Mijn bevalling.

Ik wilde het eigenlijk niet hier plaatsen maar na lang nagedacht te hebben doe ik het toch.
Mijn bevalling is namelijk helemaal verpest door een slecht gehumeurde vk van het zk. Omdat het onze 1e was hadden wij niet in de gaten dat het niet zo behoorde te gaan. Ik hoop dat niemand dit ooit mee maakt maar mocht je onverhoopt in zo'n situatie terecht komen dan hoop ik dat je mijn verhaal herinnerd en het niet pikt.

Maandag 2-11:
07.30: Ik loop al de hele week met krampen en steken. De VK heeft aangeraden om te kijken of het blaasontsteking is maar ik heb dit niet gedaan. Ik ben al een paar keer voor niks naar de HA geweest maar die maandagochtend besluit ik toch maar te gaan. Bij de HA blijkt het toch een blaasontsteking te zijn en krijg een kuurtje mee. Ik ben opgelucht, de kleine zal wel nog even blijven zitten. Gelukkig, ik ben mijn buik nog lang niet zat.

10.00: Afspraak bij de VK. Ik vertel over de blaasontsteking en de rest lijkt routine. Dan blijkt mijn bloeddruk niet goed. Ze kijkt mijn urine na maar daar zit niks in. Ze verwijst me voor de zekerheid door naar het ZH. Hub heeft v.w zijn verjaardag en zijn nieuwe auto die die dag komt vrij en gaat mee.

11.00u: In het ZK word ik aan de CTG gelegd, urine en bloed worden naar het lab gestuurd en mijn bloeddruk word constant in de gaten gehouden. Iedere keer is mijn bloeddruk te hoog. De VK van het ZH weet al te vertellen dat we die week papa&mama gaan worden, met deze bloeddruk willen ze me niet verder laten lopen. Na een klein uurtje zijn de uitslagen van mijn urine en bloed binnen. Dat ziet er wel goed uit maar zitten op het randje.

12.30: De Gyn komt en verteld dat ze gaan kijken hoe het met mijn baarmoedermond is om te kijken hoe ze me gaan inleiden. We vragen nog of we niet mogen wachten tot het vanzelf begint, ik ben toch al bijna 40 weken maar dat risico willen ze niet nemen. Ze toucheert en blijk ik al 1 cm ontsluiting te hebben. Ik word direct gestript ...auw auw. We mogen weer naar huis en als de bevalling 's nachts niet uit zichzelf begint moeten we ons de volgende ochtend om 08.00u weer in het ziekenhuis melden.

13.00: Roy moet naar de tandarts en ik ga mee.

14.00: We zitten bij de bank, de verzekering van de auto's moeten omgezet worden. Ik begin wat krampen te krijgen maar wijt het aan de blaasontsteking.

15.00: We zijn weer thuis en wachten tot Roy's nieuwe auto komt. Als die er is drinkt de man die hem gebracht heeft nog een kop koffie en dan brengt Roy hem weg naar het station.

15.30: Ik ben eigenlijk van plan om even onder de douche te springen maar dan komt de broer van Roy met zijn zoontje langs voor de verjaardag van Roy.
Ondertussen worden de krampen erger en loop ik af en toe naar de keuken om ze weg te puffen. Ik hoop met alles dat Roy snel terug komt en als hij terug komt heeft hij natuurlijk niks in de gaten en laat nog uitgebreid zijn nieuwe auto aan zijn broer zien.

17.15: Roy's broer vertrekt en ik duik snel de douche in. Ik verwacht eigenlijk dat de krampen weg zullen trekken (achteraf stom natuurlijk) maar in plaats daarvan volgen ze elkaar snel op. Roy begint te timen want hij komt met het idee dat het weleens weeen kunnen zijn. Ze komen om de 5 minuten en duren bijna een minuut lang. We bellen het ZH en mogen komen als we willen.

