Beste mensen, Misschien raar dat een man hier een bericht post maar ik moet dit kwijt en de mening hebben van andere. In het kort komt het hier op neer. Mijn vriendin en ik proberen nu al 2 en een half jaar zwanger te worden echter wil het niet lukken. Na diversen testen gedaan te hebben in het ziekenhuis blijkt dat bij ons beide alles goed is en dat het zou moet lukken. Wij hebben zelf alles gedaan wat mogelijk is en nu proberen we het met hulp van het ziekenhuis, hier moeten we elke keer heen om echo's te maken zodat ze kunnen zien wanneer de eiersprong is zodat ze mijn sperma kunnen inbrengen. Nu misschien het rare, onze relatie is over omdat mijn vriendin niet meer verliefd is zegd ze, we wonen nog wel samen en dat gaat best wel goed, nu hebben we besloten omdat onze kinderwens zo groot is hiermee door te gaan. Dus het komt er op neer dat we als 'normale' vrienden proberen zwanger te worden. We hebben samen besloten om de 6 kansen te nemen met inseminatie en mocht dit niet lukken dan stoppen we er mee, dus het kan nog wel een half jaar of langer duren. Wat vinden jullie hiervan? Moeten we ermee doorgaan omdat we het beide zo graag willen om samen een kindje te krijgen of raden jullie dit af? Ook heb ik een keer gelezen dat als de vrouw zwanger is van de man dat de verliefdheid hierdoor weer terug komt, klopt dit? Graag jullie mening en eventuele raad. Alvast bedankt iedereen.
euh? sorry, hier even mijn mening : je gaat toch geen kinderen op de wereld zetten, in de hoop om 'terug' verliefd te worden???? De verliefdheid kan misschien tijdelijk terug keren, maar lang zal dat niet duren hoor.
Ik vind, (met nadruk op: ik vind) dat je alleen bewust (ongelukjes uitgesloten) bewust aan kinderen kunt beginnen als je een stabiele basis hebt. En na mening is een "gewone" vriendschap dit niet. Ik denk dat de meeste het met mij eens zijn als ik zeg dat je voor meer als 100 procent voor elkaar moet gaan als je aan kinderen wilt beginnen, gewoon om het beste voor te hebben met je kind! Want wat als de verliefdheid niet terug komt, en je of je vriendin een andere partner krijgt? Het kind heeft eigenlijk al gescheiden ouders voordat het uberhaupt als wondertje in de buik terecht komt!
Even voor de goede orde, het is niet op de hoop dat de verliefdheid terug komt maar omdat wij deze wens al 2 en half jaar hebben en wij er zeker van zijn en er helemaal voor willen gaan om toch nog zwanger proberen te worden. Wij hebben hierover heel lang zitten praten maar omdat wij beide zeker weten dat we van elkaar een kindje willen gaan we ermee door. Dit is niet om de relatie te redden, laat dat duidelijk zijn.
Ik vroeg me alleen af omdat ik het ergens gelezen had hoe groot de kans is dat de verliefdheid terug kan komen.
vele relatie's gaan juist stuk in het eerste jaar met een kind want het is best wel zwaar en heeft een aanslag op je relatie kunnen jullie dat wel aan dan? Ik denk dat de verliefdheid misschien in het begin er even is van de zwangerschap, daarna komen de verschrikkelijke horrormonen Vlak na de bevalling bloeit het vaak weer op, om vervolgens na alle slapeloze nacht frustratie's weer op te breken en dat is vaak (niet altijd) in een normale relatie dat van jullie is niet bepaald "normaal" ik zou het ten zeerste af raden om als vrienden een kind te krijgen maar als jullie het zeker weten.....het is en blijft jullie besluit
Ik denk niet dat het de ideale situatie is voor de basis van een kindje. Maar ik kan het ergens wel begrijpen. Als ik jou was had ik gewacht tot ik wel de ware tegen was gekomen. Zeker als man zijnde. Ergens twijfel je zelf er ook wel aan anders had je dat hier niet gevraagd. Succes met je beslissing.
Een kind krijgen is een erg ingrijpende gebeurtenis en als je geen stabiele basis hebt drijft het jullie alleen maar verder uit elkaar. Samen hoor je sterk te staan. Buitenom het feit dat het kind ouders verdiend die nog bij elkaar zijn en niet, zodra het gemaakt wordt, al uit elkaar zijn.. Dat is gewoon niet eerlijk tegenover jullie zelf en al helemaal niet tegenover het kind! Sorry dat ik het zeg, maar ik vind jullie gedachten erg naief en arrogant, alleen maar aan jullie zelf denkend..
