Ik vind eerlijk gezegd dat sommige mensen hier wel ver gaan in hun reacties... juist als het gaat om een kwetsbaar persoon met een negatief zelfbeeld en moeite met omgaan met bepaalde aspecten van zijn/haar leven, heeft het toch geen enkele zin om daar continu op te hameren en 'de schuld van te geven'? Ik ken(de) een aantal mensen die het, vanwege verschillende redenen, gewoon heel moeilijk hebben met het leven. Soms omdat ze steeds lijden aan klinische depressies of een andere neurobiologische stoornis, soms omdat ze een moeilijk verleden hebben, soms omdat ze het soort karakter hebben dat niet om kan gaan met de dingen waar ze mee geconfronteerd worden in hun eigen leven. Kenmerkend voor de meeste van deze mensen is dat ze wel anders wíllen, maar dat niet altijd (direct) kunnen. Juist als je zit met een zelfbeeld of wereldbeeld dat het voor jou moeilijk maakt om (nog) actie te ondernemen, is het heel moeilijk om te veranderen. Dan kan iedereen wel zeggen 'je wil gewoon niet' of 'kom op, schouders eronder', maar het probleem is juist dat dát niet lukt. Ik weet niet precies wat wél helpt bij deze mensen (sommige helpt het ook niet; ik ken erbij die het altijd moeilijk gaan hebben maar wel doorzetten, maar twee hebben er zelfmoord gepleegd omdat ze het gewoon niet meer zagen gebeuren). Maar het helpt in ieder geval níet om iemand het gevoel te geven dat het allemaal hun eigen schuld is. Ja, het is waar dat je alleen zélf uiteindelijk jezelf echt kunt helpen of veranderen. Maar dan moet iemand wel zichzelf genoeg de moeite waard vinden om daarvoor te kunnen kiezen. Als je moet leren om meer liefdevol naar jezelf en de wereld te kijken, dan zou het al een hoop schelen als mensen (ook online) je liefdevol benaderen. Af en toe een schop onder de kont, prima, maar meer dan 5% van de feedback schop laten zijn, komt toch meer neer op huiselijk geweld. En dit van de koningin van de botte opmerkingen >_>
Hoe weet je nu vanaf een schermpje of haar partner haar genoeg steunt en dat het allemaal aan ts ligt. Dit vindt ik echt te ver gaan. Als hij niet eens met haar ergens naar toe wil gaan terwijl ts aangeeft zelf niet met de auto te durven dan is het best lullig dat hij dit niet doet. Er wordt wel heel makkelijk geoordeeld over ts.
TS schuift vrijwel alle persoonlijke ervaringen van anderen (die hier zeer open over zijn!) aan de kant met 'je begrijpt mij niet'. Enig idee hoe dat mensen kan raken die wel alleen hun eigen traject zijn doorgegaan? Ik vind het ronduit schofferend hoe ze anderen wegzet alleen omdat anderen haar willen helpen en ook eigen (hele persoonlijke en soms verdrietige) ervaringen delen. Maar niemand op 1/2 na begrijpt het en hoeft daarmee eigenlijk niet te reageren, want ze snappen er niets van. Het is mijn probleem niet, mijn leven niet en ik heb er geen last/profijt van dat TS zich rotvoelt of juist beter, maar ga niet zeggen dat ik niet weet hoe het is om alleen te zijn en je enorm rot te voelen. Ik ben enorm depressief geweest, zelfmoordpogingen gingen constant door mijn hoofd als enige 'oplossing' en ik heb mij daar helemaal alleen uit gevochten. Alleen. Want ik had ook geen steuntje in de rug en geen professionele hulp.
