Net een zo'n gevreesd telefoontje gehad: Mijn schoonmoeder heeft zeer waarschijnlijk een hartinfarct gehad. Mijn schoonmoeder is het type vrouw van hard werken, niet zeuren. Bij pijntjes even 5 minuten rusten en dan weer verder. Ze is nu 68 en werkt nog steeds een aantal uren per dag bij ons op de zaak en past 1,5 dag in de week op. We hebben al eens voorzichtig proberen aan te geven of het niet eens tijd wordt om het wat rustiger aan te doen, maar hier wil ze niet van weten. Des te groter de paniek net toen ze mijn man belde dat ze zich niet lekker voelde, pijn in de borst en arm had, duizelig was, benauwd en dat het zweet haar van haar rug af droop. Mijn man heeft natuurlijk meteen zijn vader naar huis gestuurd, die was ook op de zaak, huisarts gebeld. Huisarts is meteen gekomen met een ambu. Er is inderdaad wel een afwijking gevonden dus nu is ze mee genomen naar het ziekenhuis voor meerdere onderzoeken. Maar goed...en nu? Afwachten hoe en wat....verschrikkelijk zeg! Heb net mijn ouders op de hoogte gebracht zodat als we oppas nodig hebben, ze weten van hoe en wat en tot zolang kunnen de buren oppassen. Waarom ik het hier neerzet? Geen idee, maar moet het even kwijt, ik weet niet wat ik moet doen...
Mijn vader heeft 2a3 maand geleden ook een infarct gehad, het is om 6 uur in de avond gebeurd en om 10 uur de volgende ochtend mocht hij al naar huis. En toen begon hij met revalideren, het viel hem allemaal verschrikkelijk tegen! Hij durft nu nog niet op Lise te passen, ja voor een half uurtje maar langer ook niet. Gelukkig is mijn vader onder in zijn hart geraakt en dat zou heel gunstig zijn zeggen ze. Succes en vergis niet, dit is veel heftiger dan dat de meeste mensen denken, het herstel gaat heel langzaam. Ow mijn vader is 54 jaar.
Dat klinkt heel heftig Anica! Jeetje zeg... Verder weten we nog steeds niks...schoonvader zou bellen zodra ze wat weten of klaar zijn met onderzoeken.
Mijn schoonvader (73) heeft half mei een hartinfarct gehad. Het was een schampschot zeiden ze en hij zou er niks aan overhouden. Een paar dagen later na een goedgekeurde fietsproef was hij alweer thuis. Hij voelde zich goed met de medicatie dus niks aan de hand zou je denken. Een paar weken geleden was hij bij zijn eigen cardioloog (ander ziekenhuis dan hij was opgenomen) en daar moest hij ook een fietsproef doen. Daar was de cardioloog niet over te spreken. Gelijk daarachteraan een hartecho gedaan en daar was een lekkende hartklep op te zien. (Hadden ze in het andere ziekenhuis niet gezien) Ook hoorde deze cardioloog een hartruis. Daar hebben we het andere ziekenhuis ook niet over gehoord terwijl we wel hadden aangegeven dat een anesthesist dit vlak ervoor had opgemerkt i.v.m. een geplande operatie aan een ganglion. Omdat ze 11 september naar Cananda zouden gaan met mijn man wilde de cardioloog een spoed hartkatheterisatie en toen werd duidelijk dat er allerlei vernauwingen zaten. Dus Canada konden ze na bijna een jaar voorbereiden op de buik schuiven. Vandaag was het gesprek en kreeg hij weer eerst een hartecho. Alleen waren de beelden van de katheterisatie niet duidelijk genoeg dus moet het binnen 2 weken opnieuw gebeuren. Daarna wordt duidelijk wat ze verder gaan doen. Dit kan zijn: alsnog gaan dotteren, een stent plaatsen of een bypass operatie. En waarschijnlijk zijn er meerdere operaties nodig. Als het een bypass gaat worden dan gaan ze ook gelijk naar de hartklep kijken of ze die kunnen fixen. Het is dus nog allemaal erg onzeker. Ik wens je heel veel sterkte toe want het brengt best wat zorgen met zich mee. Zorg dat je sm wel een recept krijgt voor pilletjes onder de tong die ze altijd bij zich moet hebben voor als ze weer pijn op de borst krijgt? Dat waren ze bij mijn sv ook vergeten in dat andere ziekenhuis.
