Broer word voorgetrokken.

Ik heb vriendinnen waarbij de ouders niet op wilden passen. Nou prima, dat mag is hun eigen keus. Maar toen broer een kindje kreeg gingen ze wel oppassen. Nou, dat was ook bij mij verkeerd gevallen hoor.

 

Tja ik denk dat het enige wat je kunt doen is het bespreekbaar maken en als dat niet werkt moet je het toch loslaten. Mijn broertje is een nakomertje en is altijd mijn moeders baby gebleven. Hij is nu 19 jaar en mn moeder smeert bijvoorbeeld nog dagelijks brood voor hem. Een glas drinken zal hij ook niet snel zelf pakken. Hij krijgt zakgeld en mijn ouders betalen verder nog zijn kleding, mobiel, laptop etc. ipv daar zelf voor te werken/sparen. Toen ik nog thuis woonde ergerde ik me ontzettend aan de situatie. Mijn moeder die alles voor mijn broertje doet en zijn (door haar veroorzaakte) verwende gedrag.

Maar nu doet het me eigenlijk niet zoveel meer. Ik heb er afstand van genomen en ze zoeken het maar uit. Ik heb mijn eigen gezin en onderhoud mezelf. Als zij zo willen leven, prima

 

Ik denk dat voortrekken in heel veel gezinnen gebeurt.. Vaak onbewust maar soms ook bewust. Ik ben bijvoorbeeld altijd voorgetrokken door mijn vader. Dat had iedereen door behalve hij. In mijn schoonfamilie word mijn schoonzus voorgetrokken door mijn schoonvader. Ze krijgt ontzettend dure kados van hem (nieuwe Mercedes van 50.000 euro, dure sieraden van 1000+, vakanties etc.) en ze bellen meerdere malen per dag. Ook haar kind krijgt veel meer aandacht en dagelijks kados. Alle andere kleinkinderen interesseren hem niet veel. Met zijn bloedeigen dochters en 4 andere schoondochters is die absoluut niet zo. Wij horen eigenlijk bijna nooit wat van hem.

Vaak kan je er niet zoveel aan veranderen, behalve jezelf erbij neer te leggen.

 

ik herken het alleen vanuit een samengesteld gezinsituatie. destijds werden mijn stiefzussen ook flink voorgetrokken op ons.
maar goed daar is wel meer voorgevallen in die tijd...stuk emotionele mishandeling...

belangrijkste is dat eindelijk ook mijn moeders ogen goed geopend werden (ze wist het al hoor, vaak genoeg over gehad ook in die tijd.....maar durfde zich denk ik niet los te maken van die l*l).. eindelijk durfde ze gelukkig wel de stap te zetten om bij hem weg te gaan.

10 dagen later woonde hij alweer samen met een ander en werd hun trouwerij al gepland

mn moeder voelt zich heel schuldig over die tijd en zorgt er nu haast koste wat t kost voor dat ze een van ons niet per ongeluk voortrekt. wat t wat lastiger maakt is dat mn broer in het buitenland woont, en wij ons hier geen seconde druk om maken haha

 

Ja mijn middelste zus want dat kind is een speciaaltje.. Maar heeft geen label, doet op haar gemakje de havo tot haar 20e mag nu het laatste jaar in 2 jaar doen en och god dat kind is zo gestresst dat het okay is dat ze een attitude heeft van een kind van 12.. Uiteindelijk heeft ze er geen drol aan wanneer ze een keer oog in oog komt met het echte leven..

 

Herkenbaar, maar wij zeggen hier niks meer over want ze willen dat niet in zien. En dan is er weer ruzie.

Er is één vernoemd naar opa van moeders kant en die werd altijd verwend alles wordt weggewuifd. Er is er een die autisme heeft en die mag alles want is anders en de jongste ach ja die nou ja zal ik maar niks over zeggen.

