Mijn man en ik hebben elkaar ruim 2 jaar geleden leren kennen, ik was al een tijdje gescheiden en heb 3 kids, (15 jaar en een 2-ling van 12 jaar) Mijn man heeft zijn vrouw verloren aan borstkanker en hierdoor heeft hij geen kinderen ,doordat hij zich had laten steriliseren, daar zijn kinderwens zeer groot is en ik hem dit niet wil onthouden, heeft hij een herstel operatie gehad, de eerste keer in een streekziekenhuis ( dit was dus mislukt) en de 2e keer in een academisch ziekenhuis en zowaar hij is volledig weer vruchtbaar!!! Het is boven verwachting de 2e herstel operatie is 6 jaar na de sterilisatie gedaan. Nu is het afwachten, tot op heden ben ik nog niet zwanger, maar deze maand heb ik mijn vermoedens dat het wel zo is! Volgende week maandag kan ik testen en ben zeer benieuwd!!!!!! ( pijnlijke borsten, een branderig gevoel, vooral aan de zijkanten)We zijn beide net 39 jaar, op de valreep dus. Zijn er meer mensen op deze site die zwanger zijn geraakt na een herstel operatie of zijn er meer vrouwen van mijn leeftijd die dit aandurven? Ik hoor het wel, ben zeer benieuwd!! Groetjes Nannetje
Jeetje wat bijzonder zeg! Mijn oma heeft vroeger mijn opa pas op latere leeftijd ontmoet en kreeg op haar 40ste voor het eerst haar kindje en daarna nog twee (en een miskraam tussendoor). Zij was er erg blij mee!
imprincipe gaan we voor 1 kind, daar er al 3 zijn, wie weet krijg ik wel weer een 2-ling(slik), ook dan zijn ze weer van harte welkom, ik weet teminste hoe het is met een 2-ling, het was toen ze klein waren erg druk, maar een leuke uitdaging!!! Soms denk ik er ook wel aan dat het weer kan gebeuren en denk dan maar weer,we zien het wel, gezien mijn leeftijd heb ik meer kans op een dubbele eisprong,( mijn 2 jongens zijn een 1-eiige 2-ling.)
oh is dat zo? Dus als je ouder bent dan heb je meer kans op een tweeling? De ervaring heb je gelukkig!! En voor je man ook een mooie uitdaging Succes in ieder geval.
Hoi, Eindelijk kan ik ook eens meepraten. Ik ben 44 jr, mijn vriend is 42. We zijn beiden gescheiden en kennen elkaar nu 3 jaar. Hij heeft 3 kinderen die de meeste tijd bij hun moeder zijn. (8, 10 en 12 jr) Ik heb geen kinderen. Ook hij was gesteriliseerd, een half jaar voordat we elkaar leerden kennen. Vorig jaar Juli heeft hij succesvol een hersteloperatie gehad. De eerste keer daarna was het raak. Helaas is dat niet blijven zitten . Heb nu best goede hoop maar.....afwachten. Groetjes, Karin
Hoi Karin, Wat spannend ook voor jullie, ik hoop dat het nog lukt, het is toch weer afwachten iedere maand!!! Ik ben blij dat je gereageerd hebt, zovaak komt dit volgens mij niet voor, gezien onze leeftijd en zwangerschap na sterilisatie, want niet alle herstel operaties lukken! Was het het de 1e keer dat je vorig jaar zwanger was? De herstel operatie kan dan wel gelukt zijn, maar om zwanger te raken is een 2e en ook afhankelijk van verschillende factoren. Vooral blijven oefenen......wij hebben afgesproken dat het geen must moet worden met het vrijen, lijkt me heel frustrerend als het zo gaat, komt het ,dan komt het, lukt het niet dan hebben we er alles aan gedaan en kunnen later dan geen spijt hebben, zovan hadden we toen maar......
