Hi meiden, moet even mijn intens verdriet kwijt. Probeer het kort te houden want is zoveel dat het ondertussen een mega dik boek zou worden Kom net van mijn ouders vandaan met mijn zoontje en moeders heeft ons eigenlijk een beetje de deur uitgezet. Ze is dan wel overspannen en mijn vader is ernstig ziek en nog thuis. Ze kan die situatie met mijn vader totaal niet meer aan, hij heeft de ziekte van parkinson en hersenstimulator om hem mobieler te maken zeg maar en dat is niet zo goed gelukt daarbij is hij geestelijk een stuk achteruit gegaan in die zin dat hij ongevoelig lijkt/is voor zijn omgeving. Dit speelt al jaren en jaren. Zij dreigt met zelfmoord en anders helpt mijn vader haar wel het graf in en dan zit jij met hem opgescheept etc etc... En nu zit ze nog eens een verbouwing en staat in principe voor alles alleen. De godganse dag en nacht is er ruzie over wat mijn vader wel of niet doet/kan en alles word door haar onder een microscoop gelegt en tig keer uitvergroot waardoor alles nog veel erger wordt. En daar zit ik nog eens tussen in. Het is voor eerst dat ik een broer of zus mis, alles komt bij mij terecht die druk is enorm, ik heb hier al veel traantjes om gelaten . Ik heb een heel hechte band met mijn moeder ik houd ontzettend veel van haar, soms té volgens anderen. Maar ik weet ook niet hier mee om te gaan ik kan geen beslissingen voor haar nemen, het is haar man maar mijn vader en dat ziet ze volgens mij niet. Het is een eenzame verbitterde vrouw geworden en ik vind dat heel erg voor haar. Zodra ze maar enige tegenspraak krijgt zoals bijv vandaag word ik met zoon en al buitengesloten (ze heeft zich op haar slaapkamer opgesloten). Ik wilde niet blijven eten omdat ik geen hap door de keel kreeg en met mijn zoontje een frietje wilde gaan eten en dan krijg ik het eeuwige commentaar dat ik te dik ben en toen heeft ze eten wegflikkert. Ik had iemand voor de verbouwing geregeld en dat was weer niet goed en en en zo kan ik eeuwig blijven doorgaan. Het ergste is en ik zei dat tegen haar doe dat niet waar mijn zoontje bij is, die krijgt te veel mee. En ja hoor Nino is gek op zijn oma, en die stond aan haar deur te schreeuwen "waarom doe je zo oma ik wil bij jou zijn" Ze deed ook niet voor hem open. Mijn hart is echt gebroken Dit is de tweede keer dat ze me dit flikt en ben behoorlijk pissed omdat ze dit in bijzijn van mijn kind doet en harstikke verdrietig omdat ik haar ook kan begrijpen en dat ze een beroerde oude dag heeft. Ik had haar ook zo anders gegunt. Ik kan haar alleen steunen en dat wijst ze dan af en ziet ze niet zo eerder "heulen" met de vijand mijn vader. Begint ze over mijn leven en schoonfamilie dat ik daar maar heen moet gaan blah blah en maar ja knik tegen hun en alles goed vind, nou mooi niet heb geen band met mijn schoonfamilie (helaas) in tegendeel eerder, ik heb ze er gratis bij gekregen ... Nou het verhaal eindigde dat ik niks waardeerde wat ze deed en dat ze niet meer bij mij over de vloer komt horde ik door de deur heen dan. Ik ben echt als een verslagen verdrietig hoopje met mijn zoontje naar huis gereden en heb boven mijn ogen uit de kop gehuilt. Hubbie gebelt en zitten janken aan de telefoon die is pas vannacht thuis, balen...... vorige keer heeft ze 3 maanden niets laten horen, ben van ellende aan de anti-depresiva gegaan.....maar deze keer mooi niet Ships straks ook nog een verjaardag, maar net doen of er niks aan de hand is, want ik wil niet dat mijn zoontje er zo onder lijd als ik, is ie veel te lief voor....en mijn verjaardag vier ik met z'n 3tjes want is ook al jaren strijddag omdat mijn vader niet kan of mijn moeder hem niet wil meenemen.... bah ik hou op is gewoon te triest voor woorden allemaal..... sorry voor het toch wel hele lange verhaal een verdrietige
wat een verdrietig verhaal inderdaad. Wat ontzettend moeilijk om daar nu helemaal alleen in te staan. Is er misschien een mogelijkheid om met de behandelend arts van je vader om de tafel te gaan? Nu zijn er 5 mensen ( jij en je gezin en je vader en moeder) zeer verdrietig in de situatie. Is er misschien iets waardoor je moeder het makkelijker kan krijgen. Een extra hulp etc... Heel veel sterkte met alles en ik hoop dat er iets mag gebeuren waardoor jullie het allemaal weer wat makkelijker krijgen.
