Hoi meiden, ik heb een tijdje getwijfeld of ik dit zou plaatsen, maar ik doe het toch maar omdat ik hoop dat ik op deze manier meer duidelijkheid krijg over mijn gevoelens. Ik wil graag ten eerste vooropstellen dat ik zielsveel van mijn dochtertje houd! Maar het moederschap valt me enorm zwaar Ik vind het erg moeilijk dat ik bijna nooit een momentje voor mezelf heb. En als ik dat wel heb, weet ik niet waar ik het zoeken moet. Heb continue een opgejaagd gevoel. Mijn dochtertje is vandaag 10 maanden en het is een echte druktenmaker. Ze wil niets anders dan de hele dag staan, maar ja, valt nog regelmatig (vooral als ze moe is) en dan is het natuurlijk brullen geblazen. Dus ik hobbel er vaak achteraan. Ze kan zichzelf moeilijk vermaken, altijd maar heel eventjes en in de box wil ze ook niet meer. Daarnaast werk ik 3 dagen per week en probeer het huishouden te runnen voor zover dat gaat. Ik zorg voor het eten op tafel en dat de boodschappen zijn gedaan. Natuurlijk hoort dit er allemaal bij, maar ik voel me zo uitgeblust. Ik ben maar aan het zorgen, voor mijn kindje en mijn vriend, en het voelt alsof ik mezelf compleet verloren ben. Ik ben standaard dood en doodmoe. Soms vind ik het moederschap ook gewoon echt niet leuk, en voor dat gevoel schaam ik me heel erg Als ik het er met mijn vriend over heb, schijnt hij dit niet helemaal te begrijpen. Maar ik vind dat hij makkelijk praten heeft. Hij werkt 5 dagen per week, als hij thuis komt staat het eten op tafel. Hij speelt nog een half uurtje met z'n dochter en dan gaat ze naar bed. Hij traint 4 avonden per week en zegt dan doodleuk dat ik ook best kan gaan sporten als ik dat wil. Kan ik doen, maar dan zien wij elkaar bijna niet en dat vind ik ook helemaal niet leuk, omdat ik het gevoel heb dat we behoorlijk langs elkaar heen leven op het moment. Zijn er meer moeders die dit gevoel herkennen, of is dit niet normaal?
Ik herken het hoor!! Hier 2 kleine kindjes maar heb ook het gevoel dat ik nooit tijd voor mezelf heb! Soms zeg ik tegen m'n vriend dat ik ff de was ga ophangen en dan blijf ik expres lang boven zodat ik ff uit die drukte ben.. Afgelopen weekend zijn we weg geweest met z'n tweeën en dat was wel ff heerlijk moet ik zeggen! Ben ook 2 weken na de bevalling alweer begonnen met werken, werk 2 avonden in de week, heerlijk vond ik het!! Schaam me er soms ook wel voor dat ik niet zon mama ben die de hele dag thuis kan zitten maar ik heb 2 lieve en gelukkige kindertjes en daar gaat het om!
Oooh wat herkenbaar zeg allemaal!!! als ik mijn kindjes even ''uitgeleend'' heb aan opa en oma dan ben ik totaal niet rustig. daar herken ik dat opgejaagde gevoel van... Ik denk dat mannen ook onderschatten hoe het is om 24/7 met kinderen te zitten. Ik zit ook met de kindjes thuis en volgende maand begin ik weer met werken... en ik kijk daar VRESELIJK NAAR UIT! **schaam schaam** maar ik kijk uit naar het moment dat ik naast mama ook een eigen individu ben...en dat kan ik goed uiten in mijn werk....
Jeetje meiden, wat ben ik blij met jullie reacties! Ik vroeg me serieus af of ik wel helemaal normaal ben.. Het is echt niet leuk om je soms zo te voelen, en ik hoor zoiets eigenlijk nooit om me heen dus begon echt te twijfelen aan mijn geschiktheid als moeder Vanavond was ik weer in tranen omdat mijn dochter erg moe was (weigerde te slapen vanmiddag) en daardoor stik chagrijnig was. De ene schreeuw en huilbui na de andere. En ik kan dat gewoon niet zo goed hebben. Was wel even naar boven gelopen om mijn tranen op de vrije loop te laten, dat hoeft mijn meisje niet te zien
Ja herkenbaar. Maar mijn man is mijn redding: hij doet net zoveel als ik qua zorg maar ook in het huishouden waardoor ik genoeg momenten heb om ook aan mezelf te denken. Ik trek het dus prima en ik weet zeker dat ik iedere week flinke huilbuien had gehad als mijn man niet zo behulpzaam was geweest. Ik denk dus dat jouw vriend een belangrijke rol kan spelen om je weer prettiger te laten voelen. Al is dat waarschijnlijk niet zo simpel... Sterkte!
