Ik was er al op aan het wachten en ja hoor, een paar weken terug begon het, ik was bij mijn ouders en mijn tante was op visite en de fluisterde tegen mijn moeder "ze lijkt op Wilma"... En dat is dus mijn overleden zusje.. die 37 jaar geleden is verongelukt, ze was toen 1 1/2.. Eefje is een paar dagen voor haar sterfdag geboren.. En ze begint er steeds meer op te lijken, haar donkere krullen, blauwe oogjes.. En opeens liggen er foto's in huis die ik al jaren niet meer heb gezien.. alsof mijn ma aan het vergelijken is.. Ik heb er gewoon moeite mee.. of stel ik me nu aan.. ik weet van mijn zus dat al meerdere familieleden deze opmerking hebben gemaakt, gelukkig begint mijn ma er niet zelf over.. Eefje is Eefje.. en niet Wilma.. en misschien vind ik het ook wel een beetje eng.. of zeur ik nou?
Misschien is je moeder niet zozeer aan 't vergelijken, maar roept 't feit dat jouw dochtertje op haar overleden dochtertje/jouw zusje lijkt bij je moeder ook herinneringen op? Tenminste, dat is de eerste gedachte die ik heb... Een kind verliezen lijkt me vreselijk en ik denk dat 't misschien best slikken is als je kleinkind op je overleden kindje lijkt. Natuurlijk is jouw dochter gewoon zichzelf en niet jouw zusje en zelf zou ik 't vreselijk vinden als daarover gefluisterd zou moeten worden (zeg 't dan gewoon hardop, zou ik denken, dan is 't tenminste helder en kan iedereen verder), maar ik kan me zo voorstellen dat 't voor je moeder best moeilijk is af en toe.. Maar waarom open je zelf niet de dialoog met je moeder hierover, misschien is dat voor jullie allebei wel prettig? Zelf gewoon eens zeggen dat Eefje op Wilma lijkt? En waarom vind je 't eng? En als je zusje gewoon nog geleefd had, had je 't dan ook moeilijk gevonden denk je? Gewoon vragen die me door m'n hoofd schieten...
Ik vind niet dat je zeurt. Ik kan het me wel voorstellen dat je het gevoel hebt dat jouw moeder je dochtertje vergelijkt met je zusje. Maar dat hoeft toch niet negatief te zijn? Vraag het aan je moeder, maak het bespreekbaar. Dan hoeft er ook niet meer over gefluisterd te worden en voel jij je er niet meer zo ongemakkelijk bij.
verteeeel het gewoon dat je daar moeite mee hebt. inderdaad, het is een slechte vergelijking. ook als ze zelfs een cloon van je zusje zou zijn hoort zo een vergelijking niet. dat is dan mijn mening. ze moeten hun verdriet op een andere manier verwerken...
Het is goed om hierover in gesprek te gaan met je moeder. Ik vind het zelf niet raar dat er foto's liggen van je overleden zusje en dat ze vergelijkt. Het moet toch ontzettend confronterend zijn voor je moeder als ze zoveel herkent van haar overleden dochtertje in haar kleinkind? Ik vind er niets negatiefs aan, het is juist prachtig als bloedbanden en familiebanden zo in elkaar grijpen. Onze oudste dochter lijkt bijvoorbeeld sprekend op de broer van mijn man. Hier hebben we ook oude foto's bij gehaald. Zelfde blonde krulllen, blauwe ogen en hetzelfde gezicht. Mooi toch? Als je het niet bespreekbaar maakt kan het uitgroeien tot iets negatiefs. Vraag maar gewoon aan je moeder hoe het is om zoveel herkenning te zien. Succes en sterkte!
