ik ben even opzoek naar mensen die te maken hebben gehad met flashbacks na een traumatische gebeurtenis en ptss gerelateerde klachten. Ik neem aan dat iedereen die een trauma heeft meegemaakt hier nog vaak aan terug denkt en daarbij dan ook emotie voelt. Wat is nou het verschil tussen een (on-)bewuste herinnering en flashbacks? En wanneer is dit ernstig genoeg dat je er hulp voor nodig hebt? Ik sta nog op de wachtlijst bij de psycholoog en dat gaat nog een maand of 2 duren eer ik aan de beurt ben. Dus daaraan kan ik het niet vragen. Vandaar dat ik het hier even doe.
Ik weet niet precies wat het doel is van je vraag, maar mensen met trauma kunnen last hebben van herbelevingen. Als dat is wat je bedoelt met flashbacks: herbelevigen kunnen zo heftig zijn dat je je de gebeurtenis niet alleen herinnert, maar als het ware weer opnieuw beleeft voor je gevoel. Bijvoorbeeld bij een brand ruik je de geur weer, je hoort het geknetter en voelt de hitte.Een herbeleving is daarom vaak veel intenser dan een herinnering. Heb je hier iets aan?
Ik denk dat je hulp nodig hebt op het moment dat je er dagelijks in zo’n mate hinder van ondervindt dat je de ‘gewone’ dingen niet meer kunt doen. Maar jeetje nog 2 maanden wachten? Gaat dat via ggz? Toen ik belde kon ik gelijk 2 weken later terecht en heb alles vergoed gekregen, ben nu net klaar met mijn therapie. Dat was overigens wel ggz.
Ik huldig het principe dat het ernsig genoeg is om hulp bij nodig te hebben als je: a) er last van hebt dan is het ernstig genoeg) b) je er zelf niet van af kunt komen (dan heb je hulp nodig) Dat klinkt heel simpel maar zo bedoel ik het niet. Wat ik bedoel te zegen is dat er geen objectieve kwalificate is wanneer iets erg is. Het is een subjectieve kwalificatie, gerelateerd aan jou als persoon zelf. Wat voor de een heel erg is, is voor een ander peanuts. Maar dat maakt het niet minder erg voor de ene person. Dus volgens mij ben je al bij jezelf te rade gegaan want je staat op de wachtlijst bij de psycholoog. Dat betekent voor mij dat jouw herbelevingen/flashbacks ect erg genoeg zijn dat je er last van hebt, dat ze je belemmeren en ik hoop dat de psycholoog je er mee kan helpen.
Maar antwoord op je originele vraag: Ik heb dingen meegemaakt die objectief als traumatisch gekwalificeerd kunnen worde (dat er nazorg geregeld wordt door derden) maar heb erbelevingen niet als storend of schokkend ervaren. Wel heel verdrietig en angstig, maar het belemmerde me niet in mijn dagelijks leven en is ook minder geworden. Dus ik heb er zelf verder nooit hulp bij gezocht. Maar de onbewuste gedachten zijn er soms nog steeds, ik denk ook niet dat die weg gaan want het is onderdeel van mijn herinneringen geworden. Er is een stroming in de geestelijke gezondheidszorg die zegt dat als je een gebeurtenis niet goed verwerkt die gebeurtenis blijft hangen in je amygdala je primitieve brein) en dus ook steeds de intense oorspronkelijke gevoelens erbij trggert. Door EMDR en herbeleving kan je lichaam de herinnering verplaatsen naar het gedeelte van je brein waar herinneringen eigenlijk horen, zonder de lichamelijke herbeleving er van. Maar herbelving hoort bij herinnering, alleen de intense lichamelijk reactie daarop niet.
De reden dat ik op de wachtlijst sta is niet omdat ik dat voor mezelf nodig vind maar omdat na de gebeurtenis die we hebben meegemeekt dit geadviseerd is.
Ik herken dit dus met hoe ik zelf nu de herinneringen ervaar. En ik vraag me dan dus af of dit normaal is of abnormaal maar waars ga ik daar geen antw op krijgen. Ik functioneer normaal, krijg bij de herinneringen geen extreme angst of paniek... maar vind het dus eerder abnormaal dat ik op deze dusdanige traumatische gebeurtenis geen heftige emoties ervaar en er vrij “goed” mee kan dealen. Dan vraag ik mij weer af of dat wel normaal is
Heel suf, alles zat gewoon met een wachtlijst van 3 maanden vol. Toen via poh huisarts maar die had nooit plek blabla dus 2 maanden terug toch maar naar de eerslijnst psych gebeld en die heeft dan eind aug plek. Ggz niet geprobeerd btw. Heb jij er veel aan gehad?
