Ik moet even iets kwijt wat me dwars zit. En ben benieuwd wat jullie hiervan vinden. Vrienden van ons hebben drie dochters van 5, 8 en 10 Mijn zoon is 6. Met de oudste twee dochters kan mijn zoon altijd goed opschieten. Maar met de jongste is het altijd ruzie. Zo ging het gister weer. Ik heb het nu een paar keer geobserveerd en altijd gaat het hetzelfde. Zij zoekt constant de grens op bij mijn zoon. Pakt iets van hem af of blijft zeuren om iets waar zoon geen zin in heeft. Uiteindelijk laat mijn zoon weten dat hij er klaar mee is. Eerst door dat gewoon te zeggen maar dat werkt niet en dan doet hij onaardig. Nooit met geweld ofzo. Dan gaat zij naar mama ‘mam, K sluit mij buiten. ‘Mam, K zegt dat hij mij niet lief vindt enz enz. Hij wordt altijd als de schuldige gezien en zij letten nooit op wat er gebeurd. Zijn bezig met kletsen en drinken. Tussen hun jongste en middelste dochters gebeurd hetzelfde en de middelste krijgt altijd de schuld. De jongste vraagt dus eigenlijk op een vervelende manier aandacht aan haar ouders. Maar zij zien dat volgens mij niet in. Antwoord van mijn vriendin is dan ‘Laat hem maar, negeer hem maar enz. Ik lig er echt wakker van vannacht. Ik zou het wel willen bespreken maar mijn vriendin is heel onzeker en zal dit misschien zwaar opvatten. Hebben jullie tips hoe hiermee om te gaan? Of stel ik mij aan en moet ik denken ‘laat maar gaan, het zijn kinderen, maken nou eenmaal ruzie.
Ik zou het laten. Kinderen regelen dit zelf wel. Op een gegeven moment zegt je zoon vanzelf wel dat hij niet meer wil spelen. Bemoeien hiermee gaat je je vriendschap kosten. Tis niet leuk om te zien en het voelt oneerlijk, maar dit zal nog veel vaker gebeuren.
Ik ben van mening dat als je het laat 'om de vriendschap' jou vriendin jouw kind straks gaat zien als het 'vervelende' kind wat haar dochter iedere keer boos maakt ect. Al vaak genoeg mee gemaakt, en ik zeg er daarom wel wat van....als ik dingen zie, waarvan een ander kind het verzwijgt wat hij/zij doet zeg ik ook gewoon "en wat deed jij dan? Want ik heb gezien dat..........." Kinderen mogen het dan zelf wel oplossen maar ik hou er niet van als er dingen worden verzwegen, ik ben van mening als je zelf alles opkropt, dit uiteindelijk tegen je gaat werken en het escaleert..
Het ligt er ook aan welke band je met die vriendin hebt. Is het er een waar je zelden komt, dan liet ik het gaan. Maar is het een hele goede vriendin waar je al jaren komt en wat je nog jaren wil dan zou ik er toch wat van zeggen. en dat hoef je natuurlijk niet heel direct tegen haar te doen als ik ‘je hebt een vervelend rotkind’ maar wel subtieler zoals hierboven beschreven. Door het kind in kwestie er dan zelf op aan te spreken ‘ nou sophietje, je zegt nu dat Pietje vervelend was, maar ik zag dat jij Pietje een schop en een duw gaf en toen werd Pietje boos op jou. Dat lijkt mij niet de bedoeling Sophietje ‘ Dan hou je haar als moeder erbuiten om haar direct aan te spreken op het gedrag van haar kind. Maar laat je wel zien dat JIJ wel observeert dat ze de bende bedonderd. ik spreek trouwens sowieso de kinderen van mijn vriendinnen wel aan op bepaald gedrag. Niet op alles natuurlijk maar soms ziet een vriendin het niet en ik wel en dan zeg ik het of tegen haar of tegen het kind zelf, afhankelijk van de situatie. In dit geval zou ik ook op bovenstaande manier het kind aanspreken, vaak houden ze dan vanzelf op met dit vervelende gedrag nadat Ze er zelf op aan zijn gesproken. Oh en mijn vriendinnen mogen mijn kinderen ook aanspreken op ongewenst gedrag als ik dat gemist heb.
Dat vriendin dit niet ziet terwijl het blijkbaar gedrag is dat bij zowel haar eigen als andere kinderen speelt zegt wat over haar eigen gebrekkige kwaliteiten als moeder. Ze zou dit probleem moeten doorbreken om verdere problemen tussen haar eigen kinderen te voorkomen. Ik zou wat betreft je eigen kind dit dus duidelijk aangegeven. Eerst tegen kind zelf "hij zegt dat jij stom bent omdat jij hem plaagt/duwt (benoem wat je ziet). En daarna hierover doorpraten met vriendin. Als dit blijft doorgaan spreek dan niet meer af met de kinderen erbij. Kind heeft daar niets aan en er zijn vast genoeg kinderen die wel leuk zijn. Kan je samen met je vriendin gewoon gezellige dingen ondernemen zonder kinderen.
Ik heb overigens wel eens een vriendschap verbroken omdat er ook echt vervelende kinderen waren. Alles mocht, ik moest continu ingrijpen en kind was echt achterbaks. Maar volgens vriendin "deed haar kind zoiets niet". Gelukkig zijn er genoeg andere leuke en opgevoede vriendinnen met kinderen in mijn omgeving. Dit koste alleen maar energie en mijn eigen kind wilde er op een gegeven moment niet meer heen. Dat zegt wel genoeg. Betreffende kind is nog steeds een pestkop met de nodige problemen.
