Knal je verhaal anders hier eens neer! ik vind je verhaal wel interessant. En ik besef me het voorrecht van een natuurlijke bevalling heeeeel goed. Een keizersnede is geen pretje, dat zie ik nu bij mijn zus. Ik heb het van 2 kanten meegemaakt en ook gehoord hoe verpleegster tegen mijn zus zaten te vertellen dat als ze prive kennis had willen maken met haar pasgeboren dochter ze de volgende keer maar natuurlijk moest bevallen. Dus ik begrijp precies wat je bedoeld en vind het heel knap van je dat je doorgezet hebt. Belachelijk dat het zo heeft gemoeten en ze geen tijd voor je nemen om je even te brengen. Wij hebben allemaal al ons verhaal gedaan, dus zie het als een verlate ontgroening
Jolan : whahahahah de tranen rollen over m'n wangen!!! echt grappig!!!! Dat gezichtje dat ze er bij trekt!
debby doe idd een keer je verhaal hier. Het lijkt mij ook ontzettend moeilijk. ik las ergens een verhaal over mensen die slecht oordeel hebben over een keizersnede. Dat die moeders niet wisten hoe het was om een kind op de wereld te zetten etc. Ik werd er echt boos om (volgens mij stond het inde WJO) ik heb juist respect voor mensen met een keizersnede.
@sarah mijn zwager heeft ook cod4 al....Poes is oke haha ze heeft niks althans nog wachten op uitslag van dr schildklier @ilse hutteheugte is leuk zijn wij 2 jr geleden geweest! @debby ben ook benieuwd naar je verhaal en je zwschap niet uitgezeten hebben dat gevoel heb ik ook, en Jason was maar 3 wkn te vroeg.
Ilse hoe gaat het nu eigenlijk tussen jou schoonouders en jou? Want je vond het niet helemaal oke gaan toch wat je sm deed enzo?
Ok mijn bevallingsverhaal: Ik lag in het ziekenhuis vanwege hoge bloeddruk en had ook nog een zwangerschapsdepressie waardoor ik die ziekenhuis opname heel slecht trok. Er kwam elke dag een psycholoog langs die me moest leren ontspannen en ik had elke dag huilbuien. Ze hadden het erover dat ze me met 37 of 38 weken wilde inleiden. Op een dag (Ik was 34+4 zwanger) was mijn bloeddruk 170/120 en toen kwam de gyn en zei dat ze maar eens ging overleggen. Geen idee wat ze daarmee bedoelde, wij dachten aan andere medicijnen. Mijn man is toen blijven slapen. De volgende dag was mijn bloeddruk nog steeds hoog en toen kreeg ik een infuus met een medicijn waardoor ik aan het bed vastzat. Ik werd daar heel erg ziek van, kreeg het super warm en had het gevoel alsof er vuur door mijn aders ging. Om 11:00 uur kwam de gyn en zei dat ze misschien binnenkort een keizersnee zouden gaan doen. Ik vroeg nog of ik niet ingeleid kon worden maar dat kon niet vanwege een stuitligging (onzin volgens mijn huisarts want bij een kleine baby heb je geen last van de stuitligging en emma was toen geschat op 2200 gram) en ze had het al heel druk. Om 12.30 kwam de gyn terug, mijn man had zijn dienst geruild want hij wilde nog even met de gyn praten. De keizersnee moest nu gelijk gebeuren en om 13:00 werd ik naar de OK gereden. Ik kreeg een ruggeprik. Er was een hele aardige anesthesist (of hoe schrijf je dat) en ik mocht ik zijn arm knijpen. Ik vertelde hem dat ik graag thuis had willen bevallen en hij was met me begaan. Toen kwam mijn man binnen in operatiekleding en gingen ze in me snijden. De keizersnee was duidelijk een routineklus want de gyns waren aan het kletsen en ze hadden het zo druk want ze hadden wel 7 keizersnedes vandaag. Om 14.09 werd Emma geboren. Ze moest direct mee met de kinderarts en ik heb haar in een glimps voorbij zien komen. Ik vroeg nog aan mijn man of ze haar had. Mijn man ging toen mee met de kinderarts en toen ze een goede apgarscore had (9/10) mocht mijn