Emoties rondom een miskraam

Ik herken vooral het stukje rondom "vervanging". Mijn derde zwangerschap was ook niet gepland, wel gewenst. Helaas hebben we deze zwangerschap moeten afbreken ivm trisomie18. Ook hier geen volgende zwangerschap, bewust, omdat mijn partner net voor het slechte nieuws trisomie18 een ernstig hartinfarct heeft gehad.

 

Hey meiden , ik heb vorig jaar een ma gehad en dat was mijn eerste zwangerschap. Hier wist iedereen al dat ik zwanger was omdat ik het vroeg had vertelt. toen we bij de echo erachter kwamen dat het niet goed was konden we dit dus ook met iedereen delen en je krijgt dan echt heel verschillende meningen van mensen. De ene is er zo relaxed onder en de ander leeft super mee. best lastig vond ik dat.
Denk wel dat het voor jullie heel anders moet zijn want voor ons wat het de eerste en toen de eigenlijke geboortedatum voorbij kwam was is weer zwanger. ik heb er toen wel bij stil gestaan maar denk inderdaad wel dat je het dan heel anders ervaart.
zelf heb ik me in het begin wel schuldig gevoeld (dat ik misschien irts verkeerd had gedaan) maar ook neergelegd bij het feit dat het niet zo had mogen zijn, dat er iets niet goed zal zijn geweest. in mijn familie waren veel mensen (vooral mijn ouders) erg onder de indruk hoe ik er mee omging want die hadden verwacht dat ik helemaal zou breken en dat is niet gebeurd.

voor mijn gevoel ben ik er beter mee omgegaan dan ik van mezelf had verwacht en ik had heel veel steun aan mijn man en vooral mijn vader. Dit klinkt misschien gek maar voor mijn gevoel wist hij precies hoe ik me voelde. zijn eerste kindje (dit was voor mama de 3de) was ook een miskraam. met papa heb ik het er veel over gehad en dat was enorm prettig.

ik zal wel altijd zeggen dat dit mijn 2de zwangerschap is. Sommige mensen doen net of een mk nooit is geweest en vooral nooit een kindje is geweest. realistisch gezien weer ik ook wel dat het nog geen echt kindje was maar nog 'iets' in aanmaak maar.., in mijn hoofd en voor mijn gevoel was het al ons kindje. Uk (zo noemde we hem/haar) heeft ons, voor mijn gevoel, dan ook papa en mama gemaakt en het kindje wat we nu krijgen is de eerste die ons met zijn geboorte een gezinnetje maakt.

 

Ik moet zeggen dat ik zelf erg worstel met mijn gevoelens met name over mijn laatste miskraam (missed abortion bij 9,5 week)
Bij mijn eerste zwangerschap was ik helemaal door het dolle heen (niemand iets verteld) en helaas werd dit een miskraam bij 5 weken. Jeetje wat had ik het zwaar en wat een gemis was het. Mijn wereld stortte ineen en ik kon nergens heen met mijn gevoel (wilde het ook niemand vertellen) Mijn man was er veel nuchterder onder en vond het verdrietig maar had er minder moeite mee.

Snel was ik zwanger van mijn dochter. Toen zij 1,5 was gegaan voor een tweede kindje. Na 12 weken blij op fb verteld er vanuit gaande dat het wel goed zal komen. Helaas stortte onze wereld ineen toen ze er op de 20 weken echo achterkwamen dat hij binnen enkele dagen zou gaan overlijden. Ik had al een flinke buik en moest iedereen icl fb vertellen dat onze zoon het niet ging redden. Dit verlies heeft een enorm gat geslagen bij zowel mijn man als ik. Nog nooit zo een verdriet gevoeld.

Na 3 maanden weer opnieuw in verwachting. Geen blijdschap geen angst helemaal niks. Alleen het gevoel dat ook dit kindje het niet ging halen. De gyn was positief, het hartje klopte maar wij niet. Wij wisten nee ook dit kindje gaan we verliezen en ja bij 9,5 week was ook bij dit kindje het hartje gestopt met kloppen. Even wat tranen van verdriet maar gelijk weer die kalmte en weinig verdriet. Helaas geen bloedverlies dus uiteindelijk een curettage. Ook dit bijna emotieloos onder gaan. Onze dochter heeft het niet eens mee gekregen. We hebben het iedereen verteld dat we weer een miskraam hadden gehad en iedereen dacht die storten volledig in maar nee we zijn er rustig onder. Ik absoluut niet zo verdrietig als bij mijn eerste miskraam en steeds vergelijken wij het zelf met het verlies van ons zoontje en nee ook daar komt het voor ons niet dichtbij. Ik voel me haast schuldig dat ik bijna zonder blikken of blozen door ga. Komt dat omdat we erger gewend zijn of nog verdoofd door het verlies van ons zoontje. Persoonlijk denk ik dat alle ellende en verdriet er pas uitkomen als we ooit nog een levend kindje op de wereld mogen zetten.

Maar als ik kijk naar mijn eerste miskraam jeerje wat moeilijk heb ik dat gevonden!

Sterkte meid! En zo moeilijk dat er geen kindje meer gaat komen! Dat speelt zeker mee want in je hoofd waarschijnlijk al ingebeeld dat er een kindje bij zou komen...

 

mamavanle is er wel onderzoek gedaan naar de oorzaak bij jullie? Bij 20 weken nog een kindje verliezen lijkt me onvoorstelbaar zwaar.

Bij mijn eerste mk wist iedereen er van, dat had zeker voordelen want mensen leven erg mee. Niet allemaal helaas. Maar bij iedere nieuwe miskraam deel ik minder en minder. En dat ik zwanger ben deel ik al helemaal niet meer. De pijn en het verdriet blijven, maar ook daar kun je beter mee omgaan lijkt het. Ik weet het niet precies, maar het lijkt alsof je harder wordt.