Ik denk dat het voor bij de een teer punt is. Vergeet niet dat er 37 jaar gelden anders gedaan werd over het verliezen van een kind dan nu. En hoe rot er toen tegen ouders werd gedaan. Het lijkt me voor je moeder. Toch een stuk verwerking dat weer om de hoe is komen te liggen. En praat er met je moeder over. Je bent nu zelf moeder, Denkt dat je dan je eigen beter ook in haar situatie zou kunnen verplaatsen. En het is wondelijk lijkt me dat jou dochter op je zusje lijkt. Maar lastig blijft het wel. Mijn dochter is geboren op de geboorte dag van haar oma van vaders kant. Dat was erg slikken voor mijn schoonfam. Een soort reinignatie. Ze is helaas zeven jaar geleden overleden dus ja vandaar. Van de 12 kinderen en 28 kleinkinderen moest uitgerekend mijn dochter op haar dag geboren worden.
Ik vind dit wel een erg harde opmerking. Ik begrijp dat je het geen leuke vergelijking vind, maar wat vind je er vervelend aan. Ben je bang dat hetzelfde gebeurd? Ben je bang dat ze niet als individu gezien wordt? Iedereen lijkt meestal op iemand van de familie, jouw dochter lijkt toevallig op je overleden tante. Dat is nou eenmaal zo. Ik zou het accepteren en wel een gesprek aangaan met je zus of moeder over hoe jij het beleefd. Dan hoor je ook hoe zij het beleven en kun je samen tot een prettige manier komen om er mee om te gaan. Liefs Suzanne
Ik snap wel dat je bang bent dat jouw dochtertje vergeleken gaat worden met je overleden zusje, want er zit altijd het risico in dat mensen haar dan toch een beetje als plaatsvervanger gaan zien. Maar op basis van wat je vertelt, denk ik dat je toch te heftig reageert. Ik hoor geen verontrustende signalen in die richting ofzo. Dat ze op je zusje lijkt, is blijkbaar een feit en dat moet ook benoemd kunnen worden toch? Als daar helemaal niet over gepraat mag worden, ga je het andere extreem induiken en dat is ook niet gezond... Dat je moeder er met jou nog niet over gepraat heeft, vind ik wel bijzonder: voelt jouw moeder jouw angst aan en durft ze er niet met jou over te praten? Wat de rest van de familie betreft, is het denk ik niet zo belangrijk wat die er allemaal over roepen, maar ik zou in jouw plaats dit onderwerp toch een keertje openen met je moeder... Dat je moeder nu foto's weer heeft liggen van je zusje, betekent dat ze er wel mee bezig is. Dat is ook goed: het verliezen van een kindje is een enorm traumatische gebeurtenis die ouders nooit helemaal verwerken. Dat je dochtertje nu zoveel op je zusje lijkt, kan juist helpen om dingen weer verder een plekje te geven, (daarmee is overigens niet gezegd dat je moeder dingen onvoldoende verwerkt heeft). Maar bespreek dit met je moeder en bespreek ook je angst dat je dochter de plek van je zus moet gaan innemen: alleen dan ligt het open op tafel en kun je voorkomen dat dat gebeurt (als het al zou gaan gebeuren, zo klinkt het niet).
onze Roos lijkt enorm op het overleden broertje van mijn vriend. Hij is overleden toen hij 3 jaar was en er staan wat foto's op de schouw van hem bij mijn schoonmoeder. Roos denkt altijd dat er foto's van haar staan, zo schattig. Ik vind het alleen maar een eer dat ze vinden dat Roos zo op hem lijkt en ik vind er niks "engs" aan. leuk juist dat die genen blijbaar zo sterk zijn
om over zoiets uitgebreid te kunnen praten, moeten de betrokkenen wel klaar zijn om hierover te kunnen spreken. ik zie alleen dat niet iedereen klaar is of in staat om zo een gesprek te voeren(fluisteren enzo). je moet wel voorzichtig zijn in zo een toestand, een gesprek kan het echt veel slechter maken voor jouw moeder of vr jezelf. soms moet je gewoon vertellen wat je niet leuk vindt zonder 'het grote gesprek'. dat mag en dat kan. en soms is het ook het beste voor iedereen. goede vrienden en familie zijn juist de mensen die je zonder veel uitleg horen te begrijpen. jezelf proberen te plaatsen in haar toestand heeft helemaal geen zin. want de gevoellens die bij het verlies van een kind totstand komen kunnen denk ik niet door een ander begrepen worden. het is ook niet zo goed voor jou, om jezelf te dwingen 'zo slecht als je moeder te voelen'. laat je moeder veel tijd met je dochter besteden en genieten. maar verteeel dat je 'de vergelijkingen' niet leuk vindt. het is hard ja; maar soms hebben mensen dit nodig, ff de hardheid van de realiteit voelen, om terug te kunnen keren naar de werkelijkheid.
