Knap dat je een afspraak hebt gemaakt. Ik hoop dat je huisarts je verder kan helpen, is het een fijn iemand? Sterkte ermee en laat je nog weten hoe het is gegaan?
Hallo Sallie, ja het is een fijne huisarts, hij heeft me doorverwezen naar het FIOM, daar heb ik deze week een gesprek. ben ik ook wel aan toe. ik houd jullie op de hoogte!
Veel succes met het nemen van de juiste beslissing meid, en niet vergeten dat er altijd mensen zijn die achter je zullen staan! xoxox
dank je weet je wat ik ook zo erg vind? ik voel niet zoveel op dit moment..ik voel me schuldig dat ik geen connectie voel met het kind. ik denk steeds dat het van hem is, maar ik vergeet gewoon dat het ook van mij is. zo zie ik dat helemaal niet, komt omdat de vader en de situatie overheerst.. ik hoop dat ik met een beter gevoel uit de gesprekken kom.
Ik heb mijn oudste ook alleen gekregen. Op de dag dat ik het wilde vertellen aan de vader (nb valentijnsdag, kwam zo uit) wilde hij het uitmaken... Dus ik heb ook vanaf het begin het helemaal alleen gedaan. Ik was toen 17, 18 toen hij geboren is. Tsja, je doet het alleen maar je hoeft ook verder niet met iemand anders rekening te houden. Ik vond het echt wel goed te doen in mijn 1tje. Met jou komt het ook helemaal goed. Als jij klaar was voor een kindje, dan ben je dat nog steeds, met het enige verschil dat de vader nu niet in the picture is. Jouw moeder had het zwaar, maar dat waren ook andere tijden.
Ik ben het eens met Napoleon, en je moet echt in je hoofdje steken dat het kindje ook van jou is! Komaan meid, dat kleintje zal zoveel van je weghebben Eens je haar/hem ziet, zijn al die zorgen verdwenen. Als er al zorgen zullen zijn. Want moeilijk is ook mogelijk... Het laten weghalen is uiteraard ook een optie als je het echt niet wil. Maar meid, neem het van me aan dat binnen enkele jaren daar spijt van zal krijgen... Als je het echt niet wil, denk dan bvb ook aan de optie adoptie. xoxox
Wat fijn dat je een goed gesprek hebt gehad met je huisarts! Ik vind het goed van je dat je er zo overwogen mee bezig bent en niet een beslissing neemt vanuit je emoties! Ik hoop dat het FIOM je verder kan helpen, zij zullen denk ik vooral proveren jou te laten zien wat de voors en tegens zijn in jouw geval. Sterkte hoor!
Ik heb je topic doorgelezen, ik ben ook vanaf het begin van mn zwangschap al een alleenstaande moeder. Wat je moet doen moet jezelf weten, diep in je hart heb je dat antwoord al. En is die keuze eigenlijk al gemaakt. Maar goed ik ga daar geen mening overgeven en geen advies wat dat heb ik niet. Wat ik je wel kan zeggen is, zwanger zijn en een kindje mogen dragen is het allermooiste wat er is, en natuurlijk is het eng en weet je niet wat je te doen staat, maar meid een ding, moederschap staat niet geschreven, maar is het mooiste wat er bestaat dat is echt liefde !!! Liefde die je niet kent, geloof me! En geloof me het gaat niet alleen over rozen, en natuurlijk heb je soms van die dagen dat je denk PFFFF mennn wat is het zwaar maar als je je kindje dan hoort huilen en je gaat zijn of haar kamer binnen en je krijgt een liefde volle lach dan wordt jou hart vervuld met liefde en weet je waar je het voor doet! Het is jou kindje, wat niemand van je kan afpakken! Voor vragen en adviezen kan je me altijd een berichtje sturen!
het helpt me om jullie reacties te lezen, en ik kan me er goed in inleven. ik geloof ergens ook wel dat het heel mooi en liefdevol is. alleen de angst overheerst nu. kan ik het wel, ben ik wel goed genoeg, sterk genoeg? ik wil gewoon geen verkeerde keuze maken. ik heb al wat sites gelezen over abortus, maar ik moet toegeven dat ik daar zeer emotioneel van wordt, het lijkt me een vreselijke ervaring. en het kan alleen als je er 100% achter staat, en dan nog .. ik moet even aan het idee wennen dat ik nu zwanger ben, en dat de situatie zo anders is dan ik me ooit had kunnen voorstellen. maar als ik dan jullie verhalen lees krijg ik ook wel wel hoop. ik heb diep respect voor jullie allen!
even over je gevoel even mijn schets ik woonde samen twee miskramen en zwanger vertrokken, en eig had ik dat echte gevoel ook niet tot de dag in sept ik dreigde mijn zoon te verliezen ( ben hem ook verloren) en in ziekenwagen wel daar was mijn gevoel. ik heb geschreeuwd neem mij maar laat hem alsjeblieft leven. dus dat gevoel komt. bij sommige vroeg , bij andere later. nu bij mijn dochter heb ik het gevoel van bij het begin. dus als je kies van het te houden, gevoel komt wel maak je geen zorgen succes
dat gevoel is idd zo intens en niet te begrijpen als je het nog nooit ervaren hebt. Ik dacht altijd enorm veel van mijn ex te houden (en was voorheen ook zo) maar zo zielsveel als je van je kind kan houden ... dat is gewoon onbeschrijflijk en idd onvoorwaardelijk. Een lach, een "lieve mama" een aai, een kroel. Zo mooi !! Ik voel dat gewoon elke dag met mijn zoontje en geloof me ik heb ook een periode gehad in mijn zwangerschap dat ik meer met ex en situatie bezig was dan met toekomstig kindje. Nu opnieuw zwanger en heel bewust. Maar heb er ook nog geen gevoel bij, alles nog onwerkelijk. Maar ik weet dat dit vanzelf komt Ook bij jou gaat dit gevoel wel komen hoor als je het hartje hoort, als je het kindje gaat voelen etc. En ja je situatie is rot en ws ontzettend eng maar ergens ook heel mooi en bijzonder misschien een tip: dagboek bijhouden. Dit heb ik ook gedaan en heeft me erg geholpen.