Pfoe, heel herkenbaar, op een moment dat ik zelf ook een beetje stuk zit... Mijn zoon is ruim 9 maanden en ik ben heel dol op hem. Doorgaans is het een heel vrolijk mannetje en hij is druk met kruipen, zitten, staan etc. Hij kan zichzelf ook moeilijk vermaken, al wisselt het wel. Maar hier is luier verschonen momenteel een enorm drama! Ik zie er al tegenop om hem te moeten verschonen. Hij overstrekt zich en krijst enorm. Als ik dan met heel veel ellende de luier heb verschoond is er niks meer aan de hand... Als ik hem in bed leg is het altijd huilen/krijsen geblazen (zowel overdag als 's nachts). Ik voel me dan een slechte moeder en soms weet ik niet wat ik moet doen. Ik vind het moederschap ook echt wel zwaar. Ik werk 28 uur per week, maar mijn vriend helpt heel veel, maar ik durf gewoon niet te zeggen dat het me soms tegenvalt... Kortom heel herkenbaar!
O zo herkenbaar, vooral voor dat ze een jaar was, wat heb ik er vaak doorheen gezeten. Ik kan helemaal niet tegen huilen en jengelen, wordt zo zenuwachtig daarvan. Ik wordt ook snel driftig als ze niks wil. Maar ben ik een keer weg dan ga ik zo snel mogelijk weer naar huis Het is wat dat betreft nu stukken makkelijker en leuker.. (Maar de driftbuien zijn ook niet alles ) Volgens mij voelt je kindje dit heel goed aan hoor als je niet goed in je vel zit. Maar ja verander het maar eens. Niet echt leuk van je vriend dat hij 4 (!) avonden weggaat! Ik baal al van 1 avond en gelukkig mijn man ook..
Pff, wat fijn dit, echt een opluchting! Mijn vriend helpt wel waar hij kan op de momenten dat hij thuis is. Helaas zijn dat dus niet zoveel avonden.. Hij begrijpt ook echt niet hoe ik het overdag zo druk kan hebben met mijn meisje. Ik zei al dat we misschien een maandje moeten ruilen, misschien dat hij het dan begrijpt
Dat is hier precies hetzelfde! In de lade van de commode heb ik speelgoed liggen dat ze bijna nooit te zien krijgt. Dat werkt meestal wel goed als afleiding
Ja hoor, absoluut herkenbaar! Ik ging vorig jaar aan 't einde van mijn verlof ook werken voor de rust! Als ik jouw verhaal zie, dan denk ik dat je heel wat winst kan halen, door het je vriend te laten "voelen", wat het is om voor de kleine te zorgen. Dus plan een lekker dagje weg (of 2) in 't weekend met een vriendin ofzo. En vraag 'm dan ook nog even om tussendoor boodschappen te doen, te stofzuigen en te dweilen en te koken 's avonds. ( moet je er natuurlijk wel bij zeggen, dat hij de kleine dan ook moet verzorgen, en deze niet naar zijn moeder ofzo moet brengen, hihi)
Hahaha, daar heb ik ook aan lopen denken! En denk dat ik dat ook lekker ga doen. Mijn vriend is afgelopen weekend op trainingskamp geweest en hij zei (and I quote): Ik heb Nikki wel erg gemist, maar het was ook fijn om even niet voor haar te hoeven zorgen. Waarop ik zei; nou moppie, zoveel zorg je niet eens voor haar!
Yep, ook hier heel herkenbaar. Wij hebben 2 kindjes waarvan de oudste echt een pittige is. Mijn hemel, vanaf zijn geboorte heb ik het gevoel altijd in staat van paraatheid te leven. Ik zei altijd tegen mezelf, aaah het is maar een fase. Maar ja, als de ene fase is afgelopen dan staat de volgende alweer voor de deur. Ik dacht ook vaak, als hij maar wat ouder is dan gaathet allemaal wat makkelijker. Nou nee dus. Nu hij goed kan communiceren weet hij alleen nog maar duidelijker te maken wat hij vooral niet wil en wat absoluut moet van hem. NEE BEDJE!!! ZELF LOPEN!!! NEE HAPPEN!!! KOEKIE!!! Dat hoor ik regelmatig en als ik niet 'gehoorzaam' word het een driftbui. Lekker veel driftbuien hier dus. Ons kleine meisje is veel rustiger en vind het allemaal wel prima. Gelukkig maar want 2 van die wervelwindjes had ik niet getrokken. Ook ik heb enorme mazzel met mijn man. Als hij niet werkt is hij thuis en zet alle zeilen bij. Het komt regelmatig voor dat ik na een belachelijke drukke dag met de kids nog geen boodschappen heb gedaan. Dan doet hij dat na zijn werk en gaat vervolgens nog koken ook. Maar ondanks dat sta ik echt regelmatig met tranen in mijn ogen omdat het gewoon allemaal even niet lekker loopt. Dan zou ik het liefst het huis uitrennen maar ja, de kindjes he... Dus ik snap het, je houd zielsveel van ze maar af en toe.....
