Even van mij afschrijven hoor... Mijn vader zit nogal in depressieve buien, maar sowieso is hij al een lastig type die alles en iedereen naar zijn hand probeert te zetten, nooit zijn ongelijk zal toegeven, en alles is de schuld van de hele wereld behalve van hem natuurlijk. Hij corrigeert mijn kinderen continue, en niet omdat ze ondeugend zijn, maar omdat hij niet tegen de herrie en drukte kan. Als ze teveel giegelen zit hij al demonstratief met zijn vingers in zijn oren. Hij werkt niet (zoekt wel), en zit de hele dag op de bank, mijn moeder werkt hele lange dagen en krijgt van hem totaal geen hulp in de huishouding. Zelfs mijn jongste zegt : Opa wil niet op staan dus ik kan niet met hem spelen. Mijn zoon van 5 heeft afgelopen weekend daar (bij opa en oma) gelogeerd, hartstikke leuk gehad, iedereen blij. Doen ze wel vaker, gewoon voor de gezelligheid. Zondag ging ik er naar toe omdat mijn vader ook nog jarig was. Hele dag door lag mijn oudste daar op bed met oorpijn. Tegen de tijd dat het eten eraan kwam kwam ze er weer bij zitten. Mijn zoon kwam toen heel enthousiast met 3 flesjes kinder sisi binen lopen en zei iets te hard 'Kijk eens wat ik heb!' gewoon puur uit enthousiasme voor zijn zussen. Ik zei ; ssssssjjjtt vanwege de oorpijn van mijn dochter. En mijn vader geeft hem gewoon een trap voor zijn kont :x Ik ben toen heel boos geworden, heb voor de kinderen nog het avondeten daar afgemaakt, heb dag gezegd en ben weg gegaan. Het ging niet hard, maar het was wel gemeend en dat vind ik nog veel erger :x Normaal heb ik iedere dag wel even contact met mijn vader, maar nu al sinds zondag niet. Ik ben nog steeds boos en verwacht op zijn minst een excuus. Maar hij lijkt nu juist wel boos op mij, echt weer typisch mijn vader. Waarschijnlijk ziet het er in zijn wereld nu zo uit, dat ik mijn vader onterecht gecorrigeerd heb en heeft hij zelf helemaal niks fout gedaan. Nu vind ik het zielig voor mijn moeder, want die zit er tussen in. Maar ik weiger om mijn vader weer tegemoet te komen. De laatste keer dat we een conflict hadden stopte hij acuut met zijn medicijnen, uit een soort protest. Toen is het vanzelf weer goed gekomen, nou ja goed, we zijn weer gaan praten en hebben het conflict verzwegen. Af en toe maakte hij nog een steek onder water, alsof het mijn schuld was. Het is waarschijnlijk een heel warrig verhaal, en normaal gesproken zou ik wel weer de 'wijste zijn' zoals mijn moeder altijd zei. Maar ik kan mij er niet over heen zetten dat hij gemeend mijn zoon een schop heeft verkocht. Is dat heel gek !?
Ik snap goed dat je boos bent. Wat een lastige en vervelende situatie. Omwille van mijn moeder zou ik denk in jouw geval eens binnenstappen als je kinderen op school oid zijn en zeggen: zo, en dit is wat ik ervan vind. Zonder teveel lading. Gewoon zeggen dat je dit niet wilt bij je kinderen en dat jij daar de bepalende stem in hebt als ouder. Of heb je dan oorlog? Je bent al boos geworden (terecht). Dus ik zou het nu op een doodnormale manier brengen: dit wil ik niet punt.
Oh jee Ik snap je heel goed! En ja hoor, ik vind je boosheid terecht. Je vader komt waarschijnlijk altijd weg met dingen en dit keer wil je dat niet laten gebeuren, omdat het altijd de ander 'ontkent'. Als het over HEM gaat, dan tel jij niet. Dus misschien is dit gewoon de druppel... Ik ken ook mensen die het altijd altijd altijd weten om te draaien. Daar kom je dus niet doorheen. Zal ook nooit gebeuren. En dat moet je ook eigenlijk niet verwachten. Mijn advies aan jou: mocht je je uitspreken naar hem, verwacht dan niet dat je krijgt te horen wat je wilt horen. (calculeer dat maar alvast in). Maar als je denkt dat het voor JOU in ieder geval goed is om het dan gezegd te hebben, kwijt te zijn, doe het dan. Spreek je uit en wees duidelijk: dit ging te ver. Sterkte, ik snap de frustratie...
