Bevallingsverhaal

Hierbij mijn verhaal
Ik heb het voor mezelf opgeschreven (en later voor Fabiënne), vandaar dat het niet in de ik-stijl geschreven is.

Ik vond het altijd erg leuk om verhaaltjes van andere te lezen, vandaar dat ik ook mijn verhaal plaats.
Let op: Het is wel erg uitgebreid, dus erg lang.


Woensdag (20 januari) om 11.10u had mama een afspraak bij de verloskundige en omdat papa thuis was en zich iets beter voelde, ging hij mee. Bij de verloskundige heeft mama uitgelegd dat ze veel last had van slapeloze nachten en buikkrampen. De verloskundige kon hier zelf niets aan doen en besloot om mama door te verwijzen naar de gynaecoloog in het ziekenhuis. Daar zouden ze kijken wat ze ervan vonden en eventueel een afspraak maken om de bevalling in te leiden.
Om 14.00u konden we terecht in het ziekenhuis, waar mama eerst een CTG filmpje kreeg om te kijken hoe het met jou ging. Volgens de gynaecoloog was met jou alles in orde en mama zag dat er al lichte weetjes in haar buik waren. Dit voelde mama nog niet echt, het voelde als een lichte “spanning” in haar onderbuik. De gynaecoloog wilde even weten hoe het er van binnen voor stond en voelde dat mama al 1-2cm ontsluiting had en de baarmoedermond week was. Hij heeft mama toen ook gelijk gestript, dit betekend dat de vliezen los worden gemaakt van de baarmoederrand. Het zou kunnen dat de bevalling hierdoor in gang wordt gezet, maar die kans is klein. Daarom had de gynaecoloog geadviseerd om dit op vrijdag en maandag nog een keer te laten doen bij de verloskundige. We hadden ook al een afspraak gepland om de bevalling in het ziekenhuis te laten inleiden (mocht het strippen geen succes zijn). De afspraak stond voor woensdag 27 januari om 8.00u. Toen mochten we weer naar huis.

Op de weg terug begon mama al last te krijgen van lichte krampjes. We wisten toen nog niet dat dit het begin was van de weeën, maar dachten dat het onschuldige krampjes waren van het strippen.
Toen we thuiskwamen werden de krampjes steeds heviger en hielden we er al stiekem rekening mee dat je vandaag geboren kon worden. Mama had nog geen “vluchtkoffertje” klaar gezet om mee te nemen naar het ziekenhuis, omdat ze ervan uit ging dat de bevalling thuis zou plaatsvinden. Toch haalde papa mama over om dit voor de zekerheid te doen. Dus gingen we naar boven om de kleertjes van jou en de kleren van mama in te pakken. Omdat de krampjes bij mama steeds erger werden, zijn we beneden op de bank een DVD gaan kijken. Een paar uur later kon mama door de pijn van de krampen de serie niet meer volgen en zijn we wat gaan zappen op de televisie. Omdat de weeën met een regelmaat terugkwamen is papa begonnen met timen. Hij had een overzichtje gemaakt hoelang de weeën duurden en om de hoeveel tijd ze kwamen. De weeën duurden tussen de 45 en 60 seconden met een tussentijd van 5 tot 7 minuten. Als de weeën zouden aanhouden tot 21.00u zouden we de verloskundige bellen. Mama ging er toen al van uit dat je die nacht geboren zou worden en wilde daarom nog even gaan douchen en haar haar wassen. Papa ging mee voor het geval dat de weeën te hevig werden en hij moest natuurlijk nog steeds timen. Toen mama uit de douche kwam werden de weeën nog pijnlijker, daarom was ze ook blij toen het 21.00u was, zodat papa de verloskundige ging bellen. De verloskundige vertelde dat de weeën nog te kort duurden voor echte ontsluitingsweeën en stelde voor om rond 23.00u terug te bellen. We zijn toen weer naar beneden gegaan en gaan wachten totdat het 23.00u was. De weeën werden zo pijnlijk dat mama dacht dat de ontsluiting al heel ver was, maar toen de verloskundige om 23.15u kwam, bleek het maar 3-4cm te zijn. We waren erg teleurgesteld, omdat we dachten dat het ergste al achter de rug was, maar het ergste moest toen nog beginnen. De verloskundige stelde voor om voor pijnstilling toch naar het ziekenhuis te gaan en gaf aan dat er verschillende opties waren. Optie 1 konden we al gelijk uitsluiten, de ruggenprik,want hier was mama veel te bang voor. Optie 2 was een prik met een verdovend middel en een slaapverwekkend middel en optie 3 was een infuus met een verdovend middel waar mama zelf op een knopje kon drukken als een wee begon, voor pijnstilling. In overleg met de gynaecoloog kozen we voor optie 2, dit omdat de bevalling nog lang op zich kon laten wachten en mama met deze prik nog zou kunnen slapen. Om 00.00u, dus op jouw verjaardag, kwamen we aan in het ziekenhuis. Hier moest mama eerst nog een half uur aan de CTG, om te kijken hoe het met jou ging. Gelukkig bleek alles goed te zijn, dus mocht de prik gezet worden. Eerst twijfelde mama nog, omdat ze heel bang is voor spuiten, maar papa en de verpleegkundige haalde mama toch over. Even bleek de pijn weg te zijn, maar toch zette de weeën even later door. Er werd een extra bed naar de kamer gebracht, omdat de verpleegkundige ervan uit ging dat het nog even zou duren. Mama heeft toen een groot bed gekregen om op te liggen en eventueel slapen en papa mocht op het bed waar mama op bevallen is.