 

Ik herken het niet... op mij komt het ook een beetje kinderachtig en jaloers over als ik lees over "niet eerlijk"

Sorry als ik iemand ermee beledig... dat is niet mijn bedoeling.

ik beken meteen dat ik niet in jullie schoenen sta... maar zo komt het wel een beetje op mij over.
Mijn ouders doen voor ons kinderen misschien wel verschillende dingen... en dat doen ze dan niet automatisch voor de ander. We zijn ook niet allemaal hetzelfde en hebben niet allemaal hetzelfde nodig.
Maar ik ga dat niet op een weegschaal leggen hoor.

 

dat stadium van op een weegschaal leggen ben je dan al voorbij hoor, en jaloezie heeft het niets mee te maken.
Als mijn zusje of broer iets krijgt en ik niet vind ik dat echt niet erg, mijn zaken niet.

dit gaat over stelselmatig en opvallend voortrekken.

*weggehaald te herkenbaar, pb-en mag *

In de praktijk is het dus zodanig scheef dat mijn ooms en tantes daar weleens boos om zijn geworden. Maakt verder niet uit, maar dit gaat dus verder jammer genoeg

 

Compensatiedrang/schuldgevoel? Is hij de enige met een andere vader?

 

Voorgetrokken weet ik niet, maar de aandacht ging altijd wel voor 95% naar mijn zusje. Toen ik o.a mn profielkeuze moest maken op de middelbare school zijn ze dat ook vergeten en heb ik dus die keuze alleen gemaakt. Veel rare blikken gehad toen. Mn diploma heb ik alleen opgehaald (gelukkig wel met mn vriend ). Mn studie en woonruimte heb ik zelf bekostigd (naast de stufi natuurlijk) door hard te werken, mn zusje kreeg geld van mn ouders want die kon niet werken omdat ze zo hard moest leren. Ook haar kamer werd betaald.

Ik denk als ze wat meer aandacht voor mij hadden gehad ik veel minder uit had gevreten tijdens mn puberjaren. Van de andere kant: omdat ik het zelf moest doen/ondervinden ben ik wel zelfstandig geworden.

Mn zusje had last van faalangst en trok altijd de aandacht naar zich toe op een negatieve manier. Verder blonk ze nogal uit qua leren, ik ben 2x blijven zitten (veeeeeel gespijbeld en andere rottigheid) dus ik was altijd een beetje "de sukkel" zeg maar. Ik vergeet nooit meer toen ik mn vader vertelde pianolessen te gaan volgen. Zijn reactie: dat lukt jou toch niet. Ik heb mn ouders toen mn huis uitgestuurd, ontzettend kwaad was ik. Een paar weken later kwamen ze langs om te praten en gaven ze zelf aan dat ze nu pas doorhadden hoeveel aandacht altijd naar mn zusje was gegaan. Dat deed me echt zooo goed! Ik krijg regelmatig te horen hoe trots ze op me zijn, ik heb mn zaakjes goed voor elkaar Gelukkig zit mn zuster sinds een jaar ook redelijk stabiel, hoewel er soms nog best wat "drama" is. Ondanks alles zijn we altijd wel de beste vriendinnen geweest trouwens!!

Het is geen trauma oid, het sloop er gewoon zo in en ik heb echt geen nare jeugd gehad, een erg leuke jeugd zelfs!

 

Ben ik misschien bijdehand maar wat maakt t uit?

Mijn zus wordt ook voorgetrokken... lekker boeiend?

Het is zelf een keuze Hoe je daar mee omgaat. De ander kan je niet veranderen

 

Nou dat kan ik goed begrijpen hoor!!!

 

Tja, wat zal ik zeggen? Ik ben de jongste thuis heb 2 broers boven mij, mijn moeder zei altijd dat mijn 2e broer de liefste was....Mijn oudste broer was bijzonder omdat dat haar eerste kind is, hij maakte haar moeder en ik.....Ik was er maar, niet bijzonder, want alles had ze al 2 x eerder meegemaakt, het heeft volgens haar zeggen wel 2 jaar geduurd eer ze direct naar de meisjesafdeling liep als ze voor mij kleding moest kopen (ze had al jaren jongens, dus liep per ongeluk daarheen ipv meisjesafdeling).

Ik vind dat raar, zeker nu ik zelf 3 kinderen heb. Ik ben nog nooit naar de jongensafdeling gegaan als ik voor mijn dochter kleding ging kopen.

