Hoi hoi, Inmiddels weer een beetje de slag te pakken om mijn zoontje lekker de nacht in te laten gaan. Het is even een investering, maar als dit werkt voor nu, waarom niet? Maar ik vraag me af wat dit nou eigenlijk is. Het lijkt wel verlatingsangst, maar kan dat zo ineens ontstaan? Zo, van de een op de andere dag? Het erge is dat ik het me ook nog wel in kan denken dat het zo is. Hij is inmiddels 13 maanden en de eenkennigheid trof ook hem. Ja, wij werden ineens erg belangrijk voor hem. En toen moest hij naar het KDV. Omdat wij bedacht hadden dat dat goed voor hem zou zijn. Kan hij leuk met andere kindjes spelen. (Want waar de mensen hier in de buurt hun kleine grut verstoppen weet ik niet, maar ik zie ze nooit en bij ons in de straat zijn er sowieso 5 tussen de 10 en 20 maanden, maar dat terzijde.) Een week nadat we gestart zijn met het KDV zijn de slaapproblemen ook begonnen. En ook alleen maar 's avonds. Overdag is het geen probleem. Dan leg ik hem in zijn bedje, hij draait zich om en slaapt. Maar 's avonds niet meer. Hij gaat wel liggen, dan begint hij te jengelen en vervolgens zet hij het op een krijsen. Zolang ik (of mijn man) maar bij hem ben is het goed. We hebben het bedritueel aangepast, lezen op zijn kamer nog een verhaaltje, zitten nog even lekker rustig met hem te snoezen en dan gaat hij naar bed. Maar op het moment dat ik de deur uit loop is het mis. Heel vreemd want dit heeft hij echt nog nooit gehad. Hij was altijd een baby die het heerlijk vond alleen in bed te liggen. Hij had hele verhalen tegen zijn knuffels en kon vreselijk chagrijnig worden als ik hem even bij mij op schoot pakte. En nog steeds eigenlijk wel, want ik hoor hem 's morgens geregeld kletsen en lachen in bed. Is dit een vorm van acute verlatingsangst of is dit geen afscheid kunnen/willen nemen van de dag? Misschien toch een overvloed aan prikkels/veranderingen? Vind het zo moeilijk te peilen. En hoewel ik het af en toe best frustrerend vind dat mijn zoontje 's avonds niet in bed wil, moet ik toch ook wel toegeven dat ik het heerlijk vind dat hij zo lekker bij me wil hangen, tot hij bijna slaapt. Hij doet dat zo weinig. Voelt toch wel lekker dat mijn kereltje me dan toch nog nodig is.
Onze dochter bleek (na een aantal weken drama) wat bang in het donker te zijn. Met een lichtje ging het beter. Maar af en toe krijst ze ook nog wel even hoor. We doen gewoon de deur dicht en kijken het een paar minuten aan. En dat is even doorzetten zal ik je zeggen! Maar we weten nu dat ze de hoop na een tijdje opgeeft.