man haar vasthouden en een minuutje aan mij laten zien. Toen moest hij mee naar beneden naar de couveuse. Ondertussen moest ik huilen van alle emoties maar de gyns praatte rustig verder met de anestesist en ze grapte nog dat ze "iets" (geen idee wat) wel goed moesten doen want anders zou ik er iets aan overhouden... Na een half uur moest ik naar de uitslaapkamer en dat voelde echt niet lekker zonder gevoel in mijn benen. Ik vroeg aan iedereen of ik niet snel borstvoeding moest geven want dat had ik overal gelezen, dat dat binnen een uur moest maar niemand gaf antwoord. Een verloskundige kwam nog wel vertellen dat alles boven verwachting super goed ging met Emma maar ik moest zo huilen dat ik niet eens meer kon praten.Ik probeerde maar uit alle macht mijn benen te bewegen want dan mocht ik naar mijn kind toe. Na een uur riep ik waar mijn man bleef maar ze hadden hem al 2 keer gebeld en hij nam niet op. Na anderhalf uur kwam hij eindelijk binnen met een kadootje voor mij. Wel lief bedoeld maar ik voelde me heel eenzaam en hij had iedereen blij gebeld om het nieuws te vertellen. Toen ik eindelijk na 2 uur mijn benen kon bewegen kwamen de zusters maar ik kon nu nog even niet bij mijn kind want er was al iemand met bed beneden en er konden geen 2 bedden dus ik moest eerst naar mijn eigen kamer. Na nog een half uurtje mocht ik dan eindelijk naar beneden en mocht ik haar vasthouden, ongeveer een half uurtje en toen moest ze weer in de couveuse en ik naar boven. Toen kwam mijn beste vriendin ook aan en ik heb haar alles verteld. Ze zei dat ik voor mezelf moest opkomen. Ook mijn moeder en schoonouders kwamen (mijn vader was op zijn werk en kwam s avonds) en mijn man liet de kleine aan hun zien maar ik kon niet mee naar beneden natuurlijk. Iedereen ging weg en alleen mijn man en vriendin bleven. Ik vroeg of ik nog een keer naar beneden mocht maar ze hadden geen tijd in verband met al die keizersnedes. Toen ben ik boos geworden maar de zuster deed heel overschillig. Uiteindelijk heeft ze toch iets geregeld want de zusters van de kinderafdeling kwamen met couveuse en al naar boven zodat ik haar nog even door het raampje kon zien. Mijn man viel bijna om van moeheid dus hij ging naar huis en mijn beste vriendin bleef slapen. Ik heb amper geslapen want elke 10 minuten ging het alarm van mijn infuus af. De volgende ochtend mocht ik om 9 uur naar beneden. Ik heb de minuten afgeteld. Toen heb ik Emma eindelijk 2 en een half uur vastgehouden en mijn vriendin was erbij. Mijn man alleen het eerste uur want daarna ging hij aangifte doen (dat kon alleen dan) maar dat vond ik niet erg want ik vond het super leuk met mijn vriendin erbij. Pas na 3 dagen mocht ik borstvoeding geven in verband met het medicijn. Ik kreeg wel een kolfapparaat om de productie te sturen maar ik kreeg geen uitleg. Toen is mijn man boos geworden want ik wilde heel graag dat de borstvoeding lukte. Na 3 dagen mocht ik 1 keer per dag live voeden. De rest werd gekolfd en in een flesje gegeven. Mijn protesten over tepel/speen verwarring werden lacherig afgewezen als onzinpraatje. Alleen 1 zuster was heel lief (die werkte daar al 41 jaar en haar hobby was helpen met borstvoeding) en als zij me hielp lukte het veel beter. De eerste 2 dagen was ik niet veel beneden geweest want ik moest met bed en al en daar hadden de zusters geen tijd voor. Toen eenmaal mijn infuus eraf was hebben mijn man en vader me af en toe zelf gebracht (gewoon resoluut langs de zusters heen van "hou me maar tegen", ze hadden afgekeken hoe ze mijn ruggeprik mobiel konden maken, maar die hadden het