Hoi meiden Even een korte inleiding: Ik ben Christen en geloof dus ook dat seks en kinderen binnen het huwelijk horen. Ik ben zelf ook wel over die streep gegaan, maar heb achteraf heel erg spijt gehad. Ik ben inmiddels al ruim anderhalf jaar getrouwd met mijn mannetje. Nu willen we eigenlijk vanaf het begin al graag een kindje. Dus vorig jaar na de zomer ben ik gestopt met de pil en we gingen ervoor. Niet met echt elke dag klussen en temperaturen enzo, maar gewoon afwachten. Het moet wel leuk blijven Nu heb ik twee maanden geleden bij tien weken zwangerschap een miskraam gehad. Het kindje zag er heel mooi uit, alleen geen bonkend hartje. Bij acht weken was dat nog wel. Gelukkig is alles spontaan op gang gekomen en vier weken erna was ik weer ongesteld. Jammer maar goed, we gaan er weer voor. Nu is mijn probleem: binnen een korte periode zijn er twee bekenden van mij allebei zwanger, de ene is niet getrouwd, en de ander heeft helemaal geen man/vriend maar is via kunstmatige inseminatie zwanger van haar tweede. (Ik heb hier niet echt iets tegen, het is vooral de tegenstrijdigheid waar ik op duidt, voordat mensen me daarvoor gaan beschuldigen) Ik voel me nu zo rottig... Ik doe alles op de manier 'zoals het hoort' en bij mij gaat het fout, en bij die anderen gaat het wel goed. Ik word hier gewoon heel verdrietig van. Ik denk wel dat het nog niet mijn tijd was, maar toch. Ik ben getrouwd en zij niet, en ik wil het eigenlijk al zo lang. Mijn man heeft hier niet echt moeite mee, en ik weet nou niet echt hoe ik hiermee om kan gaan. Wij zijn zwanger geworden na precies een jaar proberen, en dan gaat het fout. Ik wil gewoon zo graag een kindje om voor te zorgen, en ik weet gewoon niet waarom het bij ons niet komt en bij die anderen wel. Ik hoop dat iemand mijn gevoelens begrijpt. Ik voel me al niet lekker, was ervan overtuigd dat ik zwanger was, met allerlei kwaaltjes, maar ik ben drie dagen overtijd nog ongesteld geworden. Zit ik nu dus middenin... Het liefst zou ik het terugstoppen en dwingen om te groeien Ik weet gewoon niet hoe ik hiermee om moet gaan.
Laat me even voorop stellen dat ik vind dat iedereen die zijn kindje een stabiele thuis situatie kan geven en een goede toekomst recht heeft op het moederschap! Ik ben zelf ook niet getrouwd maar woon wel samen met mijn vriend en we hebben geregistreerd partnerschap (dus volgens de wet zijn we wel partners) trouwen komt ooit nog wel een keer. Buiten dit alles kan ik me je gevoel wel voorstellen, ik heb zelf meegemaakt dat mijn stiefbroer vader word terwijl hij zijn vriendin pas 3 maanden kenden en zelf in de schuldsanering zit. Dit maakte mij ook erg kwaad, omdat wij een huis gekocht hebben waar we een gezin in kunnen stichten en spaargeld hebben opgebouwd. Ooit komt ook voor ons de tijd en tot die tijd doen we het met dromen!
Lieve Ckialita, Ten eerste stuur ik je bij dezen een dikke virtuele knuffel. Ik weet precies wat je meemaakt. Ik ben in december 2007 gestopt met de pil en raakte uiteindelijk in mei 2009 zwanger. We waren super blij, maar na een bezoekje bij de gyno heb ik een miskraam gehad. Verschrikkelijk.............ik wist echt niet wat ik met mijn verdriet moest doen. De maand erop voelde ik echt alsof ik zwanger was, had allerlei kwaaltjes, was misselijk, was moe enz. Maar helaas gewoon ongi geworden, dus nog verdrietiger geworden. Volgens de ha kon het nog effe duren voordat alle hormonen van je lichaam zijn verdwenen. Het ergste heb ik eind juli meegemaakt, toen heeft mijn vriend (we zijn niet getrouwd) mij verteld dat hij al een poosje vreemdging en dat het meisje zwanger was. WAAROM.........waarom zij wel en ik niet? Ik ben al zolang samen met hem, we proberen het al zolang en dan gebeurt er zoiets. We hadden net een huis gekocht samen en ik wist echt niet wat ik moest doen. Ik was boos en verdrietig, heel erg boos, want mijns insziens ben ik geen slecht mens, dus begreep echt niet hoe de grote heer mij zoiets kon aandoen. Heb afstand van alles genomen, wilde echt niet dat hij me zou aanraken, want wist ook niet of ik nog een kindje met hem wilde. Hij heeft me op alle manieren van de wereld gevraagd om hem te vergeven, maar ik wist echt niet hoe ik ermee om moest gaan. Uiteindelijk heb ik toch de weg gekozen waarmee ik ben opgevoed, gebeden en gevraagd om rust in mijn hart en in mijn hoofd. Zonder het verder te plannen of te bedenken ben ik zwanger geworden, toen ik het minst verwachte. NU accepteer ik de situatie zoals deze is, het is niet zoals het hoort, maar vind het zelfs leuk dat mijn kleine al een broer zal hebben met wie ze/hij zal kunnen spelen. Wat ik je probeer te vertellen is, verdriet en jaloezie is begrijpelijk. Geef het de tijd en ruimte, niks gebeurt zomaar. Alles heeft een reden. Zoek niet naar de reden, je zult het ooit van zelf merken. Dikke knuffel.