Was inderdaad de eerste keer. Een hele ervaring. Helaas... Had ook z'n komische kanten (achteraf natuurlijk). Mijn vriend moest z'n sperma nog laten testen. Toen we bij de uroloog zaten voor de uitslag feliciteerde hij ons. Alles okè. Dat wisten we toch al. Het is nu iedere maand toch frustrerend als het weer niet raak is. Zeker omdat het al zo snel wel raak was. Waarom wil het dan niet meer? We doen ons best. Aan het "oefenen" zal het in ieder geval niet liggen. Karin
bij ons was ik gesterriliseert ..beiden gescheiden en we wilden een kindje van ons samen ..(ik heb al 2 kids 11 en 13 en mannetje heeft er 1 van 6)..vorig jaar nov operatie om te herstellen ...ik was zwanger in april , helaas ook een miskraam ...we oefenen door met 1 geluk dat we weten dat het wel kan suc6 meid asjuh
Het is gelukt, ik ben zwanger!!!!!!!!!! Nu de eerste 3 maanden door komen........., laten we hopen dat het goed gaat, ik voel me tot nu toe goed, op de kleine klachten na dan..... Begin februari ben ik uitgerekend. groetjes van een zwangere huismus (nannetje)
Genieten.....dat is zeker wat ik wil!!!!!! Ik heb wel een klein beetje mijn twijfels of het niet weer een 2-ling zwangerschap is, omdat ik 5 dagen voordat ik ongesteld moest worden, de zwangerschaps test al positief was!!!!!!!! We zien wel, volgende week ga ik naar de huisarts en probeer een echo voor elkaar te krijgen, dan weten we waar we aantoe zijn!!!!
Hoi Nannetje, ik las je berichtje bij ik ben zwanger, geweldig!1 mijn man en ik zijn ook allebei 39jaar(schelen slechts 3 dagen) ook hij is mijn tweede man en ik heb uit mijn eerste huwelijk twee kids(nu 12 en 14 jaar) ik was dedegene die gesterriliseerd was en ik onderging een hersteloperatie in 2003,werd vrij snel zwanger(na 4 rondes) maar kreeg een MK, weer 4 rondes later was ik zwanger van Rico, die is inmiddels een jaar geworden, wat ik nooit had gedacht gebeurde....ik kreeg flink de kriebels voor nog eentje en nu ben ik dus zwanger van onze tweede samen. Heel veel succes. Jeanette
Hoi Jeanette, Wat leuk dat we zo'n beetje in hetzelfde schuitje zitten! Ook mijn man en ik schelen weinig met elkaar qua leeftijd, we schelen 3 weken, ik ben 1 febr. jarig en mijn man 24 febr. en ons kleintje wordt rond 6 febr. verwacht! Dat wordt straks 1 groot feest. Hoe hebben jouw oudere kinderen het ervaren met de komst van een kleintje?Mijn oudste is bij de geboorte van de kleine dan bijna 16 jaar en de andere 2 zijn dan bijna 12 jaar. Heb je nog tips hoe ik bepaalde dingen moet aanpakken of waar ik eventueel rekening mee moet houden? Ik vind het leuk dat je gereageerd hebt, hier kan ik wat mee! Groetjes, Nannetje
Ik ben vanaf het begin heel duidelijk en eerlijk geweest, over alles, ook de MK, we hebben ze ook erg veel betrokken bij de verschillende stadia van de zwangerschap, samen overlegd wat leuke namen waren(natuurlijk hebben wij het laatste woord maar de betrokkenheid maakten ze enthousiast). Ze zijn meegeweest naar de 20echo, daar vroegen we wat het was, mijn zoon(12jr) die sprong een gat in de lucht toen bleek dat ie een broertje kreeg. Vanaf de eerste dag, dat Rico geboren is zijn ze stapelgek met hem en mooie bijkomstigheid, die groters hebben vrijwel nooit meer ruzie,op een of andere manier. Ik heb het idee dat ze te oud zijn om jaloers te zijn, of dat ze gewoon geen reden daartoe hebben gehad, maar wat ons betreft gaat het hier heel harmonieus!. Was het eerst een beetje mijn man en ik en ik en de kids, nu zijn we gewoon een gezin. Nu hebben we het ook weer best vroeg verteld, mijn kinderen merken altijd meteen als er iets is en ik draai er gewoon niet omheen, dan gaan ze misschien hele andere conclusies trekken. Mijn dochter, die al maanden een grote mond had over nog wel een zussie erbij te willen, was toch wel een beetje stil, weer een grote verandering, vond ze. Maar waarschijnlijk omdat de zwangerschap niet geheel probleemloos verliep( bekkenproblemen, hoge bloeddruk e.d)was ze een beetje bezorgd. de bevalling was erg goed verlopen, op een woensdagochtend terwijl zij naar school waren, tussen hun vertrek en thuiskomst was het allemaal al gebeurd. Alweer bijna een jaar deze foto van mijn kids en dit is een collage van zijn eerste jaar: Ik moet je waarschuwen, de tijd vliegt om......