Alle drie mijn kinderen zijn bijzonder, op hun eigen manier. En ja, er zit wel verschil in in wat ik per kind het meest waardeer, maar ik hou van alle drie even veel en zal echt nooit een kind voor trekken.

Miin moeder doet het trouwens ook met haar kleinkinderen, mijn oudste zoon is haar eerste kleinkind en gek genoeg ook daardoor weer extra speciaal voor haar. Heb heel wat woorden vuil gemaakt aan dat ik niet wilde dat zij hem voortrekt op haar andere kleinkinderen, maar het komt niet over.

Verder heb ik nog een jonger zusje, uit een ander huwelijk van mijn vader, daar zwijg ik maar helemaal over.

 

Ookal komt het zo op jou over, zo is het niet. Wat Cathelijne zegt is inderdaad zo. Het op weegschaal leggen hoeft niet eens meer want het is te vergelijken met aan de ene kant een veertje en aan de andere kant 10 kilo. En het heeft ook niks met jaloezie te maken, het is gewoon ronduit onrechtvaardig.
Aan de ene kant snap ik jouw reactie wel. Als je er zelf geen ervaring mee hebt valt het ook amper te begrijpen.
Gelukkig maar toch

 

Ik snap je reactie wel. Zo dacht ik ook eerst toen ik mijn man leerde kennen, tot dat ik het echt zag, ook tussen schoondochters.

En nu zie ik het gebeuren tussen de kleinkinderen.
Ze beloofd mijn zoon dingen om ze vervolgens niet na te komen, maar wel dingen met andere kleinkinderen te doen.

Als we samen zijn haar kleinkinderen enthousiast verwelkomen en tegen mijn zoon komt een simpele droge hoi. Gelukkig wonen we niet naast elkaar en ziet onze zoon de helft niet, maar het is een gevoelig mannetje die zulke dingen wel haarfijn aanvoelt.

Bij mijn man was het vroeger nog erger. Die kreeg letterlijk 7 dagen het zelfde bord eten (met of zonder schimmel) voorgeschoteld, terwijl de oudste 's avonds werd wakker gemaakt om een lekker gebraden kippetje te komen eten.

Dat is verwaarlozing.

 

Als volwassene is het inderdaad goed om die houding te hebben. Echter speelt zoiets vaak van kinds af aan en voor een kind is dat wel pijnlijk. En voor sommigen is dat gevoel als volwassene lastig los te laten ook al is dat natuurlijk wel beter voor jezelf.

 

Snap ik maar inderdaad het enige wat je kan doen is er zelf mee leren dealen en keuzes maken.
Het de ander kwalijk nemen en het je leven negatief erdoor laten beïnvloeden is echt zonde

 

Proberen ze iets te compenseren omdat hij een andere vader heeft?

Hier houden ze de hand boven het hoofd. Hij kan ze helemaal verrot schelden en nog blijft ie welkom. Heeft altijd een grote mond over ze, maar ze staan altijd voor hem klaar. Ik begrijp dat niet. Hij krijgt ook veel toegestopt. Ze betalen vanalles voor hem nu. Toen ik net op mezelf woonde betaalde mijn ouders ook wel aardig wat, maar hij maakt gewoon nu misbruik van ze. Maar goed, laat maar lekker. Ik ben er wel klaar mee.

 

Niet iedereen kan zomaar die "knop" omzetten en denken "lekker boeiend". Het heeft mijn man 28 jaar gekost om dit te kunnen denken. Nu speelt hier nog wel veel en veel meer, maar het is ontstaan door zijn moeder en het voortrekken van het andere kind.

Ik zie het voortrekkenn of eigenlijk achteruit stoten, gebeuren bij mijn eigen zoon en dat doet je wel pijn als moeder. Mijn zoon hoeft in zoverre niet een deel te ervaren wat mijn man heeft ervaren. Ik probeer hem dus op bepaalde vlakken daarin te beschermen, daardoor blijf je er altijd op een bepaalde manier mee bezig.

Voor mezelf heb ik het los kunnen laten en mijn man grotendeels gelukkig ook.