ik vind van beide kanten wel wat te zeggen. Ik snap dat het wel indruk maakt op je moeder, het was toch haar dochter zeg maar. Maar van jou snap ik ook heel goed. Nu gaat het wss alleen nog maar om uiterlijk vergelijken, maar waar stopt zoiets?? Ik ken je moeder natuurlijk niet en weet niet hoe nuchter zij is. Maar ik kan mij voorstellen dat je bang bent dat zij straks dingen van je zusje gaat projecteren op jouw dochtertje. Nogmaals, ik zeg niet dat het zo is hoor, maar ik kan mij wel voorstellen dat je schrik hebt voor zulke dingen. Bovendien hoor ik iedereen zeggen van: het was haar dochter, maar het is wel het zusje van ts, dus ik kan mij voorstellen dat dit ook voor haar behoorlijk heftig is. Het gaat nu wel om haar dochtertje he?? Ik zou er heel eerlijk over zijn. En vertellen dat jij het best eng vind enz.
dit zouden mijn gedachten ook zijn. Ik begrijp heel goed dat het moeilijk voor je is. Je dochtertje is uniek natuurlijk. Misschien is het ook wel heel moeilijk voor je moeder omdat je kindje in de leeftijd zit waarop je zusje nog leefde? ik weet het ook niet hoor ik denk even mee. Ik zou er ook over praten want anders word het steeds moeilijker voor je. of kan je niet goed praten met je moeder? Ik denk ook dat je begrijpelijk liever wil horen dat eefje op jou lijkt en op je vriend/man of niet?
Hoi Moontje, Wat een vervelende situatie! Maar zonder je gevoel te willen bagetalliseren, kreeg ik een beetje hetzelfde idee als Mijkeltje. Mijn zoontje is nu bijna 5 maanden en mijn moeder loopt werkelijk de hele tijd met babyfoto's van mijzelf, mijn broertje en zusjes en mijn vader te sjouwen om er iets van onze familie in te herkennen. Ik ben er zelf niet zo mee bezig op wie hij lijkt, maar kennelijk is het voor mijn moeder belangrijk. Aangezien jouw zusje overleden is, kan ik me voorstellen dat het voor jouw moeder juist prettig is dat zij haar in jouw dochter herkent. Helemaal na zo lange tijd. En dat je tante misschien wel gewoon iets aardigs tegen je moeder wilde zeggen. Vergelijkingen zijn altijd irritant (jouw dochtertje is jouw dochtertje en niemand anders), maar ik denk niet dat het onaardig of eng bedoeld is. Over een tijdje is jouw dochter ouder dan je zusje geworden is, en dan zal het wel weer afnemen. Succes! x
Het hoeft helemaal geen groots of diepgaand gesprek te zijn. Misschien heeft haar moeder helemaal in de gaten wat het haar dochter doet en is dat ook helemaal niet zo bedoelt. Je hoeft je ook niet te voelen zoals die ander. Als je van elkaar weet hoe je erin staat. Kan dat wrijving wegnemen. Of je kan rekening houden met elkaar.