veel te druk om zich ermee te bemoeien). Na 3 dagen mocht ik uit mijn bed omdat de ruggeprik eruit ging en dat deed toch pijn! Maar ik ging direct elke keer in de rolstoel (ook al kon ik amper zitten) zodat mijn man of de mensen van patientenvervoer me konden brengen. De zusters beneden dachten dat het al weer goed met me ging (zo deed ik ook dus dat verwijt ik hun niet) en lieten mij zelf Emma in badje doen, maar ik werd zo duizelig dat ik bijna flauwviel en toen heb ik zo hard geroepen dat ze moesten helpen anders zou ik Emma in het water laten vallen. Ze namen het wel heel serieus en kwamen direct helpen en zeiden dat ik rustig aan moest doen. Toen ik weer een beetje kon lopen ging ik stiekem naar Emma toe als de zusters me niet zagen. Liep ik snel langs hun kamertje als er niemand was. Ik heb de eerste week ook nog mega ruzie gehad met mijn man. Wel 3 dagen lang. Vanwege de uitslaapkamer en hij wilde niet blijven slapen omdat hij het ziekenhuis maar niks vond en hij vond dat we niet allebei doodop hoefte te zijn. Maar ik had echt heel duidelijk steun nodig en dat snapte hij niet. Mijn vader zag onze relatie naar de knoppen gaan want we konden niet meer normaal tegen elkaar praten zonder te schreeuwen en heeft toen met mijn man gepraat. Toen snapte mijn man het, ik had het ook niet goed duidelijk gemaakt en kwam hij slapen. Ik wist maar niet wanneer ik naar huis mocht. Een chagerijnige zuster kwam een keer binnen en vroeg of het geen tijd werd dat ik een kolfapparaat ging huren en naar huis ging want ik hield een kamer bezet maar toen de gyn kwam mocht ik nog helemaal niet naar huis want mijn bloeddruk was nog niet goed. Na een week kwam een andere gyn en die vond mijn bloeddruk niet schrikwekkend maar ik mocht wel naar huis, maar dat mocht ook morgen ofzo. Nou ik wist niet hoe snel ik mijn spullen moest pakken en naar huis moest gaan. Een andere gyn zei zeker weer wat anders. S avonds ben ik nog wel met de auto terug gegaan omdat ik Emma wou voeden. Ik was nog bijna te laat omdat mijn man vergeten was een autosleutel achter te laten en toen kwam zijn baas de sleutel brengen. Ik ben ik 8 minuten naar het zkh gereden terwijl ik er normaal 20 minuten over doe. Hoezo gevaarlijk, dat was echt stom, maar anders was ik te laat voor haar flesje. Later hoorde ik dat ik niet eens auto had mogen rijden. Het ging steeds beter met Emma en toen mochten we na 2 weken 24 uur inroomen. Zelf 24 uur voor haar zorgen enzo, maar ik kon nog wel hulp vragen. Dat was echt heel leuk. Maar ja ik was net een week thuis uit het ziekenhuis, sliep ik daar weer haha. De leuke zuster was er die me hielp met de borstvoeding. Zij heeft ook geregeld dat Emma daarna direct mee naar huis mocht en niet nog een keer 24 uur ter observatie moest blijven. Wat waren we blij dat we naar huis mochten. We kregen nog kraamhulp maar het was zo een drukte de eerste dagen en ik wilde Emma eindelijk eens voor mij alleen hebben. Na 3 dagen heb ik haar weggestuurd. De borstvoeding is uiteindelijk niet gelukt. Emma dronk nooit meer dan 30cc tot 50cc uit de borst en bleef afvallen ondanks dat ik 12 keer per dag kolfte. Ik werd er gek van en wilde eindelijk rust. En wat blijk, Emma had last van... jawel, tepel-speen verwarring GRRRRRRRR. Nou so much voor mijn leuke bevalling en kraamtijd. Fijn dat ik even mijn verhaal kwijt kan. Nu moeten jullie mij niet als zielig geval zien hoor want ik geniet volop van Emma en ik vind alles nu super leuk dus dat maakt het helemaal goed. En van de depressie heb ik vanaf de geboorte van Emma geen last meer gehad. Die was direct weg!