Je verdriet is zeker te begrijpen. Maar... onthoud wel 1 ding. Is jaloezie niet 1 van de 10 geboden? Probeer met jezelf bezig te zijn en niet met anderen hoe moeilijk dat ook is.
Idd iedereen die een stabiele thuis heeft en het kindje alles kan geven wat nodig is heeft recht op moeder/vaderschap! Ik was van de eerste 18 jaar toen ik zwanger raakte en niet getrouwd! We zijn pas vlak voor de 2e getrouwd. Je jaloezie kan ik begrijpen als je alles "volgens het boekje" doet en het lukt niet, dan is dat niet zeker niet leuk! Maar niet iedereen raakt zomaar ineens zwanger helaas, sommige moeten wel jaren wachten.
@Nikske89 Ik heb verder niks tegen samenwonende mensen, ik vind het gewoon dubbel voelen dat het mij blijkbaar niet gegund is, terwijl ik het op de manier doe waarvan ik geloof dat het moet. Dat wil niet zeggen dat ik het jou of ieder ander misgun. Ik wil vooral inderdaad weten hoe mensen met soortgelijke situaties omgaan. @Jellybean 1976 Wat erg meid... Dank je voor je reactie, ik heb hier veel aan. Ik denk dat ik inderdaad even rust moet nemen in mijn hoofd. @ Bosi333 Je hebt gelijk, maar dat het in de 10 geboden staat, wil nog niet zeggen dat je alles van je af kan schuiven. Ik wil juist een manier vinden om ermee om te gaan of het over te laten gaan. @jongmoedertje Zie mijn reactie aan nikske. Verder klopt het dat niet iedereen zomaar zwanger raakt, wij waren ook al een jaar bezig. Maar het gaat mij om het tegenstrijdige gevoel wat ik hierbij krijg, en hoe ik hiermee om moet gaan. Wel bedankt voor je reactie
Ik vind je gevoelens heel begrijpelijk. Ik denk dat je trouwens ook jaloerse gevoelens zou kunnen hebben als de betreffende kennissen meer in jouw straatje pasten wat betreft levensstijl. Ik begrijp wel wat je bedoelt hoor. Als ik verhalen lees over serieuze stellen die hun leven helemaal op orde hebben qua inkomen en alles, een goede relatie hebben etc, en al jaren in de MMM lopen omdat het niet lukt, en ik lees vervolgens bv. een verhaal in een tijdschrift van iemand die op haar 17e per ongeluk zwanger raakt van een eenmalig contactje, dan word ik ook wel eens boos, en niet eens voor mezelf. Toch denk ik dat het voor jou een stuk makkelijk zou zijn als je wat er in andermans leven aan keuzes en gebeurtenissen afspeelt, los gaat zien van jouw leven. Iemand die zonder partner aan kinderen begint, heeft een heel lang traject achter de rug, en heeft dat alleen gedaan. En iemand die niet in God gelooft zoals jij, hoeft niet te vinden dat seks voor het huwelijk en zelfs kinderen voor het huwelijk 'slecht' zijn. Die mensen hebben net zo goed een kinderwens als jij, en hebben er niet minder recht op om die wens te hebben, denk ik tenminste. Ik zeg dit niet om je te bekritiseren om jouw gevoel, ik begrijp het wel hoor! Ik zeg het alleen maar om gedachten aan te dragen die het misschien een beetje kunnen relativeren. Daarnaast is het verwerken van een mk echt een moeilijk stuk waar je doorheen gaat. Ik heb zelf geen ervaring, maar wel in mijn vriendinnenkring. Mijn vriendinnetje moet soms echt huilen als ze mijn buik ziet, en ik kan me dat helemaal voorstellen (zou dan soms voor haar even niet zo zichtbaar zwanger willen zijn). Je noemt je geloof meteen en ik krijg de indruk dat dat heel belangrijk voor je is... heb je wel eens gepraat met bv. een pastoraal werker in de kerk? Iemand die jouw worsteling ook meer binnen het kader van jouw normen en waarden kan plaatsen?
