@joy: nahja.. zoals ik zei.. ik weet niet of ik uberhaupt die beslssing zou kunnen maken.. lijkt me echt heel heftig. en het is wel vaker zo ja.. dat de reacties van mensn erger zijn dan "de kwaal" @gnessy: ik ben benieuwd wat er uiteindelijk gaat gebeuren
Helemaal mee eens! Mijn zus werkt bij buro jeugdzorg en zij heeft regelmatig met kinderen te maken die uit huis geplaatst worden met adhd. Soms weten ouders hier niet mee om te gaan en lopen de spanningen in huis enorm op. Er wordt dan wel vaak gezinsgerichte therapie aanbevolen om het kind weer thuis te kunnen laten wonen.
@joy, idd ik vind het onbegrip ook het moeilijkst, ze zit niet in een rolstoel ofzo dus het is in eerste instantie niet "zichtbaar" en toch beheerst ze ons hele leven, veel draait om haar en haar gedrag, en ik kan me ook echt heel goed voorstellen dat sommige ouders op een gegeven moment zeggen, ik trek dit niet meer, mijn gezin trekt dit niet meer, er moet wat gebeuren. Ik zou dat alleen niet kunnen, dat weet ik zeker, ze is nu bijna 7 en ik heb het al 7 jaar volgehouden, 7 jaar hoop, tijd, energie, bloed, zweet en tranen in dat meisje gestopt en dan nu alsnog toch "opgeven" dat is voor mij geen optie, God heeft haar zo gemaakt, ze is zoals ze is, ze is zo geboren en ze hoort zo, dat leren accepteren heeft al een heleboel rust gebracht in huis. De reden waarom ik dit vertel is dat er heel veel onbegrip heerst van de omgeving als ouders een keuze hebben gemaakt als jij maar óók heel veel onbegrip voor mijn keuze. Ik hoor zo vaak, man je bent gek, je raakt zo toch helemaal op, ze hebben hier mooie opvangshuizen voor zulke kinderen in NL maak er maar gebruik van (alsof je het over een bejaardentehuis hebt...) zelfs vanuit de "hulp" verlening krijg ik regelmatig "subtiele" hints over wat voor "mogelijkheden" er allemaal zijn, daar werd trouwens al over gehint toen zij nog maar 2/3 jaar oud was. Mede daarom beperk ik de hulpverlening zoveel mogelijk. Toch begrijp ik de situatie niet helemaal waar de TS het over heeft, stél dat ik de keus zou maken om mijn dochter uit huis te laten wonen , waarom zou een van de andere kinderen (of allemaal) ook uit huis moeten dan? Ligt het probleem dan wel bij het kind of bij de ouders/omgeving? Nou ja goed het blijft speculatie maar vreemd vind ik het wel, maar misschien is het verhaal uit zijn verband getrokken en blijkt het allemaal heel anders te zitten, misschien horen we het nog wel en anders niet, ik hoop ieg voor al de kindjes dat het goed gaat met ze.
@mamadeluxe: vriendin van ons haar kind heeft ook adhd (en pdd nos enog 2 andere dingen die daar vaak mee combineren) maar soms zie je daar inderdaad niets van.. is ze de liefheid zelve en soms.. van ene op ander emoment gooit ze de dingen naar je hoofd (of zoals hier laatst.. naar anne dr hoofd.. ) vind het toch best moeilijk om daar mee om te gaan ten eerste is het gewoon van nature een onwijs lief kind ze vindt het zelf ook helemaal niet leuk als ze zo doet.. maar ze kan het gewoon niet tegenhouden maarja.. tis wel een baby van 5mnden die ze vorige keer de afstandsbediening naar het hoofd gooide dus als ze hier is.. is het altijd erg moeilijk om een balans te vinden. nou is mama er gelukkig altijd bij en die ziet het gewoon eigenlijk altijd aankomen dus die houd de boel aardig in de gaten maarja.. ze kijkt natuurlijk ook weleens niet en ik wil niet heel afstandelijk tegen dr gaan doen.. omdat dr "hummetje" ineens kan omslaan dat vind ik gewoon niet eerlijk maar maakt het gevoel soms wel een beetje dubbel hoor ben voor kindlief ook blij dat ze nu een officiele diagnose hebben denk dat dat alleen al dingen een stuk makkelijker maakt omdat je dan in ieder geval weet waar je mee te maken heeft (althans.. voor ouders en omgeving dus) maar weet wel.. dat mama in kwestie vaak onbegrip krijgt als ze haar meeneemt want "ze is zo druk" en "ze doet soms zo raar" "en als je er dan wat van zegt.. krijg je alleen maar een grote mond en het averechtse effect" nahja.. hier is ze dus gewoon welkom... we passen ons programma wel een beetje aan *grin* we zijn vorige keer