Ik zou de kinderen helpen. Wanneer ze dus vervelend doet en ze beide laten komen. Hij moet dan zelf zeggen wat hij niet wil. Dan kun je haar ook gelijk helpen. Hoor je hij wil niet dat je dat bij hem doet. Wat wil jij eigenlijk doen? Wat positief benaderen en kijken of er dan een win win situatie is. Wel sneu dat het meisje dus zo moeten doen om aandacht te krijgen
Ja dat betwijfel ik. Zou natuurlijk mooi zijn, maar ik had/heb zo'n zusje en mijn ouders zien het na 35 jaar nog niet.
Mijn zoon zegt heel vaak dat hij niet met haar wil spelen. Dan wordt hem dus verweten dat hij onaardig is.
Oeh, wel erg kort door de bocht. Misschien is het kind wel heel manipulatief. En die kinderen zijn er echt.
Bedankt voor jullie reacties. Ik spreek beide kinderen wel aan, ook die van haar. Het lastige is dat zij achter elkaar naar haar moeder blijft gaan met alleen haar kant van het verhaal. We zijn vrienden met z’n vieren dus ook haar man en mijn man. En spreken dus vaak met z’n allen af. Ik probeer wel zoveel mogelijk af te spreken als mijn zoon bij zijn eigen vader is. Ik ga vaker hardop benoemen wat ik zie dat er gebeurd, zodat zij inderdaad mee kan observeren.
Dat zou kunnen inderdaad, maar ik denk dat je de meeste kans hebt om ouders te laten inzien dat hun kind bepaald gedrag vertoont door ze naar het kind te laten kijken terwijl het dat gedrag vertoont.
Klopt. Ik heb gewoon geen goede ervaring op dat gebied. Mijn zusje was te manipulatief/sneaky. Die had dat feilloos door en speelde dat het lieve meisje. Zodra niemand keek ging het mis.
Is het echt noodzakelijk dat de kinderem metelkaar spelen? Ik heb zelf een vriendin met “moeilijke kinderen” die ook geen klik hebben met mijn kinderen en mijn kinderen werden er ook echt ongelukkig van als ze met ze moesten gaan spelen. Ik had ook het gevoel dat het tussen onze vriendschap in kwam te staan... Nu spreken we alleen nog af zonder de kinderen, gaan we samen wandelen of savonds een wijntje drinken. En we hebben het nog steeds gezellig.
Als ik dit zou zien gebeuren. Zou ik met zoon ernaar toe lopen zodat zoon ook zijn verhaal kan doen. En misschien zelf ook zeggen iets van: ik heb naar jullie gekeken en ik zag dat jij niet lief was tegen hem? Vaak als je laat merken dat je het hebt gezien dan schrikken ze omdat ze weten dat ze sneaky bezig zijn Wij hebben er 1 hier in de straat waar ze mee spelen. Meisje zo manipulatief als wat. Ik heb ze vaak geobserveerd en ben vaak naar buiten gegaan om te zeggen dat ik heb gezien wat er is gebeurd. Dan komt er zo een neppers sorry uit. Ik heb mijn zoon dus wel aangeleerd haar te negeren want ze geniet ervan als hij hapt
Ik zou vooral luchtig, niet beschuldigend maar richting de kinderen helpend reageren op het moment dat er iets gebeurd. Ze zijn nog best jong en kunnen vast allebei nog veel leren van deze situatie. Wat zou je jouw kind hierover willen meegeven of leren? Bijvoorbeeld dat hij nog concreter zegt wat hij niet fijn vindt of dat hij het rustig maar heel duidelijk zegt. Als ik zoiets zie zeg ik meestal gewoon: X zeg maar heel duidelijk dat je dat niet fijn vindt. Of: X, ik denk dat Y graag mee wil doen, hoe zou ze wel mee kunnen doen? Of (als je vind dat je kind het gewoon heel goed zegt en zij echt vervelend blijft doen): X goed dat je rustig zegt wat je niet fijn vindt. Y als je mee wilt doen kun je miss wel ..... Als je vriendin jou dan vragend aankijkt zou ik het bij jouw kind houden: ik zag dat X het heel lastig vond dat ze iets anders wil doen terwijl hij net helemaal in zijn eigen spel zit. Echt niet dat ik er altijd zo bovenop zit, maar het werkt eigenlijk wel om het zo te doen. Gewoon gelijkwaardig vanuit de gedachte dat kinderen ook veel te leren hebben over hoe je met elkaar omgaat en dan richt ik me het meest op hetgeen mijn eigen kind nog mag leren. Als de dochter van je vriendin bij haar moeder komt klagen zou ik gewoon direct tegen het meisje zeggen: he wat vervelend dat het niet goed ging, ik denk dat X gewoon echt niet zo'n zin heeft om ... te doen, maar ik zie dat hij wel lekker met ... aan het spelen is. Is denk dat als je gewoon vraagt of je mag meedoen dat je wel mee mag doen. Ik ben een beetje bang dat als je echt gaat observeren en het daarna bespreekbaar gaat maken dat je het dan ook heel zwaar maakt. Dan krijgt het denk ik al snel een hele vervelende toon. Wat je ook nog kunt doen is tegen je vriendin zeggen op het moment dat er iets gebeurd: even kijken of het goed gaat, volgens mij gaat dat niet helemaal gezellig. Dan kijk je samen wat er is. En zou ik ook gewoon reageren zoals ik eerder beschreef. Het zijn nu eenmaal kinderen die hebben ook over dit soort situaties nog veel te leren.
Ik zou ook benoemen wat er gebeurd is en nog liever terwijl het gebeurt en ik wilde nog aanvullen dat ik het niet zou doen om het meisje of je vriendin erop te wijzen, maar juist om aan je eigen kind te laten merken dat je achter hem staat. Dat hij zich gezien en gesteund voelt, dat is de prio.. niet het kind van je vriendin.