Hoi, Hebben jullie ook dat jullie echt kwaad blijven om jullie mk? Het zal nu bijna een jaar zijn en het is nog steeds of het is gisteren gebeurd. Ik zie door mijn werk dagelijks zwangere vrouwen en perfecte zwangerschappen en ik vind het zo oneerlijk. Die "waarom" blijft hangen in mijn hoofd. Ook erna was het zwanger worden prioriteit waardoor het tussen mij en mijn vriend echt slecht ging want dat was het enige waar ik over praatte en nadacht. Ik geef het op,ik wil die stress echt niet meer en ik wil niet meer denken over zwanger worden. Ben het allemaal zo beu!
Heel herkenbaar hoor Sam. Zeker nu de feestdagen weer voor de deur staan. Vorig jaar had ik rond deze tijd lichte chemo injecties om een buitenbaarmoederlijke zwangerschap af te breken, en de week ervoor een gewone mk gehad. Het was een tweeling. Nu een jaar verder, is het nog steeds moeilijk. Zeker omdat er zoveel mensen om je heen met dikke buik rondlopen, de kraambezoeken overal en nergens zijn. Het is en blijft confronterend. Maar uiteindelijk gaat voor ons allemaal de zon weer schijnen. Liefs, Elvira
Hallo Sam, Ik denk dat je dat altijd wel zal blijven hoor. Ik ben ook nog steeds boos. Nu ook omdat ik van mijn 2e over twee maanden precies op de dag van mijn dochter uitgerekend zou zijn. Het is aan de ene kant zo dubbel dan. Ik weet niet hoe ik me op haar verjaardag zal voelen en daar maak ik me weer kwaad om.
ha bij mij is het pas geleden heb heb t ook mijn schoonzus is zwanger en vind hun heel raar doen en dan denk ik ook bij haar blijft het goed waarom mij niet maar ze zegen wel als je het neer legt tel je zo weer aan nou we duimen dat 208 een goed jaar worde en dat je het rustig een plekje kan geven. heb je thuis een plekje gemaakt of een naam gegeven of op www.vlindertuin.nl een vlindertje laten vliegen succes groeten joyce
Ik word er echt zo moedeloos van,ik zie op t werk dan kindjes die in oktober geboren zijn,en dan denk ik,zo groot zou mijn kindje nu geweest zijn. De tijd heelt niet echt maar verergert.
Meid de ene heeft er langer de tijd voor nodig dan de ander, bij mij is het al 3 jaar geleden...drie jaar lang wilde ik niets van zwangerschappen meer weten, zo hard was ik geschrokken en teleurgesteld in mezelf. Pas na de zomervakantie dit jaar begon het opeens weer te kriebelen, waarschijnlijk heb ik het toen pas een echt plekje kunnen geven..en de moed om het weer te proberen gekregen. Schoorvoetend ben ik gestopt met de pil eind september, ene kant spanning om samen weer een kindje te krijgen, andere kant de angst dat het weer zou gebeuren...en voila, eerste keer meteen raak! Het is makkelijker gezegd dat gedaan, maar probeer verder te gaan..als je nog niet de behoefte heb...gewoon niet doen! Jullie tijd kom vanzelf weer, en met als eindresultaat een heelll mooi gezond babytje
Kweenie of ik echt kwaad ben, maar ik denk er nog dagelijks aan, dat wel ja! En niet zo zeer kwaad om de miskraam zelf, maar meer kwaad naar situaties toe waarin er bv. kinderen aan hun lot worden overgelaten, of laatst op tv. bv. een meisje van 14 met een zwangere buik, of bv. een drugsverslaafde die hoogzwanger is. Als ik heel eerlijk ben, gun ik het zulke mensen al helemaal niet. Misschien niet netjes van mij, maar zo voel ik dat... En als er dan weer eens in het nieuws komt dat er ergens een baby te vondeling is gelegd ofzo... aaaaaaaargh! Dan zou je toch het allerallerliefste zeggen: geef dat kindje maar aan mij!
Het is bij mij nog maar 2 weken geleden en op het eerste moment was ik best wel kwaad. Daarna ging het (dacht ik) wel goed. Op 2e kerstdag verteld mijn zusje vol trots dat ze zwanger is. Dat heeft me veel pijn gedaan en doet het nu nog. ZIj kan er natuurlijk niets aan doen. Maar waarom zij wel en ik niet? Dat houd me steeds bezig. Zij heeft alles al in haar leven, zelfs al een kind en ik ben met veel vallen en opstaan gekomen waar ik nu ben. Ze is 3 weken eerder uitgeteld dan ik was. Dat lijkt me straks erg moeilijk.
Oei ja.... dat lijkt me inderdaad een nare en pijnlijke situatie. Maar ik denk dat je zus ook wel een beetje door de grond kan zakken als ze weet van je MK, denk je niet? Bij ons hier weet niemand van de familie het, dus er zijn terloops weleens van die opmerkingen geplaatst die hard aankwamen...