Graag gedaan! Ik kan er wel/niet over meepraten. Ik heb 3 prachtige kinderen op dit moment, maar de liefde voor een 4e kindje is heel erg aanwezig. Manlief wou er eerst niks van weten. Mijn schoonzusje is zwanger en zodra ik haar zag kreeg ik zo rotgevoel van binnen. Helemaal niet eerlijk want zij is al jaren bezig geweest en ik heb er al 3 lopen maar toch. Mijn wens is zo sterk, en als ik haar dan zag met haar buik en hoe trots ze kon praten over haar kleintje daarbinnen, werd ik echt jaloers! Gewoon het idee dat ik nooit meer zo mooi wondertje zou meemaken, nooit meer dat gevladder in je buik enz....Vreselijk dat ik zo dacht maar goed, het deed me echt even pijn. Manlief zegt nu wel dat ie toch wel een 4e wil, maar toch denk ik dat ie van binnen het alleen maar om mij doet, dus of hier ooit een 4e komt????? heel veel succes meis!
Ik vind de laatste opmerking van Evenstar een hele goede. Misschien zijn er wel meer mensen binnen jouw kerkgemeenschap die een dergelijke situatie hebben meegemaakt en kan je dominee (je bent christen toch?) je verder op weg helpen of bemiddelen in contact. En heb je ook al op internet gespeurd naar bijvoorbeeld een christelijk forum waar je steun en kracht uit kunt putten? Ik wens je veel sterkte en kracht toe bij het omgaan met deze gevoelens en het verwerken van je miskraam.
Zonder iemand iets te misgunnen kun je best jaloers zijn hoor. Ik begrijp je gevoel en onzekerheid heel goed hoor. Jammer dat je zolang moet wachten, daar denk je niet aan voor je ermee begint. Op mijn 2e heb ik heel lang moeten wachten en ik vond de zwangerschap van mijn vriendin heel confronterend, terwijl ik echt heel blij voor haar was en haar het ook zeker gunde. Ik was 16 toen ik mijn 1e kreeg, heb er ondertussen 3 en ik ben nog niet getrouwd. Dus doe het niet volgens het boekje maar ik twijfel geen moment of wel of geen kind van god ben want dat weet ik zeker. ik heb andere tegenslagen in mijn leven, waardoor ik soms heel jaloers kan zijn. En me weleens afvraag of ik misschien een slecht mens ben (of in mijn vorig leven) waardoor mij het altijd tegenzit. Het is heel menselijk om je weleens blind te staren op het oh zo groene gras van de buren. Maar bedenk dat ieder huisje zijn kruisje heeft. Het zijn hele ingewikkelde en verwarrende gevoelens dus logisch dat het zo tegenstrijdig voelt. Ik kan je helaas geen goed advies geven en aan mijn onsamenhangende verhaal heb je waarschijnlijk ook weinig. Maar ik wilde je laten weten dat ik , je begrijp, met je meeleef en je zeker niet veroordeel. Het leven is toch soms gewoon ook heel oneerlijk?!!! Liefs Gwen
Hallo Ckialita, Ik kan me wel inleven in jouw gevoelens. Ook ik heb na lang proberen een miskraam gehad. Inmiddels bijna een half jaar geleden. Het verdriet om de miskraam zelf is bij mij al een eind weggesleten. Maar ik kan nog steeds moeilijk omgaan met verhalen van vrouwen die 'per ongeluk' zwanger raken ofzo. Dat voelt zo oneerlijk! Wij zijn er helemaal klaar voor, moeten al zo lang wachten en dan nog gaat het mis. Je staat zeker niet alleen met deze gevoelens. Op den duur leer je er mee omgaan, maar dat heeft z'n tijd nodig. Zeker tijdens je menstruatie is het lastig. Zowel de teleurstelling als de hormonen spelen daarbij een rol. Althans, ik persoonlijk heb het ook altijd moeilijker rond mijn menstruatie. Eerst een week zenuwen (Zal het nu wel??) en dan de teleurstelling. Tel de lichamelijke klachten van een menstruatie bij... Logisch dat we niet op ons best zijn dan! Probeer je gevoelens niet weg te stoppen. Je hoeft je er ook zeker niet schuldig over te voelen! Het hoort bij het proces wat je doormaakt. "Gun" jezelf de tijd om dit te verwerken.