Ik vraag me af of hier mensen zijn die net als ik een pestverleden hebben, en nu zelf een kindje hebben en hoe dat dan gaat. Lijkt misschien een rare vraag, maar inmiddels ben ik 28 jaar en krijg ook ik weleens de vraag of ik kinderen heb/wil. Al jaren heb ik vooral maar 1 reden om niet aan de kinderen te beginnen, en dat is helaas mijn pestverleden. Ben vroeger erg veel jaren heel erg gepest. Het jarenlange vernederen, schelden, uitlachen, schoppen en slaan hebben mij geen goed gedaan. Nu op mijn 28e ben ik er nog steeds niet helemaal overheen. Heb in de jaren dat ik gepest werd een heel slecht zelfbeeld gekregen. Dat iedereen in mijn klas/sen het wist, maar het feit dat er nooit iemand ingreep (ook geen leraren die heel goed wisten wat er aan de hand was) en dat de oorzaak bij mijn karakter werd gezocht was eigenlijk desastreus voor mijn zelfvertrouwen/zelfbeeld. Al heel jong heb ik geleerd dat ik er niet toe deed, dat ik raar was en niet belangrijk. Dat mijn karakter erom vroeg om zo slecht behandeld te worden. Deze manier van denken is nooit weggegaan. Op mijn 28e denk ik nog vaak dat mensen liever niet met mij omgaan, mij raar vinden. Als ik op straat iemand hoor lachen voelt het nog steeds alsof het over mij gaat, ook weet ik met mijn verstand dat dat niet zo is. Het voelt gewoon wel zo. Ik heb nog steeds moeite om mijn mening te geven, om voor groepen mensen te praten. Bij mensen van mijn eigen leeftijd voel ik me niet op mijn gemak enz enz. Ik vind het heel erg dat ik nu, ondanks veel hulp die ik later heb gehad, toch nog regelmatig met mijzelf in de knoop zit door iets wat vroeger is gebeurd. Ik heb voor mijzelf al jaren geleden besloten dat ik nooit aan kinderen zal beginnen omdat ik bang ben dat ze op mij zullen lijken qua karakter en daarom eenzelfde behandeling op school zullen krijgen als ik. En ook de rest van hun leven last hiervan zullen ondervinden. Dat wil ik echt niet. Sinds een jaar of 2 twijfel ik dus of ik hier wel aan vast moet houden. Zijn er mensen met een pestverleden die dezelfde angst hadden? Of mensen die hier later overheen zijn gestapt en heel gelukkig zijn dat ze moeder zijn geworden?
hai meisss ik snap je verhaal ik voelden mijn ook wel zo en nu nog af en toe maar sins ik mijn kinderen heb.... is er niks belangkrijkers in mijn leven als mijn kinderen ik zou er alles aan doen om hun op ons eigen manier op te voeden dus niet zoals ik opgegroeit ben ik heb ook heel veel in mijn lecen meegemaakt en dit draagt soms vrij zwaar en er over praten tegen mensen tja de meesten denken meteen dat je gek bent...... zo is het wel! ik heb ook moeite met mensen van mijn leeftijd, en ik denk vaak in een gesprek dat ze denken van tja, wat lul jij slap klinkt gek maar ja je voelt het zo toch dwing ik mijn zelf om grenzen te verleggen en dit gaat vrij wel goed ik doe mijn best en ik heb nu juist door mijn kinderen een exstra duwtje in de rug om dit te moeten doen! en ik ben echt heel blij dat ik aan kinderen begonnen ben ! mocht je willen klesten klan je een pb sturen groeten gezinnetje
O, Cat2, wat een verstrekkende gevolgen heeft zo'n pestverleden...ontzettend! Ik schrik daar van. Ik ben vroeger als kind (gelukkig) niet gepest. Wat dat betreft heb je niet veel aan mij. Maar je verhaal grijpt me in die zin aan omdat ik er echt van schrik dat het je weerhoudt om voor kinderen te kiezen. Wat zou ik dat vreselijk jammer vinden. Geeft het niet min of meer weer dat het pestverleden nog steeds de regie over je leven voert? En zou dat niet eeuwig zonde zijn? Daar is je leven toch te kostbaar (en te kort) voor? Er is eigenlijk maar een ding dat ik je zou willen zeggen: laat het alsjeblieft je kinderwens niet verknallen, kom op meid, bekijk het niet alleen vanuit de hoek van je pestverleden. Je bent veel en veel meer dan enkel je verleden!! De kans is namelijk veeeeeeel en veeeeeeeeeeeeel groter en aannemelijker dat jij en jou toekomstige kinderen heel veel lol en liefde kunnen gaan ervaren. Ik wens je heel veel kracht en geloof in jezelf toe! Groetjes, Lola2