Wat heb je een stel leuke kinderen,het zijn echt leuke foto's om te zien! Wat ik heel sterk herken is dat je vertelde dat het eerst je man en jij en jij en dekids was, zo voel ik me ook, als moeder en echtgenote sta je er tussen, tussen 2 partijen en ben blij te horen dat het uiteindelijk een gezin als geheel is geworden, die kleine maakt toch dat je met elkaar verbonden bent en dat niet meer los te koppelen is. We hebben het ook al aan de jongens verteld, de oudste heeft wel door dat het gaat veranderen en weet eigenlijk niet hoe het gaat veranderen, met hem heb ik een hele goede band en praat veel met hem, dus dat is geen probleem om hem erbij te betrekken, de 2-ling is een ander verhaal, die zijn altijd met elkaar bezig en langzamerhand krijg ik steeds meer persoonlijk contact met ze naarmate dat ze ouder worden, waar ik echt moeite voor moet doen en ook wil doen! 1 van de 2-ling heeft altijd geroepen,"ik wil een zusje" vanaf dat hij 3 jaar is, hij heeft zelfs een beer de naam "zusje" gegeven!!! We vertelde van de zwangerschap en het eerste wat hij zei: " dan wil ik een zusje"!!!!!! Afwachten dus! Nog even een vraagje, met mijn 39 jaar kan ik dan gewoon bij een verloskundigepraktijk lopen of wordt het standaard de controles in het ziekenhuis gedaan? Ik heb met de 2-ling zwangerschap wel veel problemen gehad.....met 29 weken weeen, hoge bloeddruk, lever en nieren werkten matig en zwangerschapssuiker waarvoor ik insuline heb gespoten, uiteindelijk heb ik 8 weken in het ziekenhuis gelegen! De artsen gaven ook aan dat mijn lichaam niet gebouwd was voor een 2-ling zwangerschap, bij de oudste is het prima verlopen, geen problemen gehad. Dus ik hoop van harte dat het er nu 1 is!!!!!!!! Groetjes, Nannetje
Ik was 37 toen ik zwanger was, de eerste controles waren bij de gyn(omdat ik een hersteloperatie had gehad, dan is de kans op buitenbaarmoederlijk vrij groot) en de tripletest en de nekplooimeting werden in het VU gedaan, toen alles goed bleek, ben ik naar de VK gegaan, ik vond een Ziekenhuis zo onpersoonlijk en het liep daar altijd zo erg uit, dat mijn man vaak al weg moest voor ik aan de beurt was. Ik had tijdens de zwangerschap ook erge hoge bloeddruk, vanaf 26 weken erg veel harde buiken en bekkeninstabiliteit. Maar alles kon prima bij de VK ik beviel 11 dagen voor de uitgerekende datum. Zou natuurlijk helemaal te gek zijn als er inderdaad een klein zusje kwam, bij jullie. Hoe gaat je man met de grote kids om? Mijn man was hun judoleraar, dat maakte het voor hun wel heel vertrouwd. Hij kan erg goed met kinderen omgaan, ondanks hij er zelf geen had, hij had ook een erg grote kinderwens, altijd al gehad. Zowel hij als ik hadden 5 jaar geleden niet kunnen denken dat we ooit nog kindjes erbij zouden krijgen!
