Ik zou er in ieder geval niet meer omheen draaien. Je bent dan idd bijna aan het einde van die slopende 12 weken. En soms zijn mensen zo druk met van alles bezig, dat ze het niet eens merken.
Ben ik weer even. Kreeg net weer een stapel kerstkaarten, ook een van m'n moeder. Had ze op de envelop niet alleen mijn naam en die van mijn vriend geschreven, maar ook '& co' erachter. Haha baby's eerste kerstkaart!
Haha nou dan ken jij de tantes van mijn vriend nog niet! Vooral tante Hanneke, die is net een pitbull als het om (familie-)roddels gaat!
hahaha, dan wordt het wel moelijk, ja. Mijn vader was zo blij, die heeft het aan mijn tante verteld. (is zus van mijn moeder) die heeft het vast al wel door verteld aan haar zussen. Dus iedereen zal het nu wel weten.
Nou ja als er iemand een bepaalde vraag stelt (bijv waarom ik geen vlees lust of geen wijn drink) of bepaalde conclusies trekt dan zullen we het wel zeggen, en dan is toch de hele familie bij elkaar dus dan hoeven we ook niet meer bang te zijn dat het uitlekt. Ik heb alleen niet zoveel zin in al die aandacht, ben ik dan gek?
Nee hoor, daar hou ik ook niet van. Ik vertel het ook niet echt aan mensen.(wel aan familie enzo hoor) Ze zien het straks toch wel. En zodra de buurvrouw het weet, weet de hele straat het.
Hahaha ach ja de buuv... Wij hebben er eentje en die doet al met zo'n vreselijk hoog stemmetje tegen haar hond, ik vrees met grote vreze voor de geestelijke ontwikkeling van ons kind als die buuv te dicht in de buurt komt, hahahaha. Nee hoor, tis best een lief mens en ze weet nou eenmaal niet beter. En wie weet is er ooit nog wel eens een emergency dat we de babyfoon bij hun moeten stallen, dan moet je ze maar te vriend houden he?
O ja, ik ken ze al heel mijn leven. Het enige nadeel is, dat zij soms te oud wordt voor deze straat. (ze is 75) Als kinderen op straat krijten, iets te dicht bij haar huis, komt ze al aan zeuren. Dat het niet mag enzo. Die kinderen hebben hier al bijna geen ruimte en als ze dat dan ook niet meer mogen. Dat vind ik dan gewoon zeuren. Een regenbui en het is weg.
Pff om KRIJTEN? Jeumig, als het nou tegen de muur voetballen was of vuurwerk afsteken in de voortuin! Sommige mensen zeuren ook overal over he? Laat die kinderen toch lekker spelen, krijt is ongevaarlijk hoor! Je kan er niet eens over uitglijden
@Kieteltje: gefeliciteerd meid! Geweldig gevoel, he? Geniet er maar van. @Lexi: over je rhesusfactor, ik geloof niet dat dat een reden is om in het ziekenhuis te moeten bevallen, mijn moeder heeft het ook (net als ik) en heeft alle kinderen gewoon thuis gehad, je moet alleen bij RH+ kindjes (3 broers van me) binnen een bepaalde tijd een injectie krijgen om te voorkomen dat je anti-stoffen gaat aanmaken maar dat kunnen ze je overal geven, ook thuis geloof ik. Wat pijnbestrijding betreft: hier is het net andersom... als je niet heel erg op je strepen staat, ga je de molen in en ben je volledig overgeleverd aan het medisch personeel. Dwz [dit is een eng verhaal waar gevoelige zielen beter overheen kunnen lezen]: je komt op een zaal te liggen met andere dames die allemaal in de weeen liggen, dan wordt je gehele muts geschoren (DROOG met een weggooi-scheermesje), je krijgt oxitoxine ingebracht om de boel te versnellen (ze hebben geen eeuwen de tijd), om de zoveel tijd komt er een (elke keer een andere lijkt wel) vreemde naar je toe die je doek oplicht en kijkt hoe ver je bent met de ontsluiting. Als je ver genoeg bent, ga je naar de bevallingskamer waar je op een bed met beenbeugels wordt gehesen (soms word je ook nog vastgebonden), krijg je een epiduraal ingestandst om je koest te houden en een standaard knip om de boel vooral maar soepel te laten verlopen, plat op je rug anders kunnen ze het niet goed zien. Als het niet snel genoeg gaat, dan komen er pompen, tangen of houtgrepen aan te pas (een bepaalde greep die geloof ik in