Hoi Diana, Wat een verhaal, zeg! Echt een rotsituatie!!! Ik kan me voorstellen dat je je machteloos voelt! Heel veel STERKTE! x Mir
Hey Diana, wat een rot situatie waar je je in bevind... Ik hoop dat je moeder in ieder geval wat hulp kan krijgen, misschien in de vorm van thuiszorg of iets dergelijks... Misschien kan jij eens naar de HA van je ouders gaan Ik weet verder niet zo goed wat te zeggen, het is echt een ontzettend lastig iets waar jullie in zitten... Mijn vader zit ook al jaaaaren thuis, ziek, en is ook erg veranderd, in ieder geval is bij mijn ouders de thuissituatie er ook niet leuker op geworden Ik wens je heel veel sterkte !! Groetjes, Evon
He wat een naar verhaal meid! En je kan er zelf zo weinig aan doen, dat is het frustrerende.... Ik wil je heel veel sterkte wensen en hopelijk draait je moeder snel wat bij.
jeetje meid ...wat een verhaal ...ik hoop dat je jezelf en je zoon niet laat gek maken door eze situatie ..en dat het snel weer wat beter gaat tussen jullie ...knuf en sterkte ..asjuh
Heavy allemaal hoor. Is het misschien geen idee om een maatschappelijk hulpverlener in te schakelen? De situatie zal niet 1,2,3 veranderen, maar opgekropte frustratie kan je moeder dan misschien op een normalere manier uiten tov jou en je vader. Toen je schreef over een broer of zus misschien, enige kind zijn kreeg ik gelijk een brok in me keel! Ik weet als geen ander hoe het voelt (ben ook enige kind) en ook ik heb regelmatig tussen 2 vuren ingestaan, want ook bij ons thuis is het niet altijd rozegeur en maneschijn. Nog steeds vind ik het heel moeilijk en dat zal zo blijven. Jij kan niet veel aan de situatie veranderen en (hoe moeilijk ook) moet je proberen je iets minder verantwoordelijk te voelen voor je moeders geluk. Ook daar herken ik dingen in die je schrijft. Het valt niet mee, dat besef ik..maar sympathie hebben met je naasten is iets anders dan medelijden en je mama's ongelukkige leven op je schouders nemen. Ik wens je veel sterkte en kracht toe. Mirre
Jeetje Diana wat een ellende, ik kan me heel goed voorstellen dat je hier enorm verdrietig om bent. Zo gekwetst te worden door iemand van wie je zoveel houdt. Zo te horen zit je moeder er helemaal door heen, ik denk ook niet dat je het als een persoonlijke aanval moet zien (hoe moeilijk ook) ze is diep ongelukkig en stoot iedereen van haar af. Zou je vader niet naar een dagbehandeling kunnen gaan? Zal hij waarschijnlijk niet leuk vinden maar je moeder zou hierdoor wel wat lucht krijgen en wat tijd voor zichzelf. Maar ja de vraag is of je moeder dit ook wel zou willen. Het om de tafel zitten met de behandelend arts van je vader is ook een optie, maar de vraag is hier weer of je moeder hier wel mee in zou stemmen. Als enig kind komt idd alle druk op jouw schouders, misschien zou je er eens met een therapeut over kunnen praten hoe jij hiermee het beste om kan gaan. Ik hoop dat Nino er iig niet al te veel last van heeft. Heel veel sterkte!
Thanks meiden, pfff als ik jullie niet had op zo'n momenten. Zo fijn dat jullie reageren, en zo lief, knuf knuf Het is gelukkig weer wat druk van de ketel, ze belde nog gisterenavond omdat ze op ht nieuws van die zwitserse tunnelbrand had gezien en hubbie was toevallig onderweg in Zwitserland vanuit Italie. Gelukkig niks gebeurt. Dus ze denkt toch aan ons Tja voor mijn eigen bestwil heb ik een beetje afstand genomen van mijn vader omdat het nooit meer word als het was en het verschil met mijn moeder is dat ze nog te veel verwacht en hoopt. Maar inderdaad je word er radeloos van en ik kan haar heel goed begrijpen. Ze mag tegen mij schelden schreeuwen doen alles wat haar maar een beetje helpt maar daar wil ik Nino absoluut niet bij hebben, snap je... En er is al thuiszorg, pa gaat 5x per week naar activiteitencentrum, dus overdag is ie onder de pannen zeg maar....nog is het schijnbaar niet voldoende zijn maar lapmiddelen, gaat toch veel dieper allemaal. maatschappelijk werk is er ook maar ik moet helaas zeggen dat het vnl gaat om mijn vader uit huis te plaatsen, is een geldkwestie aan het worden We zijn er nog lang niet uit, heel moeilijk. Ik raak dan ook steeds meer overtuigt dat ik Nino niet alleen later wil achterlaten en dat ik we hem in ieder geval een broer of zus kunnen geven waar hij hopelijk later steun aan heeft Zulke dingen zijn een zware last op je schouders heel veel liefs
Sterkte. Ik weet hoe het om andersmans problemen mee te dragen . Ik hoop dat je moeder beter wordt. Ally
Jeetje.. sterkte Diana.. Ik weet hoe moeilijk het voor familie kan zijn. Ik werk in het verpleeghuis in Valkenburg (lb) en zie daar ook veel verdriet en ook soms onbegrip van de familie. Hoop dat jullie tot een goede oplossing kunnen komen.
