Wat ik me al tijdje af vraag... Hoe is het nu om met zijn drietjes te zijn met een kleintje erbij dus... of met nog een kleintje erbij... en waar loop je tegen aan of juist niet... Dus hoe is het om echt een '' gezin '' te zijn Hopelijk ben ik zelf ook binnenkort met 3 hihi
Geweldig, druk en ook zwaar. Prachtig om te zien hoe je zelf en je partner in het ouderschap groeien. Het gaan en staan waar je wilt is voorbij, maar wat je ervoor terug krijgt is geweldig. Dochter wordt over een tijd 3 en vooralsnog zijn wij een compleet gezin. Hopelijk krijg jij ook snel je gezin.
Ik ben er wel eens bang voor wat het doet met de relatie tussen mij en mn vriend.. We hebben het zo ontzettend leuk samen en ergens vind ik het ook eng dat er een 'derde' bij komt. Haha ik schaam me er een beetje voor en het klinkt zo bot maar ik vraag me oprecht en serieus af of er nooit jaloerse gevoelens bij komen kijken? De volledige aandacht die ik nu krijg zal dadelijk heel andrs zijn. Maar anderzijds is her ook JOUW eigen vlees en bloed.. Overigens staat dit topic denk ik verkeerd
Zo voelde me ik ook tijdens de zwangerschap Maar zo dra hij was geboren was dat gelijk voorbij Niets is mooier dan je eige kleintje Zo trots,gelukkig,verliefd,beschermend,high. Heb ik me nog nooit gevoeld Is zo mooi mamma zijn En voor dat jaloerse gevoel naar je baby dat die alle aandacht opeist was bij mij geen sprake meer, (zelf veel te druk met m'n kleine boubie) hij is mijn hele wereld en ik verzet bergen om mijn mannetje te geven wat hij nodig heeft.
Ik wilde eigenlijk altijd met zn tweeën blijven, maar op een dag begonnen de kriebels in de buik en besloten we toch van 2 3 te willen en gelukkig was ik snel zwanger. Nu dat de kleine er is snap ik niet dat we dit niet eerder wilden. Wij zijn zo gelukkig. Bij ons is niet heel veel veranderd. We gingen al vaak naar dierentuinen/pretparken etc en nu doen we die leuke dingen met zn 3e. Er is er één die veel aandacht krijgt en dat zorgt absoluut niet voor jaloezie. We hebben wel wat meer last van emotionele gebeurtenissen van andere.. Dat als iemand wat ergs mee maakt dat je dan veel meer mee leeft met ze omdat je er niet aan moet denken als het jou overkomt. Laatst The Impossible gezien, voorheen jankte ik echt niet nu tranen met tuiten en dat bij alle films waar kindjes bij zijn. Afgelopen weekend voor de 2e keer samen met mn man op pad geweest. Is misschien wat weinig maar we genieten zo erg van het met zn 3e zijn dat we amper behoefte hebben om iets zonder die kleine te doen.
Toen ze er een paar dagen was kon ik mij al niet meer voorstellen hoe het was zonder haar. Echt gewoon geen idee meer van.
Het was echt een aardverschuiving. Nooit van te voren ingeschat hoe anders het is met een baby erbij. In het begin dacht ik echt vaak "wat deed ik hiervoor ook alweer allemaal met mijn tijd"...... hahaha.... De overgang van o naar 1 kind vond ik erg groot. Maar wel leuk en spannend. Al moest ik wel lichamelijk erg opknappen en zat ik niet meteen op een roze wolk. Dus als je dat niet meteen hebt, geen nood, het geluksgevoel komt evengoed wel Verder gaat het allemaal redelijk vanzelf. De kraamhulp helpt je goed op weg en je weet gewoon niet beter meer. Het is gewoon ook heel speciaal een kindje van jullie twee samen. Daar kan niks anders tegenop.
