Hoe zeg ik dit...

Sowieso wachten tot je eerste echo of nog langer! Je moet positief ingesteld zijn maar ook het mindere in je achterhoofd houden als je begrijpt wat ik bedoel!

Zou ik van jouw zijn zou ik het op een moment zeggen dat jullie alleen zijn en gewoon op een normale manier! Niets speciaals, gewoon zeggen waar het op staat!
Zo zou ik het het liefste horen denk ik

 

Allereerst gefeliciteerd!

Ik heb een collega waarbij vorig jaar bleek dat het, na jaren van proberen uiteindelijk definitief niet gaat lukken. Een maand later bleek ik zwanger. Ik heb mijn collega toen apart genomen en verteld dat ik zwanger was voor ik de rest verteld heb van mijn zwangerschap. Op die manier waren we even alleen en werd mijn collega emotioneel niet ineens voor het blok gezet. Dat werd erg op prijs gesteld.

Jullie zijn vriendinnen, dus staan nog dichter bij elkaar natuurlijk. Ik zou ze per vriendin apart nemen. Weet niet of jullie als stellen met elkaar omgaan? Ga er anders naartoe samen met je vriend/man. Vertel gewoon eerlijk dat je het moeilijk vind om te vertellen, omdat je het hun ook zo gunt. Waarschijnlijk zijn ze harstikke blij voor jullie, al kan het natuurlijk wel zijn dat ze het nieuws zelf even moeten verwerken. Heb daar dan ook respect voor (en uit je berichtje blijkt wel dat je dat wel hebt) en geef ze wat ruimte.

Het komt wel goed meid, vergeet niet te genieten van je zwangerschap!

 

ik zou dr ook eerlijk over zijn en misschien kun je daarna met hun erover hebben dat dit misschien pijnijk is voor ze...zo blijf je open naar ze en ga je er geen taboe van maken...maar wel eerst wachten tot de echo...

 

Ik zelf heb ook problemen gehad met zwanger raken, en dan vooral blijven.
Ik heb het altijd het prettigste gevonden als ik door de persoon zelf op de hogte gesteld werd.
Ik heb zelfs meegemaakt dat het mij duidelijk werd via een melding op hyves, toen ik desbetreffend persoon sprak dat ik dat erg pijnlijk vond zei ze dat ze bang was om me te vertellen en het dus zo gedaan had, daarmee werd ik uiteindelijk nog veel meer gekwetst.
Die persoon vond het nl kennelijk belangrijker om haar eigen angst om het mij te vertellen weg te nemen dan mijn pijn en verdriet te respecteren.
Gelukkig kwam ik dat weinig tegen.
Het allerbelangrijkste is dus dat ze het van jou horen en niet van iemand anders, dus zolang je het nog voor de meeste mensen stil houd kan dat geen kwaad, maar zodra andere vriendinnen wel op de hoogte zijn, word de kans dat ze het via via horen veel groter. En ik heb dat dus als pijnlijker ervaren.

Vertel het ze inderdaad een op een en neem de tijd voor jou vreugde en hun verdriet. Dat zal zeker gewaardeerd worden.

Heel veel succes!!!

 

IK ken het probleem, hier zaten wij ook mee. Vriendin die net een week voordat wij de 12 weken echo kregen zelf een curettage had ondergaan en zei dat ze ff niks wilde horen over zwangerschappen. Toch hebben we het haar gelijk verteld, want dat vind ik toch netter dan dat wanneer ze het via via of via hyves bv te horen zouden krijgen. Het was wel even heel moeilijk, maar ze was wel heel blij voor ons en ook dat we het haar verteld hadden.
Hetzelfde met mijn schonzusje, die is met de eerste 8 jaar bezig geweest en nu alweer 2 jaar voor de 2 en wij gelijk in de eerste ronde raak en ook hun hebben wij het gelijk wel zelf verteld.
Andere vrienden die helemaal geen kinderen konden krijgen ook.
Dus heb de nodige moeilijke momenten gehad met vertellen, maar moet eerlijk zeggen dat ze allemaal heel blij zijn voor ons, hoe moeilijk het voor hunzelf ook is, wat ik ook heel goed kan begrijpen.
succes ermee.

