Volgens mij is het mijn zoveelste topic over het in slaap vallen van mijn zoontje, maar ik heb weer even wat hulp nodig. Mijn zoontje van nu 9,5 maand heeft nooit alleen in slaap kunnen vallen. En omdat ik hem nooit heb willen laten huilen, ben ik altijd bij hem gebleven en heb hem vast gehouden. Maar het wordt nu gewoon te zwaar voor me. Ik wil zo graag dat hij zelf leert om in slaap te vallen. Ik ben nu drie dagen bezig met "de harde aanpak". Wat me ontzettend zwaar valt, maar waarvan ik hoop dat het gaat helpen.... Ik leg hem neer in zijn bedje en ga op een stoel in zijn kamertje zitten zodat hij me wel kan zien. Maar hij huilt echt zo hard en lang... Ik wil hem er niet uithalen, want ik denk dat hij nu de leeftijd heeft waarop hij begint te begrijpen dat als hij blijft huilen, dat mama hem dan toch weer oppakt. Maar het is zo zwaar, ik zit er echt even doorheen. Als mijn ouders hem op bed leggen, slaapt hij binnen een paar minuutjes, bij mij duurt het wel een half uur/drie kwartier. Als ik zijn speentje terug probeer te geven of even naar hem toeloop om hem een aai over zijn hoofdje te geven, wordt hij alleen maar bozer. Hij wil echt dat ik hem eruit haal. Wie heeft hier ervaring mee? Ik weet dat er heel veel moeders zijn die zeggen dat ze hun kind nooit willen laten huilen, en dat heb ik ook 9,5 maand gezegd, maar ik zit gewoon vast en heb het gevoel dat er nu echt iets moet gebeuren zodat ik niet tot zijn derde jaar hem vast moet houden voordat hij in slaap valt.
Ja, daar twijfel ik dus over. Dan huilt hij ook heel hard. Maar misschien is het wel duidelijker voor hem? Nu ziet hij mij natuurlijk de hele tijd en wil bij me zijn, maar dat lukt dan niet. Ik wilde erbij blijven, omdat hij zich dan niet alleen hoeft te voelen, maar misschien werkt het averechts?
Hij zit wel in een lastige periode wat verlatingsangst betreft. Mijn dochter heeft hier ook lopen spoken een paar nachten. Hier werkte erbij blijven ook niet, en even troosten en weer weggaan nog minder. Wat wel hielp was de kamer uitgaan, slaapkamerdeur open laten en voor de deur gaan staan zingen (steeds hetzelfde slaapliedje dat ik al zing sinds ze zes weken is). Daarop ging ze prima en zonder huilen slapen. Maar ik moest me ook niet laten zien hoor, dan werd ze enorm kwaad.
Idd een lastige fase nu met verlatingsangst. Maar als hij dit al 9,5 maand doet denk ik niet dat dat de hoofdoorzaak is. Wat doen jouw ouders anders dan jij? Blijven zij ook bij hem totdat hij slaapt? Ik denk dat t beter is om de kamer uit te gaan dan in de kamer te blijven waar hij je kan zien. Dan wil hij juist bij je zijn denk ik Lastig, want het is hartverscheurend om je kleintje zo te zien huilen Maar ik jouw geval zou ik wel proberen om hem even te laten en de kamer te verlaten.
Mijn dochter is 9 maand oud. Ze valt na wat gemopper wel op haar eentje in slaap. Maar zeker niet als ik in de kamer blijf! Dan wordt ze razend en wil ze vooral gepakt worden. Misschien toch eens proberen weg te gaan (na een duidelijk slaapritueeltje) en haar even laten huilen. Na een tijdje kan je nog eens binnengaan, maar dan enkel bv tutje geven, geen zoen en niks zeggen. Dat triggert mijn dochter alleen maar om weer harder te gaan huilen
Mijn ouders doen precies hetzelfde, ze zijn alleen mama niet denk ik Tot nu toe hebben ze hem ook altijd vastgehouden totdat hij in slaap viel, ze volgen mij precies in wat ik wil. Het is echt niet een beetje gemopper, maar echt hartverscheurend huilen. Hij begint ook meteen te krijsen als hij zijn bedje ziet, dus even een verhaaltje lezen of een liedje zingen zit er niet in, dat hoort hij toch niet. Ik ben bang dat ik hem "verpest" heb door hem altijd vast te houden, maar ik zag toen geen andere mogelijkheid, maar we moeten denk ik wel een keer door de zure appel heen.