haai, ik snap je angst heel goed, heb het ook gehad. Ik was 12 weken zwanger van nr 2 toen mijn ex mij liet zitten. hij kon niet gelukkig met mij worden. onze oudste was toen 10 maandjes oud. Ik heb ook abortus overwogen, ik wilde geen kind meer van hem! het was niet in liefde verwekt, tenminste niet van zijn kant en dat vrat zo aan mij. Heb gesprekken gehad bij de vk en de huisarts en eigenlijk wist ik diep in mijn hart dat ik de baby wilde houden. Ze was van mij! ze groeide in mij en ik had haar gezien op de echo en haar hartje klopte. Ik heb zoveel gehuild, geschreeuwd enz.. ik heb mijn zwangerschap verborgen gehouden, ik wilde het niet, of toch wel.. tot 20 weken kon ik mijn eigen broeken aan, er was niets te zien. Tot ik naar een haptotherapeute ging die mij liet inzien hoe mooi het ook alweer was.. zwanger zijn! een kindje bij je dragen. Na 2 gesprekken ging de knop eindelijk om en begon ik te groeien. Ik liep bij de gyn omdat demi niet goed groeide vanwege de stress van mij. Ik ben ontzettend goed opgevangen door mijn ouders, familie en mijn lieve vriendinnen. Uiteindelijk hebben ze mij ingeleid en is demi met 39 wk geboren met een gewicht van 2770gram. Klein maar gezond en blij! En ik ben de wereld te rijk met 2 prachtige kinderen. Ik heb tijdens de zwangerschap ook een dagboek bijgehouden en als ik dat nu soms lees, stromen de tranen over mijn wangen. Ik had verwacht dat demi een huilbaby zou worden of heel timide omdat het een stressvolle periode was, maar dat kleine meisje is zoooo vrolijk! ze sliep meteen door, altijd lachen, nooit huilen. T is een super kindje. Ik heb goed contact met de vader en we hebben nu co-ouderschap. Hij wil gelukkig heeel graag de verantwoordelijkheid voor zijn kinderen en hij is heel blij met ze. Dat scheelt wel. T was zwaar, pittig, klote, verdrietig en op sommige momenten ontzettend moeilijk maar als je je daar doorheen weet te slaan, nou meid echt! je komt er zoveel malen sterker uit. Ik heb nu echt t gevoel dat ik de wereld aankan en ik ben alleen met 2 kindjes. Niet t ideaalplaatje, maar wie weet kom ik nog eens een lieve man tegen. Alles kan. Heel veel sterkte met de gesprekken. Echt heel goed dat je hulp zoekt. Dikke knuffel.
Lieve meiden, dames, top vrouwen! goed om jullie verhalen te horen, dat geeft me wel wat vertrouwen. ik heb in een week tijd al weer heel wat nieuwe inzichten verworven. ik wissel nog wel vaak van gevoel, maar dat is pure angst. soms ben ik echt bang voor alles wat komen gaat, ik wil het zo graag goed doen, en had het ook zo graag anders gezien. maar de realiteit is anders. de vader wil nu ineens weer bij mij terug komen, en denkt dat alles wel weer goed komt. ik denk daar wel even heel anders over, zo makkelijk gaat dat niet, en dan nog... eigenlijk vind ik het nu maar een kl**** rot om dat gevoel te hebben over de vader van je kind, maar het is de waarheid.
meis veel sterkte. en laat hem inderdaad maar niet zomaar bij je terug komen. je bent geen gebruiksvoorwerp dat hij kan afstoten en dan weer terug nemen wanneer het hem zint. heeft je moeder al wat meer tijd voor je? zo nee is er een andere vriendin,kennis ...... of iemand met wie je kan praten? heel veel sterkte meis moet zeggen dat ik t echt dapper van je vind om hier zo alles neer te schrijven. hier bij mij is helaas ook niet alles rozengeur en manenschijn. mijn partner is bij me maar kan elk moment terug moeten naar zn geboorteland en ik vraag me af of ik t erg vind. merk niet zoveel meer van een relatie. meer van broer zus relatie is er sprake.
Hallo dames, even een update...en nogmaals bedankt voor alle reacties. ik begin zo langzamerhand steeds meer te wennen aan de situatie, en ik moet er eigenlijk niet aan denken om dit kindje te moeten missen, hoe vervelend de situatie ook is, en hoe graag ik het ook anders had willen zien, het gevoel om moeder te worden is sterker denk ik. er zullen wel heel wat obstakels komen. ik hoop dat ik niet steeds blijf twijfelen en dat ik er straks met 100% achter kan staan.