Dan zou ik voor mezelf nadenken of je dit nodig vind. Mij hebben ze ook geadviseerd om hulp te zoeken maar dat vond ik toen niet nodig. Later heb ik zelf voor iets anders hulp gezocht. Kijk naar jezelf of je er zodanig hinder van ondervindt dat jij er niet uit komt. Hulp zoeken of geen hulp zoeken is allebei goed. Een kennis van me is EMDR en trauma psychotherapeut en heft me het volgende verteld. Het meemaken van iets afschuwelijks hoeft niet tot een trauma te leiden. Dat hangt af van een aantal factoren, waaronder o.a. je eigen persoonlijkheids type, je mentale weerbaarheid op het moment van het voorval en hoe erg de gebeurtenis een imprint achterlaat doordat er door de reacties van je omgeving veel zwaarte aan wordt gegeven. Vaak voelen mensen pas een trauma nadat ze er door goedbedoelende omstanders aan herinnerd zijn dat dit zo erg was dat je wel een rtauma moet hebben. Ik heb een tijd lang gedacht dat ik 'raar' was omdat ik juist geen last had van het voorval en er eigenlijk niets aan over heb gehouden en iedereen bleef me maar vragen of het wel goed met me ging. Dus opnieuw, kijk naar jezelf. Heb jij er last van? Zo niet, kijk het gewoon aan. Hulp is er altijd, ook over een jaar nog wel. Er is geen handboek of checklist om af te lopen. Doe wat jij nodig vindt.
Ik heb precies hetzelfde hoor. Heb het ook aangegeven bij de laatste sessie: ik heb het idee dat het niet normaal is dat het goed gaat met me. Psych gaf aan dat het wel goed gaat. Ik praat erover, ik schrijf erover ik stop mijn verdriet niet weg, maak plannen, doe leuke dingen en kan lachen en genieten. Tja wat moet je dan? Gaan zitten wachten of het misschien nog een keer fout gaat en de klap nog komt? Vond dat wel logisch eigenlijk. Misschien komt het wel nooit. Ben je daarom minder verdrietig? Nee. Maar het heeft mij iig geholpen om het verhaal te vertellen met iemand die ver van me af staat.
Over een flashback en of herbelegging heb je geen controle, die overkomen je oo de meest onverwachte momenten. Ik heb ptss gehad en heb daar emdr voor gehad Ik heb besloten om dat te doen nadat ik volkomen in gedachten bij de traumatische gebeurtenis zo de kruising op reed door rood licht en dit dus totaal niet geregistreerd had. Dit was het zoveelste incident waarbij ik echt overvallen werd door de schokkende herinneringen die ik mee draag. Die kreeg ik ook aan de kassa bij de supermarkt bijvoorbeeld. Het bliepen van de scanner maakte dat ik direct een herbeleving kreeg. Het geluid van een scuba duiker in een serie ( de ademhaling ) en hup ik was weer terug daar waar ik nooit had willen zijn. Nu zijn het herinneringen. Die ik kan oproepen of die opgeroepen kunnen worden door muziek, of een geur, die me terug doen denken aan. Dit hindert mij niet meer in mijn dagelijks leven, de flashbacks wel. Ik mis voor mijn gevoel een heel jaar ( het jaar voor ik in behandeling ben gegaan) Ik heb niet mee de nacht-terrors ( nachtmerrie on steroids) in die mate dat ik ze had, en ook mijn slaapverlamming is vele malen minder geworden. Als je dus een trauma hebt dan raad ik j echt aan om emdr te gaan doen. Mij heeft het enorm geholpen bij het verwerken van mijn ptss
Aan de hand van alle reacties, lijkt het mij niet dat een psycholoog daadwerkelijk nodig is in jou geval. Het feit dat iemand adviseerd dat dat het beste is om te doen, na een in hun ogen zo traumatische ervaring, betekend nog niet dat je dat ook moet doen. Ieder mens verwerkt de dingen anders. Hoewel je zelf aangeeft dat je je zorgen maakt over het niet (zoveel) hebben van emotie omtrent de gebeurtenis, is het juist goed dat er geen herbelevingen of belemmeringen in het dagelijks leven zijn hierdoor. Ik weet niet of je weleens gestresst bent geweest (alles moet snel snel), je schrikt van de kleintste dingetjes, wordt een beetje bozig als het niet allemaal opschiet? Dat heeft iemand met ptss 24/7. Dat gevoel. Hoor je een geluid of zie je iets wat je ook meemaakte tijdens de gebeurtenis? Dan sta je weer op die plek, met alle emoties en beelden die daar bij horen, alsof het op dat moment weer gebeurt. Continu nachtmerries over wat er gebeurt is, zelfs verbasteringen van de gebeurtenis dat er bijvoorbeeld (zoals ik had) hele nare dingen met je kind gebeuren. Een hart wat op hol slaat bij elk moment dat er iets gebeurt wat toen ook gebeurde. En daarbij continu boos zijn. Dat was mijn ptss. Voor de 1 werkt emdr, de ander exposure therapie en weer een ander lost het zelf op. Je voelt het gauw genoeg als er echt iets mis is, je jezelf niet meer voelt. Luisteren naar je lijf is cruciaal. Jezelf niks aan laten praten ook. Succes met wat je ook besluit te doen.
Als ik je verhaal zo lees, denk ik ook niet dat je (op dit moment) traumabehandeling nodig hebt. Het kan ook zijn dat het later pas klachten gaat geven, dan kan het alsnog opgestart worden. Je mag gerust ook een PB sturen (ik ben gz-psycholoog).