Wie heeft hier ervaring mee ? Wij gaan proberen zwanger te worden vind het allemaal heel spannend en ook een beetje eng want stel dat ..... misschien te veel twijfelen aan mezelf kan ik het allemaal wel zal ik een goede moeder zijn enzovoort enzovoort
Hier ook... Altijd al moeite met emoties en merk door de hormonen dat ik het soms nog moeilijker vind. Ik herken je twijfels en onzekerheid.
Vragen zoveel ben erg onzeker kan ik het allemaal wel weet nog zo weinig als ik dat zo allemaal lees ?hoe gaat dat ( als het lukt ) straks als ik zwanger ben ?
Tja, kan niemand zeggen. Hier niet zo goed. Zwangerschap geen probleem, peuters/kleuters geen probleem. Life in t algemeen, juist doenbaar Maar bevallen en kraamweken zijn horror gewoon. Krijg dan crisissen en nog PND erboven op, k*tverleden speelt dan op, 2x opgenomen geweest (na nr1 en nr3). Maar dat is bij mij. Elke borderline is anders en iedereen heeft er anders last van
Het kindje heeft wel een verhoogde genetische aanleg voor psych problemen. MAAR borderline is steeds een combinatie van genen en opvoeding. Dus je moet ook al een slechte opvoeding geven. En dan nog heb je slechts een verhoogde (wel veel hoger dan iemand anders). Maar is het niet zo dat het kindje het ook heeft
bordeline is voor iedereen anders. maar door hormonen kan het wel veranderen. ik heb zelf geen bordeline maar mijn zusje. ik zou overlegen met je arts of therapeut.
Ben benieuwd naar de verhalen van andere dames. ..wij zijn ook bezig voor ons eerste wondertje.. en ik heb ook bps..
Zal ik maar starten: Slechte jeugd gehad, maar toch tegen mijn twintigste gedacht dat ik erover was. Ik voelde mij wel anders dan de rest, maar goed ik kon het hoofd boven water houden (psychisch dan). Ik leerde mijn man kennen en al gauw was ik thuis weg. Ik dacht dat mijn leven nu echt ging beginnen. Dat ik al mijn jeugdballast kwijt was en het leven mij toelachtte. Huisje/tuintje/beestje/boompje. Toen werd mijn zoon geboren en ik weet niet wat mij overkwam, maar in 10 dagen tijd was ik veranderd van de "coole" heleen in een miezerig en wenend bang vogeltje dat paniekaanvallen kreeg en serieus zwarte gedachten. Was de hel, dus opgenomen in ziekenhuis en daar zeiden ze dat ik een postnatale depressie had en dat dit kwam door de borderline als onderliggend probleem. Ik ben 2 maanden opgenomen geweest en dan heb ik mezelf ontslagen uit het ziekenhuis. Ben wel blijven bij psych gaan tot ong 2 maanden geleden Met veel moeite en bloed/zweet en tranen verder gedaan en tegen dat zoontje zo'n jaar oud was ging het beter. Toen gingen we voor nr2, ik dacht dat het gewoon pech was (je hebt immers zoveel % kans op een PND) en ik had ze dus gehad, gewoon stomme pech. Leven ging ook weer, maar net zoals altijd: leven op de tippen van mijn tenen, 1 dingetje verkeerd en mijn gevoel slaat zo om. Na nr2 voelde ik mij weer wegglijden, maar toch op de een of andere manier mij staand gehouden. Eerst 3 maanden waren echt erg, maar toch gelukt zonder opname of medicatie. Dus ik dacht dat het nu wel over was, dat ik echt sterker was en het verleden nu echt achter mij gelaten had. Ik merkte ook dat ik mijn kinderen doodgraag zie en zij mij ook. Dus dat moederschap had ik niet zoeveel twijfels meer over. Toch voor nr3 gegaan, met stress (2x k*tkraamtijd gehad) Maar ook met hoop (wist immers dat ik mijn kinderen doodgraag zie en dat het wel betert eens ze 6 maanden @ 1 jaar zijn). Maar ook hier voelde ik het de eerste dagen na de bevalling al aankomen, en uiteindelijk ook opgenomen. Een maand of 2 geleden heb ik besloten om met alles te kappen (na veel zelfstudie over al wat ik lijk te mankeren). Dus geen psych meer, niets meer. Het lijkt raar, maar ik heb het ergens aanvaard. Ik zal nooit beter worden en altijd mijn rugzakje uit mijn jeugd blijven meezeulen. Sindsdien gaat het beter. MAAR DAT IS MIJN VERHAAL, bij jou kan het heel anders lopen.