Dat is helemaal moeilijk eigenlijk lijkt me. Bij ons wist eigenlijk bijna iedereen het bij mijn 2e zwangerschap wat jammer genoeg in een mk eindigde. k had heel veel steun. Bij mijn 2e mk wist ook niet iedereen het. 2 vrienden van mij en mijn zwagertje. Dan opeens is het heel moelijk omdat ook niet iedereen het weet en dan sommige opmerkingen heel pijn doen. Soms voelt het dan als alleen jij en je verdriet en dat komt hard aan. De laatste tijd ben ik meer boos op mezelf omdat ik toch een beetje mezelf de schuld geeft dat het fout is gegaan de laatste keer. Iedereen kan wel zeggen dat het niet zo is maar dat is een gevoel dat toch bij mij zit en ik de enige ben die dat kan weghalen en niemand anders. Het is dan altijd Als ik .... of had ik maar dat.... snappen jullie. Het moelijkste wat ik kan verkroppen is dat ik het hartje heb zien kloppen maar de volgende dag toch kwijt was. Ik heb ook een vriendin die is 3 weken eerder uitgerekend dan wat ik zou zijn en dat is ook moeilijk. sorrie damens moest er gewoon even uit.
ik herken dit heel erg.. toen ik die zwangerschapstest had gedaan, ging ik zo erg bezig met zwanger zijn,, hele dagen struinen op internet, moeders voor moeders, dit en dat,, heeeeeeel veel... nu heb ik dus dat lege vruchtzakje, en ik ben er zoo chagrijnig van... gewoon omdat het een hele onzekere tijd is..terwijl je zou moeten genieten na een pos.test. ik ben het ook zat.. kep er zelfs bijna geen zin meer in, dat hele gedoe, van cyclus,, gemeenschap, afwachten, testen,, echo, enzenz. ik ga het na mijn curretage ( ik weet nog niet wanneer die is) allemaal los laten, en het zwanger willen worden als bijzaak zien.. want mijn humeur wordt er niet beter op...
ook ik ben boos maar kan die boosheid niet op iemand richten omdat het overmacht is de eerste keer dat we zwanger waren was het gelijk met een tante van ons we staan heel dicht bijelkaar zien mekaar meer als vrienden dan iets anders maar bij mij ging het mis met 13 weken er zat maar slechts 3 dagen tussen de uitgerekende data ze hebben een zoontje gekregen eerst voelde ik woede naar het kind en de ouders toe waarom hun wel en ik niet nu zie ik kay als een speciaal kindje waar mijn kindje in voort leeft. bij mijn tweede miskraam net of het zo moet is er weer een familielid zwanger nicht van mijn man, en die waren 2 dagen van ons af uitgerekend en weer ging het bij ons mis en hun zoontje is ook geboren ook daar zie ik mijn tweede kindje in voort leven. nu bij onze derde zwangerschap dacht ik nog gelukkig niemand tegelijk met mij dan gaat het goed nou een vroeggeboorte onze dochter Danique leeft zelf nu voort in onze gedachten. dus ja boosheid hebben we denk ik allemaal wel en dat is ook logisch alleen moeten we leren er mee om te gaan al moet ik zeggen dat ik daar nu nog heel erg veel moeite mee heb liefs miriam
op het moment heb ik het gevoel dat het volle besef gaat komen en dat is ontzettend hard je wilt zo graag iets en het is er niet meer opnieuw niet meer maar ik ben bezig met een vlindersite en dat geeft toch ergens rust dat je iets toch iets kunt doen voor je dochter. maar ik merk wel het leven is knetterhard en je leert de mensen om je heen kennen nu helemaal na drie keer liefs miriam
nou meid, dat zal ook wel idd! sorry dat ik het vraag, maar jullie hebben nog wel de wens voor een kindje? hoop niet dat je het erg vind dat ik het vraag.
Hoe erg jammer dat ook is maar bij zulke gebeurtenissen weet je wel wie je echte vrienden zijn jammer genoeg
ja ik heb heel sterk ergens die wens zitten maar de angst maakt het al wat minder en dan mijn man die heeft het echt even helemaal gehad dus ik hoop echt ooit moeder te mogen worden van een kleine die ik ook echt zie opgroeien maar de angst heeft er hier goed ingehakt en ik heb genoeg gehad vind ik dus weet niet of ik het nog weer durf maar heel diep van binnen zit die wens er nog die kan niet zomaar weg zijn dus het is moeilijk . nu eerst maar weer op de rails komn en mijn man ook dan kijken we wel verder.
meid, ik snap jullie zoooo goed.... ik wens je voor nu alle sterkte en kracht van de wereld.. dikke knuf.
dank je met de tijd zou het wel goed komen. ik denk dat het over een hele poos wel weer goed komt liefs miriam