Afhankelijk of het hartfilmpje en het bloedbeeld afwijkend zijn, dan kunnen ze kiezen voor het doen van een hartkatheterisatie. Dan gaan ze via de lies naar het hart en kijken ze of er vernauwingen zitten. Afhankelijk van wat er aan de hand is en hoe acuut het probleem is gaan ze verder handelen (dotteren, stent plaatsen oid) Het kan ook zijn dat ze tijdelijk op de hartbewaking komt of dat ze een 24 uursmeting gaat krijgen (zien of het hart gekke dingen doet) En daarna idd revalideren, rustig aan weer meer gaan bewegen. Evt je hele leefwijze omgooien (stoppen met roken, afvallen, etc) Ja het is idd spannend allemaal, ik heb het helaas 3,5 maand geleden allemaal meegemaakt met mn partner.... dan gaat het je echt even dun door de broek hoor Wat vooral straks belangrijk is: Je (schoon)moeder moet weer vertrouwen in haar lichaam krijgen. Ik hoop dat het allemaal mee mag vallen!
Dat hoeft niet perse hoor, ligt er nl aan wat voor hartprobleem het betreft. Wij hebben er naar gevraagd nav het hartinfarct van mn partner en omdat ook mijn moeder hartpatient is.... mn moeder heeft dus wel pilletjes en mn partner hoeft ze dus niet volgens onze cardioloog.
Mijn vader ook een hartinfarct gehad, mijn vader is iemand van gezond eten, niet roken, goed sporten... Tjaa wil ook niet veel zeggen dus. Twee jaar geleden hij was toen 48. Paar dagen ziekenhuis en toen ook weer naar huis. Gelukkig allemaal goed gekomen Sterkte!
Wist niet dat daar verschillen in zaten. Cardioloog was aardig pissed dat ze dat niet hadden uitgeschreven.
Dan schrik je je wild! Bij mijn oma heeft het herstel heel lang geduurd en had een ontzettend slecht herstellende bloeduitstorting in haar lies na de operatie die volgde. Ze is nu nog steeds vermoeid (we spreken nu over een jaar later) en staat nog onder controle bij de cardioloog. Veel sterkte, hartstikke eng om zo'n telefoontje te krijgen.
Nou ik moet zeggen dat wij ook heel verbaasd waren, maar ja, wij wonen in Duitsland en ook daar deels onder behandeling. Na doorverwijzing naar UMCG Groningen was dat dus het antwoord van de cardioloog daar.
Mijn schoonmoeder heeft net zo´n werkinstelling als jouw schoonmoeder, de huisarts die ze al meer dan 20 jaar heeft kende haar niet haha. Afijn, ze kreeg 2 jaar geleden een hartinfarct (55 jr), ze lag een week eerder op bed omdat ze dacht dat ze griep had. Voordat ze plasma ging geven keken ze haar bloeddruk na en die was veels te hoog. De volgende dag naar de huisarts gegaan en binnen een week had ze twee omleidingen gehad. Ze is na twee jaar 90 % herstelt maar is nog steeds snel moe. Het was even schrikken maar het is goed gekomen. Ik hoop dat jouw schoonmoeder ook beter wordt.
Mijn schoonvader is ook t type, niet zeuren en doorgaan. 3,5jaar geleden heeft hij ook een hartaanval gehad, de huisarts geloofde t eerst niet maar op aandringen van mijn schoonmoeder werd toch de ambu gebeld. Hij heeft een driedubbele omleiding gekregen. Het herstel duurde lang en.hij heeft zich nooit meer de oude gevoeld. November vorig jaar mijn schoonmoeder aan de telefoon, manlief was net naar het werk. Mijn schoonvader was snachts weer opgenomen in het ziekenhuis. Julia werd opgevangen door mijn buurvrouw en.ik ben gelijk naar mijn schoonmoeder gegaan die de hele nacht al alleen in huis zat te wachten op nieuws. Na een uitbrander van mij dat ze de volgende keer gelijk belt en Julia geen excuus is om niet te bellen hebben we gewacht op mijn man. Schoonmoeder wou ons snachts dus niet bellen omdat we een jonge baby hadden ed. De hele ochtend gewacht samen met mijn soonvader waar we aan het einde van de ochtend het nieuws kregen dat hij opnieuw gecateteriseerd moest worden. Nu bijna een jaar later voelt hij zich eindelijk beter dan na de omleidingen. Blijkbaar was één omleiding weer verstopt geraakt. Hij heeft een stand gekregen. Gelukkig zijn ze beide keren er op tijd bij geweest!! Maar hij is nog steeds niet weer de oude. Ikzelf ken de 'oude' niet, dat was voor ik bij mijn man was. Maar als ik zie hoe vitaal en fanatiek hij nu is heeft Julia nog steeds een actieve opa, die zo 60km op een mooie lentedag gat fietsen. Of een hele dag op pad gaat met zijn kleindochter. Alleen weer een hele uitbouw bouwen wil niet meer, enkel is assisterende mate
Mijn vader en broer hebben ook een hartinfarct gehad. Mijn broer een jaar of 3/4 geleden, en mijn vader wel wat langer geleden. Het gaat weer prima met ze. Maar ik wil jou/ jullie veel sterkte wensen. Het gaat toch om het orgaan die heel lang mee moet gaan en erg als daar wat aan mankeert. Hopelijk komt je schoonmoeder er snel weer bovenop.