Ik sluit me helemaal aan bij Mijkeltje. Ze verwoordt het mooi. Ik snap jouw gevoelens, maar als ze echt zoveel op je zusje lijkt kan ik me ook voorstellen dat andere mensen dag zien èn zeggen. Er eens over praten met je moeder maakt het misschien voor jullie beiden makkelijker.
nense, dat is toch ook wat zeg..vertellen zonder n groot gesprek, maar goed ik schreef alleen mijn mening.
ben ik weer.. misschien handig om het hele verhaal te weten.. Mijn zusje is omgekomen bij een verkeersongeval twee straten vanaf mijn ouders huis. Mijn vader is binnen de bebouwde kom met hoge snelheid aangereden door een dronken automobilist, mijn zusje is gelanceerd door de vooruit. Ze hebben haar met de traumahelicopter naar nijmegen gebracht en terwijl mijn vader in een ander ziekenhuis lag moest mijn moeder beslissen of ze de stekker eruit gingen trekken, haar schedel was verbrijselt en ze was hersendood. Het 'geluk' is nog dat ze uit zichzelf gestorven is voordat mijn moeder die beslissing moest maken, maar ze is in mijn moeders armen gestorven. Mijn ouders zijn hier nooit overheen gekomen, mijn moeder is zelfs opgenomen geweest in een psychiatrisch ziekenhuis en mijn vader heeft nog steeds last van schuldgevoelens, ook al had hij er niets aan kunnen doen. Mijn broer die er bij in zat en niets had heeft er nooit meer over gepraat, de band tussen hem en mijn ouders is matig, hij heeft geen leuke jeugd gehad... En het heeft ook veel invloed gehad op mijn zus (die naar haar vernoemd is) en mij.. ik was het nakomelingetje, bewust voor gekozen om weer van iets te genieten. 40 jaar terug was de slachtofferhulp nog niet zo best.. zelfs toen mijn zus trouwde moest mijn moeder huilen omdat eigenlijk iemand anders eerder had moeten trouwen.. zo diep zit dat.. maar ik denk dat ik dit weekend gewoon luchtig aan haar ga vragen of Eefje niet een beetje op Wilma lijkt.. Zo van "goh, vind je ook niet dat ze dezelfde krullen heeft als.." misschien dat het ook wel weer eens goed is om erover te praten.... het is ook niet niets... En daarbij leek wilma sprekend op mijn vaders moeder en Eefje dus ook en dat is dan ook wel weer mooi.. ik moet gewoon niet zo zeuren oja.. twee tips: NOOIT MET ALCOHOL OP ACHTER HET STUUR! en zet je kindje goed vast, ook al ga je alleen een blokje om, als ik mensen zie met een baby op schoot in de auto kan ik zo pissig worden.. ook al rij jij voorzichtig, dat wil niet zeggen dat een ander dat ook doet!
hoi, draai het nu eens om.... stel je zusje zou nog leven dan zou je toch ook zeggen ja ze lijkt op haar. niets raars aan hoor! ik had vandeweek fotos van mijn tante en amy-lynn heeft veel van haar weg van toen die tante jaar of 2 was.
Je mag hier zeker wel over 'zeuren', maar zeuren wil ik het niet noemen. Je zit er gewoon mee. Het ongeluk en de dood van je zusje heeft zo te lezen heel je familie diep geraakt. Misschien dat daarom de vergelijking voor jou ook moeilijk is? Het heeft je hele leven duidelijk al een grote rol gespeeld. En nu wil je het liefst gewoon genieten van je eigen gezin zonder onprettige zaken uit het verleden mee te nemen (denk ik mij zo in). Misschien vind je moeder het ook gewoon fijn om een keer met jou over je zusje te praten zonder direct een vergelijking met je dochter te maken, als jij er ook voor open staat. Vooral ook over wat voor meisje je zus was. Bij een toekomstige vergelijking zou ik zeggen of denken: ja, ze lijkt inderdaad veel op vaders moeder. Of iets dergelijks. Dat haalt de voor jou negatieve lading er misschien wat af. Ik snap wel dat het moeilijk is. Ik vond het mooi en moeilijk tegelijk toen mijn zoontje in de eerste weken na zijn veel te vroege geboorte net zo'n vechtertje bleek als mijn moeder . Mijn moeder heeft hard gevochten om hem te mogen zien, helaas heeft ze haar strijd te vroeg verloren. Uitspreken en delen was voor mij de oplossing. Maar dat is natuurlijk heel persoonlijk. Hopenlijk vinden jullie allen een goede manier om hier mee om te gaan en mag je dochter gewoon zichzelf blijven zonder vergelijkingen.