Nou dit inderdaad! Ik schrik ook van sommige opmerkingen, en ik begrijp best dat ts een hele hoop pagina's terug zich af vroeg waarom mensen elkaar niet gewoon helpen. Ik ben zelf ook een voorstander van 'zachte heelmeesters maken stinkende wonden', maar daar zijn wel grenzen. Soms is een directe, duidelijke confrontatie inderdaad nodig, maar moet dat 600+ berichten na elkaar, en waar het niet meer gaat om duidelijke confrontaties maar eerder het zwartmaken van ts? Ts heeft al verschillende keren aangegeven dat die tactiek voor haar niet werkt, waarom doorgaan -en nog verder gaan- in sommige opmerkingen? Ts heeft een negatief zelfbeeld, en dat is hardstikke kl*te. Dus laten we met z'n allen nog maar verder gaan duidelijk maken wat er allemaal mis is met ts? Waar is dat in godsnaam voor nodig? Ts is duidelijk geweest in wat zij nodig heeft; sommige mensen hebben baat bij een harde aanpak, andere voelen zich veiliger wanneer ze benaderd worden vanuit een zachtere begeleiding. Daar is niks mis mee, in mijn ogen is er meer mis met het negeren van haar behoefte die ze meermaals heeft aangegeven en door te gaan met haar aan te vallen op waar ze moeite mee heeft. Alsof iedereen zo perfect is. Het feit dat dit topic nog steeds open is terwijl het met gemak al zo'n 100 pagina's geleden gesloten had kunnen worden op verzoek van ts (wat me niks had verbaasd gezien sommige opmerkingen) geeft in mijn ogen alleen maar aan dat ts wel degelijk hulp wilt. Misschien niet in de meest conventionele manieren, maar er zijn hier genoeg mensen met verschillende ervaringen en misschien zit er net iemand tussen die wél de tip heeft die past bij ts. Ik hoop dat ts inmiddels wat opties heeft gevonden om verder te bekijken of deze nog kunnen komen. Dus na het aanvallen van ts 'omdat ze alleen kijkt naar wat niet kan en niet kijkt naar wat wel kan', kunnen wij dan ook even menselijk gedrag vertonen en niet focussen op wat ts niet wil, en kijken naar wat ts misschien wel wil? -ik dacht dat er tips waren gegeven voor boeken? -alternatieve therapie -vrijwilligerswerk -meditatie -visualisatie Vul aan, vul aan, maar for the love of God, hou even op met ts aan te vallen zeg, er wordt hier alleen maar bewezen dat haar beeld van de mensheid wel klopt, en mensen elkaar niet meer willen helpen.
Hier ben ik het helemaal mee eens, en daarom heb ik mijn ervaringen ook niet opgeschreven. Mijn situatie was anders, en ik wil ook niet afgerekend worden op het feit dat ik toen ik klein was nog wel een moeder had. Ik vind het ook nog best meevallen met de harde reacties, vergeleken bij andere topics. De eerste 300 reacties (schat ik zo in) waren allemaal positief en opbouwend, en daarin werden reageerders zoals Mmarianne neergesabeld, wat ik écht écht écht niet snap. Die stelde heel open en onbevooroordeeld een paar vragen om de situatie helder te krijgen, maar ook dat was niet goed. Ik vind het heel verdrietig om te zien hoe een selffulfilling prophecy in zijn werk gaat, dat zie ik hier namelijk gebeuren. TS: heb je al eens aan een opname gedacht? En dat bedoel ik dus niet als 'makkelijke oplossing', of om je in het hoekje 'gestoord' te drukken, want het is 2016, zo denkt hopelijk niemand meer, maar heel erg serieus. Zodat je fulltime met jezelf aan de slag kan, met lotgenoten en professionals die er alleen voor de internen zijn?
Helemaal mee eens. Ook met Abri. Volgens mij valt het met dat zwartmaken reuze mee. Soms moet er ook een spiegel voor gehouden worden, door de andere kant te laten zien en dat heeft niks met zwartmaken te maken. Vaak heeft dat een betere werking dan met iemand mee te gaan zitten praten dat het allemaal zo erg is (wat het ook is, en de ts heeft me dunkt nogal wat medeleven, ervaringen en lieve woorden gekregen). Op het moment dat Mmarianne de wind van voren kreeg, sloeg bij mij de stemming ook wel om, en begreep ik ineens dat de ts uberhaupt niet voor therapie open staat of voor zelfverwerking.
Opname??? Je wordt tegenwoordig echt niet voor zoiets opgenomen. Ik weet waar ik het over heb want ben de afgelopen jaren drie keer opgenomen omdat ik wel erg vaak dacht dat het beter was dat ik er niet meer zou zijn en ik helemaal vast was gelopen. Er gaan steeds meer opname plekken dicht en er wordt meer ambulante hulp , ook aan huis gegeven. Ik vind wel degelijk dat er iets moet gebeuren. Ik denk dat een langdurig contact goed voor ts is als ze zich dit zelf gunt. Ik heb al heel lang therapie waarbij de relatie met de therapeut heel belangrijk is en er geen druk is om snel " beter" te worden. Die ervaring had ik namelijk al.
