zijn! Bah! Enne..over die opmerking, jij bent ook maar een mens! We zeggen allemaal wel een siets wat we niet zo bedoelen. Zolang je er niet naar handeld, en zoiets niet dagelijsk denkt, lijtk me er niks aan de hand. kus miek
Kan me ook voorstellen dat je dat hebt gezegd in een opwelling en vind de reactie dus een beetje overdreven. Gewoon mailen dat je dat in een opwelling hebt geschreven en dat je gewoon dood en doodmoe was ... en als ze dat niet snapt dan is het geen vriendin
Jullie moeten dus even weten dat ik dat 1 keer gedacht heb omdat ze al 3 nachten klaarwakker is en ik super moe was. Maar ik zou haar nooit iets aandoen en hou superveel van haar Om eerlijk te zijn vind ik het een ontzettende kwetsende beschuldigiging en ik weet nu niet zo goed hoe ik hiermee om moet gaan.
Pffff, wat een 'goede vriendin' zeg. Het is gewoon best moeilijk soms om je kind leuk te vinden als het heel veel en vaak huilt of juist niet slaapt. (onze dochter is helaas ook geen slapertje ) Dat heeft niets met het kind te maken, maar gewoon omdat je zelf ook hartstikke moe bent door weinig slaap etc...Het eerste jaar kan hartstikke zwaar zijn op meerdere fronten, zeker als het je eerste kindje is. Het is juist helemaal niet erg om zoiets te mailen, zo schrijf je de frustratie juist even van je af, benoem je je gevoel en meestal is de lucht daarna weer geklaard en kun je er weer tegenaan. Ik zou me helemaal geen zorgen maken, het lijkt me juist niet normaal als je je kind alleen maar helemaal toppie vindt, zelfs als ze veel huilen. En natuurlijk hebben wij, moeders, een flinke dosis geduld nodig, maar soms wordt het wel eens even teveel, dat lijkt mij in ieder geval geen schande. Hoop dat je je wat beter voelt. Hé, je bent vooralsnog gewoon mens hoor! Sterkte.
Als je het denkt (wat heel normaal is af ent oe hoor, je bent ook maar een mens) is het wel heel anders dan als het ineens 'zwart op wit' staat. Mails kunnen vaak ook heel anders overkomen dan de schrijver bedoelt, aangezien je geen stem/intonatie hoort en niet je gezicht erbij ziet. Maar dat zou je vriendin wel moeten kunnen snappen denk ik. Heeft ze zelf kinderen? Ik kan die van mij ook wel eens achter het behang plakken of baal wel eens van hem als ie weeeeer een keer z'n schone kleertjes onder spuugt (heb nogal een spugertje) en ik verzucht dat ik al 9 maanden naar zure melk ruik... Ik zou me niet druk maken en een keer mondeling je bedoeling van die opmerking uitleggen.
Ik riep vannacht nog ongeveer hetzelfde, alleen dat stukje van "wat heb ik een rotkind" roep ik er dan niet bij. Ik vind Jelte nooit een rotkind, in het ergste geval vertoont hij vervelend of lastig gedrag. Maar balen dat ik er weer uit moet, tjadat doe ik wel, en dan wordt er hier ook wel eens wat geroepen, meer een uiting van frustratie dan dat het een gemeende verwensing is. Trek het je niet aan! En wb je vriendin: daar zou ik toch ook maar duidelijk tegen zeggen dat het voor jou een momentopname was en dat je er nu wel klaar mee bent dat zij er op terug blijft komen. Succes!
snap het echt helemaal en heb het zelf best vaak gedacht en gezegd ( tegen mijn man ) Erikje heeft nog nooit doorgeslapen. Hij komt elke nacht wel zeker 4 keer. En alleen IK kan hem troosten dus het komt altijd op mij aan. Ja, dat breekt je op. Je bent uitgeput. Vooral ook omdat Erik de gave schijnt te hebben om te gaan huilen op het moment dat ik net in slaap val. alsof ie het ruikt!. Dus ik kan het me heel goed voorstellen dat je het wel eens denkt. Ik denk dat of je vriendin geen kinderen heeft of hele makkelijke kinderen. Misschien een goed gesprek een uitkomst bied? Dus niet via email maar gewoon in het echie zeg maar sterkte meis!
ik vind het en belachelijke reactie van je vriendin! Zij zou toch moeten snappen dat je ondanks alles wel van je kindje houdt, maar gewoon baalt van de situatie...