Sam: dat is helemaal uit de hand gelopen. toen ik er met haar over wilde praten kwam er 3 jaar opgekropte woede van haar naar mij uit. Was er flink van geschrokken en ze heeft zich niet heel volwassen opgesteld. Heb toen even afstand van haar genomen en ik ben er vervolgens naar toe gegaan om alles uit te praten. nu is de lucht weer geklaard, maar voor hoelang???? geen idee. Belangrijkste: vriendlief stond naast me!! niet eens achter me
@ilse heftig meid!!!Maar wel fijn dat het uitgepraat is en je vriend je bijstond! Dat is heel belangrijk. Ik wil binnenkort ook een gesprek met mijn sm, zij wilde ook praten hoorde ik van mn schoonzus dus dat is mooi. vanavond was vriendlief met Jason daar en ik liep me op te vreten op t werk. Omdat ze zo dik is kan ze Jason niet normaal op schoot en hij wil niet meer liggen maar zitten en kijken en ze wilde hem per se lachend op de foto, dat gaat niet dat wil hij niet. En dan elke keer die flits in zn ogen..grrrr tis miss maar goed dat ik er niet bij was @debby ik lees straks of morgen je verhaal ik heb al de hele dag hoofdpijn dus ik ga denk ik zo naar mn bedje
Zooo Debby, wat een verhaal! Jeetje zeg. Wat zo'n leuk en mooi moment moet zijn is dit wel even heel wat anders. Ongeloofelijk hoe je behandeld bent. Dat je ligt te huilen en niemand naar je omkijkt. vreselijk zeg. Nou ik kan me goed voorstellen hoe alleen jij je gevoelt hebt en wat lief dat je vader met je man wilde praten. Ik sta gewoon versteld hoe ze je behandeld hebben! Eigenlijk als oud-vuil. Zo onpersoonlijk. Je kijkt 8 maanden uit naar het moment dat je voor het eerst je kindje vast kan houden. En dan gaat het zo. Pfff ja die borstvoeding begeleiding in het ziekenhuis en dan ook nog zwaaien met borstvoedingsadvies certificaten. Jammer dat het niet gelukt is. Natuurlijk zie ik je niet als depri-mama. Vind je juist heel vrolijk overkomen. Vooral nu ik dit heb gelezen. En Emma doet het supergoed. gelukkig een happy-end.
@Debby: Jeetje wat een verhaal, kan me heel goed voorstellen dat dat je nog dwars zit. Dat is echt geen fijn begin als mama. Ga heeeeel hard voor je duimen dat je bij een evt. volgend kindje een geweldige bevalling en kraamtijd mag hebben. Gelukkig heb je er wel een prachtig meisje aan over gehouden
Lees net bij mijn nicht op hyves dat er een kindje is overleden aan de MG dat bij haar dochtertje in de groep op het kdv zat. Vreselijk zeg, het wordt nu toch wel heel echt allemaal...
@Debby...hoe kan nou je ww hoger zijn dan je parttime salaris? Of werk je nu nog fulltime? Je krijgt namelijk gewoon 70% ww over het salaris/uren die je nu verdient/werkt. @Ilse...Ja hij had hem in pre-order bij Wehkamp geloof ik...Leuk hoor Het eerste Wii fit spelletje had ik al...en die is wel leuk! En bij deze zitten er weer nieuwe spellen enzo...maar goed...nog steeds niet gedaan dus! Is Daan zo'n mama's kindje joh! Hahahaha! Jammer...leek me wel gezellig ook een moeder in de buurt te hebben! Dan kom ik wel naar jullie! Hahaha! Hebben ze dat echt zo ongenuanceerd gezegd bij je zus...over dat kennismaken...jeetje...dom zeg! Enne...6 persoonhuisje met zn 3en...ik bied me aan voor een overgebleven bed hoor Als ik huttenheugte lees moet ik ALTIJD aan Geer en Goor denken! hahaha! @Debby....kan je ook met je man niet over de bevalling/ks praten dan? Of met hem wel! Het lijkt mij erg zwaar! Balen hoor meid! Wat Ils zegt! Vertel het hier! Wij hebben allemaal ons verhaal wel gedaan! Nu jij nog! Dan klopt het wel...want Emma had eigenlijk als laatste geboren moeten worden! Hihi! @Jolan...hahahaha! Supergrappig! @Aaliyah...oowww....spannend! Stond er een beetje gek bedenk ik nu...hahaha! Steef wil nu even Band of Brothers kijken op de laptop samen met mij dus ik lees morgen vanaf Debby's verhaal! Wil ik wel erg graag lezen! Kus!
sarah mijn salaris wordt aangevuld uit mijn levenslooppot voorlopig. En dat telt mee voor mijn ww. We krijgen in januari weer een reorganisatie. 99% kan ik blijven zitten maar ik zou het ook weer niet het einde van de wereld vinden mocht ik wegmoeten. Dan krijg ik ook nog een half jaar salaris mee...
@debby wat een vreselijk heftig verhaal meid!!! Ik kan me voorstellen dat je niet terug kijkt op een leuke periode.... Ik hoop ook heeeel hard voor je dat het de volgende keer heel mooi wordt voor je!! @mama wat eng zeg Ik miste je al een paar dagen en toen zag ik ineens je berichtje waarom kan je van het weekend wel in je eigen huis?
Goedenmorgen trouwens! Wij hebben een heerlijke nacht gehad behalve dat Jason om 2.00 uur keihard begon te gillen...Dit is nu elke nacht zo meer beebs last van? Vanmiddag moeten we weer naar de k.a ben benieuwd hoeveel hij sinds afgelopen maandag aangekomen is. Hij krijgt wel een bollere toet