Ik weet niet op welke reacties je doelt of ik heb er over heen gelezen, maar volgens mij valt het echt wel mee. Zoals Abri al zegt, veel mensen stellen zich open in dit topic en delen hun ervaringen en vooral blijven er energie in steken. Alles van TS wordt weggeschoten. Ik pak mezelf als voorbeeld dat ik me open stel en aangeeft dat ik heel onzeker ben, maar dat ik wel een zusje heb die me af en toe even een spiegel voor houdt. Het enige wat ik dan terug krijg, maar je hebt een zus. Het gaat niet om het hebben van een zus. Ik heb me open gesteld! Niet mijn zus. Je kan simpel weg geen appels met peren vergelijken.
'Voor zoiets'? Hoe zie jij de situatie van Cat dan? Aan de hand van de berichten zie ik een zeer eenzame vrouw, die zich onbegrepen, niet gehoord en niets waard voelt. Die uitgestoken handen niet durft te pakken, die een partner heeft van wie ze geen steun ervaart en die de toekomst eigenlijk al heeft opgegeven. Van daaraf is het maar een heel klein stapje naar gedachten over actieve of passieve levensbeëindiging. En Cat kan zelfs niet meer gemotiveerd worden door de gedachte dat haar dochter een emotioneel gezonde moeder nodig heeft. Het beeld dat online oprijst vind ik zeer, zeer zorgelijk. En volgens mij velen met mij, vandaar de voortdurende reddingsboeien en helpende handen, die genegeerd of weggeslagen worden. Ik vind het heel verdrietig.
Het gaat er misschien niet om wat nodig is, maar wat nog mogelijk is. Er zijn genoeg mensen waar het slechter mee gaat. Die schreeuwen om opgenomen te worden, waar zelfs geen plaats voor is. (Zie de monitor NCRV, krantenberichten etc). Vroeger voor het sluiten van zoveel instellingen waren de wachtlijsten al heel lang. Daarbij als je met zijn 2e woont, ben je sinds 2015 ook een behoorlijk bedrag kwijt aan eigen bijdrage voor ambulante hulp. Wat dat betreft is een ggz instelling toch een beter adres om bij te wezen. Ik vind het schandalig hoeveel er weg bezuinigd word.
Gut, daar heb ik inderdaad niet bij stilgestaan, bij die beweging naar extramurale zorgverlening. Nou ja, dan is dat dus helaas blijkbaar geen optie.
En wéér alleen maar reageren op wat in je straatje past... Ik zie een patroon, TS. Ik vind de berichtjes over 'te hard' en huhuhu echt buitengewone flauwekul. Er is ongelooflijk betrokken gereageerd en TS wil er allemaal niks van weten. En dat heeft een kind. Ernstig hoor.
Als je crisiszorg thuis krijgt zit daar echt geen eigen bijdrage op. We hebben wel eens thuisondersteuning gehad waarop wel een kleine eigen bijdrage zat maar daar werd ook meegekeken met me hoe het opvoeden ging. ( Overigens niet veel aan gehad behalve dat ik het blijkbaar wel goed doe.) In situatie van ts voelt ze zich eenzaam en daardoor waarschijnlijk niet lekker in haar vel. Met een opname bereik je niet zoveel met de klachten die ts heeft. Een opname biedt structuur, rust en veiligheid. Dat is prettig maar je maakt ook veel mee van medepatiënten, maakt gespannen situaties mee en het is behoorlijk frustrerend als je de ene dag een vpk spreekten een dag later zegt de volgende weer iets anders . In februari heb ik het thuis gered met intensieve ambulante hulp. Hier was ik erg blij mee omdat het veel minder heftig voor de kinderen is en ik nu ook heb ervaren dat het thuis ook lukt om weer uit een crisis situatie te komen. En thuis daar moet je het toch doen, dan maar beter om zoveel oom thuis te oefenen.
'En DAT heeft een kind?' Los van alles, wat een belachelijk en denigrerende opmerking! maar ja, ik zie bij jou ook wel een 'patroon' in je reacties..
Ik sluit me aan bij de reactie van Abri. Ik heb daar dus ook moeite mee en ben om die reden ook gestopt met reageren. Ik sta volledig achter mijn eerdere posts en hoop ook echt dat TS ergens 'iets' vandaan haalt om wat dan ook te proberen (of dat er toch op een dag iemand aanbelt die met een toverstafje zwaait en dat bedoel ik niet denigrerend oid, ik hoop echt dat dat gebeurt, alleen denk ik dat de kans heel klein is en dat het dus toch van TS zelf uit zal moeten komen - of dat ze de situatie en haarzelf accepteert zoals hij is en daarmee ook (de situaties van) anderen zal kunnen accepteren en respecteren).