Iets te veel...

Hallo allemaal,

Graag wil ik mijn verhaal met jullie delen, in de hoop dit mij wat opluchting geeft.

In september na een positieve test waren mijn partner en ik in de zevende hemel. We waren zwanger en dit na de eerste poging al! iets wat wij niet verwacht hadden. Wij dachten dat het bij ons wel 2 jaar zou duren, waarom? Geen idee.

Omdat wij in november 5 weken op reis gingen naar Nieuw Zeeland hebben wij met 8 weken een Echo laten maken. Ik had een kleine bloeding gehad, maar na hierover geïnformeerd te hebben hoefde ik mij niet druk te maken. Dit probeerde ik dan ook. Op de Echo leek ons kindje echter niet op 8 weken maar op 6 weken. Iets wat kon, zei onze verloskundige, omdat het wel overeen kwam met onze clear blue test, maar niet overeen kwam met mijn laatste menstruatie. We bespreken het ergste senario, wat als. Ze legde ons dit uit en we gingen met gemengde gevoelens weg. Het geluk had wel de overhand en we gingen er vol goede moed in. We vertelde het onze ouders en een goed bevriend stel. Verder zouden we de rest inlichten als wij terug kwamen van onze vakantie. Zo konden wij er nog even volop van genieten met zn twee.

Onze vakantie verliep heerlijk, tot onze laatste week. Eerst ontvingen wij een telefoontje van mijn vader. Onze kat (die bij hen verbleef deze 5 weken) was plotseling overleden, beroerte. Een paar uur later begon ik flink te bloeden zonder enige krampen. Echter gaf mij dit al de nodige paniek. De dag erna bloede ik nog steeds en ontvingen wij s'avonds een tweede slecht nieuws bericht. De moeder van mijn beste vriendin was overleden na complicaties van een operatie. Ik zou niet bij de crematie kunnen zijn, want wij kwamen pas 3 dagen later terug. Die nacht heb ik hevige krampen/weeën gekregen. We sliepen deze 5 weken in een campertje, dus had niet veel ruimte. Na 2 uur heb ik mijn partner wakker gemaakt en gezegd dat het niet goed ging en ik veel bloed verloor. Omdat ik wist dat als ik naar de wc zou gaan ik het vruchtje/kindje zou verliezen heb ik mij 2 keer verschoond in de camper en weer op bed gaan liggen. Ik probeerde de krampen op te vangen die steeds hevig terug kwamen. Na weer 2 uur samen naar de "gezamenlijke dames" toiletten gaan. Hier ben ik ons wondertje verloren. Erg onaangenaam gevoel, het gevoel hoe je het uit je voelt gaan. En dan ook nog eens op de plek waar je zit. Niet in je eigen vertrouwde huis, maar op een camping toilet. Iets wat mij nu nog steeds erg dwars zit. Mijn partner is bij mij gebleven en in de toilet unit hebben wij samen gehuild, waarna we naar de camper zijn gegaan. Ik was op dat moment 12 weken zwanger. Ik had nog steeds wat krampen, maar waren iets minder pijnlijk.

De volgende ochtend had ik nog een licht zeurend gevoel. Deze dag hebben wij rustig aangedaan, maar als snel had ik al weer veel pijn We hebben toen besloten deze dag verder door te brengen in een hotel. Hier heb ik bijna 24 uur gelegen. De pijn was weg, dus we gingen er weer voor de volgende dag. Echter kreeg ik weer erge kramen s'avonds en besloten mijn partner en ik dat we de volgende dag naar het ziekenhuis zouden gaan. Echter was dit niet meer nodig de volgende dag, want ik had geen krampen en pijn meer. Die avond ben ik onder de douche nog iets verloren. Dit hebben wij kunnen bewaren en hebben wij de volgende dag begraven op het strand bij Chrischurch. Van dit strand hebben wij ook een schelp mee genomen.

De laatste paar dagen zijn deels in een roes voor bij gegaan. Ik had veel verdriet. Eenmaal thuis konden we diezelfde dag naar de verloskundige. Hier was te zien dat alles weg was en mijn baarmoeder weer gesloten was. Hierna heb ik een flinke klap gehad en heb ik alleen maar dagen achter een gehuild. Alles bij elkaar was mij te veel. ik wilde buiten de mensen die al wisten dat wij zwanger waren niemand vertellen wat er was gebeurd. Echter hield ik het niet vol op mijn werk en moest ik met mijn manager praten. Ik werk met mensen van een verstandelijke beperking en hier heb je veel geduld voor nodig. Dit had en heb ik op dit moment niet. Mijn manager begreep dit en heeft mij toen gelijk uit geroosterd. Ik zit nu 1.5 week thuis en probeer voor mijn zelf alles op een rijtje te zetten. Ik heb een aantal mensen dichtbij mij verteld wat er is gebeurd. Verder heb ik nog niet de behoefte het bekend te maken, want ik heb geen zin in van "die blikken" zeg maar.

Zo even mijn verhaal kwijt, lucht ook wel weer op.

 

Dank jullie wel voor de berichtjes. Doet goed. Voelde me nogal stom dat mijn hoofd niet naar werken staat/stond. Heb voor mijzelf in de planning (ja ben een enorme planner) dat ik maandag weer ga werken. Waarschijnlijk een halve dag, maar in de zorg gaat dat niet zo makkelijk. Morgen mijn manager hierover contacten, lijkt mij een goede manier om te starten.