Ik ben soms bang dat we te gehecht zijn, klinkt dat raar? Hij is de laatste week zelfs de borstvoeding uit een fles aan het weigeren, hij wil alleen nog maar bij mij drinken. Hij hangt ook de hele dag aan mijn been en kruipt me overal achterna. Is dat herkenbaar voor jullie? Misschien is het niet de meest geschikte periode ivm verlatingsangst om hem alleen in slaap te laten vallen, maar ik heb nu echt het gevoel dat er iets moet gebeuren. Zowel voor hem als voor mezelf.
O ja, heel herkenbaar! En ze doet het ook alleen bij mij, bij haar papa is er geen probleem. Het is lastig, maar eigenlijk betekent het gewoon dat je kindje jou echt heel graag ziet. Leuk toch?
Te gehecht zijn kan niet hoor , er bestaat veilige hechting en onveilige, en alleen in dat laatste geval is er reden tot zorg. Wat hij doet is heel normaal voor zijn leeftijd. Hij beseft dat de wereld groter is en dat komt op hem af, voor een dreumes is zoiets heel beangstigend. Dus hij gaat terug naar de veilige basis: mama en mama's borst! Je ziet vaak met 9,5 a 10 maanden dat ze of genoeg hebben van de borst (tijdelijk) of er naar terug verlangen, en dat gebeurt bij jullie. Het is echt een fase en gaat weer over. Ik zou er allereerst voor zorgen dat jullie een slaapritueeltje invoeren, dat kan ook op jullie bed zijn of buiten zijn kamertje, dat schept duidelijkheid. Nu vindt hij alleen gelaten worden in een donker kamertje en donker bed ontzettend eng. Het slaapritueel maakt duidelijk wat er gaat gebeuren en ook dat hij niet bang hoeft te zijn. Zijn bed moet een veilig eplek zijn, waar hij zich goed voelt. Verder zou ik uitvinden wat werkt voor jullie, of je er nu (stil) naast gaat liggen, op de gang duidelijk maakt dat je er bent of hem toch even in slaap helpt tot deze fase over is.
Dank je. Je reactie doet me goed. Pff, wat is het soms toch emotioneel. Het liefst zou ik hem alleen maar vasthouden, maar ik kan het gewoon niet meer volhouden en ik wil voor hem ook wat anders. Ik zal een ritueel bedenken buiten zijn bedje, want zodra hij erin ligt kijkt of luistert hij dus nergens meer naar. Hij ligt trouwens nooit in het donker, maar altijd met een lichtje. En overdag is het hetzelfde. Ik ga vanavond proberen om weg te lopen. Maar zal ik dan wel regelmatig naar hem toe gaan? Hij begint dan iedere keer alleen maar harder te huilen, omdat ik weer wegloop. Maar hem een half uur alleen laten huilen vind ik zo ontzettend moeilijk.
Wat vreselijk moeilijk moet het voor je zijn! Ik kan ook zo echt tegen het huilen van mn zointje. Gelukkig huilt hij weinig maar we hebben een periode gehad dat hij wel huilde savonds. Wij deden eerst ook wat jij deed maar t leek wel of hij het erger vond dat we er waren maar hem niet pakte dan dat we er niet waren. Dus als hij ging huilen (en dan bedoel ik wel echt huilen) ga ik naar hem toe, haal ik hem er uit en teoost ik hem. Ik vertel hem dan dat hij nu echt moet gaan slapen en sat papa en mama altijd in de buurt zijn maar dat ik hem nu even laat huilen om alles er uit te kunnen gooien. Een ander vind dit waarschijnlijk bulllshit maar t gaf mij een fijn gevoel dat hij iig wel weet dat ik hem niet op bed leg, laat huilen en nooit meer kom. En na 5 minuutjes werd t huilen jengelen en na 10 min. Sliep hij. Wellicht toch ff nodig gehad die dag er uit te gooien of wat ook. Iig geen verlatingsangst want dan zou hij wel rustig worden als ik er naast wss gaan zitten. Wie weet helpt dit bij jullie ook? Bij ons heeft het 2 weken geduurd met af en toe een avond wel huilen en soms niet en daarna was t over.
