ik weet echt niet waarom hij zo reageert meiden,k probeer het er wel ns over te hebben maar dan eindigd het in bonje. hij weet dat ik ga maar k zeg niks meer over de onderzoeken. als er iets uit komt dan sleep k gewoon mee,maar zolang het orienterend is laat ik het erbij. misschien dat het iets met zn jeugd te maken heeft maar hij is niet zo'n prater over zn gevoel en ik heb hem al n heleboel opener kunnen maken maar ik ben er nog niet helemaal. ik blijf het gewoon proberen. voor de rest is het nl echt n lieve jongen,k kan altijd op hem rekenen als ik weer ongi word of als ik veel pijn heb.
Ik lees net dit berichtje, maar vraag me af hoe hij zich dat dan voorstelt: zwanger zijn en bevallen zonder dat iemand je daar onderzoekt... dat is onmogelijk... Zelfs als alles goed gaat met de zwangerschap (en je dus geen inwendige echo nodig hebt) dan zal de vk nog bij de bevalling van alles daar moeten doen. En nu ook met zwanger worden, tja dat zit dus in 'dat gebied' dus zal daar een dokter naar moeten kijken en onderzoek moeten doen. Goed dat je wel gewoon doorzet! Misschien kun je hem ook uitleggen dat artsen daar heel discreet in zijn? Je kunt zelfs bij inwendige echo's vragen om een deken oid over je heen. Zou idd blijven proberen met hem te praten hierover. En dan vooral heel open en niet beschuldigend maar juist geinteresseerd en vanuit jezelf.
En nu vraag ik me af..ff omgedraaid....stel hij heeft iets aan zijn penis een verschrikkelijke jeuk..of een wondje of wat dan ook....of aambeien..of hij moet zicht om een of andere reden inwendig laten onderzoeken (darmen)ik zeg maar wat.. wat dan? gaat hij dan ook niet naar een arts? Of mag het dan ineens wel? Ik weet dat mannen wel apart kunnen zijn in dat soort dingen....mijn vriend had een keer een aambei...had ie erg last van...ik zei nou ga dan naar de dokter! ja daaaag ga toch niet me hol laten zien aan de dokter zei dei....dus daar zijn sommige mannen al een beetje apart in..schaamte? maarja als het moet dan moet het! Kan je het hem niet zo ongeveer uitleggen...van en wat als het andersom zou zijn...stel dat hij om 1 of andere reden inwendig onderzocht zou moeten worden...wat dan?
Lastige situatie. Het is toch fijn om steun van je partner te krijgen met dit soort onderzoeken. Zeker als er straks een HSG aan te pas zou komen. Ik vond het fijn om de hand van mijn man vast te houden. We doen dit samen, het is al erg genoeg dat je als vrouw zoveel meer onderzoeken en behandelingen moet ondergaan. Als mijn man er problemen mee zou hebben en dus niet mee zou gaan, dan zou ik daar heel verdrietig om zijn! Gelukkig vindt mijn man het totaal geen probleem. En ook niet als het een man is. Das mooi, want ik heb veel liever een mannelijke gyn. Die zijn namelijk over het algemeen straight to the point, zakelijk maar toch begripvol en veeeeel zachthandiger. Bovendien weet mijn man dat ik daar niet voor mijn lol lig. Ik vind het echt raar dat hij er problemen mee heeft. Net alsof jij ervan zou genieten
O en trouwens... toen het zaad van mijn man slecht bleek moest ook hij onderzoeken bij de uroloog. Een echo van zijn ballen en er werd gevoeld of het allemaal goed aanvoelde... En dan?? Zou hij dat ook niet toelaten?? Of kan dat dan wel?? Ik zie me al dat ik er problemen mee zou hebben gehad dat de uroloog aan mijn man zat... het is niet dat hij zich voor de lol laat betasten ofzo... Echt heel lastig, pijnlijk en verdrietig lijkt me je situatie! Succes!
Sorry hoor maar vind het super egoistisch! Tis toch vreselijk dat ie op dit soort momenten zo raar doet. Die arts gaat echt niet voor de lekkerigheid aan je doos zitten! Het is zn werk. Ik zou gewoon zeggen dat ie zich niet aan moet stellen en dat dat er nou eenmaal bij hoort punt uit
Ik moet er niet aan denken dat het niet 'mocht' van mijn man. Gelukkig is hij bij alle onderzoeken geweest en kon ik altijd met alles bij hem terecht. Op een gegeven moment moet je zo vaak zo bij de gynaecoloog liggen dat het de normaalste zaak van de wereld wordt. Ik heb normaal altijd erg schaamtegevoel, maar gek genoeg bij de gyn echt totaal niet meer. Hupsakee, zo mijn broek uit en in de stoel! Maar wel jammer en vooral lastig als je man zo in elkaar steekt.
het is idd erg verdrietig,maar ik heb het nu maar even zo gelaten raak er nl enorm gestresst door. maar het komt vast allemaal wel goed,ik laat eerst de OFO doen en als k dan verder moet onderzoeken dan ga k opnieuw de degens kruisen en leg ik het opnieuw uit. en daarna komen we er vast wel uit,hij wil nl ook enorm graag een kindje. maar hij zei er wel bij dat hij nu al gelukkig en compleet is enkel met mij samen en dat een kindje dat gevoel enkel zal versterken. en dat vind k dan wel weer lief van hem.
Veel succes! Het is een zwaar traject, de hele mmm. En als je dat niet samen kunt doen en delen, lijkt het me haast onmogelijk. Ik hoop dat alles goed is en de mmm jullie bespaard zal blijven.
Ik hoop dat jullie eruit komen. Artsen verwachten namelijk dat je man bij gesprekken, onderzoeken en behandelingen aanwezig zal zijn. Niet altijd, want dat kan soms om praktische redenen gewoon niet. Maar over het algemeen wordt verwacht dat je het samen doet, je kunt een vrouw niet overal voor laten opdraaien. En als vrouw kun je het in je eentje ook niet aan, daar is de medische molen veel te zwaar voor. Zonder steun red je het niet. Als je partner zo "jaloers" blijft en moeite heeft met medische onderzoeken bij jou, dan moet hij toch het gesprek eens aangaan met een huisarts of psycholoog. Het is niet helemaal normaal en jij kunt je kinderwens er ook niet voor opofferen! Sterkte & succes!