gezin compleet, maar toch......

Wij staan ook ongeveer op dat punt.

Eigenlijk hebben we besloten dat we compleet zijn met onze twee jongens. Mijn man vindt het sowieso genoeg, dat vond ie altijd al. Ik wilde voorheen altijd wel 3 of 4 kinderen, maar ik merk steeds meer dat ik het ook wel goed vindt (verstandelijk ).

Gevoelsmatig is dat toch wel ietsje anders. Het gevoel van nooit meer zo'n klein trappelend mensje in je buik, nooit meer de eerste echo's en nooit meer zo'n ieniemienie bloederig/slijmerig baby'tje op je buik...
Ik denk dat dat altijd wel zal blijven. Het is toch gewoon een bijzondere en mooie periode. De negatieve kanten vergeet je denk ik ook heel erg snel, ook al zijn die er genoeg (geweest).

Hier zeg ik nog altijd: 'in principe komen er geen kindjes meer, maar zeg nooit nooit'
Ik merk wel dat ik hier en daar toch bezig ben met dingen wegdoen/verkopen, dus wellicht heb ik er straks minder moeite mee dan ik nu denk?!
Die hormonen maken het ook allemaal niet makkelijker, haha

 

Hier staan de dozen babykleding ook opgeslagen in de schuur..

Ik kan er nog geen afstand van doen.. want wie weet

 

hier 2x ernstige HG gehad en twee keer geen loslaten placenta met enorm bloedverlies. Op advies van de gyn. niet meer zwanger worden maar wil dat ook niet meer na die HG.

 

ja

na 4kids is gezin meer dan compleet.. maar dat gevoel van nooit meer zwanger zijn, nooit meer bevallen, nooit meer zon kleine lieve uk in mijn armen.. dat is best moeilijk.. ook al is mijn lijf finaal naar de K*ote door de laatste 2 zwangerschappen.. het loslaten en echt weten dat het klaar is nu.. is een proces waar ik door moet

 

hier hetzelfde. Ik vind het al best zwaar met 2 kids maar gevoelsmatig wil ik er nog wel 1.
Mijn man absoluut niet en is aan het informeren naar sterrilisatie Volgende week gaan de dozen kinderkleding naar de rommelmarkt. Helaas, het zal echt niet meer gebeuren.

 

Bij mij precies hetzelfde.
Ik heb altijd een groter gezin gewild met 3 of 4 kinderen, mijn vriend trouwens ook.
Maar de zwangerschappen waren verschrikkelijk. Ik had alle mogelijke klachten waaronder flinke BI. Bij mijn tweede zwangerschap kon ik vanaf week 15 niet veel meer, vanaf week 30 lag ik echt plat en vanaf week 35 kon ik alleen nog maar janken van de pijn. Dus nog een zwangerschap zou onverantwoord zijn. Ik wil ook niet nog een keer zwanger zijn (ik vond het door alle klachten echt niet leuk), maar ik wil nog wel meer kinderen. Helaas wordt het dan een beetje moeilijk.
Ik vind het zo moeilijk om afstand te nemen van mijn droomgezin en kan het dus ook echt niet.
Alle spulletjes blijven hier gewoon opgeslagen staan (ook al komen we ruimte tekort), tot het moment komt dat ik er klaar voor ben.

En dat zal nog wel even duren...................

 

Hier ook bi gehad 2kindjes te vroeg geboren dacht er helemaal klaar mee te zijn maar nu de kleinste overal uit groeit en het spul weg kan begin ik hier toch weer kriebbels te krijgen voor een derde denk dat ik ook de afsluiting van het niet meer zwanger zijn nog niet kan en wil accepteren ik zou haast zeggen dat iedere vrouw dat wel op de een of andere manier heeft

 

Ik zou de spullen pas weg doen als je er klaar voor bent. Probeer gewoon rustig een plekje te vinden voor je gevoel. Ik denk eerlijk gezegd dat veel vrouwen dit gevoel eeuwig blijven houden...

 

Met m'n verstand en met m'n hart weet ik dat ons gezin compleet is. 2 prachtige kinderen gekregen waar ik m'n handen aardig aan vol heb, mooier kan het toch niet?

Ik weet het zeker, dat ik nooit meer zwanger zal zijn. Ik word dit jaar 40 en dat is voor mijn gevoel wel de grens. M'n tweede zwangerschap vond ik zwaar, ik ben 9 maanden lang moe geweest. Beide keren bekkenpijn, die na de tweede niet 100% over is gegaan. Tweede kindje is nog lang 's nachts wakker geweest. Al met al, ik ben eigenlijk permanent moe. M'n lijf gaat het niet trekken om nóg een baby op de wereld te zetten.

