De laatste dagen kan ik alleen maar huilen. Ik ben zwanger, alles gaat goed en ik heb al 3 echo's gehad die er allemaal goed uitzagen. Toch kan ik een ding niet van me afzetten: wat als er iets niet goed is? 1 van mijn kinderen heeft een aangeboren afwijking. Die had heel ernstig kunnen zijn, uiteindelijk valt het gelukkig mee en functioneert hij bijna normaal. Feit is wel dat aan deze afwijking veel kinderen overlijden rond de geboorte, en het merendeel dat wel blijft leven, ernstig lichamelijk en of geestelijk gehandicapt is. De kans op herhaling is aanwezig. Principieel ben ik tegen zwangerschapsafbreking. Dit betrek ik alleen op mezelf, wat anderen doen veroordeel ik absoluut niet en begrijp ik ook heel goed. Dus 1,5 week geleden bij de gyn heb ik aangegeven dat wij geen nekplooimeting willen en ook geen vruchtwaterpunctie. Ieder kindje was bij ons welkom. Tot nu dus. Ik moet zo vreselijk huilen bij het idee dat er straks een kindje kan komen waar iets mee is! Niet omdat ik daar niet van zou houden, maar om alle ellende waar het kindje en ons gezin dan doorheen zou moeten. Ik weet hoe het is, ik heb het allemaal meegemaakt. Zo'n bevalling die enorm beladen is, zou hij het redden of niet. Operaties na de geboorte, jarenlange onzekerheid over de gezondheid en zijn toekomst. Dat wil ik niet, en ik denk ook dat ik het niet (nog een keer) kan. Inmiddels zijn er ook 3 andere kinderen, wat komen die allemaal tekort als er een kindje bij komt dat zoveel extra aandacht nodig heeft. Ik denk dat het te laat is voor een combinatie/ trippletest, as zondag ben ik 14 weken zwanger. Is het raar als ik nu nog naar het ziekenhuis bel om te vragen wat er nog mogelijk is? En hoe ga ik om met die kans van 1 op 300 dat het misgaat na een vruchtwaterpunctie? Ik had echt nooit gedacht dat ik er ooit zo over zou denken, dat maakt mij ook zo verdrietig...
Moeilijk meid, kan me voorstellen dat je twijfelt. Misschien je gyn gewoon eens bellen en je zorgen met hem/haar bespreken.. Wat vind je man ervan?
allereerst wil ik je zeggen dat ik je enorm sterk vind, de beslissing die kan altijd nog gemaakt worden, ik denk dat het vooralsnog nu belangrijk is om te weten of je weer zorgen moet gaan verwachten, daarnaast vind ik het ook heel respectvol dat je ook denkt aan de kindjes die je al hebt, hoe moeilijk ook dit zijn keuzes waar alleen jij en jou man over kunnen oordelen, ik snap je volledig en denk iedereen in deze wel je zou idd even je verloskundige of gyn kunnen bellen wat er mogenlijk is ik wil je in elk geval heel veel sterkte toewensen en hoop en duim voor je dat deze kleine gezond en wel blijkt te zijn
ik herken je gevoelens heel erg! wij hadden bij de zwangerschap van ons vierde kindje een verhoogd risico na de combinatietest. ook ik ben tegen een zwangerschapsafbreking, maar de paniek sloeg me enigszins om het hart als ik dacht aan hoe het verder zou moeten als er in ons drukke gezin een zwaar gehandicapt kindje geboren zou worden. daarmee ben je ook nog eens zwanger en ben je emotioneel toch wat anders dan normaal. uiteindelijk moet je deze keus toch samen maken. niemand kan je de garantie geven dat dit kindje helemaal gezond is, maar wat mij wel hielp is de gedachte dat er ook iets met één van de andere kinderen kan gebeuren, waardoor die ook zwaar gehandicapt kan raken. bovendien is de kans dat het kindje gezond is waarschijnlijk veel groter, dan dat het kindje niet gezond is. wij hebben uiteindelijk geen vwp laten doen, maar ik kan me voorstellen als het je zo bezighoudt, dat je er misschien toch voor kiest. je hebt nog even de tijd. ook heb ik begrepen dat als je de vwp zo laat mogelijk laat doen, het risico op een miskraam echt heel klein is. sterkte met je beslissing!