 

Zoals je zelf al schreef zou ik even wachten tot je meer zekerheid hebt dat het goed zit. Maar ook weer niet te lang! Ik heb zelf drie jaar in de malle molen gezeten incl miskraam en vond het erg moeilijk om te horen dat 'er zoveelste' weer zwanger bleek. Echter, het als laatste horen vond ik ook erg pijnlijk, zeker als het vriendinnen betrof.
Wat bij mij het beste werkte is dat iemand het gewoon vertelde, maar wel met een paar woorden liet blijken dat diegene zich realiseerde dat het voor mij misschien wel moeilijk zou zijn. Te merken dat iemand op een roze wolk toch nog dat inlevingsvermogen had (en dat heeft helaas niet iedereen, is mijn ervaring) was voor mij voldoende om haar in alle oprechtheid te feliciteren en dat ook zo te voelen.

 

Als eerst; gefeliciteerd !

Het beste kun je gewoon voorzichtig eerlijk zijn denk ik..
Mijn beste vriendinnetje heeft ook pas een miskraam gehad. Ze kreeg 1 dag na mijn MA te horen dat ze zwanger was, totaal niet geplant en ze durfde mij dan ook niks te vertellen.. Uiteindelijk heeft ze het natuurlijk wel verteld hoewel ze dat heel moeilijk vondt en ik was juist heel blij dat ze het mij vertelde. Tuurlijk was het voor mij even moeilijk, vooral omdat haar 2e zwangerschap niet geplant was, haar vriend er niets van wou weten en ze zelf in een onmogelijke situatie zat en niet eens wist of ze het kindje wel wou (of eigenlijk zou kunnen) houden, vondt ik het toch fijn dat ze het me wel vertelde. Helaas heeft ze 2 weken later haar kindje verloren aan een miskraam en bleek zelfs dat ze langer zwanger was dan gedacht en we rond de zelfde tijd uit waren gerekend. Toen ik die maand weer zwanger raakte vond ik het dus ook heel moeilijk om het aan haar te vertellen maar ik heb het wel gedaan, ze zei eerlijk dat ze het best moeilijk vondt maar wel harstikke blij voor ons was en het ons heel erg gunde! Nu hebben we veel steun aan elkaar, praten vaak over onze miskraam (in mijn geval miskramen) en ook over het feit dat ik weer snel zwanger wil worden..

 

@ Lodura: Ik heb het zelfde meegemaakt alleen dan andersom ..Ik heb in februari 2010 een miskraam gehad en in mei vertelde mijn zus dat ze zwanger was..Mijn zus had ook heel veel moeite om het mij te vertellen..Maar ben blij dat ze het uiteindelijk wel heeft gedaan..En natuurlijk doet het even pijn omdat je zelf ook zo graag zwanger wilt zijn..Maar je kunt het beste gewoon eerlijk zijn tegen de personen..En wonderen bestaan hoor geloof me De dag dat wij een afspraak hadden voor de mmm teste ik positief

 

2 maanden nadat een vriendin van mij bevallen was van een kindje dat maar een uur heeft mogen leven, bleek ik zwanger te zijn. Met ruim 10 weken heb ik het met lood in mijn schoenen aan haar verteld. Ze had het al aan me gezien, maar was er zelf niet over begonnen. Ze reageerde super positief, al heeft ze er later echt wel wat tranen om gelaten. En dat is heel begrijpelijk.

Belangrijkste is dat je het brengen van het nieuws aanpast. Bij de rest van mijn vriendinnen hebben we met zn allen lopen gillen en juichen.

 

In soortgelijke situaties zei ikiets als: "Ik zeg dit met een dubbel gevoel maar ik ben zwanger, ik kan me voorstellen dat dit voor jou moeilijk is" ...

 

Ik had hetzelfde toen ik net zwanger was, beste vriendi ha toen net 7 weken eerder een miskraam en curretage gehad met 13 weken. Ook wist ik het van haar al heel vroeg (ivm mmm).
Wij hebben toen tot 8 weken gewacht (1e echo hartje klopte) en het toen hun verteld. Ik vond het persoonlijk erg vervelend met haar over de verdere stappen mmm te praten en over haar miskraam terwijl ik me super trots voelde om het wondertje dat wel in mijn buik groeide.. Het voelde voor mij als liegen ipv een leuk geheimpje achter houden..
En wat ik ook afgewogen heb; Als het mis was gegaan had ik het haar ook verteld, net zoals zij mij..
Doe wat voor jezelf goed voelt zolang je maar rekening houd met de gevoelens van die meiden en mogelijk gedempte reactie's..