Ik heb ook emetofobie! Al van kinds af aan, helaas. De horrorverhalen over buikgriep zijn verschrikkelijk he. Pfff. Ik kan erover meepraten. Het zal altijd moeilijk blijven. Ik denk dat de misselijkheid bij jou door angst veroorzaakt wordt? Of heb je wel het idee dat het fysiek is? Ik heb exposure therapie gehad, en dat heeft de fobie wel minder gemaakt. Zou je zoiets overwegen? Exposure is doodeng, daar zal ik niet over liegen Maar gisteren ging opeens iemand spugen waar ik bij was, en ik ben niet geflipt. Woehoe. Mijn zoontje zat bij me in de auto en ik wil niet dat hij dezelfde angst ontwikkelt enzo. Ik ben nog steeds wel bang hoor, maar het is meer handelbaar.
Ik twijfel dus of het bij mij echt is of door mijn angst. Het beheerst met vlagen echt mijn leven. Er staat bij dochter en mij altijd een emmer naast ons bed. Vraag haar heel vaak of er klasgenoten ziek zijn. Als ik hoor dat een collega ziek is, met buikgriep, dan breekt er al lichtelijk paniek uit. En ik weet dat het nergens op slaat. Je kan het niet voorkomen, ik ga er niet dood aan…. En als mijn dochter moet spugen, ruim ik het op (al vind ik dat pittig) Het is bij mij denk ik doordat ik er geen controle over heb, en ik ben een controlfreak. Wat houdt jouw therapie precies in?? Goed dat het jou wel wat geholpen heeft!
Ik ben ziek al sinds zaterdag, m’n man is vanochtend ook ziek geworden. Allebei koorts, hoesten, malaise etc. Waardeloos met 3 kleine kinderen. We kunnen omstebeurt wel een beetje rusten. Maar alsnog wil ik heel graag opknappen.
Dat het echt je leven beheerst had ik dus ook. Continu die angst en controledrang, slopend... Ik werd er zo ongelukkig van dat ik de stap heb genomen om hulp te zoeken. Ik wilde dat juist nooit, want exposure houdt letterlijk in: blootstelling aan je angst. Van tevoren geloofde ik niet dat het iets zou uithalen, maar dat heeft het wel gedaan. Ik zal proberen het uit te leggen haha. Bij mijn exposure therapie ging ik íets doen wat ik vanwege mijn fobie eng vind. Bijv een filmpje kijken waarin iemand spuugt. Van tevoren moest ik opschrijven wat mijn állergrootste (over the top, moet je dan denken) rampscenario zou zijn tijdens/na het kijken. Dat kwam bij mij neer op: ik word er misselijk van en moet spugen, en daarna blijf ik dagen ziek en iedereen om mij heen ook. Bij bijna elke oefening die ik ging doen was dat mijn rampscenario. Ik moest er in percentages bij zetten hoe groot de kans mij leek dat het inderdaad zou gebeuren. Na dat op te hebben geschreven ging ik "het enge" doen. En na afloop evalueren en opschrijven wat er in werkelijkheid gebeurd is. Van tevoren geloofde ik niet dat het iets zou uithalen, maar... dat deed het wel! Doordat je keer op keer merkt dat je grootste angst niet uitkomt en de wereld niet vergaat als je ermee geconfronteerd wordt, reset je zeg maar je brein. Zoiets, haha. Het is erg bijzonder om te merken. Bij jou zou je als oefening bijv de emmers weg kunnen halen. Of besluiten niet meer te vragen of er zieken in de omgeving zijn. Overigens zou ik dit absoluut alleen onder begeleiding van een therapeut doen, want anders heb je kans dat je fobie er onbedoeld juist erger van wordt. Ik heb nog steeds periodes dat het een stuk slechter gaat en dat het erover piekeren weer een soort obsessie wordt hoor. Ook een tip van mij: probeer of je erachter kan komen wanneer je er meer last van hebt. Ik merk dat ik het super moeilijk heb als ik in onzekerheid zit of op andere gebieden controle kwijtraak. Maar toch is het niet meer zo erg geworden als eerst. Als je erover wil praten mag je mij iig altijd een berichtje sturen Herkenning alleen is al ontzettend fijn vind ik!