bedankt voor jullie reacties! Het is inderdaad zo lola dat het pestverleden nog steeds de regie over mijn leven heeft. Het loopt als het ware als een rode draad door mijn leven. Ik vind zelf ook dat het pesten mijn karakter permanent heeft veranderd. Ik heb nooit een zorgeloos kind kunnen zijn, ik was nog maar 6 toen het begon. Vanaf die leeftijd moest ik altijd op mijn hoede zijn, mijn klasgenoten konden altijd toeslaan, er waren altijd mensen die je konden schoppen of slaan, die je belachelijk maakten, of die je op andere manieren wilden vernederen. Op school, op weg naar huis, bij je in de buurt, er was altijd wel iemand die het niet goed met je voor had. Je wist alleen niet wanneer, en op welke manier. Ik probeerde mensen altijd 1 stap voor te zijn. Het heeft mij heel afwachtend en gesloten, afstandelijk gemaakt. Dat ben ik nog altijd, dus in die zin heeft het nog altijd de regie. 2 jaar geleden kreeg ik een collega die een oude klasgenoot van me was. Had 8 jaar bij me in de klas gezeten. Geen erge pester, maar ook niet iemand die me had geholpen. Ik heb hem mijn verhaal verteld, wat er al die jaren gebeurd was en wat het nu nog altijd met mij deed. Ik heb hem niet verteld dat ik geen kinderen wilde door het pesten van toen, dat vond ik te persoonlijk. Maar ik heb wel andere dingen verteld. Net als jij was hij heel erg geschrokken van de gevolgen. Dat heeft dan weer heel veel met mij gedaan. Uiteindelijk heeft hij mij gezegd dat het nooit de bedoeling kan zijn geweest van de mensen van toen dat ik er nu nog last van heb. Het begrip dat hij voor mij had, en dat hij wilde luisteren, hebben mij veel geholpen om het wat meer los te laten. Ik ben hem heel dankbaar hier voor. Maar alles is niet ineens opgelost. Ik weet ook niet of ik het ooit helemaal los zal kunnen laten. Het is toch je persoonlijkheid die jarenlang word aangevallen, en dat is behoorlijk funest voor je zelfvertrouwen. Dus toch heb ik altijd nog die vraag, of ik toch wel aan kinderen zou kunnen beginnen. Of het toch niet zo erg zou zijn als ze op mij lijken en dat het niet zo hoeft te zijn dat zij ook gepest worden. Het blijft toch moeilijk. Ik denk dat ik best graag kinderen zou willen, ik wil alleen niet dat zij hetzelfde moet overkomen. Maar die garantie heb je natuurlijk nooit.
Ik werd vroeger ook wel af en toe gepest, niet zo extreem erg, maar toch. Nu ben ik er al wel overheen hoor, niemand pest nu en ik ben zelfverzekerd, ik doe wat ik wil en zo ben ik altijd gebleven Merk alleen als ik een stel tiener jongens zie staan (zon hangluiweetje wel) dan knijp ik hem soms als ik er langs moet lopen, hahaha. Maar verder niet hoor.. Nu mamma van 2 hele mooie kindjes en die laat ik trots zien aan de mensen die mij vroeger wel eens hebben gepest Bovendien , zit er een kindje in de klas bij mijn dochter bij de peuterspeelzaal, en die moeder daarvan is er eentje,, en nu, doet ze poeslief tegen mij, hahaha en nog sterker, nog zon grote pestkop loopt nu stage daar bij de peuterspeelzaal b ij mn dochter in de klas :O . Doen allemaal poeslief tegen me nu , maar ze zijn zelf ook moeder dus. Ik vind het wel grappig, maar maak mij sowieso niet druk daarover hoor. Gewoon leven zoals je wilt en niet gek laten maken door anderen!
