Ik ben nog maar kort zwanger na onze 2e icsi. Gisteren een echo gehad en daar was mooie vruchtzak te zien met dooierzakje en vruchtje nog geen hartje maar dat kan op deze termijn ook nog niet dat wist ik. Ik heb eigenlijk al die tijd helemaal geen symptomen gehad afgelopen 2 dagen iets of wat gevoelige borsten en sinds vandaag ineens niet meer ze zijn niet meer gevoelig. Moet ik me zorgen maken? Of kan dit echt wisselen zoals ze zeggen ?
Bij mij wisselde de symptomen heel erg. Soms veel last en soms voelde ik me niet eens meer zwanger. Maar hij zit er nog steeds. Snap dat het spannend is. Van harte gefeliciteerd iedergeval.
Dank je wel voor je reactie. Ik heb al die tijd nog helemaal nergens last van gehad. Afgelopen 2 dagen iets gevoelige borsten bij aanraking maar vanmorgen niet meer. Had al vaker gelezen dat ze kunnen wisselen maar toch ga je twijfelen. Bij jullie ook spannend! Veel succes met de laatste weken ♡
Oh echt, bedankt voor je bericht. Dan laat ik het maar los. Dit was mijn vroege echo gisteren. Mooie vruchtzak mooi van vorm en met dooierzak en vruchtje. Nu wachten tot de 21e..... maar toen mijn borsten niet meer gevoelig waren werd ik bang vanmorgen terwijl ik gisteren nog zo hoopvol was pfffg
Dat kan heel normaal zijn hoor. Bij mij was zelfs de misselijkheid zo een paar dagen weg, om zo weer keihard terug te komen. En in plaats van te genieten van het feit dat ik weer normaal kon eten, zat ik me alleen maar heel erg zorgen te maken. Herkenbaar dus, maar zegt helemaal niks.
Ok "fijn" om te horen. Inderdaad ipv dat ik zou moeten genieten dat na zwaar traject ik eindelijk weer zwanger ben kan ik alleen maar denken aan wat er mis kan gaan terwijl ik daar tot nu toe geen enkele aanleiding toe heb . Echo gisteren zag er voor nu prima uit.....
Heel logisch en ook heel herkenbaar! Ook zorgen maakt hoort er helemaal bij. Probeer je te ontspannen en blijf weg van google!
Inderdaad, vooral niet gaan googlen Voor nu ben je gewoon ( goed) zwanger, alles ziet er tot zover goed uit. Probeer rust te vinden in het feit dat je er toch geen invloed op hebt, en te genieten van het hier en het nu. Je bent gewoon zwanger!
Dat zou ik inderdaad moeten doen, je hebt gelijk. Ben misschien ook veel te veel gefocust op het wat wel en niet en wanneer allemaal voelen schiet ik ook niks mee op
Ik begrijp het wel hoor, heel erg goed zelfs. Je durft haast niet te genieten uit zelfbescherming. Alsof de klap minder hard aankomt, mocht het onverhoopt fout gaan. Na het overlijden van onze zoon raakte ik na een maand zwanger van onze dochter. Ik stond echt stijf van de stress. Ik probeerde mezelf voor te houden dat ik nooit spijt zou hebben van het wél genieten, maar wel spijt zou hebben wanneer ik niet zou genieten, of het nou goed of fout zou gaan. Deze tijd komt namelijk nooit meer terug. Ook dit kindje verdient alle liefde, aandacht en vertrouwen. Maar ik weet als geen ander dat die knop niet makkelijk om te zetten is hoor. Uiteindelijk groei je erin
Mijn eerste zwangerschap is een miskraam geworden bij 5 weken. Ik was verschrikkelijk misselijk, moe en mijn borsten deden super veel pijn. Ik had dus echt geen miskraam aan zien komen! De maand daarna was ik gelijk weer zwanger en je raadt het vast al. Geen symptomen. Helemaal niks. Die begonnen pas bij 7 weken en niet eens zo heftig als bij mijn eerste zwangerschap. En zie nu, het is bijna zover. Nog een paar weken dan heb ik een klein dametje in mijn handen! Ik snap dat je heel gefocust bent op symptomen maar eigenlijk zeggen ze niks. Ze maken je jammer genoeg alleen maar onzeker. Het enige wat ik kan zeggen is: probeer te genieten van de momenten dat je geen kwalen hebt ookal is dit verschrikkelijk moeilijk. Vooral na zo’n traject heb je het verdient! Ik heb dit niet gedaan tot zo’n 16 weken omdat ik zo bang was en ik vind het nu erg jammer.