Thnx. Bij ons duurt het dus al 9,5 maand.... Ik denk ook dat hij het erger vindt als hij mij kan zien, maar niet naar me toe kan. Oppakken en neerleggen werkt ook averechts, want dan wordt hij heel boos.
Kan me voorstellen hoe emotioneel het is, ik kan er ook niet tegen. Misschien is het zingen op de gang echt wel een idee? Hij hoort je wel (rustgevend) maar ziet je niet (geen kans om uit bed te komen).
Dan moet je dus over hem hen schreeuwen tot hij je hoort en stil wordt, en dan weer op en normaal volume. En werkt gaan stofzuigen niet? Heel in t begin als hij ging huilen tijdens de middag slaapjes ging ik stofzuigen, dan ging hij naar dat geluid luisteren. En je hebt ook van die dingen die sterren projecteren met muziek, misschien is dat wat? Ze zegge vaak je moet even je poot sijf houden en er door heen. Gewoon late huilen en om de 5 min een aai over de bol gaan geven maar ooooh wat lijkt me dat moeilijk....
Het slapen....wel of niet laten huilen.....oppakken of niet......pppffff......ik had me veel moeilijke dingen bij het moederschap voorgesteld, maar dit, met al die twijfels, had ik toch echt onderschat Maargoed....advies....een gouden antwoord is er niet, tenminste...ik heb 'm niet....voor mij hielp het om me het volgende te realiseren op de momenten dat ik het moeilijk vind... Geen (vrijwel geen) moeder zal het 'laten huilen' van je kindje makkelijk vinden of geen probleem....het huilen roept nou eenmaal direct de neiging op tot beschermen van je kindje....gelukkig maar....dus wanneer mijn dochter in bed huilt is het logisch dat dit een bepaald gevoel bij mij oproept. Dat betekent niet dat het, in belang van mijn kindje, wenselijk is om direct vanuit dit gevoel te reageren.....in belang van mijn kindje vond ik het voor haar belangrijk dat ze (op een kindvriendelijke, milde manier) zelf in slaap leert te komen, dat zal haar alleen maar veerkracht en ontspanning bieden.....dus in de loop van afgelopen maanden (ze is nu 7,5 maand) haar iedere keer in bed gelegd, wakker, zelfde muziekje, op een ontspannen manier...en in slaap laten komen. Bij huilen er na ongeveer vijf minuutjes heengegaan...even troosten, terugleggen en weer weggaan....dit consequent blijven herhalen. Me realiseren dat het huilen soms echt uit de behoefte is om bij mij te zijn (vind ik het moeilijkst), maar juist ook vaak omdat alle indrukken er even 'uitgehuild' moeten worden....dat heeft ze gewoon nodig. Nu gaat ze lachend in bed en alleen wanneer ze echt moe is door een drukke dag huilt ze....en soms door tandjes ofzo....maargoed, dan is er dus echt wat aan de hand. Hopelijk heb je er wat aan, heel veel succes!!
Rond deze tijd speelt een periode van verlatingsangst en dat is wel een heel slecht moment om deze slaaptraining te beginnen. Ik kan je het boek van Stephanie Lampe aanraden: zij kiest voor een zachtere methode, waarbij je zonder laten huilen kunt komen tot normaal in slaap vallen en doorslapen. Mocht je wel deze methode willen handhaven, dan denk ik dat het toch handiger is om de kamer uit te gaan. Mogelijk je man even laten troosten?
Ik vind dat je het mooi beschrijft. Alleen een ontspannen manier om in slaap te komen is hier alleen in mijn armen, samen in bed. Op dit moment ligt hij heel hard te huilen, nu al een kwartier. Ik ben er net naartoe geweest, maar dat maakt het echt alleen maar erger. Ik ben echt helemaal kapot nu... Erbij blijven zitten helpt ook niks, zodra ik hem in bed lig raakt hij in paniek.