Schrikken zeg, veel sterkte! Mijn vader heeft z'n 10 jaar geleden een infarct gehad. Bloedverdunners waren voldoende voor hem, hij slikt deze nog steeds samen met hartslagvertragende medicijnen. Je kunt er volledig van herstellen, mijn vader heeft er niets aan over gehouden. Revalidatie is wel heel belangrijk, je lijf krijgt zo'n opdonder dat je ineens alle kracht kwijt bent. Dus veel bij de fysiotherapeut, en papa moest echt leren door zijn angst heen te gaan om weer inspanning te leveren. De eerste keer dat hij buiten adem was met een partijttje tennis was hij bang dat hij ter plekke dood neer zou vallen Maar daar is hij ook overheen gekomen en nu doet hij alles weer.
Ik heb het zelf meegemaakt ben begin 30 en kan je zeggen dat het geen pretje is hoor. Eerst heb ik een week in het ziekenhuis gelegen met zoveel draden dat een gemiddelde telefooncentrale jaloers zou zijn. Op het moment dat ik kwam ben ik meteen gedottert, stent geplaatst en het hele circus erom heen. Vanaf dat moment word je de eerste weken geleefd en krijg je er weinig van mee door alle testen en dingen die je moet doen. Daarna dat ik na een week weer thuis was heb ik 2 weken bij mogen komen daarna voor 8 weken lang 3 x in de week naar revelidatie toe en geloof me je doet niet veel maar dit is erg vermoeiend vooral zwemmen. De echte emotionele klapper kwam pas na die tijd dat je gewoon merkt datr het hele geintje je gewoon meer als de helft van je conditie en uithoudingsvermogen afneemt, alsof je een jas uit trekt terwijl het koud is.Niks kon ik meer zonder een pauze bv om te stofzuigen 1 kamer doen en dan een kwartier rusten en dan op naar de volgende. Even iets op de post doen wat 200 meter verderop leek wel een marathon. Er is maar 1 advies wat ik je als omstander kan geven gun haar de tijd om beter te worden want ze zal zich rot genoeg voelen dat ze bepaalde simpele dingen die anders zo makkelijk leken nu bijna niet meer gaan tijdelijk. Als je gewoon beweging houd bouw je vanzelf weer wat op. Wat betreft het pilletje onder de tong zal afhankelijk zijn van welke cardioloog je hebt, ik heb een spray gekregen een soort van mondverfrisser die ik alleen mag gebruiken als ik benauwd ben en druk op de borst heb. Verder wil ik je heel veel sterkte wensen voor haar maar ook voor julie want het is niet niks hoor.
Jeetje wat heftig allemaal zeg! Heb er echt nooit bij stil gestaan dat ze naslaap nog zo heftig kan zijn! Ik denk dat het bij mijn schoonmoeder vooral stres is. Roken doet ze gelukkig al 2 jaar niet meer en overgewicht heeft ze niet. Maar ze is altijd wel heel erg bezorgd en heeft het altijd druk op haar manier. Edit: telefoon ging net: er is nog niet heel veel duidelijk, maar er is wel een afwijking gemeten aan haar hart en uit de bloedwaarden blijkt dat haar nieren net meer optimaal functioneren. Ze moet wel in het ziekenhuis blijven.
Schrikken inderdaad maar ik kan je een positief verhaal vertellen: Mijn man is onlangs met exact dezelfde symptomen en verder tintelingen en verkrampingen in het lichaam naar de huisarts gegaan. Daar werd inderdaad ook een afwijking gevonden. Met de ambulance en het mobiel medisch team met loeiende sirenes naar het hart gespecialiseerde ziekenhuis. 2 dagen ziekenhuisopname op de hartbewaking bleek er niets aan de hand, hyperventilatie. Veroorzaakt door alle stress van afgelopen perioden. Sterkte en zie het positief in!