Hoi allemaal, ik ben een nieuweling hier. Ben voor het eerst zwanger...het was totaal niet gepland maar het is zeker meer dan welkom. Ik ben zelf geadopteerd als baby toen ik 3 maanden oud was en de zwangerschap maakt veel bij me los. Ik ben er vorige week achtergekomen dat ik zwanger ben, wrsch 5 weken. Ik was al een paar weken ontzettend moe (ik dacht dat ik Pfeiffer had zo moe haha) en mijn borsten deden zeer. Ik werd maar niet ongesteld en deed de test...positief...ik schrok me wezenloos...toen nog een tweede test...positief! De derde test was een digitale test dus toen drong het echt tot me door, ik ga moeder worden. Ik merk aan mezelf dat ik erg emotioneel ben, blij maar ook erg bang voor wat gaat komen. De band met mijn adoptieouders is moeizaam (ingewikkeld verhaald maar het zijn mensen die overal de vinger in de pap willen houden, vooral mijn moeder). Ook wonen mijn vriend en ik niet samen. Er zijn nog veel dingen die ik moet regelen (verhuizen, overplaatsing aanvragen) waar ik stiekem best wel over aan het stressen ben. Hierdoor kan ik moeilijk genieten van mijn zwangerschap tot nu toe. 12 mei heb ik de eerste afspraak met de verloskundige. Ben benieuwd!
Ten eerste gefeliciteerd met je zwangerschap! Ik kan me voorstellen dat je nog een beetje in de war bent, maar probeer zo weinig mogelijk te stressen het komt vast allemaal goed.
Dank je wel. Ik vind het allemaal nog erg overweldigend. Qua timing was het helemaal niet gepland, dus ben in mijn hoofd nog teveel bezig met andere dingen pffff. Wil wel kunnen genieten, ben daarom ook een dagboek begonnen waarin ik alles opschrijf aan het kindje. Heb gisteren ook babysokjes gekocht, zodat het ook wat tastbaarder voor me wordt. Uiteindelijk weet ik dat het allemaal wel goed komt. Heb helaas vorig jaar een heel erg ellendig jaar gehad waarbij de band met mijn (adoptief)ouders echt op losse schroeven is komen te staan waarbij naar mij de nodige verweten zijn gegooid (geheel onterecht). Mijn adoptie, mijn partner, alles werd door hen in de strijd gegooid om me maar schuldig te laten voelen dat ik het ouderlijk nest verliet (was verdorie toen 30jr oud en had al die tijd voor mn moeder als mantelzorg verleend...ten koste van mezelf!). Los daarvan maakt de hele zwangerschap veel bij me los, denk veel na over mijn adoptieverleden. (misschien ga ik nu off-topic).
Dank je wel. Ik vind het allemaal nog erg overweldigend. Qua timing was het helemaal niet gepland, dus ben in mijn hoofd nog teveel bezig met andere dingen pffff. Wil wel kunnen genieten, ben daarom ook een dagboek begonnen waarin ik alles opschrijf aan het kindje. Heb gisteren ook babysokjes gekocht, zodat het ook wat tastbaarder voor me wordt. Uiteindelijk weet ik dat het allemaal wel goed komt. Heb helaas vorig jaar een heel erg ellendig jaar gehad waarbij de band met mijn (adoptief)ouders echt op losse schroeven is komen te staan waarbij naar mij de nodige verweten zijn gegooid (geheel onterecht). Mijn adoptie, mijn partner, alles werd door hen in de strijd gegooid om me maar schuldig te laten voelen dat ik het ouderlijk nest verliet (was verdorie toen 30jr oud en had al die tijd voor mn moeder als mantelzorg verleend...ten koste van mezelf!). Los daarvan maakt de hele zwangerschap veel bij me los, denk veel na over mijn adoptieverleden. (misschien ga ik nu off-topic).
Heftig meid. Dat is zeker een lastige situatie. En natuurlijk nu je zelf moeder wordt is het helemaal confronterend. Heel kl*te dat de band met je adoptieouders nu slecht is. Het is natuurlijk doodnormaal om op je 30e het huis uit te gaan, en het zal vast ook zwaar zijn geweest om al die tijd voor je moeder te zorgen. Ik hoop dat je ouders het uiteindelijk snappen en accpeteren en het weer goed komt.
Heftig en lastige situatie, maar alles zal vast op zijn pootjes terecht komen! In ieder geval welkom hier!