Wat is er toch aan de hand met de opa's en oma's tegenwoordig! Nee, alle gekheid, maar ik lees de laatste tijd vaak dit soort verhalen. Meid, je hebt gelijk, bent terecht boos en ik zou ook zeker een excuus eisen. Ook al is iemand depressief etc. dat geeft iemand nog niet het recht iemand aan te raken. En zeker geen kind.
Ik zou een gesprek aangaan, dat jij de ouder bent en dat als jij er bent hij zich er niet mee moet bemoeien! Mijn vader had daar ook een handje van en leuk vond hij het niet dat ik hem, in het bijzijn van iedereen even terugfloot, maar duidelijk was het wel!
Dat gaat hij ook zeker niet waarderen, ik weet zeker als ik hem ga bellen, dat hij dan kortaf en lelijk tegen mij gaat doen. Het liefst kap ik alle contact voorlopig af, laat hij maar de eerste stap zetten, ik kan ook zo koppig zijn namelijk
Je bent terecht boos. Ook opa mag geen kinderen schoppen. En dat het feit dat je vader (mogelijk) depressief is, is geen excuus. Het is 'gewoon' een ziekte die je kan behandelen. Zou wel het bespreken met je vader hoe jij je er bij voelt en dat je excuses verwacht.
Toch zou ik een gesprekje aanknopen. Zonder kinderen, maar wel met je moeder erbij. Zou wel benieuwd zijn hoe zij ertegenaan kijkt want zij heeft dit vast dagelijks. En k zou heel voorzichtig opperen om eens naar de huisarts te gaan voor een gesprek. Volgens mij zit je pa echt veel minder goed in zijn vel dat dat hij zich voordoet. Stoppen met medicijnen is niet verstandig. Depressiviteit doet rare dingen met een mens, maar zomaar stoppen met je medicatie is gevaarlijk. Wat je zoon betreft: dat is natuurlijk niet goed en daar zou ik ook zeker wat van zeggen. Maar ik zou het gesprek ingaan met het idee dat je er van geschrokken bent en dat je je zorgen maakt om hem.
Ik ben het dokter gesprek al zo vaak aangegaan. Hij kan ook bijna niet meer van de bank af vanwege heup problemen, maar ja die verdwijnen niet door op de bank te blijven zitten. Hij krijgt al anti depressiva, medicijnen tegen hoge bloeddruk en nog iets kalmerends geloof ik. Als ik aankaart om eens naar de dokter te gaan krijg ik standaard het 'die kan toch niks doen' verhaal. Mijn moeder heeft er idd dagelijks last van. Ik riep op mijn 13e al waarom ze in hemelsnaam nog bij hem bleef. Kan je nagaan
Mijn vader zit nogal in depressieve buien, maar sowieso is hij al een lastig type die alles en iedereen naar zijn hand probeert te zetten, nooit zijn ongelijk zal toegeven, en alles is de schuld van de hele wereld behalve van hem natuurlijk. dit lijkt mij meer borderline dan depressieve buien eerlijk gezegd. en zal het gewoon de schuld van je zoontje zijn dat hij een schop gekregen heeft. ze zullen nooit fouten erkennen en als ze iets hebben gedaan wat niet hoort hebben ze daar altijd een hele goede reden voor dus excuus zal je denk ik niet krijgen het was immers het geroep van je zoontje waardoor hij die schop wel moest geven? borderliners kunnen heel moeilijke mensen zijn om mee te leven. en nee ik roep niet zomaar wat heb er zelf ervaring mee in mijn directe omgeving. wij hebben met deze persoon dan ook weinig contact hoe moeilijk dat soms ook is. ik heb wel geaccepteerd dat deze persoon nou eenmaal een ziekte heeft maar ik wil de negativiteit er van zo min mogelijk bij mijn kinderen die snappen dat nog niet maar kan het voor mezelf wel makkelijk langs me heen laten gaan. je kan wel proberen om in het bijzijn van je moeder (als die in dit geval aan jouw kant staat) met hem te praten. je zoontje zal er wel van geschrokken zijn dat opa hem zo een schop!! geeft en hem dat proberen uit te leggen. als er gestraft moet worden kunnen de ouders van het kind dat zelf wel. opvoeden is ook jouw taak en als het hem niet zint moet hij dat met jou overleggen en niet zelf straffen uit gaan delen. ik hoop dat je er uit kan komen met je vader zonder dat jij met een schuldgevoel achter blijft.