Het is niet dat ik twijfel totaal niet ik weet juist 1000 procent zeker dat ik een kindje met haar wil en zij ook want ze doet er ook alles aan om de kans zo groot mogelijk te maken. Alleen doordat we sinds kort geen relatie meer hebben maar wij wel 2 en half jaar proberen wou ik jullie mening weten.
Nee dat vind ik niet kunnen, hoe ga je dat uitleggen aan het kind? Ja papa en mama waren niet meer verliefd maar we wouden wel graag een kindje, nu ben je om de week bij mama en de andere week bij papa.. Kijk een scheiding is al erg genoeg, zeker als er kinderen bij worden betrokken maar als je al weet dat je niet meer van elkaar houd dan vind ik niet dat je het toch moet doen.
Hoe kan je trouwens seks hebben als je niet meer van elkaar houd? Is het dan niet erg gedwongen seks? daardoor word de kans ook verkleint he even voor de goede orde. Ik weet dat je ook met elkaar naar bed kunt zonder dat je van elkaar houd, maar persoonlijk zou IK dat niet kunnen.
Als je goed leest, krijgen ze inseminaties in het ziekenhuis..... Ik zou het ook niet doen.Een kind is geen garantie op het terugkomen van verliefdheid. In veel gevallen gaat verliefdheid trouwens over in houden van, maar dat is bij jullie ook niet het geval? Zij voelt echt niks meer voor jou?
Is het misschien niet zo dat de vrouw in dit verhaal heel graag een kind wil, maar niet meer opnieuw een relatie wil beginnen omdat dat tijd kost? Hopelijk maken jullie goede afspraken en is het niet zo dat zij, als ze straks bezwangerd is ,de benen neemt.. Dit lijkt mij zowiezo geen goede basis voor een kindje.. je gunt ze toch ouders die van elkaar houden en een hecht gezinnetje vormen..
Het houden van is er wel van beide kanten vandaar ook onze keus om er alsnog voor te blijven gaan. Tuurlijk voelen we nog wel voor elkaar alleen de verliefdheid bij haar is weg.
Hoi, Wat een moeilijke situatie. Ik begrijp dat de wens bij jullie beiden sterk is. En ik verwacht dat jouw ex al in de risicozone zit? Dat zou mij namelijk een onderliggende drijfveer lijken om dit te doen. Mijn advies: niet doen. Makkelijk gezegd, maar ik kan het niet genoeg benadrukken. Ieder kind heeft recht op een stabiele basis en twee ouders uit wie het met liefde geboren is. Natuurlijk kan een relatie altijd stuklopen, maar daar kun je nog voor vechten. Jullie zijn eigenlijk van plan om een kind in een gezin te brengen wat al gebroken is. Dan kun je pleiten: het zal niet beter weten, maar is dat een excuus? Een dier dat in te kleine gevangenschap geboren wordt weet ook niet beter, maar het is er niet gelukkiger op. Natuurlijk kun je je voornemen om er écht iets van de maken en alles perfect te organiseren en in te richten voor de kleine, maar je kunt nu geen besef hebben van wat je te wachten staat als die kleine er eenmaal is. De roze wolk is fragiel. Een verliefdheid komt mogelijk heel even terug als jullie je pasgeboren kind vasthouden (áls de bevalling al soepel verloopt), maar dan is de wolk meestal op z'n rozest zullen we maar zeggen. Maak deze beslissing niet uit zelfzuchtige motieven, maar besef dat de keuze die je maakt ook de keuze is voor het kind. Ik denk dat het verstandig is als jullie inzetten op relatietherapie. Om te kijken of er nog mogelijkheden zijn en ook om jullie met dit vraagstuk te begeleiden. Succes! Groetjes Patricia
Ik vind dit echt een heel slecht idee en een nog slechtere basis. Wat ga je doen als je vriendin opeens iemand vindt op wie ze wel verliefd is? Stel dat dat gebeurd tijdens de behandelingen in het ziekenhuis is en ze is opeens zwanger? Dan sta jij daar met lege handen. Of als jij verliefd wordt op een ander, hoe leg je je nieuwe vriendin uit dat je ook je ex nog van zaad voorziet om een kinderwens te verwezenlijken? Sorry, maar hoe groot een kinderwens is (en geloof me, ik kan het weten), dit is gewoon egoïstisch en niet goed doordacht.
Ojee sorry verkeerd gelezen.. beetje dom. Maar dan nog ben ik van mening dat het niet mijn keuze zou zijn.