Sterkte Diana. Lijkt me een vreselijk moeilijke situatie. Ik kan me voorstellen dat je je kleine ventje wilt beschermen.
jeetje Diana, wat een verhaal en balen zeg. zeker voor jou en je man maar ook zeker voor je zoontje. hij heeft dus eigenlijk geen opa en oma waar hij naar toe kan als er iets of zo. hij krijgt er alleen maar problemen bij, ondanks dat ze waarschijnlijk van jullie allemaal heel veel houden. heel veel sterkte en te hopen voor jou en je familie dat hier snel een oplossing voor komt. heel veel knuffels en liefs auke femke en noa
thanks susanne, heel vlak bij , ik weet waar het is. Pfff moeilijke job heb je meid, is dan wel geen directe familie, maar je krijgt toch van die pijnlijke stukjes in iemands leven mee. ander meiden ook dank voor lieve steunende berichtjes liefs en knuffels
He bah zeg, Diana. Wat een k#t situatie zeg. Kan je geen contact opnemen met de huisarts van je ouders? Die zou toch een betere begeleiding kunnen (moeten?) geven? Maak een afspraak met hem en leg de situatie volgens jou aan hem uit. Hij weet zijn deel er ook van en ik ben er zeker van dat hij wel iets meer kan helpen. Ookal zijn er al hulptroepen, blijkbaar is het onvoldoende. Neem ook je moeder haar woede aanval niet persoonlijk. Zij is verdrietig,omdat haar ideeën over haar oude dag volledig in t water vallen. En met je vader kan ze er niet over praten. (ikzelf ben net uit frustratie tegen mn man tekeer gegaan, maar dan kan je t weer goedmaken en je man weet normaal gesproken dat je dat soort dingen ook wel es nodig hebt.) Jouw moeder heeft n uitlaatklep nodig, net als iedereen. Ze is zich nu te buiten gegaan met schreeuwen tegen jou en missblijft ze nog n tijd boos, maar waarschijnlijk gewoon op zichzelf en de situatie, al realiseert zij zich dit niet. Als jij het maar wel weet! Jij kan het je zoon ook wel n beetje uitleggen: oma is erg verdrietig en dan zeg je soms dingen die je niet meent etc. Denk goed om jezelf en geloof niet wat je moeder zegt wanneer ze boos is.
Jeetje Diana, het zit je niet mee meid... Wat een complexe situatie. Je hebt natuurlijk de loyaliteit naar allebei je ouders, en die verantwoordelijkheid ligt alleen op jouw schouders omdat je enigs kind bent. Ik snap dat je niet wilt dat je zoontje getuige is van dit soort situaties. Ik zou dat ook willen voorkomen. Maar goed, hij krijgt op deze manier wel mee dat dit bij het leven hoort (helaas). Moeilijke problematiek voor alle gezinsleden hoor; je vader met zijn ziekte, je moeder met een man die niet meer de man is waar ze mee oud wilde worden maar een hulpbehoevende man, jij met een zieke vader en een moeder die zich hierdoor niet goed voelt... En door deze hele situatie is je wens om nog een kindje te krijgen helemaal sterk bevestigd. Ik duim echt heel hard dat dat in ieder geval snel voor mekaar komt. Ook hoop ik dat jullie allemaal een manier gaan vinden om met deze situatie om te gaan. Dikke knuffel en veel sterkte Mummy
wat een vervelende situatie voor jou en je gezin, en vast en zeker ook voor je vader en moeder. Mijn gevoel bij je verhaal is dat het voor je moeder misschien te zwaar is om zo intens voor je vader te zorgen, waarbij ook de nodige angsten voor haar bij komen. waardoor ze misschien enorm gestresst is en dit weer afreageerd op haar enige dierbare, en dat ben jij. ik weet niet hoe oud je vader is, en of hij hulp of veel begeleiding nodig heeft, maar anders is het misschien een idee dat hij nog meer hulp krijgt (thuiszorg) zodat je moeder meer van haar schouders kan af laten vallen en wat meer tijd voor haar zelf kan creeeren. en idd wat je schrijft, dat ze bezig zijn met uit huis plaatsen, is heel erg moeilijk voor jullie allen en in het begin ook voor je moeder, maar er valt dan zo ontzettend veel druk en zorgen van haar schouders dat ze, als ze thuis is, meer kan genieten van jou en je gezin, en als ze bij je vader (op bezoek) is, zich bekommerd om je vader. ik werk in een verpleeghuis en merk het heel vaak bij families, dat als iemand bij ons is opgenomen dat we later van familie horen, dat het echt ontzettend fijn is geweest voor alle. voor jou, ik zou eens zonder je zoontje met je moeder gaan praten, in een andere omgeving dan bij haar thuis (bij je vader) en bij jou thuis, maar in een restaurant of iets. en haar toch wel heel duidelijk maken dat jij alles op alles zet om haar en je vader te helpen en dat jij het gevoel krijgt dat dit niet geaccepteerd wordt, en dat je nog het ergste vind dat je zoontje hier veel van meekrijgt. heel veel sterkte en suc6 in deze moeilijke situatie!