Hier ook iemand die in het verleden vreselijk is gepest! Het heeft ver-strekkende gevolgen nu nog steeds, maar het weerhoud mij niet van proberen zwanger te worden. Een paar jaar geleden heb ik een gesprek gehad met kinderen die mij vroeger hebben gestenigd enz en ik moet zeggen wat een openbaring! JA ik ben nog steeds dik, maar wat ben ik gelukkig met mijzelf! De mensen die mij vroeg zo gepest hebben zijn nu zelf het middelpunt van spot geworden. Onzekere volwassen geworden. Onzekere tieners die zwakkere slachtoffers zochten om zelf maar niet gepest te worden. Spijt hadden ze niet, want zoals zij zelf zeiden: "We waren nog maar kinderen". De ontmoeting was op aanraden van een therapeut. Probeer het los te laten... 16 mei heb ik afgesproken met een meisje wat mij met de dood heeft bedreigd en ondertussen mij aangaf bij de politie voor bedreiging met de dood. Vergeven zal ik haar nooit, maar ik kan het misschien dan wel een plekje geven en loslaten. Ze zijn het niet waard om nog steeds je leven te beinvloeden! Heel veel succes, Sam
Hoi Cat2, Ook ik ben of liever gezegd was een kind dat 'anders' was, en ben er in het verleden veel mee gepest. Bij mij was het een uiterlijk verschil, dat ik niet kon verbergen. Vooral in mijn tienerjaren heb ik veel last gehad van de gevolgen van pestkoppen. En mezelf vaak de vraag gesteld 'waarom maak ik dit mee' en 'waarom kunnen mensen zo hard zijn'. Rond mijn 16de wis ik ook heel zeker dat ik 'nooit' kinderen op deze wereld wilde zetten, vooral omdat ik bang was dat mijn kinderen hetzelfde zouden moeten doorstaan. Op mijn 20ste raakte ik door de pil heen zwanger en werd ik met mijn angsten geconfronteerd. Ik heb veel aan mijn zelfbeeld gewerkt en ging me verdiepen in het hoe en waarom mensen pesten en gepest worden. Voor mij was het een groot inzicht toen ik er achter kwam dat veel pestkoppen het als afweermechanisme gebruiken omdat ze zelf heel onzeker zijn en bang zijn om zelf gepest te worden. Zo kon ik mijn pesters vergeven wat ze mij hebben aangedaan. Ook ik heb nu nog wel eens last van het verleden, het zijn momenten waarop ik wordt geconfronteerd met situaties die het gevoel van vroeger naar boven brengen. Maar deze momenten zijn gelukkig schaars en over het algemeen heb ik het een mooi plaatsje kunnen geven. Ik geef mijn dochter elke dag mee dat 'innerlijke' schoonheid mooier is dan uiterlijk vertoon. En dat houden van jezelf het belangrijkste is. Natuurlijk zou ik liegen als ik zeg dat het me niets meer doet, want het blijft voor altijd een deel van mijn leven dat niet meer zal verdwijnen, maar ik zal het zeker de rest van mijn leven niet laten verzieken. En als jij diep in je hart weet dat je wel graag kinderen wilt dan zou ik die droom niet laten varen door je verleden. En het mooiste aan je eigen kinderen is dat ze onvoorwaardelijk van je zullen houden en je in hen ook je mooie kanten terug zult zien Ik wens je heel veel sterkte. Liefs Fem Ps mocht je het fijn vinden om er eens over te praten, dan mag je me altijd pb-en.