Poe jeetje wat een heftige tijd zeg. En ik maar zeuren om wat ik wel of niet viel ene dag of andere. Wat fijn voor jullie dat jullie toch een gezonde dochter hebben mogen krijgen. Jullie zoontje heeft vast een hele speciale plek bij jullie. Je hebt gelijk ook dit kindje in mijn buik wat nu hard aan het werken is verdiend mijn vertrouwen. Door mijn verleden vind ik het lastig vertrouwen te hebben in mijn lichaam....maar je hebt gelijk dit kindje dit wonder verdiend dat wel zeker
Heftig een miskraam..... en ik maar zeuren over niks..... Ik hoop dat ik steeds meer vertrouwen krijg. Lange tijd heeft ons leven bestaan uit spuiten echo hoop en wanhoop en nu is eindelijk het langverwachte wondertekenen in mijn buik. Het is nog heel onwerkelijk ik durf het bijna niet te geloven
Nou ik vind het niet zeuren om niks hoor! Ik snap het gevoel heel goed. Vooral als jullie zo’n lange weg hebben bewandeld om hier te komen. Nu wil je natuurlijk dat alles goed blijft gaan om nog meer teleurstelling te voorkomen en dat gun ik jullie van harte! Het besef gaat wel komen, het vertrouwen moet je zelf opbouwen. Ik heb ook nog onzekere momenten als ik haar een keer niet voel bewegen maar dat is ook onderdeel van het zwanger zijn denk ik. Geen controle hebben op wat er gebeurt. En dat is soms verschrikkelijk moeilijk! Maar probeer het echt een beetje los te laten en te genieten. Voor je het weet ben je zo rond dat je niet kan wachten tot je je eigen sokken weer aan kan trekken en je teennagels kan lakken!
Ja dat zal inderdaad ook horen bij het zwanger zijn dat je er verder geen controle op kan uitoefenen....en dat vind ik nou net zo lastig ook alles loslaten.... maar ga mijn best doen. Ik hoop dat ik ergens begin juli zeg inderdaad blij als ik weer mijn nagels kan lakken zelf haha
Vond ik ook en nu heb ik er spijt van Maar het gaat je vast lukken. Maak het bespreekbaar met je partner. Misschien dat zorgen delen je kan helpen bij het loslaten en het geeft je partner misschien ook een belangrijke taak gevoelsmatig. Mijn man heeft me heel erg gesteund in het begin en nu achteraf vond hij dat hij mij heel erg heeft kunnen helpen. Hij voelde zich zo betrokken toen. Ik ga heel erg met je mee duimen dat je straks blij bent je tenen weer te zien als je staat!
Zoals al eerder gezegd, je zeurt echt niet hoor. Onderschat de impact niet van de weg die jullie hebben afgelegd om zwanger te mogen raken. Tel daar al die hormonen bij op en je bent één bonk onzekerheid En dat geeft helemaal niks, zolang je maar niet vergeet dat je ook mag genieten. Ik ga je in ieder geval volgen, het is jullie enorm gegund!
Bedankt wat een ontzettend lieve berichtjes doen me echt goed. Mijn man is echt de allerliefste en steun me zoveel hij kan. Is super positief. Maar ik blijf zo bang en onzeker omdat ik niks voel of merk. Ik hoop dat het snel 21 november is en we hartje zien....ik durf me daar nog niets bij voor te stellen...