NL imiddels verboden is). Als het kindje er is, gaat meteen de navelstreng eraf, spuit vitamine K erin, allerhande testen, schoonmaken en in een doorzichtig kistje aan je voeteinde geplaatst om teruggereden te worden naar je kamer. Daar mag je een dag of 2 bijkomen en wordt je geïnstrueerd in babyverzorging... Dit zijn ervaringen van vriendinnen van mij (6 die zo zijn bevallen), 1 vriendin kwam met een "bevallings plan" waarbij je zelf beslist hoe of wat, en daar werd erg moeilijk over gedaan en uiteindelijk werd maar de helft gerespecteerd. Een andere vriendin heeft een alternatieve "dooula" gezocht en is (hoe barbaars!) thuis bevallen. Ik weet het nog niet, ik wil het allemaal veel natuurlijker, rustiger, eerst de baby bij me en na de uitdrijving vd placenta pas de streng doorknippen, alle rompslomp pas daarna en het eerst half uur/uurtje rustig allebei samen bijkomen. Ik geloof echt dat met een goede fysieke en mentale voorbereiding en concentratie, je een heel eind kunt komen zonder al te veel te lijden. Ik geloof dat pijn vaak verergerd wordt door angst en onzekerheid, hoe meer ze met je hannessen, hoe onzekerder je wordt. Ik heb liever dat ze me met rust laten. Je lichaam is ervoor gebouwd om kinderen te krijgen, ik vertrouw er op dat ook mijn lichaam weet wat te doen en wanneer, ook al ben ik wat ouder. In Valencia is er een dokter die werkt met NLP (neurolinguistic programming) en opereert oa. zonder verdoving en bereidt vrouwen op bevallingen waarbij ze geen centje pijn ervaart. Ik heb zo'n bevalling op een documentaire gezien en geloof dat dat echt mogelijk moet zijn; bevallen blijft een hels karwei maar hoeft echt geen marteling te zijn. Ik ga probreren om met hem in contact te komen (hij heet Escudero, dit is de engelse versie van z'n site: http://wdr.escudero.com/ntheng.htm ), op het eerste gezicht komt het best overeen met mijn manier van denken en eens zien of het wat is. Ik kan er natuurlijk pas écht iets over zeggen na zelf bevallen te zijn, dat duurt dus nog wel even Goed, bovenal wil ik duidelijk maken: iedereen heeft recht om te kiezen wat ze zelf het beste vindt. Als je je beter voelt met medische pijnbestrijding, je veiliger in een ziekenhuis voelt en liever hebt dat er veel mensen je bijstaan, dan moet je vooral geen alternatieven zoeken, dat werkt alleen maar averechts, daarom ben ik het ook niet eens met het feit dat je in NL géén pijnbestrijding krijgt omdat anderen vinden dat het niet nodig is. Ik vind dat DE VROUW BESLIST. Iedereen is anders en iedereen moet doen wat ze voor haarzelf en haar baby het beste acht.
[quote="Ana]@Lexi: over je rhesusfactor, ik geloof niet dat dat een reden is om in het ziekenhuis te moeten bevallen, mijn moeder heeft het ook (net als ik) en heeft alle kinderen gewoon thuis gehad, je moet alleen bij RH+ kindjes (3 broers van me) binnen een bepaalde tijd een injectie krijgen om te voorkomen dat je anti-stoffen gaat aanmaken maar dat kunnen ze je overal geven, ook thuis geloof ik. [/quote] Ach, maar ik wil dus juist wél in het ziekenhuis bevallen. Al dat gedoe thuis lijkt mij dus maar niks. Hier in het ziekenhuis lijkt het wel goed geregeld, ze hebben speciale kamers daarvoor en ze hebben speciale voorlichtingsavonden met rondleiding over de afdeling, tijdens de 4e of 5e maand. Dus daar zullen we in februari dan maar eens naartoe gaan. Hier in Zeeland hebben we sowieso maar weinig ziekenhuizen, ik geloof zelfs maar in twee van de vier ziekenhuizen een bevallings-afdeling, dus als de kwaliteit/'bedside manner' dan niet goed is staat het meteen in de krant hoor! Wel een eng en naar verhaal van die vriendinnen van je. Ik weet het nog niet hoe ik dat zou doen, maar misschien moet ik me inderdaad maar eens inlezen in alternatieve manieren van pijnbestrijding. Maar anders, ach, dan doet het maar pijn. Heb nog 6,5 maand de tijd om me voor te bereiden he?