Bedankt voor jullie reacties. Lizzy, mijn man weet niet dat ik hier zo mee zit. Vanavond moet ik het wel aankaarten, ik kom er alleen niet uit. Naar de gyn hoef ik pas weer over 2 weken, is het niet gek om hierover te bellen? Mamaatjevan 5, dankjewel. Ik hoop natuurlijk ook dat het kindje gezond is. Mijn gevoel zegt echter iets anders en ik weet niet zo goed of dit intuïtie of angst is. De vorige keer klopte mijn angst en hebben ze me van 16 tot 30 weken ermee laten lopen, daarna gingen ze eens een echo maken. Maar het kan ook angst zijn om niks, de hormonen zorgen ervoor dat ik niet zo goed meer kan relativeren. Lies, je hebt volkomen gelijk dat de andere kinderen ook iets kan overkomen. Normaal ben ik daar niet zo bang voor allemaal, misschien slaan mijn hormonen nu op hol. Is jullie vierde inmiddels geboren? Vanavond maar eens praten hier, en misschien dat ik dan maandag het ziekenhuis maar eens bel. Dat is misschien sowieso een goed plan omdat mijn buik nogal gespannen voelt. Dat herken ik van die bewuste zwangerschap en dat zit me ook echt niet lekker.
onze vierde is inmiddels geboren en Godzijdank kerngezond! alle stress en narigheid voor niks! maar iedere situatie is natuurlijk anders en iedereen moet uiteindelijk zelf de beslissing maken van wel/niet doortesten en wel/niet afbreken van de zwangerschap als er echt iets mis blijkt te zijn. na onze uitgebreide 20 weken echo in het WKZ waar een gyn en een cardioloog hebben meegekeken,zag alles er goed uit en dat heeft mij destijds ook wel wat rust gegeven (wij hadden wel afgesproken dat als er iets geks te zien zou zijn, we alsnog voor een vwp zouden gaan). al kun je op een echo natuurlijk niet elke afwijking zien. nogmaals sterkte ermee!!!!
Nee ik vind het niet gek om maandag de gyn te bellen.. Zeker als bepaalde onderzoeken voor een bepaalde termijn gedaan moeten worden.. Sowieso moet je altijd bellen als je je zorgen maakt meis, daar zijn ze voor. Ze kunnen je ook adviseren bij het maken van je keuze en je misschien geruststellen. Is het gelukt er met je man over te praten? Wat is zijn gevoel en idee hierover? Hopelijk komen jullie er samen uit wat het beste is.. En natuurlijk hoop ik dat jullie kleintje gewoon hartstikke gezond is!
Mijn man heeft vandaag gebeld om te vragen wat nog mogelijk is. Het is helaas te laat voor een nekplooimeting. Die moet echt voor 13 weken en 5 dagen gebeuren. En om nu maar lukraak een vwp te gaan doen vind ik niet kunnen, die brengt toch ook risico's met zich mee. Nu wachten we dus de 20weken echo af. Als daar gekke dingen op te zien zijn kunnen we altijd nog kijken wat we doen. Downsyndroom gaat toch vaak samen met een hartafwijking, ik neem aan dat ze die op een echo wel zien? Want juist die combinatie lijkt me zo zwaar. Lies, wat fijn dat je kindje helemaal gezond is geboren! Ons plan is nu zo'n beetje hetzelfde als wat jullie hebben gedaan: echo en dan eventueel alsnog punctie. Lizzy, we hebben er wel over kunnen praten. Hij snapte het denk ik niet meteen omdat ik hier al jaren heel stellig over was en nu opeens van mening ben veranderd. Hij is nog steeds tegen een vwp maar staat er iets meer voor open mocht bij de echo iets niet goed blijken te zijn. En nu: adem in, adem uit, nog een weekje of 6 proberen dit van me af te zetten. Het ziekenhuis had de echo nog niet eens aangevraagd, ze willen dit pas doen als ik weer een afspraak heb over 2 weken. Ik hoop dat dat op tijd is.