Ik en mijn vriend zijn best een jong stel, 20 en bijna 23. Toch hebben we alles best goed voor elkaar. Geen zorgen, groot appartament met 3 slaapkamers. Bovendien wonen we al een aantal jaar samen. We hebben bewust voor een kindje gekozen en staan er beide voor de volle 100 % achter . De eerste 3 maanden zijn bijna om en er begint een buikje te komen . Dus we kunnen er niet meer omheen. Het word tijd om het binnen nu en een paar weken te vertellen aan familie. Maar hoe doe je dat? Het is niet iets wat je elke dag verteld. Mijn familie weet het van mijn miskraam die ik hiervoor heb gehad, en reageerden eigenlijk heel goed. Dus het zal wel geen negatieve reactie zijn. Maar toch ben ik een beetje bang, niet bang maar het is wel spannend. Mijn schoonouders is een ander verhaal, die zijn eigenlijk nooit echt blij geweest met onze relatie. (een geloofskwestie) Het zijn best aardige mensen en ze accepteren het wel en doen wel gewoon normaal, maar ze hadden het liever anders gewild. Mijn vriend is dan ook bang dat er een soort nare sfeer ontstaat als ze te weten komen van onze zwangerschap. Ik verwacht geen boze, maar wel een afstandelijke koele reactie. Of het tegenovergestelde, dat ze zich overal mee gaan bemoeien (want daar zijn ze ook goed in ) We laten ons niet beinvloeden door wat iemand zal zeggen, want zijn zelf dolgelukkig . Maar het moet toch verteld worden. Mijn vriend kwam al met het voorstel om niks te zeggen, dat ze het vanzelf wel gaan vragen. Maar daar komt denk ik alleen maar meer onbegrip van. Dus mijn vraag is eigenlijk: Op welke manier heb je het je ouders/familie/schoonfamilie verteld? En hoe ging je om met nare/bemoeizuchtige reacties? (want met leuke reacties weet ik wel raad )
Hi, Ik ozu het inderdaad wel zelf vertellen en niet wachten op vragen. Ik zou me kunnen voorstellen dat je je dan beledigd voelt. Wat misschien leuk is, is om hun een kadootje te geven (boekje voor opa 7 oma offzo). Hoe entusiaster je zelf bent hoe groter de kans dat zei enigsinds enthusiast reageren. Als je er vertwijvelt verteld (omdat je bang bent) krijg je ook meer vertwijvelde andwoorden... En met bemoeizuchtige schoonouders, vooral duidelijk zijn en grenzen aangeven en die grenzen niet steeds verleggen, kan je meteen je oefenen met consequent zijn... Het kan een keertje ruzie geven, maar scheelt van beide kanten een hoop ergenissen. Jooze
Ik zou het heel erg bij jullie zelf houden. Vertellen dat jullie heel gelukkig zijn dat jullie een kindje krijgen. Als het goed is zien je (schoon)ouders dit ook aan jullie. Ze zullen misschien niet meteen raad weten of leuk reageren, maar hoe meer jij begint te groeien hoe meer zij er waarschijnlijk ook naar uit zullen kijken. ik vond het ook heel spannend om het mijn ouders te vertellen (wel al gedaan na 7wk). We hebben heel bewust gezegd dat wíj een kindje krijgen, en niet dat zij opa en oma worden. Dat viel erg goed. Sterkte en geniet van je zwangerschap
Gefeliciteerd met je zwangerschap! Je moet doen waar jij je het beste bij voelt. Al moet ik eerlijk bekennen dat het me beter lijkt om het zelf te vertellen dan wachten tot ze het gaan vragen. Dan kan het voor hun overkomen alsof ze niet belangrijk genoeg zijn om het van jullie te horen. Maar dat is natuurlijk jullie eigen keuze. Wij hebben het meteen al na de eerste week verteld. We hadden voor beide ouders en mijn broer een zakje chocolaatjes met roze en blauwe muisjes als cadeautje. Dat was meteen heel duidelijk en ook erg leuk. Veel succes, laat nog even weten hoe je het gaat doen!