19.15: We komen in het ZH aan en de weeen komen snel en zijn best pittig. Ik word voorgesteld aan een stagiaire die vraagt of ze er bij mag zijn. We hebben daar geen problemen mee. Er word even wat afgewacht en dan word er gekeken naar de ontsluiting. Die is pas 2 cm. Doordat ik de nacht ervoor heel slecht geslapen heb ben ik al doodop. Er word gevraagt of ik pijnstilling wil voor de nacht en ik wil eigenlijk een pompje maar na overleg met de VK van het ZK (mijn eigen VK mag mij niet meer begeleiden v.w de beginnende zwangerschapsvergiftiging) word er besloten dat ik een ruggenprik krijg.
Dit word echt een ramp. Roy waarschuwt ze al dat het niet makkelijk gaat bij mij maar de VK en stagiaire proberen het toch zelf. Na een keer of wat misgeprikt te hebben wachten ze toch maar op de anesthesist. Ook die heeft flink moeite maar het lukt hem. De ruggenprik zelf moet ook 3 keer opnieuw omdat hij constant op mijn bot zit, wat hij ook doodleuk zegt... fijn om te weten.
Gelukkig werkt de ruggenprik snel en kunnen we gaan 'slapen'.
Na 1.5 uur word ik wakker... met weeen! Ze zijn niet zo heftig als in het begin en ik voel aan mijn benen. 1 kant blijkt niet verdoofd. Dit kan ook volgens de VK en zolang de weeen te hebben zijn probeer ik toch maar te slapen.

Dinsdag 3-11:

08.15: De Gyn komt kijken en dan blijk ik al 8 cm ontsluiting te hebben, joepie. Ik lag 's nachts al te hopen dat als ik er al 5 zou hebben ik al blij zou zijn. Ze breken mijn vliezen en de weeen worden erger. Ze komen ook behoorlijk snel achter elkaar.

10.30: De weeen veranderen ineens, ik heb het idee dat ik persdrang heb. Roy waarschuwt de VK en de statiaigere. Ik ben bijna zover, nog een klein beetje en dan mag ik mee persen.
Maar de sfeer veranderd. Het gaat niet zoals het moet en de VK heeft blijkbaar niet zo'n goede zin. Ze doet me onnodig pijn als ze de stagiaire dingen uitlegt en/of laat zien. De ruggenprik staat nog wel aan maar de pijn komt er gewoon dwars doorheen... helaas.

10.50: Ik mag persen maar iets gaat niet goed. Waar is die poepdrang waar iedereen het over heeft? Ik voel alleen wat persdrang in mijn buik en probeer uit alle macht mee te persen maar het gaat niet. De VK word boos en mopperd op mij. Ik moet helemaal plat gaan liggen, zelf mijn benen pakken en Roy moet mijn hoofd en nek naar voren duwen als ik moeten persen. Ik vind deze houding zéér onprettig en wil rechtop. De VK zegt dat het niet mag maar verteld niet waarom. Achteraf verteld mijn eigen VK dat dit was omdat ze zo beter zicht had op wat er gebeurde omdat het gewoon
niet goed ging. Het lukt gewoon niet en de VK zegt boos tegen mij dat waar ik mee bezig ben, niks voorstelt. Ik voel me enorm rot, ik lig daar te persen met alles wat ik heb. De sfeer is zeer onprettig en Roy probeerd me zo goed als hij kan te helpen.
Ze zetten mijn voeten in hun zij en als de VK mij weer pijn doet schrik ik en duw ze per ongeluk weg. Ze zegt dat als ik haar weg ga stampen, zij dan echt boos gaat worden. Ze duwt/port in mijn buik en ik zeg nog tegen haar 'mens wat doe je toch allemaal!'...
Ze komen ineens met een enorme spuit aan, alvast om te verdoven van onder want dat ik uit ga scheuren lijkt al duidelijk te zijn. Ook dit gaat helemaal mis en het bloed spuit alle kanten op. De VK zit helemaal onder en de verloskamer is een bloederige bende. Dit komt ook niet ten goede van haar humeur.

