Mijn dochter begint behoorlijk last te krijgen van eenkennigheid en verlatingsangst. Als we bv aan tafel zitten en ik loop even naar de keuken (ben dan uit beeld) dan begint ze enorm te huilen. Eenmaal weer in beeld is er niets meer aan de hand. Ook bij de kinderopvang is het een moeilijk moment voor haar als papa weggaat of als haar vaste leidster er niet is. Verder moet ze momenteel niets hebben van de gezichten die ze minder vaak ziet. Ik vraag me af of jullie baby's daar ook last van hebben en hoe jullie hiermee omgaan. En hoelang kan het duren voordat het allemaal weer wat makkelijker voor haar is.
Ik lees ook even mee, want je verhaal is érg herkenbaar! Gelukkig heeft ze er geen last van als we thuis zijn. We wonen gelijkvloers, dus ze kan me eigenlijk altijd vinden. Maar oh wee, als iemand die ze niet zo vaak ziet even met d'r wil spelen!! Dus ben benieuwd of er iemand suggesties heeft..
Hier gaat het nu eindelijk wat over (met mn jongste natuurlijk). Kon haar ook niet achterlaten in mn eigen huis met iemand anders, ze zette gelijk haar keel op. Maar nu gaat het met kleine stapjes beter. Ik liet haar wel huilen maar niet te lang en ik liet altijd mn stem even horen.
Heel herkenbaar en hier begint het nu (eindelijk!!!) wat minder te worden! Helaas is het een fase waar ze doorheen moeten....
Zo te lezen kan het nog wel even gaan duren dus. Ik vind het zo sneu om haar zo te zien huilen. Als ik vaak mijn stem laat horen in huis als ze me niet kan zien wordt ze gelukkig wel wat rustiger en als ik er zelf niet ben is ze na een poosje ook wel weer wat vrolijker. Ik vroeg me gewoon af hoe andere moeders hiermee omgaan.