goh, wij hebben onze ouders meteen gebeld toen we een positieve test zagen waren zo gelukkig dat ik het gelijk moest vertellen. eigenlijk niet aan gedacht dat er de eerste weken nog vanalles kon gebeuren
Bedankt voor jullie reacties . Leek mij inderdaad ook niet verstandig om het niet te vertellen. We wachten soizo nog even tot na de 2e echo van volgende week. En daarna zal ik jullie wel laten weten hoe het is gegaan . Liefs
ik ben 20 en mn man is 23 dus ongeveer dezelfde leeftijd. Wij hebben voor mijn ouders blauwe en rose muisjes gegeven, en het zo verteld, met mn schoonouders was niks af te spreken dus die hebben we gebeld. Mijn ouders reageerden trouwens heel positief, en mn schoonouders niet zo omdat ze ons te jong vinden en denken dat we de verantwoordelijkheid niet aan kunnen enzo (wat trouwens niet echt ergens op slaat). Dat moesten we dus vooral in t begin wel vaak horen, maar ik heb gewoon gezegd dat dit onze bewuste keuze is en dat we zelf de verantwoordelijk daarvoor op ons nemen. Verder zijn er nog genoeg andere mensen die t maar raar vinden dat je op je 20e moeder zou willen worden en dat je je leven vergooit enzo, maar ik merk wel dat als ik er zelf enthousiast over ben dat andere mensen vanzelf een beetje daarin meegaan. En zeker ook wel naarmate ik langer zwanger ben. Iig een goede zwangerschap toegewenst en succes met het vertellen!
Vind het al heel knap dat jullie het zo lang stil houden. ik zat nog geen half uur na de positieve test bij mijn ouders op de bank haha. Wij hadden kleine kadotasjes met een drukkertje gekocht voor onze ouders , oma´s en beste vrienden. hier een combi in gedaan van een roze en blauw babysokje. Bij de een viel het kwartje sneller dan bij de ander maar ze begrepen de hint. Nou waren wij al jaren bezig dus zagen ze het wel aankomen, was dus geen verrassing meer. En over schoonouders en opmerkingen.. mijn schoonvader zei ipv gefeliciteerd :"nou laat eerst maar eens een echo zien voor ik het geloof" Gewoon schijt aan hebben, jullie zijn er blij mee en de rest heeft er niets mee te maken ! Succes en veel plezier met vertellen.
Ik ging vandaag langs bij mijn zus. Zat al een paar dagen te wachten op 'het geschikte moment' ... Bleek dat ze het al door hadden . Ze wisten het niet zeker, maar het was haar man al opgevallen dat ik losse kleding droeg enzo. Ze reageerde heel blij en met felicitaties enzo hihi, dus dat ging super. Ze bracht meteen een stapel zwangerschaps boeken van zolder enzo haha. Had het niet zo spontaan verwacht, maar het is me dus reuze meegevallen. Nu mijn schoonouders nog , dat zal wel over een paar dagen zijn. Liefs Sisqa
Ik heb het drie weken stil gehouden (tenminste iedereen wist het wel al vanaf de eerste dag buiten mijn eigen ouders) Die lieten uitschijnen dat we best nog wat konden wachten (ik ben 22, mijn man is er 28) Op kerstavond heb ik dan toch een pakje afgegeven met een slabbetje in en de hint kwam onmiddellijk aan, ze waren dolblij en zijn dat nog steeds 8) Gelukkig dat het meegevallen is, hopelijk reagen je schoonouders ook positief
Omdat mijn ouders heeeel ver weg wonen en ik ze maar een paar keer per jaar zie, was ik al bijna twaalf weken voordat ik het ze vertelde. Over de telefoon vond ik namelijk niks. Ik heb mijn moeder en schoonmoeder elk een sprookjesboek met een echofoto gegeven en mijn vader en schoonvader een miniflesje cognac en een dikke, vette cigaar.