Nou ik heb t de afgelopen 2 dagen ook wel eens gedacht hoor. "Rotkind ga nou es gewoon slapen!" Tja...ben n mens zo blijkt maar weer eens. Als ik al weinig slaap en er dan n paar nachten komen dat ik totaal NIET slaap dan komt dat mn humeur niet ten goede. En dan verwoord je dat wel eens op n manier die je normaal niet zou doen. DUS Gefeliciteerd je hoort bij het menselijk ras. Nu je vriendin nog Weet niet hoe goed de verhoudingen waren voor dit voor val maar als de vriendschap veel waard is zou ik idd haar er eens over bellen of face to face er over praten. Niet over de email of msn. Dan kunnen dit soort gesprekken uit de hand lopen omdat de intonatie idd weg is. Er kunnen wel emoticons achter gezet worden maar dan nog is niet altijd helemaal duidelijk hoe iets bedoeld word.
nou, ik heb het makkelijkste kind ter wereld en zelfs áls hij al een keer huilt, kan ook ik wel eens zeggen dat ik er gek van word...hoezo we zijn allemaal mensen. Misschien kun je je vriendin even terug mailen en doen alsof het min of meer een grapje was; zoiets als: hahaha zó bedoelde ik het nou ook weer niet; naturlijk houdt ik van mijn kind... (dat is toch ook zo?)
Wat iemand al eerder zei, zwart op wit kunnen dingen harder overkomen. En zij kan wel denken dat je het niet zo bedoelde, maar dat weet ze niet zeker. De situaties waarbij de ouders de kinderen uiteindelijk wel wat aan doen, dacht de omgeving ook niet dat dat zou gebeuren. En dan wist de omgeving het ook zeker. Gewoon even uitleggen aan haar.
ppffff, nou hier ook hoor! Ik heb wel verschillende keren gedacht waar ben ik aan begonnen, vooral in het begin toen Ryan veel huilde en nu nog regelmatig met zij huiluurtjes dat ik denk alsjeblieft zeg. Als hij dan weer gaat lachen of een grappig geluidje maakt, is dat gevoel zo weer verdwenen. En zoals iedereen al zegt je bent ook maar gewoon een mens!
Kent ze jou wel goed? Want mensen die je kennen weten wel hoe je dingen bedoeld neem ik aan? Ik zeg t ook wel eens wat een etter heb ik zeg...niet tegen mn kind natuurlijk maar wel bij vrienden.
ik slaap al ruim 1 jaar niet goed op 3 nachtjes na die alicia is gaan logeren. er zijn piriodes dat ik het moet doen met 3 uurtjes slaap nog wel onderbroken. dit kan erg vermoeiend zijn en denk dan wel is waar ben ik aan begonne. als ik echter dan dat snoetje zie met die brede lach als ze mama ziet weet ik dat ik er weer een dag tegen aan kan en hoop elke keer weer dat het vanacht beter wordt. nu is ze weer niet helemaal lekker en dus zit ik al 2 nachten elk half uur langs der bedje om de te troosten . erg vermoeiend maar dat hoort er nu eenmaal bij. we gaan nu voor een 2e en hoop wel dat deze beter slaapt maar dat zullen we vanzelf zien kindjes hebben nu eenmaal voor en nadelen maar allemaal zijn ze toch weer fantastisch en kindjes om trots op te zijn.
Natuurlijk meen ik zoiets niet oprecht en is dat inderdaad een momentopname als je weing slaap hebt gehad. Maar zij mailde me "En mocht je opmerking een grap zijn geweest, dan is dat nog een misplaatste grap". Ze heeft zelf ook een dochtertje en ze schelen niet zoveel van elkaar in leeftijd. Ik ken haar sinds mijn zwangerschap en we mailden elkaar vrij veel persoonlijke dingen. Ook over het moederschap. En ik ben nogal een flapuit en roep wel vaker dingen die ik niet zo meen en dat weet ze ook.
Ik hoor dat ook vaak, "Je weet toch waar je aan begonnen bent?". Ik vind dat zo'n onzin reden! Want, wie zegt dat je kind een huilbaby is? Wie zegt dat je kind iets mankeert? Ik bedoel, natuurlijk weet je de gebroken nachten, maar je denkt dan toch niet gelijk aan een huilbaby die 15 maanden lang jenkt? Gelukkig trek ik me er weinig van af maar t is wel irritant en t zijn voornamelijk mensen die geen kids hebben.
Toch fijn dat er ook nog perfecte ouders met perfecte kinderen bestaan, is het niet? Ik dacht dat dit alleen in boeken zo was