Even mijn verhaal kwijt hoor. Mijn middelste is een meisje van 8 jaar. Een heel sociaal kind, erg behulpzaam en kletst met iedereen. Ze zit in een klas met heel veel meiden. Ze is in groep 3 erbij gekomen door dat ze gewisseld is van basisschool. Op zich zit ze prima in haar vel en heeft ze vijf vriendinnetjes waar ze graag mee speelt. Ze vraagt ongeveer 1 keer per week om af te spreken en verder vind ze het heerlijk om thuis te zijn. In haar klas is er echt een vast kluts van een aantal (tussen de 8 en 10) meiden die vaak samen spelen, bij elkaar op feestjes komen enzo. Mijn dochter voelt zich daar niet thuis bij en zoekt er ook niet noemenswaardig contact mee. Nogmaals zij vind het prima en voelt zich niet buitengesloten. Ik voel dat wel zo en heb het gevoel dat ik mijn eigen onzekerheid op haar projecteer en dat wil ik niet. Ook de ouders hebben regelmatig contact en ik voel me daar niet thuis bij. Ik wil alleen het beste voor mijn meisje wat is nu slim?
Je zult echt moeten scheiden wat jouw gevoel en dat van je dochter is. Als je dochter nergens over klaagt, moet jij er geen ´probleem van maken´. Makkelijk gezegd, maar ik begrijp wat je bedoelt. Bedenk dat het je eigen onzekerheden zijn, die je op je eigen manier moet oplossen (en dus ook niet via je kind). Waak ervoor dat je haar er niet mee belast, bespreek ze met anderen en bvb hier (wat je dus al doet). Ik vind het trouwens heel goed van je dat je het zo verwoordt (dat je projecteert), daarmee ben je al een stuk bewuster en kun je jezelf corrigeren als je weer in dat (oude) gevoel trapt.
Precies ik ben me er idd erg bewust van. Mijn meisje heeft nergens last van. Ik baal ook van mezelf en herken het gevoel heel erg. Daarom schrijf en praat ik het maar van me af.
Je hoeft niets te doen. Laat het gaan. Je dochter is gelukkig, jij wil niet persee contact met die andere ouders, dus prima toch.