Hallo Dames Op het moment ben ik bezig met het verwerken van mijn miskraam 5,5 maand geleden. Ik heb het er heel moeilijk mee op het moment. Ik heb het die tijd een beetje weggedrukt en het is er uiteindelijk toch uitgekomen (wel goed hoor). Ik wilde eigenlijk wachten tot ik klaar was met mijn stage, maar dat lukt dus niet. Wat het voor mij alleen maar moeilijker is, is dat het lijkt alsof ineens iedereen om me heen zwanger is, wil worden of net bevallen is. Of vrienden die een kindje heeft gekregen en daar dan gezellig over vertellen. Ik vind dit moeilijk omdat mijn uitgerekende datum toch wel heel dicht in de buurt begint te komen. Op het werk kwamen ze weer leuk met foto's aan en babykleertjes. Het ergste komt nog want niemand weet het verder van mijn miskraam omdat ik het niet uit wil/kan spreken (dit ook vanwege mijn beoordeling, omdat ik op mijn kunnen beoordeeld wil worden en niet omdat ze me zielig vinden) Maar ik heb het idee dat mijn collega's wel wat door beginnen te krijgen omdat ik natuurlijk nu steeds wegloop als ze weer met babypraat beginnen wat ik eerder niet deed. Ik wil het eigenlijk pas zeggen als ik helemaal klaar ben met mezelf maar weet niet hoelang dat nog gaat duren. Eigenlijk ben ik nu helemaal in de war en wet ik niet meer wat ik wil doen. Is er bij jullie ook iemand die het niet op werk gemeld heeft? En hoe gaan jullie ermee om? Groetjes Liz.
Mijn mk is nu ook 5.5 maand geleden en bij mij blijft de pijn ook. Zeker, omdat, zoals je zegt, iedereen om je heen wel zwanger lijkt te zijn en blijven en bevalt van schattige babies..... Mijn ervaring is dat mensne het wel merken dat ik geen zin heb in babypraat ed en daar houden ze ook wel rekening mee. Maar.....ik heb het aan veel mensne verteld toen het gebeurde, ook omdat ik het van me af moest praten...Op mijn werk weten ze het ook en het is juist een enorme steun geweest. Ik kan nu van die vage dingen zeggen over zwangerschap ed en zij pikken dan meteen op dat het voor mij even niet leuk is. Da's echt fijn hoor. Ik zou dus toch iemand in vertrouwen nemen op je werk. Ik kan me nog herinneren dat een van mijn collega's moeilijk kinderen kon krijgen, dat had zij mij vertrouwelijk verteld (ik was er toen nog helemaal niet mee bezig). Inmiddels heeft ze twee schatjes, maar in die tijd kwam ik heel vaak voor haar op in dit soort gesprekken, zoals: let wel op wat je zegt, het is niet voor iedereen altijd even makkelijk enz. omdat niemand het wist dat het moeilijk was voor haar en ik zag haar dan langzaam weg kruipen en heel verdrietig worden. Zij heeft mij daar achteraf voor bedankt dat ik dat altijd deed. Verder is prtaen zowieso heel goed, maar iedereen doet het op zijn eigen manier dus praten hoeft voor jouw niet dé weg te zijn. Feit is wel dat je het moet verwerken. Ik heb zelf heel veel steun van mijn man (nog steeds) en daar praat ik lekker mee.