Omdat ik nu al zo vaak weer heb moeten melden dat het weer mis is gegaan deel ik het liever niet meer. De reactie van mensen wordt laconieker hoe vaker het gebeurt, ook als ik meld dat ik zwanger ben is het vaak van "nou ik feliciteer je nog niet hoor" en "wie weet!", dat soort dingen. Die maken me verdrietig dus ik doe het niet meer, hou het dicht bij ons.

 

@ nuage de doodsoorzaak van ons zoontje is zeker bekend en er word nu ook onderzocht of het hartje van ons laatste kindje gestopt is met kloppen door dezelfde oorzaak... Wat een hoop verdriet en miskramen hebben jullie al voor je kiezen gehad! Dat gevoel dat je harder word herken ik dus helemaal! Las dat bij jullie een diagnose gesteld is...wat houdt dat in als ik vragen mag?

 

Die diagnose is helaas niet persé de reden van alle miskramen. Want partiële mola's hebben er weer niks mee te maken. Waarschijnlijk zijn er meerdere oorzaken. APS is een autoimmuunziekte, in het Engels noemen ze het sticky blood disease wat het wel goed weer geeft. Te dik bloed dus.

Is het bij jullie een genetische oorzaak?

Ik doe nu een poging met aspirine, fraxiparine, utrogestan en prednison. Hopelijk maakt dat verschil.

 

Ja het was absoluut geen gemakkelijke tijd, binnen zes weken bijna je partner kwijt en slecht nieuws over ons zoontje en het overlijden/de geboorte van ons zoontje Y*

Ja we hadden met iets meer dan 13 weken de echo, waarin we te horen kregen dat Y* een heel dikke nekplooi had, iets van 4,5mm geloof ik. Daarna de vruchtwaterpunctie met 16 weken en de slechte uitslag twee dagen later. Aansluitend nog een wettelijk verplichte wachtweek en mijn lichaam wilde niet meewerken aan de bevalling. Ik heb een week lang in het ZH gelegen met allerlei "opwekkende" middelen, pas na een week, dus uiteindelijk al in de 20e week, is ons zoontje levenloos ter wereld gekomen.

Het is bij ons inderdaad definitief, mijn vriend zorgt fulltime voor onze kinderen en hij heeft zijn handen vol aan onze twee dames. Hij is vorig jaar augustus gesteriliseerd, dus écht echt definitief geen kindjes meer.
gelukkig is het na een zeer stormachtig 2012 nu goed met mijn vriend. Al blijft hij natuurlijk altijd onder controle en moet hij medicatie blijven gebruiken.

 

herkenbaar! Hier was de eerste zwangerschap ook redelijk bekend en dat ging mis. voor de uitgerekende datum (3mnd) was ik weer zwanger en zelfs na de 1e echo rond 8 wk bijnw niemand verteld, ook deze ging mis! hier was het drie maal scheepsrecht, en o wat voelde het gek toen mensen vroegen "is dit je eerste (zwangerschap)?".. nee de 3e maar wel hopelijk het eerste kindje dat levend ter wereld komt.

 

@ nuage heftig dat er zoveel dingen bij komen! Hopelijk kun je met de bloedverdunners en prednison toch een gezond kindje op de wereld zetten! Zal heel spannend zijn denk ik!?

Bij ons is een zeldzame allo imuunziekte de oorzaak. Wisselwerking Tussen moeder en kind waardoor mijn lichaam de stolling van het kindje afbreekt en ze overlijden aan bloedingen. Daarnaast kan er bij ons ook nog iets anders bij zitten als de missed abortion niet veroorzaakt is door de allo imuunziekte omdat dit ook al onze tweede miskraam is.

 

Kunnen ze daar iets aan doen met medicatie?

Wij lopen nu in Gent voor verder onderzoek. Het is heel spannend, maar het blijft "gek" dat mijn tweede zwangerschap wel goed is gegaan. Auto-immuunziekte kan steeds erger worden dus mogelijk is dat een verklaring. Op dit moment gebruik ik bijna alles wat er is. Dus dat geeft wel een soort rust ofzo. Alleen Fraxiparine krijg ik pas bij hartslag en in Gent krijg ik dat wel al vanaf eisprong, maar zij geven pas medicatie nadat ik daar in juli ben geweest. En ik wilde toch nog een poging doen voor die tijd. Er is een kans dat Gent eist dag we ICSI gaan doen ivm groot risico op weer partiele mola, maar dit willen wij niet. Nou ja het is een heel verhaal

 

Wat een heftige verhalen!
Ik heb geen idee wat mijn oorzaak is. Ik denk zelf dat mijn eisprong altijd heel erg laat is (soms maar 3 dagen voor NOD) en dat het daarom uiteindelijk mis gaat. Maar ik heb geen idee.

Ik vond het heftig als mensen tegen mij zeiden; het is ook je eerste zwangerschap. Zo voelde dat voor mij totaal niet.

 

3 dagen voor NOD je ei? Hoe weet je dat? Je kunt geen lf hebben van 3 dagen... Maar als je wel zwanger wordt dan jan dat niet de reden zijn van miskramen.

 

Oh wow ik lees net je onderschrift.. heftig! ik vond 1 partiële mola al zwaar..

 

Het was zeker heftig, maar beide keren eigenlijk geluk gehad want het ging gewoon weg. Bakken stress, dat wel. Maar geen chemo, dus mag niet klagen. Alleen kans dat ik het weer krijg is vrij hoog, 20%.