Het liefst ga ik ook naar de VK veel gezelliger, persoonlijker en dichterbij, zelf werk ik in een ziekenhuis en weet maar al te goed hoelang de afspraken op de poli kunnen duren! Mijn huidige man gaat bijzonder leuk met jongens om, hij toont belangstelling in wat ze doen en is werkelijk nooit kwaad, hij laat het wel merken als de jongens te ver gaan en praat er dan over, dit acsepteren ze ook en luisteren naar hem, dat is iets waar ik ook steeds op gehamerd heb,dat ze ook moeten luisteren naar mijn man en als ik nee zeg dat dat voor beide geld en andersom ook, omdat ik regelmatig ook avonddiensten heb en mijn man dan s'avonds met hun alleen thuis is. Het contact met hun eigen vader is om het weekend en 1x in de week belt hij en aangezien hij heel anders is......hij is erg gesloten, houd niet van stoeien en is erg precies, waardoor er regelmatig afwijzing naar de jongens toe is en hij is homo, hetgeen wat zij erg moeilijk vinden en mijn huidige man is geheel anders, die geeft vaak complimentjes en praat veel met ze, waardoor ze eigenlijk een beter contact met hun stiefvader hebben, dan hun eigen vader! Ik weet zeker dat mijn man erg zal genieten van een eigen kind, mede ook omdat dit voor hem een hartewens is.
De vader van de groters is chronisch depressief, dat had grote invloed op de kids toen we nog bijelkaar waren, vooral mijn dochter begon ook trekjes te vertonen. Na jaren van vallen en opstaan ( 2 x per jaar een zware depressie), vond hij ineens, in een goede periode dat ie wel zonder de medicijnen kon en toen heb ik gezegd dat ik ermee zou stoppen als ie weer de dip inging, het hele gezin en alle verantwoordelijkheden rustten op mijn schouders, dat zou ik dan ook wel zonder hem kunnen, we leefden toch al jaren als broer en zus. dat gebeurde inderdaad en toen hij weer op zijn diepst zat besprak ik het met mijn moeder, ik was als de dood dat ik paniek zou veroorzaken, maar ze begreep het volledig ook mijn vriendin en toen hakte ik de knoop door. nog geen maand na de break up, leerde ik mijn huidige man beter kennen, hij had een soortgelijke situatie meegemaakt, maar had geen kinderen durven nemen met zijn vrouw. Ben ik overigens erg blij om, want zijn ex was zo leip als een deur, dat had nare gevechten op kunnen leveren. we woonden binnen een halfjaar samen, dat was gezien ons werk het beste en ook kwa gezin (wennen aan de situatie) liep alles heel smooth. Bij ons gaat het contact met mijn ex.(na de eerste best moeilijke opstart,) nu erg goed ze gaan met plezier naar hun pa om de week een weekend en bellen wanneer ze willen) we gaan ook samen op ouderavonden. Mijn man probeert absoluut niet de pappa uit te hangen bij de groters, want die hebben ze immers al. Maar we zijn wel een echt gezin en hij is wel opvoeder, samen met mij.
Jij heb het ook niet makkelijk gehad met je ex, wij zijn ook niet ineens gescheiden, ik heb er 3 jaar over gedaan om de knoop door te kunnen hakken, achteraf gezien had ik het veel eerder moeten doen, de jongen zijn helemaal weer zichzelf geworden, de spanning was vaak te snijden en nu is er weer rust. Mijn man en ik zeggen ook dat de jongens al hebben een vader en mijn man kan alleen een vriend voor ze zijn, als ze negatief over hun vader zijn in bepaalde opzichten dan zeggen wij ook van, je vader doet zijn best en hij heeft het niet makkelijk, het liefst zou hij jullie iedere dag willen zien, hij houd echt van jullie! De jongens hebben recht op hun vader, ik als ex heb een andere relatie met hem gehad dan de jongens, die hebben een bloedband met hem, daarom vind ik dat mijn ex met een bepaald respect behandeld moet worden ten opzichte van hun, zijn gedrag keur ik af met wat hij allemaal heeft veroorzaakt en heeft aangericht met zijn homo-zijn, maar zijn persoonlijkheid willen wij niet afkeuren, hij heeft ook z'n goede kanten. mijn man zegt ook gerust, je heb al een vader en wees daar blij mee! (zijn vader is op jonge leeftijd overleden) Ben alleen benieuwd hoe mijn ex reageerd op hegeen dat ik zwanger ben! Dit is het laatste wat hij verwacht.....niet dat het me wat doet, want het is onze beslissing en wij zijn er bijzonder blij mee!!!!