Goede morgen allemaal. Ik ben nu 6,5 wk zwanger en och wat voel ik me beroerd!! Ik sta op met erge misselijkheid en ik ga er mee naar bed. Overgeven, hoofdpijn en nog steeds menstruatie krampen en zooo moe!! Ik werk door omstandigheden 6 dagen per week 2x per dag van 6:00 tot 8:30 en savonds weer anderhalf uur. Heb 2 kids en ons eigen huishouden. Ik kan het nu bijna niet opbrengen, en helaas heeft mijn man er nul begrip voor. Ik ga rond 22:00 uur naar bed en dan wil ik maar 1 ding en dat is slapen!! Maar mijn man vind dat ik hem nu te kort doe . Ik ben smiddags niet altijd in de mogelijkheid om even te rusten. Pfff lastig!!!!
Nou ik zou hem even haarfijn uitleggen hoe je je voelt. Dat je lichaam nu keihard aan het werkn is en jij je gewoon zwaar klote voelt. En dat hij dus een keuze heeft, meehelpen zodat er tijd voor hem overblijft, of ophouden met zeiken en jou steunen. Sommige mannen doen er zo lekker makkelijk over, nou zo makkelijk is zwanger zijn niet!!
Goh, ik heb hier ook zo één thuis. Tijdens de zwangerschap was ik ook verschrikkelijk moe, en nul komma nul zin... Viel overal ter plekke in slaap. Hij vond dat hij ook te kort werd gedaan. Veel gepraat met hem maar niets hielp. Slechts toen zijn moeder het bevestigde dat een zwangerschap inderdaad veel van je lichaam vraagt kon hij het een beetje plaatsen en accepteren. Ik zou blijven doorpraten op hem...
We hebben al 2 zwangerschappen gehad..... Maar het 2x per dag werken breekt ook op en de kids hebben ook alle aandacht nodig.... Ik heb dan geen zin meer in s*x haha pff sowieso al door de misselijkheid.
Hahahaha hier is er vanmorgen ook een de deur uit gegaan met een lange pan Kan er niets aan doen dat ik me kotsmisselijk voel, daarbij nog 2 kleine kids heb en een huishouden wat op deze manier maar moeilijk op gang komt en ik blij ben als de dag voorbij is, zodat ik aan mezelf kán toekomen (in slaap vallen op de bank). Ook hij voelt zich tekort gedaan deze reis (de vorige keer was ik niet zo hondsberoerd als nu), jammer dan......ik heb hem verteld dat het hopelijk na de eerste 3 mnd afzakt, we weten toch waar het vandaan komt? Ik bedoel, "het" is er niet vanzelf in gekomen, dacht ik
Had ook z'n man.. Dit is mijn eerste zwangerschap en wist totaal niet wat ik kon verwachten.. Ik ben dus hele dagen misselijk, ik heb een overgeef fobie om het zo maar te zeggen, dus het gaat er gewoon bijna niet uit. Manlief vond dat hij savonds te kort werd gedaan nadat ik al 3 weken heb afgewezen had, gewoon omdat ik kotsmisselijk ben! ML 'geloofde' dit niet meer en bleef zeuren.. Zo kwaad als ik was heb ik het smerigste uit m'n leven gedaan, hem 'het' laten doen en binnen 2 minuten zijn kant van het bed.... Nouja je raad het wel.. (Hij lag daar overigens niet hoor xD) nu heeft hij pas echt door hoe misselijk ik ben.. Want overgeven doe ik echt bijna nooit! 2x in 10 jaar is al veel... Sterkte
Als ik dit zo lees, hoe eenzaam ik me soms ook voel zonder partner in mijn eerste zwangerschap, ben ik blij dat ik daar geen last van heb en gewoon kan toegeven aan wat ik voel.. en ik ook geen polonaise aan mijn lijf heb. Dat wil niet zeggen dat ik jullie niet begrijp.. mijn ex was ook zo, hij voelde zich altijd meteen gepasseerd en ik zou niet weten wat zijn belang in dit alles was en ik hield geen rekening met hem. Hij eiste zelfs dat ik hem en zijn gevoelens boven de gezondheid van het kindje moest zetten, niet met die woorden maar daar kwam het wel op neer. Bedoel als ik aangeef dat ik rust nodig heb, na 3 dagen stress vanuit zijn kant.. en hij me dan zelfzuchtig en egoïstisch noemt.........ja, dan ben ik er wel redelijk klaar mee! Dus uiteindelijk, doet dit topic mij dan weer goed dat ik van dat gezeik af ben.. sorry dat ik het zo zeg....