Bedankt voor de reacties. Het doet mij altijd veel verdriet als ik weer hoor dat er een bekende zwanger is. Ik word zo verdrietig omdat ik er voor mij maar 1 reden is om niet aan de kinderen te beginnen en dat is altijd hetzelfde. Ik wil niet dat iemand hetzelfde moet meemaken als ik. Tot een paar jaar geleden was die keuze zo vanzelfsprekend. Nu mensen van mijn eigen leeftijd kinderen krijgen wordt het anders. De vraag is of ik echt bij die keuze moet blijven. Ik weet het niet. Nog heel vaak ben ik verdrietig om wat er toen gebeurd is, nog heel vaak zit ik niet lekker in mijn vel daardoor. Moet ik dan een kind op de wereld gaan zetten? Een moeder worden die dus vaak niet goed in d'r vel zit. Dat is toch ook niet goed voor een kind. Het is gewoon heel moeilijk. Ik zou willen dat ik een hekel aan kinderen had, of dat ik ze niet zou willen ivm carriere. Maar dat is niet zo, er is altijd maar die ene reden. En dat doet mij dan ook weer verdriet.
Dag Cat, Hier ben ik nog een keer. Ik weet niet zo goed wat voor hulp je gehad hebt, maar als ik zo je berichten lees, krijg ik het gevoel dat je het pestverleden (nog) niet hebt verwerkt/een plek hebt gegeven. Heb je wel de juiste hulp gehad, denk je? Het is nog al een fors trauma als ik zo je verhaal lees. En uiteraard zal het altijd een onderdeel van je leven blijven maar het zou zo bevrijdend voor je zijn als het veel minder van negatieve invloed op je welzijn zou hebben, toch? Heb je wel eens aan EMDR en cognitieve gerdragstherapie gedacht? Of heb je dat misschien al eens gehad? Want ik blijf erbij dat ik het eeuwig zonde van jou leven zou vinden als je je kinderwens zou laten voor wat die is. Echt waar, eeuwig zonde. Nogmaals sterkte! Liefs Lola2
Lieve Cat, Net als jij is mijn schooltijd ook ondraaglijk gemaakt door pestkoppen. Hierdoor zitten de littekens bij mij ook heel diep. Gelukkig heb ik in mijn hoofd in mijn eindexamenjaar een knop om kunnen zetten, waardoor ik mezelf heb kunnen opbouwen. Nog steeds heb ik ook dat als ik langs mensen loop die lachen, me altijd afvraag of ze om mij lachen en voel ik me ook vaak minderwaardig bij leeftijdsgenoten. Maar in mijn hoofd weet ik nu dat dit onzin is en daar probeer ik me dan ook naar te gedragen en dan valt het meestal best mee. Ik sluit me wel bij Lola aan dat ik ook denk dat je dit nog niet goed genoeg verwerkt hebt. Ik denk inderdaad dat je eerst aan jezelf moet gaan werken voordat je aan kinderen moet beginnen. Je moet natuurlijk niks, maar ik denk dat het beter is. Eventueel ook met therapie als dat nodig is. Maar jouw zelfbeeld moet verbeterd worden. En dat kan niemand anders voor je doen, dat moet je echt zelf doen. Je omgeving kan je daar wel in steunen, maar bij jou moet echt de knop om. Je moet echt van jezelf kunnen zeggen dat je echt wel de moeite waard bent. (natuurlijk hebben we allemaal wel eens een mindere dag) Heel veel succes met je besluit hierin. Je mag me altijd PB-en...