Hmm iets minder roze wolk hier duidelijk dan de vorige reacties. Dochter is nu 2,5 jaar, en ik vond en vind het zwaar met een kind erbij. Natuurlijk ben ik dol op haar, en ik zou haar nooit kwijt willen. Maar ik kan me nog steeds heel goed herinneren hoe het was zonder haar. Ik mis soms ook hoe het was zonder haar. Rust, vrijheid, je eigen ding kunnen doen zonder voortdurend te moeten plannen, spontaan beslissen om naar de cinema te gaan en daarna te gaan eten... Dat zit er allemaal niet meer in. Dat komt misschien ook omdat dochter niet het gemakkelijkste kind is. Reflux, kma, heeft heel weinig slaap nodig, is heeeeel actief en nieuwsgierig... Dus we hebben er wel ons werk mee. Ze eist haar plekje wel op, zullen we zeggen Maar natuurlijk is ze de mooiste en de slimste en de grappigste meid ooit, en ben ik apetrots op haar. Ik vind het ook heel leuk dat ze mij zo'n spiegel voorhoudt. Dingen die ik zeg en doe, zie ik bij haar terug. Of dingen waarom ik zo van mijn vriend hou... Heerlijk om voortdurend te beseffen dat dat kleine meisje bij ons hoort, en dat zij even absoluut van ons houdt als wij van haar. Maar toch blijf ik erbij dat het ook een hele aanpassing is, die ik nog steeds niet helemaal verteerd heb
hoe het is om een echt gezin te zijn? niet om 5 uur besluiten dat je geen zin hebt om te koken maar lekker uit eten gaat, of om 10 uur besluiten dat je nog zin hebt om te gaan stappen... "even" boodschappen doen is tegenwoordig eerst speelgoed opruimen zodat je je nek niet breekt als je thuis komt, kind schoenen en jas aan en na een kwartier kan je ongeveer de auto in... maar verder kan ik niet meer indenken hoe het is zonder kind
Nogmaals bedankt voor de reacties lijkt mij zelf ook best hele onderneming maar kijk er zeer naar uit
De wereld op zijn kop! Ik heb enorm moeten wennen aan zon ukje erbij die alle zorg nodig heeft. Die je niet meteen begrijpt. Onzekerheid van doe ik het goed? Dat je eigen gevoelens veranderen, de grote liefde die je voelt, je partner als vader, je relatie... Alles veranderd je tijd is niet meer van jou. Altijd druk in de weer. Veel meer gericht op wij en thuis. Maar ook: intense liefde, gevoel van zorgen en beschermen , nog meer van mijn man houden. Gericht op gezin. Ja het is anders. En ja soms wil ik super graag op stap. En dan ga ik en denk ik de hele avond aan m'n baby haha. En ja ik moet ook echt aan mezelf wennen want ik voel me wel even anders. Het is veelomvattender dan ik ooit had gedacht. Maar ook zoveel mooier! En het gekke is dat het ook voelt alsof het nooit anders was en alsof ik niet anders kan. Het is geweldig 😊
Het allermooiste wat me ooit is overkomen. Zodra ik mn lieve jongetje zag voelde ik zo'n enorme warme golf in mn buik/hart voorbij razen. Zoveel liefde en verantwoordelijkheid. Liefde krijgt een andere betekenis, zorgen voor is heel anders en de verantwoording die je draagt is zo groot. Ook ben ik heel anders naar mijn man gaan kijken. Het is niet alleen meer mijn man maar ook de vader van mijn kind. Dat zorgt ervoor dat hij een ander soort respect gekregen heeft, en eerlijk? Niets is meer vertederend dan die twee samen te zien. Heeft me al een hoop tranen gekost. Oja, en je word een emotioneel wrak zodra je een gezinnetje bent
Ik vind het nauwelijks anders. Het is alsof het nooit anders geweest isen dat voelde direct zo. Ik vind het niet zwaarder en je kan nog prima gaan en staan waar je wilt. Misschien dingen iets minder spontaan doen omdat je oppas nodig hebt. Of als je ineens een dagje weg wilt je net een kwartiertje langer nodig hebt om alles voor de kleine bij elkaar te graaien.