11.24: Eindelijk, het hoofdje is eruit en al snel volgt de rest. De baby word op mijn buik gelegt en we kunnen onze emoties even helemaal laten gaan. We janken een potje en Roy word er zelfs even niet goed van. Dan gaan ze de baby nakijken en zie ik als eerste dat het een jongen is. We hebben een zoon!
Ik dacht toen dat we het gehad hadden maar toen kwam de placenta niet los. Pas na 40 minuten sjorren, trekken, in mijn buik duwen en de weeen weer opgewekt te hebben via het infuus, kwam die los. Roy ging kijken en ik gaf aan hem ook te willen zien maar de VK gooide hem zonder pardon weg. Ik heb de placenta dus niet gezien en was hier achteraf heel erg boos over. Op dat moment weet je gewoon niet wat er allemaal gebeurd.
Ik moest gehecht worden en de VK was erg ruw. Ze deed weer heel rot tegen me en zei boos dat ik met mijn kont naar beneden moest komen, (ik krooop namelijk naar boven op het bed) en zei dat ik moest ontspannen met een boze stem en blik...maar ontspannen ging dus niet echt op die manier.
Ik had het mens bijna gezegt dat als ze me helemaal dicht zou naaien ze er zeker van was dat ik nooit meer (bij haar) zou bevallen! Ik had haar er bijna zelf uitgezet. Iedereen liep op z'n tenen en toen ze klaar was met hechten (eindelijk!) liep ze weg en zei dat ze nog nooit zo'n troep had meegemaakt. Ik was blij toen ik op mijn kamer lag en de VK weg was, wat een naar persoon. Gelukkig was de stagiaire enorm lief en heeft zij het nog enigszins dragelijk gemaakt.

Woendag 4-11:

Door de beginnende zw-vergiftiging moest ik nog een nachtje blijven. Roy is naar de VK toe gegaan om te zeggen dat we het een hele nare ervaring hebben gevonden hoe dat zij deed. Ik heb de bevalling ook als heel negatief ervaren daardoor en heb hier erg veel moeite mee. Ze bood haar excuses aan en legde uit dat ze blijkbaar enorm baalde van de stagiaire.
Ook bleek Noah niet goed te liggen, hij lag in een kruinligging en dit hadden ze niet in de gaten gehad waardoor het zo'n chaos is geworden.
Normaal gesproken was het een keizersnee geworden, bleek ook nog de navelstreng 2 x strak om zijn nekje te zitten en ben ik minstens 1 liter bloed verloren.
Gelukkig was Roy mijn rots in de branding. Ik ben zo trots op hem en hem énorm dankbaar hoe hij me heeft bijgestaan. Mijn lieve mannetje, dan besef je toch wel hoeveel je van iemand houd!
Mijn andere mannetje doet het super goed. Hij was 3330 gram en 50 cm bij de geboorte. Het is een pittig ding en weet precies wat hij wel en niet wil maar is bovenal een heel tevreden kindje. Als ik moest, zou ik alles zo weer doen.

 

Dank jullie wel voor de reacties!

Even rechtzetten dat ik het verkeerd beschreven heb over die ruggenprik. Ik bedoelde het infuus dat ze er niet in kregen. Evengoed hebben ze ook hiermee 6 keer mis geprikt voor ze het opgaven.
De anesthesist heeft deze later gezet maar ook de ruggenprik ging bij hem tot 3 keer mis

Roy heeft een goed gesprek met haar gehad en we hebben later ook een excuus op papier gekregen. Ik moet zeggen dat ik daar erg blij mee was. Mijn eigen vk herkende de vk van het ziekenhuis helemaal niet op die manier en heeft ook met haar gepraat. Het moet blijkbaar echt 1 grote misverstand zijn geweest. We hebben ook nog gesproken met een andere vk van het zk dus ze zijn zeker op de hoogte van er gebeurd is.
Helaas allemaal ten koste van mijn bevalling maar we willen het hier toch bij laten.