je hebt volkomen gelijk, Lexi, we hebben gelukkig nog even de tijd om ons voor te bereiden en goed over dingen na te denken en wat onderzoek te doen. Wbt het enge verhaal; je bent half verdoofd dus je hebt er vrijwel geen pijn van, het lijkt me alleen vreselijk om zo willoos overgeleverd te zijn aan anderen, goed, ze zeggen ook: als het moment daar is, wil je alleen maar dat ie er gezond uitkomt en dan kan de rest echt minder schelen. Ik denk op dit moment aan een bevalling in het ziekenhuis (ik woon 5-hoog) maar die ik van te voren uitzoek en met een goed "bevallings-plan" waar m'n vent dan over waakt dat dat gerespecteerd wordt (zijn ze hier verplicht, al komt er bijna niemand mee want niemand weet dat het kan). Goed dat ze rondleidingen geven in de ziekenhuizen, dat geeft toch iets vertrouwelijkers. Hier is het allemaal nog niet zo "klant-gericht".
Ik heb ooit al eens voor een eerdere operatie een ruggeprik gehad. Je krijgt eerst een onderhuidse verdoving en dan pas de ruggeprik zelf. Ik voelde alleen de onderhuidse verdoving een beetje maar de 'eigenlijke' prik zelf niet. Ik heb het 'voordeel' dat ik sowieso in het ziekehuis onder begeleiding van een gyn moet bevallen, ik ga eens goed over pijnstilling nadenken. Het geeft me in ieder geval wel rust dat ik weet dat het mogelijk is. Ik zie niet zo op tegen een eventuele ruggeprik omdat ik dat dus al een keer eerder heb gehad. Ik had al eerder verteld dat ik gisteren ontzettend naar gedroomd had (ik bloedde enorm van onderen en kon maar geen echo-apparaat vinden). Daarom hadden manlief en ik gisteren besloten om de angelsound maar eens te gaan proberen. Het was even zoeken, maar uiteindelijk hoorden we de hartslag van ukkie ! En ik had het idee dat ik zelfs de beweginkjes van ukkie kon horen, ik bedoel ik hoorde af en toe plopjes (maar dat zouden evengoed mijn darmen geweest kunnen zijn). Volgens mij was ukkie ook erg beweeglijk want ik hoorde de hartslag niet constant, terwijl ik wel de angelsound steeds op dezelfde plek hield. Dus dat was weer een enorme geruststelling voor mij, vooral omdat ik me erop ingesteld had helemaal niets te horen, omdat ik gisteren 10 weken en 6 dagen was en zelf nogal, ehm, enorm stevig ben (maat 48-50). Dus dit was weer een enorme opsteker voor mij, kon ik wel effe gebruiken. Liefs Tanya (Tantan)
Bedankt voor alle gelukwensen, dames! Ik ben er echt helemaal van ondersteboven. Wat mooi, wat mooi..... Foto komt zo in het album! Het ging wel heel erg snel, nadat we bijna een uur moesten wachten (onder die spanning is dat NIET leuk). We hebben 'het' eventjes zien bewegen met armpjes en beentjes, en het hartje ook heel even zien kloppen. Toen ging de echoscopiste meteen op zoek naar een goed beeld om de meting uit te voeren. 40,2 mm, oftewel 11 weken precies. Ik hou van dat kleine mensje in mijn buik, wat is het fantastisch Kim..... ik hoop dat alles goed met je is.....! Eten was heerlijk (wel snel, want ik zit inderdaad vrij snel vol...). Zo gaan we lekker bijkomen van alle euforie vandaag en even lekker samen zijn. Wat is het toch waanzinnig bijzonder om het kind van de man van je dromen in je buik te hebben groeien
oja nog goed nieuws, mijn vk gaan nu thuisbevallingen doen, dus mocht ik de 37 week halen mag ik lekker thuis bevallen. spannend
Echomensjes van morgen... heel veel succes! Hoop dat jullie niet zolang op een bericht laten wachten als Kim. Maak me er best wel zorgen om!