gaan of blijven?

zoooww wat een verhaal! Jeetje ik begijp heel goed dat jij daar nu letterlijk ziek van wordt zeg... en arme arme kindjes ook...die krijgen alles mee en die zijn nu super ongelukkig. Dan kunnen die wetenschappers nog zo roepen dat een gezin bij elkaar moet blijven voor de kinderen, maar daar krijg je dus gestoorde kids van he, om het maar even heeel grof te zeggen.
Ik zat ook in een relatie van 7 jr, net 12 wk zwanger van nr 2 toen ex zei dat ie niet gelukkig met mij kon worden... toen viel de grond onder mijn voeten vandaan... daar stond ik dan, met sem toen 10 mnd en een baby van 12 wk in mijn buik. En dan komt hij vanuit t niets dat ie niet gelukkig kan worden met mij... achteraf gezien, nu dus, heeft hij gelijk gehad. Ik was ook niet gelukkig...al een dik jaar niet, maar ook ik dacht "t komt wel weer goed" en ik ga voor het "ideaalplaatje" maar ik ben blij dat hij toen de keuze heeft gemaakt om eruit te stappen. Ja ik heb heel veel verdriet, pijn en onmacht gevoelt, ben nog nooit zo verdrietig en gekwetst geweest. Maar ow wat is het achteraf gezien toch goed geweest.

De kids doen het super! Echt niet gelogen, in 1 woord super! Ze slapen goed, ze eten goed, ze zijn bij beide ouders gelukkig en blij. Sem is vanaf die 10 maanden heen en weer gesleept tussen mij en ex, demi ging mee toen ze 4 maanden was. We hebben nu co-ouderschap
even weken: Woensdagmorgen tot vrijdagmiddag
oneven weken: woensdagmorgen tot zondagmiddag.
Ze doen t er super op en gaan altijd lief met papa mee en andersom, nooit geen problemen gehad.

Wij waren beide na de breuk nogal in de war... nog lange tijd met elkaar om gescharreld en hij heeft mij veel valse hoop gegeven, zelfs toen ie al samen was met zijn nieuwe vriendin die nu zwanger is van hem. Ik heb een tijdje nog sex met hem gehad...ook tijdens haar. En ja daar heb ik spijt van en dat had nooit mogen gebeuren. Nu is het goed, het is inmiddels anderhalf jaar geleden dat hij wegging en we kunnen prima met elkaar door 1 deur. Eerst konden we overal over praten, nu veelal alleen over de kinderen. Hij wil nog weleens hele verhalen ophangen maar dan luister ik gewoon niet en dan houd ie wel op.
voor de kinderen is het belangrijk dat je normaal tegen elkaar doet en idd geen loyaliteitsconflicten!! dat is het ergste wat je een kind aan kan doen... op een bepaalde leeftijd krijgen ze daar zelf moeite mee en dan is het de taak van beide ouders om de kinderen gerust te stellen en dat ze nooit maar dan ook nooit hoeven te kiezen tussen papa of mama, maar dat ouders altijd van de kids houden.
dus dat is altijd je eigen keuze, hoe je daarmee omgaat

gelukkig:
Ik kan nu oprecht zeggen dat ik echt gelukkig ben nu. Ik ben een zelfstandige alleenstaande moeder die het allemaal goed voor elkaar heeft en blije kindjes heeft. Ik heb sinds een maandje een hele lieve gozer leren kennen die mij eindelijk weer eens het gevoel van vlinders heeft laten voelen.
Ik heb een 0-uren contract gekregen bij mijn nieuwe baan en de kans op vaste uren over een half jaar.
Echt die hele diepe put duurt niet lang, zodra jij eindelijk je rust krijgt en je ziet dat je kinderen weer opbloeien, nou dan krijg jij ook je gelukkige momenten en dat zullen er alleen maar meer worden.

heb je nog vragen? je mag me altijd pb'tje sturen.

sterkte met deze moeilijke keuze... maar kies altijd voor je kids.