Vanwege het slaapmiddeltje heeft mama alleen maar de weeën meegemaakt, tussen de weeën door heeft ze geslapen terwijl papa er in de stress naast zat. De verpleegkundige is toen de kamer uitgegaan en mama heeft met veel hulp van papa de weeën op kunnen vangen. Om 2.15u heeft mama gevraagd aan papa om de verpleegkundige te roepen, omdat de weeën nog heftiger werden. Papa drukte op het knopje en de verpleegkundige kwam er direct aan. Ze vond dat de weeën heel snel op elkaar volgde en besloot de verloskundige te bellen. Toen zij om 2.30u aankwam, mocht mama op het bed van papa gaan liggen en werd het grote bed de kamer uit gereden. De verloskundige toucheerde mama en mama bleek al 8-9cm ontsluiting te hebben. Dit was dus erg snel gegaan. Er werd besloten om de vliezen te breken, maar dit wilde mama niet, omdat oma (Edyta) verteld heeft dat de weeën dan nog heftiger zouden worden. Gelukkig had de verloskundige net zo’n grote mond als mama en heeft ze stiekem toch de vliezen gebroken. Mama was nog steeds aan het jammeren dat ze niet wilde, maar papa wist wel beter, de vliezen waren al gebroken. Hier voelde mama helemaal niks van. Het vruchtwater was groen, je had in het vruchtwater gepoept. Dit was een reden om mama nog een keer aan te sluiten aan de CTG. Hierop was je hartje moeilijk te vinden en papa merkte op dat je hartslag erg laag was. Toen hij de verpleegster aankeek, keek de verpleegster bezorgd terug. Dit was reden voor papa om in paniek te raken. Natuurlijk liet hij dit niet aan mama blijken, want die had andere dingen aan haar hoofd. Omdat je zo bewegelijk was, kon de CTG je hartslag ook niet goed registeren en daarom wilde de verloskundige dat er een schedelelektroden specialist bij kwam om stickers op je hoofdje te plakken, zodat je hartslag hierdoor goed geregistreerd werd. Helaas was er geen specialist aanwezig in het ziekenhuis en omdat mama al persweeën had besloot de verloskundige om mama maar te laten persen. Omdat mama de weeën zat was, heeft ze tijdens de persweeën uit alle macht geperst, zodat jij zo snel mogelijk geboren zou worden. De eerste perswee ging niet helemaal goed, mama begon te schreeuwen, terwijl ze die kracht eigenlijk moest bewaren voor het persen. De tweede perswee werd je hoofdje geboren. Toen de perswee over was, vroeg mama nog of ze gewoon door moest gaan met persen. De verloskundige vertelde dat dit pas hoefde bij de volgende perswee. De volgende perswee kwamen je schoudertjes en je buikje eruit en je beentjes kwamen er direct achterna. Het persen heeft in totaal 11 minuten geduurd. Toen heeft de verloskundige jou op mama’s buik gelegd. Hier werd je een beetje schoongemaakt en toegedekt met doeken, zodat je het niet koud zou krijgen. Mama was zo gelukkig en zo trots, je was zo’n mooi meisje! Papa moest er zelfs een beetje van huilen. De navelstreng klopte nog een tijdje door, na 14 minuten stopte dit en werd de placenta geboren. Papa knipte de navelstreng door, dit voelde heel sponzig aan en papa moest 2 of 3 keer knippen om erdoorheen te komen. Toen hebben ze jou verzorgd, gewogen, gemeten en aangekleed, natuurlijk heeft papa je toen geen moment uit het oog verloren. Bij mama werden 3 hechtinkjes geplaatst. Omdat dit pijnlijk kon zijn, werd het verdoofd met spray die naar bananen ruikt. Dit spul prikte heel erg, maar het hechten deed geen pijn. De hechtingen zaten erin en toen mocht je mooi aangekleed weer terug bij mama. De verpleegkundige en de verloskundige zijn toen de kamer uitgegaan en papa en mama konden eindelijk samen met jou zijn. Dit was een heel mooi moment. We genoten van je en jij van ons, je hebt helemaal niet gehuild. De verpleegkundige kwam beschuit met muisjes en wat te drinken brengen, daarna heeft papa jou voor het eerst vastgehouden. Na ongeveer een half uurtje heeft de verpleegkundige jou aan de borst gelegd, waar je gelijk toehapte. Hierna mocht mama kiezen of ze gewassen wilde worden of wilde douchen, mama wilde graag douchen en werd met een rolstoel naar een kamer met een douche gereden. Hier mocht mama gaan douchen en er werd verteld dat mama moest plassen. Dit deed erg veel pijn, maar mama zette door. Na het douchen werd mama teruggereden naar jou en papa en vertelde de verpleegkundige dat mama naar een andere afdeling zou gaan en papa ons daar om 9.00u kon komen ophalen. Daar was mama het niet mee eens en vroeg of we niet met z’n drietjes naar huis konden gaan. Dat mocht gelukkig. Papa pakte alle spulletjes in en zette jou in de maxi cosi. De verpleegkundige reed mama met jou in de maxi cosi op schoot naar de uitgang van het ziekenhuis. Papa reed de auto voor en we konden instappen. Mama bedankte de verpleegkundige, daarna reden we naar huis.

 

Dankjewel allemaal!!

Genieten doen we zeker! Ze doet het zoo goed, echt een heel lief meisje is het! Ze slaapt sinds 4 dagen ook al de hele nacht door!! Om 23.00u krijgt ze haar laatste fles en om 7.00u moeten we haar wakker maken voor haar ochtendvoeding. Ze huilt gelukkig maar heeel weinig meestal zo'n 15 minuten voordat ze haar fles krijgt, dus echt alleen maar als ze honger heeft. Ik ben zoo trots op haar.

 

Dankjewel

Hihihi, jouw kleintje heet hetzelfde