Eentje namens mijn kat: Dat personeel van tegenwoordig vreselijk gewoon. Ik zit hier gewoon al een kwartier voor de buitendeur te miauwen. En ze lacht me gewoon vierkant uit! Schande !!
Mijn kat doet mee. Het personeel de dag van vandaag SCHANDE, ze liggen gewoon in MIJN zetel. Foert ik ben hier weg.
Mijn hond deed het omgekeerde. Die was enorm boos als ze naar binnen moest. Die geniet van dit weer en komt enkel 's nachts binnen om te slapen. Bevroren ballen zijn de max
Onze poezebeesten mogen niet naar buiten. En daar klagen ze dus enorm over. Ze blijven het ook proberen, en ontsnappingspoging als wij naar buiten gaan. Die vliegen zo tussen je benen door als ze hun kans zien. Maarja... dr hoeft nu niemand naar buiten, en daar is meneer het niet mee eens
Jup wel de nadelen en niet de lol...beetje flauw. Geef mij dan maar die sneeuw en laat die ijzel maar achterwege.
En dan hebben ze ook nog het lef de stofzuiger te gebruiken. Terwijl in deze barre tijden (ik zie de glinstering van de bodem tussen mn brokjes) er wel belangrijkere issues zijn, zoals de niveaus in mijn voerbak. En de mini's waren er overdag ook niet eens om mij (veeeeeels te veeeel) snoepjes te geven. Het is een schande...een werkelijke schande. Ik vorder de helft van jouw slaapplek als magere genoegdoening voor je terkortkomingen als personeel.
Ik ben zo moe. Vanmorgen was de weg 1 grote ijsbaan. Besloten oudste naar school te brengen. Is 7 km. Heb ik 3 kwartier over gedaan Ongeluk a2, dus allemaal binnendoorrijders op veel te gladde wegen. Te laat aan het werk daardoor. Even gewerkt. Daarna naar huisarts. Ben net terug en gesloopt. Vanmiddag nog gesprek met mijn manager en een overleg voor een project Pffff
Net zo productief als mijn dag dus. Bloedprikken met nr1, hem op school gebracht. Was half 12 weer thuis overigens wel alles goed berijdbaar hier wat ik moest rijden
Even klagen over mijn puberzoon hoor.. Hoe hij met zijn spullen omgaat, ongelooflijk. Laatst is hij gaan voetballen met een gloednieuw tshirt en die is dus kapot getrokken, pyjama broek scheurt uit door zijn teen? (Hoe dan!) een brandgat in zijn jas. En nu ben ik opzoek naar een trui die gewoon kwijt lijkt te zijn.. hij haalt zijn schouders op en zegt dan gewoon boeie En hij wil alleen maar dure merkkleding maar ben echt in staat om dit per direct te stoppen. Zo zonde! En stiekem kan ik het echt niet uitstaan als iets kwijt is. Heb alles afgezocht en kan het dus niet loslaten hè. Kan toch niet weg zijn?
Oef Tijd voor kleedgeld denk ik zo. Zoek het zelf maar uit dan. En als je 't moet betalen ben je er mss ook wat zuiniger mee.
Tijd voor kleedgeld, zo moeten ze zelf bekijken wat ze wanneer kopen. Wanneer wat kapot is moet je dus weer kijken of je daar geld voor hebt.
Ik zat net op de fiets en een auto haalde me in gaat die zijn ramen besproeien wanneer die me net voorbij gaat rijden. Kreeg een deel van de ruitenwissers vloeistof in mijn gezicht smaakt heel goor..
ik ga daar eens over nadenken en me inlezen. Eigenlijk wilde ik daar niet mee beginnen omdat hij niet te vertrouwen is en het opmaakt aan eten.. en wat doe je dan met bijv sportkleding, pyjama’s, sokken, ondergoed en schoenen.. en hoe bepaal je redelijk bedrag. De kleding die we nu kopen, kopen we altijd in de opruiming. Zijn jas bijv was van 300 naar 90. Die koopjes gaat hij zelf natuurlijk nooit vinden..
Zoals ik het vroeger kreeg was heel simpel. 1 bedrag (toen 150 gulden per maand). En zie maar waar je het aan uitgeeft. Maar als jij geen sokken koopt, dan heb je dus geen sokken. Uiteraard begeleid je dat een beetje, zeker in het begin. En met koopjes kan je hem natuurlijk ook helpen. Alleen moet hij dan afrekenen ipv jij.