Mijn bevalling van Zaira

Mijn bevallingsverhaal


Op maandag avond 29 januari 2007, kreeg ik na het eten rond 8 wat krampjes, die niks voorstelde, ik had wel het idee dat ze al met enige regelmaat kwamen, maar besteedde er weinig tot geen aandacht aan.

Toen ik naar de wc was geweest merkte ik op dat ik weer wat bloedverlies had, net als een week daarvoor weinig maar wel wat donkerder van kleur.

Ik zei dit tegen mijn man en moeder en liet het begaan.

Toen mijn moeder naar huis ging, verheugde ik me op een avond vol tv plezier, america’s next top model, heerlijk. De krampjes waren er nog steeds en ik besloot ze eens te gaan timen, ze kwamen netjes om de 10 minuten, maar ik had er totaal geen last van.

Om 1 uur besloten we om naar bed te gaan, de krampjes hadden keurig aangehouden, ik stond op om naar boven te gaan, toen ik opeens een wat “heftigere kramp” kreeg, mijn man zag het aan mijn gezicht en zei; dat was een wee of niet. Dus ik heel stoer, ja deze was wat heftiger maar kom we gaan slapen, het kan nog dagen duren, zo zijn het voorweeen.

Ik lag op bed deed mijn ogen dicht en bam daar kwam er nog 1, en nog 1, en nog 1, ik besefte me dat slapen er voor mij niet meer in zat, ze kwamen te vlug en deden toch wel een beetje zeer. Dus ik gewacht tot ik zeker wist dat mijn man sliep en ik naar beneden. Ik was benieuwd om de hoeveel minuten ze kwamen en begon gelijk te timen, 5 minuten!

Dus ik wist wat me te doen stond, twee uur lang moesten ze om de 5 minuten komen en een minuut aanhouden en dan kon ik gaan bellen, dus ik ben rustig gaan liggen op de bank en ben braaf gaan timen met pen en papier in de hand. Ik kon de weeën goed opvangen.

Om kwart over vier, was ik echt moe aan het worden en merkte dat ik ze nog wel kon opvangen maar dat het timen me niet meer zo goed afging en bovendien had ik soms een persneiging. Ik naar boven en maakte mijn man wakker, hij opgestaan, koffie gedronken, ik boven in bed blijven liggen, de af en toe persdrang bleef aanhouden. Dus hij stelde voor om naar het ziekenhuis te bellen, we mochten gelijk komen.

De autorit was minder! Zitten was rot en ik had moeite met de controle over mijn lijf, ik was heel erg moe, want ik had natuurlijk vanaf die morgen kwart over negen geen oog meer dicht gedaan.

In het ziekenhuis aangekomen rond half 5 werd ik meteen aangesloten aan van allerlei toeters en bellen, ik zei tegen mijn man als ik geen ontsluiting heb, vraag ik wat voor te slapen want ik ben kapot, ze gingen toucheren en ik bleek 7 cm ontsluiting te hebben, wat een geluk!

Toen gaan werken voor die laatste 3 en die waren ook het zwaarst, ik had heftige persweeën, maar mocht natuurlijk niet persen, dit is vrijwel onmogelijk, ik had het heel erg moeilijk, ze moesten me echt begeleiden bij het weg puffen want het leek of mijn lichaam niet anders kon dan toegeven aan dat persen, ik was kapot.

Ik heb ook geen idee hoelang dit heeft geduurd, want gedurende de weeën, viel ik half in slaap.

Uiteindelijk mocht ik 8.30 ongeveer mee gaan persen, mensen zeggen dan dat dat een verademing is, maar ook dat vond ik zwaar, het kost zoveel kracht. En een uurtje later was ik nog aan het persen, de gyn. Vroeg of ik een knip wilde om het proces te versnellen en omdat ik waarschijnlijk toch zou inscheuren, nooit had ik gedacht dat ik daar zo makkelijk over zijn denken, maar ik riep, ZET DIE KNIP ER MAAR IN!

Daarna heb ik nog 1 keer meegeperst en was Zaira geboren! Ik was helemaal perplex dat dit meisje negen maanden in mij had gegroeid en was helemaal kapot, de moedergevoelens zijn wel gekomen, maar nog niet meteen na de geboorte wat ik wel had verwacht.

Al met al, vind ik dat ik een “fijne” bevalling heb gehad en dat ik het goed heb gedaan. De eerste 7 cm alleen!. Voor alle dames die nog moeten bevallen en niet weten hoe of wat en met vragen zitten..

Ik kan alleen maar zeggen dat ik de ontsluitingsweeen goed te doen vond, de persweeën en het persen een beproeving. Ik vond de bevalling ook geen “pijn” doen, het kost gewoon heel erg veel kracht, heel veel, maar je kan het en je moet geloven dat je het kan, er is geen reden om bang te zijn.

Wat betreft hoe weeën voelen, ik vind de benaming eigenlijk meer dan correct, weeën voelen als een weeig gevoel in de onderbuik, net als je buikgriep hebt en krampen hebt, tenminste zo ervaarde ik dat, dan kan je je ook zo weeig voelen.

De persweeën zijn andere koek die voelen als een oerkracht in je lijf, je lijf begint echt uit zichzelf te persen en je kan daar weinig tegen doen, je hele lijf krampt in elkaar , bij mij ook mijn gezicht , ik moest persen….was heel vermoeiend. En het persen zelf, ja dat is gewoon keihard met al je laatste krachten persen, net alsof je poept. Ik hoop dat ik wat info hebben kunnen geven voor de dames die nog moeten.

Het cliché is waar, als het achter je ligt, vergeet je alles, los van dat je misschien een slechtere ervaring hebt natuurlijk. Ik vond zelfs de bevalling nu een mooie ervaring, heel ingrijpend en intens.

Oh en maak je niet druk over dingen als, hoe je erbij ligt of dat je ontlasting verliest, want dat is echt iets waar je niet mee bezig bent en wat vaak zo goed word opgevangen de de verpleging dat niemand er iets van zit of merkt.

Nou tis een heel lang verhaal geworden!

Heel veel liefs

Sanna