Herken het ook. Ons zoontje heeft reflux en heeft al van week2 moeite met overdag's slapen. Met als gevolg een oververmoeid kindje die heel veel huilt. Soms gaat het een paar dagen goed en dan begint hij ineens weer. Op zulke momenten kan zelf gaan huilen en zakt de moed me echt in de schoenen. Had het toch wel een beetje anders voorgesteld.ook mede doordat je al die roze wolk verhalen om je heen hoort.
@Agnes: Ook jou snap ik. Mijn zoontje had verborgen reflux en kma. Heel erg heftig voor de kindjes maar ook voor de ouders. Ik heb heeeeel vaak heeeeeel hard staan huilen hoor. Mijn kraamtijd was gewoon echt niet leuk. Tuurlijk ben je blij met je kindje en dat hij/zij gezond is, blablabla. Helemaal waar maar kom op, het is gewoon belachelijk zwaar. Sterkte!
@Agnes en Trieske; dikke knuf voor jullie! Het is zeker zwaar soms allemaal. Je wil niet alleen een leuke moeder zijn, maar ook collega, geliefde en vriendin. Best heftig hoor! Vind het fijn dat iedereen in dit topic ook even kan laten weten dat ook zij het zwaar vinden af en toe. En ik dacht nog wel dat ik de enige was
Wat vervelend dat je je zo voelt... Ik herken wel wat in je verhaal. Ik vind het op het moment ook wat zwaar. Mijn zoontje van 8,5 maand kan zich ook slecht vermaken, slaapt op het moment soms slecht, ik voel me druk en erg moe...! Maar ik heb ook heel erg het idee dat mijn mirena ook een oorzaak is van het moe zijn. Die gaat er dan ook morgen uit..! Hopen dat ik me dan weer wat fitter voel. Ik heb ook steeds meer drang om af en toe eens iets leuks te doen voor mijzelf. Zonder mijn zoontje. Afgelopen weekend ook ff de stad in. Mijn man had al geen zin, mijn zoontje eigenlijk ook niet. Al snel honger, verveeld, dorst, moe... Natuurlijk alles wat op zo'n moment niet handig is. Ik wou eigenlijk niet alleen, ook zo saai.. Maar achteraf wou ik eigenlijk dat ik wel alleen was gegaan... Lekker rustig shoppen! Mijn man is een door de weeks middagje bij onze zoon thuis. Hij ervaart dan ook de drukte e.d. en snapt steeds beter dat veel thuis zitten met een baby echt niet altijd maar relaxt is. Maar toch verwacht ik soms meer van hem, terwijl hij het al erg goed doet vind ik.. Wat voor mij wel eens helpt is gewoon ff een smsje naar een vriendin die het kent en ook een kleine heeft. Even gal spuien of een tip vragen en ik voel me weer even begrepen..! En het helpt me ook wel als ik het allemaal laat gebeuren en me overgeef aan het wisselende ritme van mijn zoon. Maar ja, soms lukt dat ook niet door andere plannen, werk, oid. Ik hoop dat je je snel wat beter voelt en weer wat meer plezier ervaart aan het (op)voeden van je kindje...!
Heel herkenbaar. Natuurlijk hoef je niet perse te gaan sporten maar misschien kun je wat vaker wat tijd voor jezelf plennen? En dan lekker met een vriendin een hapje eten of oppas regelen en met je partner lekker uit eten gaan of een avondje de kroeg in. Ik doe dit nu ook wat vaker dan in het begin en merk dat ik er weer lekker opgeladen door wordt. Het liefst doe ik natuurlijk dingen samen met mijn partner maar merk ook dat dit gewoon niet altijd kan omdat je dan steeds een oppas moet regelen. Dus ga ik dan met mijn zus of vriendinnen op stap. Heeeeeerlijk. Kan er daarna echt weer tegen aan.