Heleentje vind het ten eerste super tof dat je zo open hartig ben ik zelf heb ook een rot verleden tot een paar jaar terug ben al eerder zwanger geweest maar dat heb ik af moeten breken niet omdat ik dat wilde maar moest van me ex dus daarom is het nu heel dubbel wil het wel heel graag
Hier nog een mama met borderline. Ben daar pas achter gekomen na mijn eerste bevalling. Wel ging ik al eerder naar een psycholoog om te ventileren. Omdat ik me nooit echt lekker in mijn vel hebt gevoeld. Ook een traumatische jeugd in elk geval zo heb ik dat ervaren. En zeer waarschijnlijk een moeder met pbs en een zusje met pbs. Met mijn eerste is het net zo als eigenlijk bij Heleentje niet goed gegaan. En met zeven maanden opgenomen geweest., Dat heeft wel inzicht gegeven voor mijn zelf wat ik mankeerde tot een bepaalde hoogte. Het is geen makkelijke keus moeder worden met bps. Wel vind ik tot de dag van vandaag dat bps geen overheersend deel van mijn leven mag zijn. En vooral mijn kinderen hebben er niet om gevraagd en juist voor hen ben eigenlijk al jaren bezig om me zelf te verbeten als moeder. Hun toekomst is voor mij te belangrijk. Met de tweede wist ik dat ik in een kuil terecht kon komen. Van af het moment van testen ( zwanger tot de bevalling heb ik direct hulp in geschakeld) dacht mocht het mis gaan dan is er alvast hulp in de buurt. ( vind ik tot nu toe een plus punt voor mijn zelf en een stuk zelf inzicht). Na 2 jaar van haar geboorten ging het als nog mis. Wederom op genomen geweest. Toch de lat te hoog gelegd om alles goed te willen doen. Jaren heb ik achter om gekeken naar mijn jeugd en nu soms nog alleen druk ik dit weg. Wat geweest is is geweest. Niemand kan die situatie veranderen. En zo doende ben ik ook milder geworden in mijn kritiek naar mijn ouders toe. Soms borrelt dat nog wel eens om hoog. Het moederschap met borderline is prima te doen. Als je voor je zelf streng bent. Het is niet het makkelijkste om te hebben. Maar een leuker leven begint toch als eerst met inzicht in je ziekte geschiedenis. Als je hulp nodig hebt schroom dan ook niet omdat te vragen. Wees eerlijk naar je zelf en naar je omgeving. Zorg er voor dat de omgeving ook met jou als moeder kan leven. Het zwart witte het chaotische het perfecte wat het allemaal zo moeilijk maakt. Als jij naar je zelf kan blijven kijken. En maak je een foutje geef het toe leer er van en gaat verder. Beter worden doe je uit eindelijk toch niet. Maar je kunt het je zelf wel makkelijker maken en weet wat er op je pad kunt komen. Kinderen opvoeden is niet makkelijk. Maar heeft mij al door menig dal heen getrokken. Bps valt naar mij toe dus naar de depressieve kant. En stemmingswisselingen die zijn wel heviger in een zwangerschap en de eerste maanden na een geboorten. Je raakt uit onbalans. Aanvaard het. Boven al geniet van je zwangerschap maar wees niet zo ontzettend eigenwijs,. Dat je niet meer ziet dat je op de verkeerde weg bezig bent. Dat maakt meer kapot dan je lief is. Succes voor de gene die zwanger willen worden en kindjes gaan krijgen en weten dat ze borderline hebben.
Mij hebben ze met 17 al de (voorlopige) diagnose borderline gegeven, en met mijn 18de de definitieve. Ik ben opgenomen geweest (toen ik 17 was) en heb verschillende behandelingen en medicijnen geprobeerd, eigenlijk zonder succes. Inmiddels gaat het aardig, ik vind het wel heel zwaar met 3 kinderen, maar dat heeft ook te maken met het feit dat ze alle drie een vorm van autisme hebben en ik ze zelf lesgeef ipv dat ze naar school gaan. Ik ben zeker niet altijd een goede moeder, kan een heel kort lontje hebben, maar doe wel mijn best, en ik hoop dat dat genoeg is. Ik zal mijn kinderen nooit slaan ofzo, enkel zeggen dat ze mama nu toch echt even met rust moeten laten.
Bij mij is het vast gesteld na dat ik gevlucht ben voor me ex heb ook al een jaar of 6 in therapie geweest merk gelukkig nu wat sneller als ik weer afglij maar dit is weer iets totaal nieuws dus weet ik ook niet hoe ik daar op ga reageren wassalon van de leg toen we gingen verhuizen
ik heb borderline en 3 kinderen als je vragen hebt mag je mij een pb sturen met alles wat je wilt weten bij mij is het stil komen te staan naar de geboorte van mijn 1e kindjes in de zwangerschap redelijk op pijl gehad soms uit schieters hoor het wel als je vragen hebt