Dat vermoeden heb ik ook wel eens ja. Op het moment dat hij werk heeft, of zicht op werk, dan is hij minder depressief en kan hij zelfs gezellig zijn. Omdat hij nu weer in zo'n dip zit, noem ik het een depressieve bui. Maar het klinkt echt als een borderliner. Hij zei laatst ook na een sollicitatie; als het alleen maar is voor 6 maanden om vervolgens weer op straat te staan heb ik er ook geen zin in. Toen ik puber was en iets deed wat hem niet zinde, kon hij 's nachts ineens gek worden van woede, lag ik al te slapen, kwam hij ineens mijn telefoon afpakken oid. vriendjes die hem niet zinde werden het onmogelijk gemaakt etc. Hij zag het leven sowieso al niet echt meer zitten, en zegt steeds dat mijn kinderen de enige zijn waardoor hij er geen einde aan maakt e.d. Maar ik kan mij daar toch niet door laten chanteren!?
nee je moet je er absoluut niet door laten chanteren. de kinderen lijken op deze manier meer een drukmiddel dat zolang ze in zijn leven zijn hij een reden heeft om te leven. het kan ook alleen maar een dreigement zijn van kijk hoe zielig ik ben. het zeggen en er ook echt een einde aan maken zijn 2 heel verschillende dingen. wat ik heb meegemaakt zijn er wel pogingen geweest maar dat ging puur om aandacht te trekken ipv echt dood willen dus echt goede pogingen waren het ook niet. ik ken je vader niet persoonlijk dus ik weet ook niet in hoe verre hij het meent maar het kan ook pure manipulatie zijn. ik denk dat je moeder hem zijn gedrag toe laat want anders was hij al wel van haar gescheiden. mensen die tegen ze in gaan kunnen ze natuurlijk niet gebruiken dus die moeten weg. hij zal op de een of andere manier moeten in zien dat hij jullie pijn doet met zijn gedrag. hij heeft veel therapie nodig en goede medicijnen om het onder controle te kunnen houden maar ja dan moet ie dat wel eerst in zien. en dat is juist heel moeilijk want hij is perfect en jullie niet
Het klinkt inderdaad wel alsof je hem kent. Dat is namelijk precies mijn vader die je beschrijft. Ik weet nog steeds niet goed wat te doen.. als ik zelf geen contact ga opnemen zien mijn kinderen hun oma ook minder. Mijn moeder durft zelf niet te rijden en kan dus niet zomaar bij ons langs komen.. Aan de andere kant mag mijn moeder ook wel eens voor haar of de kleinkinderen opkomen natuurlijk.
dat is dan weer iets wat je met je moeder moet bespreken. als ze niet voor zichzelf op wil/kan komen dan iig wel voor de kleinkinderen. als je met je vader eventueel minder contact zou willen zonder dat je je moeder daardoor minder ziet zou je eventueel ook bezoekjes buitenshuis kunnen plannen. ga een dagje ballenbad met oma of ergens lekker koffie drinken waarbij je haar op kan halen en weer thuis kan brengen. of dat moet qua afstand teveel zijn? ik denk dat jij uiteindelijk degene zal moeten zijn die toegeeft aan je vader maar wel duidelijk naar hem toe zijn dat je het niet pikt als hij zo tegen je kinderen doet. veranderen zal hij niet zolang hij niet wil begrijpen dat hij jou en je kinderen er pijn mee doet
Het klinkt idd best wel een beetje als borderline, en depressie kan daar onderdeel van zijn. Je zegt dat hij dit al heel lang heeft. Ik neem aan dat opa ook niet meer de jongste is, maar hij zal sowieso een stuk ouder zijn dan 30. De kans dat hij nog zal 'genezen' word daardoor wel heeeel erg klein. Lastige situatie (mijn schoonmoeder heeft ook borderline). Allereerst zal je duidelijk moeten zijn dat je dit niet pikt. Maar als het goedkomt dan zou ik wel vaker bij je moeder de stemming van je vader peilen, voordat je langs gaat. En dan bijv als hij een slechtere periode heeft je moeder meenemen naar een kinderspeelplaats (bijv Balorig) oid. Neem aan dat je vader daar geen zin in heeft vanwege alle herrie daar
Het had mijn vader niet hoeven zijn, want vader of niet, handen (en voeten!) af van mijn kinderen. En ik had teruggetrapt. Los van de depressieve buien, klinkt jouw vader vrijwel identiek als mijn vader. Dus misschien ben ik ietwat bevooroordeeld in deze
Ik zou bij ze langsgaan en idd gewoon als een mededeling brengen, ik wil niet dat iemand mijn kinderen een schop verkoopt. Punt! Hoe ze dan verder reageren is hun ding zou niet teveel in discussie gaan het gewoon melden en daarbij mag je best vermelden ik ben de ouder en ik bepaal dat. Wel lastige situatie!