Depressie/burn-out/overspannen?

Het zou een lichte depressie met lichte burn-out verschijnselen kunnen zijn, dit is bij mij namelijk ook geconstateerd en ik loop ook niet hele dagen depri te zijn, kan de ene keer heel vrolijk zijn en geluk voelen en andere momenten dan voel ik me erg somber. Ik heb het ook niet van me werk, ik ga juist heel graag werken. ik heb het van de thuis situatie.
Ik denk dat diegene beter eens langs de ha kan gaan en zich door laat verwijzen voor cognitieve gedragstherapie. Dit is mischien net het zetje wat haar/hem weer in de goede richting brengt.
sterkte

 

Klinkt voor mijn gevoel idd het meeste als een lichte depressie.

 

ik heb ook een burn out gehad en ik kon ook gewoon nog "vrolijk"zijn, toneelspelen dus. dus dat hij of zij nog vrolijk is zegt niet alles, en burn out hoeft niet werk gerelateerd te zijn, kan wel, maar kan ook combinatie oid zijn, ik heb hulp gezocht en ben daarmee een eind verder gekomen!)

 

ik heb een heel zware burnout gehad en spuugde 2 jaar lang alles uit wat ik at. was 40 kilo afgevallen had chronisch koorts en 1 voor 1 gingen alle organen ontsteken. ik was zo moe dat ik niet meer kon slapen. ik werd kaal omdat ik zulke erge uitslag op mijn hoofd had van de zenuwen dat er etter uit kwam en ik heel zware zalf en shampo moest gebruiken. en ik kreeg een angststoornis. niks van dat alles dus van wat jij beschrijft. ik denk dus ook eerder aan een depressie.

 

Ik denk ook eerder aan een depressie..
Ik herken wel dingetjes van mijn (hele milde) postnatale depressie. Naast veel dagen dat het niet ging, had ik hier en daar ook wel een dag dat het wel meezat.

 

Het is moeilijk om te zeggen wat dit is zonder degene gesproken/gezien te hebben. Het kan een burn-out zijn, maar ook een depressie. Al is het misschien nog wat te vroeg om te spreken over depressie, maar een sombere ondertoon is zeker aanwezig.

Ik zou deze persoon aanraden om een afspraak te maken met de huisarts. Deze kan dan doorverwijzen naar psycholoog of GGZ instelling en eventueel al medicatie voorschrijven (ligt eraan wat voor huisarts het is).

Overigens hoeft men bij depressie niet suïcidaal te zijn. En een burn-out is niet altijd louter werk gerelateerd.

Sterkte hiermee.

Groetjes Annedore

 

Klinkt herkenbaar.
Ik loop zelf ook tegen een depressie aan. En heb behoorlijke angstaanvallen.
Nu heb ik medicijnen gehad. Loop bij een maatschappelijk werkster. (nu pas 1x geweest)
Maar laat haar naar de ha gaan en hier niet mee laten lopen.
Ze kan hiervoor hulp zoeken.

 

Ik had 2 x burnout:
Een burnout valt soms samen met depressie. De vraag is wat heeft het veroorzaakt. Bij mij het einde van mijn relatie en de tweede keer een ongeneeslijke aandoening, maar ... in combinatie met mijn werk. Ik kon het allemaal neit meer aan, werd angstig, moest een heleboel van mijzelf, om aaan te tonen dat er niets aan de hand was. Ik durfde neit meer bij mensen op bezoek, dacht dat iedereen mij stom vond, een zwakkeling, raar... enz enz. Dus het kan best een burnout zijn, google er eens op. Feit is wel dat je iemand alleen kan helpen, als diegene ook geholpen wil worden.

 

Ben het met Sannaa eens, het kan samenvallen. Het klinkt wel als een depressie of burn out. Met als je een depressie of burnout hebt kan je best nog momenten hebben dat je even vrolijk bent of idd doen alsof je vrolijk bent om de schijn op te houden.

Met Burn-out klachten kan ze naar de huisarts gaan. De huisarts kan dan samen met haar bekijken welke opties er zijn.

 

Hoe lang speelt dit al? Ik heb ook wel eens dat ik me een paar weken zo voelde en ik kwam er wel altijd zelf weer bovenop, zonder er iets bijzonders voor gedaan te hebben.

 

Depressie is niet altijd depressief zijn/je laten zien.
Depressie heeft zoals de stemming bij gewone mensen zijn ups en zijn downs. Alleen zijn de ups (soms) wat hoger en de downs veel en veel lager. Als je een tijd een depressie hebt (tenminste dat is mijn ervarig) en je hebt een up dan WEET je dat die down er aan zit te komen. En dat is bijna een self fulfilling prophacy dan want door dat je daar aan moet denken komt hij ook en goed ook.
Als je in het begin zit van een depressie dan heb je soms nog redelijk wat dagen dat t niet zo heel somber is als je je voorsteld dat t zou moeten zijn met een echte depressie. Dus zeg je jezelf van ach...het valt allemaal wel mee toch? En dan komt er weer een dalletje en dan valt t toch allemaal niet zo mee en ga je twijfelen of t niet toch....en daar is die up weer! Nou valt wel mee toch? Alleen langzaam maar zeker worden die ups steeds minder up of iig korter en die downs steeds erger en langer. En voor je het weet zit je in een flinke depressie!
Ik zou zeggen, als het vermoeden nu al bestaat, ga met de huisarts praten. Is het niks nou dan is dat mooi. Is er wel iets maar nog niet zo heel erg dat er medicatie oid nodig is dan weet de huisarts iig dat dit speelt en kan ter zijner tijd betere hulp bieden. En is het al zover dat er idd wat nodig is dan is het maar beter NU beginnen als straks. Medicatie moet aan gaan slaan en dat duurt helaas ook nog eens n aantal weken (ook weer zo'n instinker want sommigen zeggen dan na 1 of 2 weken die rommel werkt niet dus ik stop er weer mee...maar t kan tot wel 6 weken duren voor je verandering merkt!)

 

Ik zou met deze klachten niet te snel aan medicijnen denken, onderdrukt het gevoel maar het probleem blijft, denk dat ze/hij dmv therapie er beter uit komt, ook omdat ze/hij nog wel goede momenten hebt, die momenten kan ze/hij dmv die therapie langer vasthouden, het bekende positief denken.
maar dat is mijn mening.

 

ik denk dat het een depressie is. die zijn er in zoveel soorten. ikzelf wilde de hele dag slapen en durfde niet meer op straat te komen. maar dat heeft lang niet iedereen. de enige die echt een diagnose kan stellen is een psychiater of psycholoog. ik zou er wel werk van maken als ik die persoon was. zelf komt hij/zij er niet zomaar uit.