 

Volgens mij zeggen alle onderzoeken juist dat kinderen liever gescheiden ouders hebben dan in een huis te wonen met ouders die zo tegen elkaar te keer gaan.

De beredenering dat je een goede thuis basis van papa en mama moet hebben voor de kids vind ik ronduit onzin (niet persoonlijk naar jou toe hoor)

Maar volgens mij staan een heleboel ouders die dat zeggen niet stil bij het feit dat je DIT, DEZE relatie als voorbeeld geeft aan je kids. Dus dat de kans groot is dat zij alles overnemen en accepteren als normaal en ik kan me niet voorstellen dat je dit wilt voor je eigen kinderen als ze volwassen zijn.

Plus, wat hebben de kinderen aan een papa en mama die beide doodongelukkig zijn met elkaar en afzonderlijk? Je kan dan toch geen goede ouder zijn lijkt mij?

Volg je gevoel en succes met het maken van je beslissing.

 

Hoi Juud,

bedankt voor je reactie. Idd 'eenzaam'. Hier ook zien we er voor de buitenwereld uit als happy family. Zelfs mijn ouders weten niet hoe erg het eigenlijk hier is. Ikzelf praat wel met een psycholoog en deze is ook thuis geweest om een gezamenlijk gesprek te kunnen voeren met mijn man erbij. maar helaas...
Ik zal dit wel weer bij hem aankaarten, als eventuele laatste poging.

Eigenlijk gaan de ruzies ook nergens over (over familie, voor mij belangrijk en voor hem onbelangrijk), het wordt van een mug een olifant. En zo wordt ik weer opnieuw gekwest en dit begrijpt hij niet.
We zullen zien hoe de situatie er morgen uitziet.
Ik zie wel waar het schip strandt...
Waar gaan jullie ruzies voornamelijk over als ik vragen mag.

 

Ik kan mijn niet voorstellen dat een kind gelukkiger is met ouders die ruzie hebben en niet van elkaar houden... Ik heb hier ook nog nooit van gehoord. Voor een kind lijkt het mij beter dat de ouders dan apart van elkaar wonen en goed met elkaar om kunnen gaan.

Maar over jou situatie. Ik kan alleen maar zeggen: kies voor jezelf. Moet jij jezelf weg gaan cijferen? de kinderen worden hier echt niet gelukkig van nl en jij ook niet. Ik heb deze beslissing 3 jaar geleden genomen, en ja het is een zware grote stap die je moet nemen, maar het is de beste stap die ik ooit heb gedaan in mijn leven en in het leven van mijn zoon. Mijn ex kon de sheiding ook niet aan, maar goed hij was degene die nooit kon luisteren en altijd dingen beloofde en het nooit deed. Nu kijkt hij niet meer naar zijn zoon om... en ja dat is moeilijk en zwaar. Maar dit kan ik aan en ik maak mijn zoon hopelijk zo sterk dat hij het ook aan kan straks als hij het beseft. Ik ben blij dat ik voor mezelf heb gekozen, ipv ongelukkig zijn bij mijn ex. echt kies voor jezelf, een gelukkige moeder is beter dan een ongelukkige moeder toch?

Ook ik heb mijn exschoonmoeder zien wegkwijnen in haar huwelijk, ze heeft dan ook echt een rotvent getrouwd. Zij is een sloofje, altijd poetsen moeten. ze mag niks van haar man (mijn ex schoonvader) en hij was altijd bezig met zijn eigen zaak! Nou ik kon zien dat mijn schoonmoeder echt niet gelukkig was dit straalde ze ook echt uit, voor de buitenwereld dacht zij is er niks aan de hand maar iedereen kan het aan haar zien...

ook mijn oma heeft een ongelukkig huwelijk gehad, mijn opa was erg dominant nl. Mijn oma mocht vrij weinig. Na het overlijden van mijn opa zei ze: als ik nu jong was geweest en dit leven had geleid dan was ik gescheiden.