Zo,na een heel gedoe met mn oude inlognaam die niet meer bestond heb ik een nieuw account aangemaakt want ik wou hier ook ff reageren. Ikzelf ben vroeger ook vreselijk gepest. En ook dit heeft voor mij nog een nasleep want ben onzeker op sommige momenten,loop niet graag in de stad alleen omdat ik ook geregeld denk dat mensen het over mij hebben ofzo. Als iemand mij raar aankijkt denk ik: zie je wel!!! ik ben toch anders! Maar ik ben wel mama geworden en mn meisje is nu 2,5 jaar alweer. En het moederschap heeft mij veel en veel sterker gemaakt. Ik doe alles weer,soms met wat moeite,maar ik doe het wel. En als mensen me aankijken denk ik tja,ik ben gewoon wie ik ben. Niemand is perfect en ieder mens heeft wel iets wat anders is voor anderen. De kans dat jou toekomstige kind(eren) hetzelfde overkomt is niet groot. Jij ziet de dingen optijd in,jij kan sneller ingrijpen omdat je dingen kan herkennen mocht je kindje gepest worden. Ik ben nu zelf ook een oerbeest als iemand maar 1 ding over mn meisje zegt wat mij niet aanstaat dan horen ze dat direct van mij. Ik ben bloed eerlijk en altijd netjes maar ik vertel ze wel dat ze ook gewoon geen commentaar kunnen geven. En ik heb vorig jaar zomer wat meegemaakt in mn buurt met mn meissie en een ander kindje en dat hebben zowel hij als zijn ouders duidelijk te horen gekregen van mij. Van mijn kant heel netjes,helaas van hun kant met dreigen maar dat is wat hun doen en niet ik. Je komt zo op voor je kindje als je maar een vermoeden hebt. Juist door wat je zelf hebt meegemaakt ben je er meer allert op. En ik denk dat je als persoon dat vroeger veel gepest is juist heel goed bent voor je gezinnetje. Overigens zijn vrijwel alle gezonde mensen heel goed voor hun gezin,dat moet ik erbij zeggen. Maar door het verleden dat jezelf hebt meegemaakt sta je vaak stiekem sterker in je schoenen als je eenmaal kids hebt dan je dacht. Succes met alles en wie weet durf je het toch aan om een mooi lief klein kindje op de werle dte zetten. Want zeg nou eerlijk; Zouden die pesters van vroeger niet nu helemaal hun zin hebben als jij jou wensen in het water laat vallen? Laat zien dat ook jij het wel waard bent,en dat ook jij een goede mama kan zijn! Want de oude pestkoppen die ik nog geregeld tegenkom van vroeger,die hebben nu juist allemaal niks en als ik kijk wat ik heb bereikt ondanks wat hun mij hebben aangedaan,en dat ging echt heel erg ver,dan kan ik hun recht aankijken en hun mij niet. En dat geldt ook voor jou meis! Sta boven die etterbakken,laat zien dat je het wel allemaal kan en niemand jou iets kan afnemen of nog kan verpesten. Nogmaals heeeeeel veel succes meis!
ik begrijp je verhaal volkomen ik voel precies wat jij ook voelt op 1 ding na er zijn zoveel dingen mislukt in mijn leven door mijn pesten opleiding,werk...maar ik ben wel gelukkig getrouwd en ik wil heel graag kinderen nu lukt dat niet 1,2,3 en heb weer het gevoel van een mislukking te zijn daarom heb ik nu weer hulp gezocht maar ik blijf proberen op dat stukje geluk wat ik ook heeeel graag wil een kind die onvoorwaardelijk van jou houdt.. Mag ik vragen waar je vandaan komt?misschien is het eens een idee om af te spreken als je dat leuk lijkt...je mag me wel pb'en
Lieve Cat2, Zoals je ziet, je bent niet alleen. Ook ik ben vroeger vreselijk gepest en kinderen zijn gewoon ontzettend gemeen zonder dat ze dat eigenlijk weten. Mijn zelfbeeld is ook nog steeds niet wat het hoort te zijn, maar ik ben al een heel eind weer op weg. Als ik kijk wat ik bereikt heb in mijn leven kan ik met recht zeggen dat ik daar trots op ben. Niet veel mensen doen mij dat na. Ben vorig jaar ook in behandeling geweest voor dingen die er in mijn verleden gebeurd zijn en heb daar super veel baat bij gehad. Je kan het een plek gaan geven. Ik ben toen niet in behandeling gegaan om mijn gepest, maar er kwam wel uit naar voren dat dit ermee te maken had. Ik heb een eetprobleem en daardoor was ik vorig jaar 131,8 kilo en toen ben ik geopereerd en heb ik een maagbandje gekregen. Wat je op dat moment niet beseft is dat je heel erg met jezelf geconfronteerd word en dat dit dus allemaal met het verleden te maken heeft, in mijn geval dan. Laat je aub niet uit het veld slaan en vind de kracht om ook dit te overwinnen. Je hebt al een sterk karakter, anders was je hier niet geweest. Je hebt al die jaren de pesterijen ook overleefd, dit kan je ook aan. Weet het zeker, klinkt wellicht een beetje zweverig, maar het klopt wel. Je hebt nu ook een partner, neem ik aan, anders heb je het niet over zwanger worden toch. Hij ziet dus ook je goede kanten in. Zo het is volgens mij een heel verhaal geworden. Ik hoop dat je onze adviezen ter harte neemt en er iets mee kan. Heel erg veel succes en als je wil babbelen, mag hoor. Ik woon trouwens in Rotterdam, waar kom jij vandaan.