En tegelijk voelt het verdrietig en een beetje leeg, dat er nooit meer een mensje in mij zal groeien. Ik ga hier zo mee om: ik sta mezelf toe daar een beetje verdrietig over te zijn. Het was een prachtige periode in mijn leven die ook weer snel voorbij is gegaan. Nu mag ik m'n twee prachtige kindjes opvoeden, groot zien worden en ontzettend veel van ze genieten. Maar de magie van een nieuw leven, daar zal ik op moeten wachten tot ik (hopelijk) oma mag worden....

 

ik denk dat het nu nog sowieso lastig is er rationeel naar te kijken, omdat je nog maar net bevallen bent. ik denk dat het idd wel goed is je spullen nog te bewaren en het voor jezelf nog veel tijd te geven om de beslissing te maken.

wij zijn nog niet op dat punt, ik heb het gevoel dat 2 genoeg is, mijn man wil graag nog 1 of kindjes erbij ná deze. we zijn nog jong dus we zien wel, maar het idee hierna misschien nooit meer zwanger te zijn vind ik echt niet leuk...

 

Héél herkenbaar!

Inderdaad sluit ik me aan bij het advies om pas echt dingen weg te doen als je eraan toe bent.
Wat misschien ook helpt; maak voor je kindjes een doos met wat persoonlijke dingetjes erin, bijv. dat ene leuke truitje waar je zelf ook moeite mee hebt om weg te doen en andere herinnerspulletjes.

En wie weet als je het wat langer laat staan kun je er iemand heel blij mee maken die het goed kan gebruiken en ben je er op den duur zelf wat losser van.

Of wat ik nu doe; dingen uitlenen, niet weggeven, dan hou je nog een beetje een slag om de arm en staat het niet te verstoffen.

Wij zijn met drie kids ook aardig klaar geloof ik, maar ik kan het ook niet helemaal afsluiten, dus hou het nog open. Terwijl ik er ook echt niet aan moet denken om weer zwanger te zijn.

 

Hier precies zo, na twee zou het al klaar zijn. Maar ik kon me er echt niet bij neerlegggen. Uiteindelijk ging man overstag en zijn we dol gelukkig met onze derde dochter. Maar ik dacht echt nu moet de kriebel we over zijn. Maar niet dus Mijn jongste bleef ik maar in de wandelwagenbak stoppen, terwijl iedereen zei joh dat past niet meer Weer wat af moeten sluiten.

Ik vind zelf dat ik tevreden moet zijn, drie prachtige kinderen. Maar ben wel wanhopig op zoek om die kriebel weg te krijgen

Nooit meer, nooit meer!!

 

ooh ik heb het ook!!

Ik weet het nog niet hoor...ik bewaar het nog wel want wie weet idd...

En anders koop je het gewoon weer opnieuw hahaha

 

Ik zou de spulletjes pas weg doen als je er klaar voor bent

Ikzelf zou nog wel een kindje erbij willen, maar mijn man niet, maar wie weet eerst nog maar
eens dit kleine wondertje in onze armen hebben

 

Volgens mijn tante blijft dat tot je in de overgang gaat en dan wil je kleinkinderen (en snel een beetje ) hihi maar zij heeft dat altijd zo gehad, mijn moeder is verplicht gesteriliseerd omdat ze geen kinderen meer mocht krijgen dan vond ze echt heel erg want ze wilde graag meer kinderen..

Ik denk dat er in een vrouwenhart altijd wel iets zit van twijfel/ hoop e.d. het zal altijd iets heel bijzonders blijven dat zwanger mogen worden en een kind op de wereld zetten..

 

Ja dit is echt heel herkenbaar. Hier ook 2 prachtige kindjes, waar ik het onwijs druk mee heb. Ik ben chronisch vermoeid, en af en toe is het al op mijn tandvlees lopen met 2 van dioe draakjes, laat staan er nog 1 bij. En de zwangerschappen waren ook niet echt je-van-het.
Vriendlief ziet het ook echt niet gebeuren.
Dus met verstand zeg ik: echt niet!
Maar dan die maxicosi wegdoen he . Nee ik kan het nog niet.
Nog 1 keer leven in je buik voelen, nog 1 keer zo'n mensje op je buik leggen..zo'n totaal afhankelijk van jou-uniek wezentje.. zucht.
Ik zou het in mijn hart graag nog een keer meemaken.

 

Ik heb het zelfde (ben nog wel volop aan het ontzwangeren ). Liep vandaag langs de verloskundigenpraktijk en had ineens zoiets van: over twee weken nog nacontrole en dan kom ik daar nooit meer, slik.