 

Ik schreef hier afgelopen zomer...toen ik hoogzwanger was van mijn zoontje. De relatie met mijn vriend was hevig geknapt (was toen de 2de keer binnen 1 jaar tijd) en hij woonde toen 5 weken bij zijn tante en oom in.
Na 5 weken miste ik hem en hij mij. We spraken dingen goed uit, nou ja...goed...goed wil ik het niet noemen. Achteraf gezien deed hij vooral weer erg zielig en werden veel dingen ook bij MIJ gelegd.

Het ging heel even goed...maar al snel gedroeg hij zich weer onvolwassen. Zijn probleem is dat hij niet in staat is zich volwassen te gedragen. Nu is de bom weer gebarsten en goed ook!!!! Meneer was 2 weken terug naar een bedrijfsuitje (uit eten & bowlen), maar kwam pas de volgende dag thuis !?! en denk maar niet dat ik wat van hem hoorde! Hij was heel erg dronken geworden is bij zijn cheffin blijven pitten want hij mocht niet meer rijden van haar.
Dit soort puberacties waren precies de reden van onze ruzies en breuk. Maar dat vergeet hij dan even voor het gemak. Echt een jongetje is het, geen man...
Terwijl hij al 30 is, maar oké..

Het komt er eigenlijk op neer dat dat klein beetje vertrouwen in de relatie bij mij WEG is. Kan ook eerlijk zeggen dat ik voel dat dit wederzijds is, alleen kan hij nergens heen! En hij houdt erg vast aan dat ideaalplaatje, maar is anderzijds niet in staat zich als volwassen man te gedragen.
Ik voel me erg verloren in deze relatie...durf geen toekomst met zo iemand op te bouwen. Doe mezelf echt tekort. Ik wil niet verder met hem, maar pijnlijk blijft het natuurlijk wel. Vooral voor de kinderen. Mijn dochtertje is gek op haar vader.

Ik heb al zijn kleren al ingepakt in zakken, maar hij wilt gewoon niet vertrekken. sja, waar moet hij heen he.

Als ik nu terug denk was die 5 weken dat we uit elkaar waren echt een periode dat ik oprecht kan zeggen dat ik me goed in mijn vel voelde zitten.

Hij zal nooit veranderen en we zullen nooit bij elkaar passen. Dat besef ik nu echt beter dan ooit.

 

Het is altijd lastig. Mijn dochter was niet gewenst door mijn ex (4 jaar relatie). Maar na 4 maanden was zijn nieuwe vriendin wel zwanger. Tijdens de zwangerschap niks gehoord ne bevalling wilde hij zijn dochter zien. Okee 2e kans gegeven het blijft haar vader. Mettertijd gaf hij aan met ons een gezin te willen vormen. Weggegaan bij zwangere vriendin. We zijn precies 6 weken met elkaar omgegaan. De "oude" irritaties die voor mijn zwangerschap al speelden kwamen (liegen, niet met geld kunnen omgaan) weer om de hoek kijken. Met als hoogtepunt dat hij me weer zo verschrikkelijk pijn deed met zijn "oude" gedrag dat ik hem van de trap af geschopt heb. Mijn dochter was erbij en zwaar over haar toeren.

Nu is het over. Ik ben idd van mening dat dit geen gezonde situatie is voor ons kind want ik vermoord hem nog een keer. Dan maar liever apart wonen en een stabiele omgeving creeeren voor mn kleintje en een bezoekregeling met haar vader. Dus ja mijn mening is beter uit elkaar en een ontspannen kindje dan bij mekaar en een overspannen kindje.

Overigens, maar dat terzijde, zat meneer diezelfde middag weer op de bank bij de ex die ieder moment kan bevallen. Ik wens ze in ieder geval een fijn en gelukkig leven samen.

Maar meid kies voor je kinderen en voor jezelf. Relaties komen en gaan en zo te zien hebben jullie al genoeg ondernomen om eruit te komen. Soms is de koek op.

Heel veel sterkte.