Wat een lieve berichten allemaal! Fijn om te lezen dat ik niet de enige ben. En dat mensen ondanks hun twijfels toch moeder wilde worden en dat dit heel goed gaat! Ik vind het heel erg dat ik nog steeds geen goed zelfbeeld heb. Daardoor ben ik nog heel vaak met vroeger en mijzelf bezig. Dat is toch niet goed voor een kindje, een moeder die er niet voor hen is, maar juist meestal met het verleden bezig is? Hoe hebben jullie dit ervaren? Ik lees hierboven dat mensen juist heel erg voor hun kind opkwamen. Ik ben huist bang dat ik dit niet zo goed kan omdat ik niet zo assertief ben.
Lieve Cat, Ik denk dat als je eenmaal moeder bent, je alles doet om je kleine te beschermen. Veel meer dan dat je voor jezelf zou doen. Ik denk dat zo'n kleine alles verandert...
Ik wil ook even reageren... ik ben ook verschrikkelijk gepest en daarbij had ik thuis ook verschrikkelijk veel problemen.Ik zal niet teveel in details gaan want daar heb je niks aan. Maar ik snap precies hoe je je voelt en wat je bedoelt. Ik heb wel heel veel professionele hulp gehad, heb me laten opnemen voor 9 maanden en achteraf het beste wat ik ooit gedaan heb. Maar dit wil niet zeggen dat ik mijn verleden vergeten ben en dat het geen zeer meer doet, nee elke dag nog ben ik ermee bezig en dat zal ALTIJD blijven. Als ik eraan denk voel ik nog intens verdriet en pijn... maar daarnaast ben ik ook heel gelukkig met mijn leven nu. Heb alles wat mijn hartje begeert en vooral sinds ik moeder ben geworden voel ik me veel sterker. Die pestkoppen kom in nog tegen op dorp, ze zijn inmiddels ook moeder geworden en nog vind ik geen aansluiting. Sociale conctacten leggen is nog steeds een probleem voor mij, maar ik heb echt SCHIJT aan hun. Ik vind ze gewoonweg zielig, ze weten blijkbaar niet beter. Ik denk als jij het gevoel heb dat het allemaal nog niet verwerkt is dat je hulp zou kunnen gaan zoeken, maar ik vind zelf niet dat je het 'moeder zijn' ontnomen zou mogen worden om deze reden. Dan zou je dubbel gestraft worden! Weet je als je mama bent dan ben je dolgelukkig met je kind en gezin. En wat ik dan heb is dat door wat ik meegemaakt heb ik besef ik hoe belangrijk mijn eigen gezin is en ik zou door het vuur gaan voor ze!!!! En dat is waarvoor ik leef...! En zo heb iedereen wat hoor, ik denk niet dat je daardoor een 'slechtere' moeder zou kunnen zijn, zo zijn er mensen die hun kinderen verwaarlozen of iets dergelijks maar zelf niks meegemaakt hebben. Ik hoop dat je eruit komt en dat je de stap durft te zetten, heel veel succes ermee..