Jeetje, ik herken mezelf niet meer. Sinds de komst van ons eerste kindje en nu ook de tweede, herken ik mezelf niet meer..Ik ontplof wanneer mijn vriend en ik woorden krijgen en echt over de stomste dingen zoals vanavond, waar we een pizza zullen bestellen. Ik voel dat ik witheet word en ga door die woede ook met iets gooien bijvoorbeeld. Ik herken dit helemaal niet van mezelf en bezorgt me ook zeer veel verdriet en eigenlijk kan dat niet, want ik heb nog een tweede kleintje welke in mijn buik groeit. Ook ons zoontje maakt geregeld mee, dat we met z'n tweeën tekeer gaan terwijl we ons iedere keer voornemen: "dat nooit weer"....Het is nu zelfs zo dat we op het randje van uit elkaar gaan zijn beland. Herkent iemand zichzelf hierin en weet iemand wat het zou kunnen zijn? Groetjes, vonneg
Ik zou eens met de huisarts gaan praten. Kan zijn dat je een beetje overbelast bent, maar zo boos worden kan ook duiden op een lichte PPD.
Ik herken het niet, maar ik zou het inderdaad zeker bij de huisarts bespreken. Verder wil ik je heel veel sterkte wensen. Hopelijk kunnen jullie snel alles weer op een positieve manier oplossen. *knuffel*
kan natuurlijk ook zijn dat je heel gevoelig reageerd doordat je hormonenhuishouding in de war is door je zw. toch zoals hier al gezegd is eens praten met de huisarts, een onderzoek kan nooit geen kwaad en mischien zijn der wel simpele oplossingen voor. niet wachten zou ik zo zeggen zeker niet als jullie relatie zo lijdt
Je bedoeld dat je hetzelfde ervaart? Groetjes, vonneg @alvast bedankt voor de berichten, het helpt me enorm
Ja, ik ben echt niet te genieten en ik ben HEEL vijandig ! Ik vind mezelf zelfs vervelend *hihi* Echt niet leuk af en toe... Ben ook wel heel moe hoor ! Maar goed, het komt onze relatie niet ten goede ! -x-
Ik voel en ervaar het zeker als een probleem....Ik heb a.s. dinsdag mijn afspraak bij de verloskundige, dus ik zal het zeker bij haar aankaarten en vragen of ze een oplossing heeft. Eventueel hierna naar de huisarts, want wat ik nu ervaar klopt zeker niet.... Ik kan me ook wel herrinneren dat ik dit ervoer bij mijn eerste zwangerschap, maar iedereen schoof het op mijn hormonen en ik heb het daar bij gelaten (jammer genoeg), maar ik ga nu zeker stappen ondernemen! Groetjes, vonneg
Ik herken het (helaas). Bij mij was het puur een hormonen kwestie. Na 9 maanden na de bevalling was het zo goed als over. Toen ik weer zwanger was werd het erger en na de miskraam was het binnen een paar weken minder om na 9 maanden helemaal te verdwijnen. Maar het kan natuurlijk ook zoiets als depressie zijn oid. Ik zou inderdaad ook even met de huisarts bespreken.....
Ik herken het helaas... Het begon bij mij in de laatste 2,5 a 3 maand van de zwangerschap. Heel erg onrustig, snel kwaad en ook ik explodeerde regelmatig. Heb al meerdere dingen kapot gesmeten hier van woede. En waar dat precies weg kwam.....? Na de bevalling was het helemaal raak. Ik was erg vijandig, nog onrustiger als de maanden daarvoor en ook ik en mijn vriend hebben op het randje gestaan om de relatie te verbreken. Ik werd met de dag agressiever en verdrietiger. 7 maanden na de bevalling ben ik naar de HA gegaan. Deze heeft bij mij een PND vast gesteld. Alles viel op zijn plek... Het is natuurlijk niet zeker of jij hier ook last van hebt, maar het is zeker verstandig om eens met je HA te gaan praten. Denk eerlijk gezegt dat je VK niet veel voor je kan doen. Ze zal je hooguit wat info. geven en je ook adviseren langs je HA te gaan. Ik wens je heel veel sterkte meid. Het is allemaal niet niks wat je voelt...
Ik ben zo blij dat het door jullie herkent word en de adviezen welke ik krijg. Ik kaart het in ieder geval aan bij de verloskundige , want die heeft me toen ook fantastisch geholpen met mijn bekkeninstabiliteit. Ik vind het ook belangrijk dat ze het weet, gezien het een grote rol speelt in mijn (zwangere) leven momenteel. Ik laat het jullie weten wat ze heeft gezegd en de verdere stappen welke nodig zijn om me te helpen met deze negatieve gevoelens. Thnx allemaal Groetjes, vonneg
Ik heb er bij daan ook last van gehad vooral pas na zijn bevalling dit kwam meer door het faal gevoel en dat ik het gevoel had met de hele tijd te moeten verdegien ben met 10 weken naar de huisarts gegaan en heb antideprssive gekregen en goeie gesprekken toen daan (ook nog een huilbaby was) en na me miskraam ook nog in die tijd rustig was in me lijf en hoofd heb ik samen met de ha alle medicatie afegbouwd en nergens geen last meer van gehad. maar het was duidelijk de reden het huilen van daan en door niemand serieus werd genomen en het falen van de keizersnede.
Het bezoek aan de verloskundige heeft veel opgelevert, althans voor mij Eenmaal aangegeven aan haar hoe alles momenteel in zijn werk ging bij mij, had ze gelijk het voorstel om naar de gynaecoloog te gaan in het ziekenhuis waar ik zou bevallen en gezien de klachten zou het hoogstwaarschijnlijk medicatie worden. Echter de volgende ochtend heeft ze opnieuw contact met mij gehad en aangegeven dat ze eerst de huisarts wilde inlichten omdat er anders een paar stations zouden worden overgeslagen. Afijn, ik dus naar de huisarts, en ook hier een heel gesprek mee gehad; waar o.a. de volgende vragen ook in naar voren kwamen: "denk je wel eens aan zelfmoord?" "zie je het leven nog wel zitten?", enz enz. Antwoorden: nee, en ja Hij wilde in ieder geval eerst contact met een GGZ-arts om hiermee te overleggen dit i.v.m anti-depressiva en de bijwerkingen hiervan. O.a. dat de kleine wanneer het zou zijn geboren het waarschijnlijk afkickverschijnselen zou kunnen krijgen. Ik moest dan sowiezo 1 á 2 dagen ter observatie blijven en de kleine ook. Nu heb ik in goed overleg met hem eerst besloten in gezprek te gaan met een verpleegkundige welke gespecialiseerd is op dit gebied en na 2 weken te zien hoe het dan met me gaat, en eventuele verder maatregelen te nemen. Sorry voor het lange verhaal, maar dit is niet in het kort te vertellen. Ik hoop dat ik duidelijk ben geweest en wanneer er vragen zijn hoor ik dit uiteraard graag Groetjes, vonneg