naar de dierentuin geweest heel de dag das veel leuker dan de hele dag binnen zitten tenslotte en de dag erna had ze de playmobil gevonden.. dus toen heeft ze uren achter elkaar met een hele berg playmobil een hele wereld geschapen op onze woonkamervloer... nouja.. al met al was het dus voor alle partijen erg leuk maar vind het dan wel zielig ergens dat dat niet altijd kan als ze nou niet hele dagen stil kan zitten.. misschien moet je dat dan ook niet verwachten. al met al een beetje een warrig verhaal geloof ik maar ik denk dat ik ergens wel kan begrijpen dat he tals ouders heel zwaar is i mean.. als zij bij ons komt.. dan is het maar voor een weekendje... en dan gaan we gewoon wat leuks doen maar dat kan je moeilijk elke dag doen toch? en als ze hier het weekend is.. dan krijgt ze gewoon fulltime aandacht.. maar dat is thuis (zeker als je ook nog andere kinderen hebt) een stukje lastiger lijkt me
Ja dat is idd lastig als je er elke dag mee te maken hebt. Wel fijn voor haar dat ze jou heeft en voor de moeder ook! Ik vind het soms moeilijk om haar uit handen te geven aan vrienden of familie omdat ze een kind met een hele ingewikkelde gebruiksaanwijzing is. Ze zeggen dan wel, ach ik let heus wel op, maar ik weet als de beste hoe geweldig ze je kan verneuken waar je bij staat, waardoor ik vervolgens eigenlijk weer bij "af" ben met sommige regels. Mijn dochter heeft nog geel officiele diagnose, ze heeft tot nu toe elk jaar wat anders opgestempeld gekregen. Ik heb zelf het vermoeden dat er nooit een echte diagnose komt en we laten dat diagnostische gedeelte nu ook even voor wat het is. Zij is een verzameling van allerlei kenmerken uit allerlei "stoornissen" wat uiteindelijk weer nergens bij hoort, ik sta dus als ouder samen met haar leerkrachten en groepsbegeleiders dus regelmatig met het zweet op de voorhoofd en de handen in het haar Ik weet ook niet of het me echt wat kan boeien wat de "diagnose" nou is, want ze blijft tóch zoals ze is, ik moet toch mezelf steeds scherp houden op haar "fases" en mijn aanpak daar op aanpassen. Op dit moment heb ik haar zelfs medicatie-vrij, ze heeft al van alles voorgeschreven gekregen maar ik vind dat dat nergens op gebasseerd is aangezien het niet duidelijk is wat haar kernprobleem nu is. Ja ze heeft ritalin gehad voor de adhd KENMERKEN dat ze vertoont, maar haar adhd kenmerken veroorzaakt niet alle problemen die ze heeft, ook heeft ze pdd-nos kenmerken en ODD kenmerken, is het eigenlijk wel adhd of niet gewoon add en lijkt het op adhd omdat ze ook pdd en odd kenmerken heeft, ga zo maar door. Op basis van zulke speculaties vind ik het onverantwoordelijk van haar artsen en psychiaters dat ze haar zulke zware medicijnen voor hebben geschreven. Ik vind het best te doen zonder medicatie zo en op school vinden ze dat ze nu nog aanweziger en nog moeilijker te sturen is, maar daarentegen is haar nieuwschierigheid en leergierigheid wel weer terug. Kortom een kind ervan maken dat precies in ons beeld van de maatschappij past (waar het soms wel op lijkt dat dat het doel is) is gewoon een fantasie, dat zal nooit gebeuren met zulke kinderen, het wordt tijd dat wij ons anapassen aan onze/zulke kinderen in plaats van altijd maar aanpassen verlangen aan onze (kromme) maatschappij. Ik zeg altijd, met een beetje humor ), in deze maatschappij wordt ze behandeld als een outcast, maar wie weet in andere tijden of in een of andere stam ergens was ze wel een anbeden bijzonder mensje eweest waar iedereen tegenop keek
hmm die tijden waar jij het over hebt werkte dat heel anders ja.. mischien was ze dan uiteindelijk wel medicijnvrouwtje of oracel of iets dergelijks van de stam geworden. gingen ze toen toch een stuk prettiger mee om denk ik en jta.. in feite heeft ze mij ook niet hoor want we wonen 3,5 uur rijden uit elkaar dus vandaar dat als ze op bezoek komen.. ze gewoon het hele weekend blijven. maar het lijkt me gewoon heel erg vervelend als je niet zomaar bij willekeurige mensen op bezoek kan/wil/durft omdat ze je kind niet snappen en ja ik ben erg boos geworden toen ze wat naar anne gooide.. maar heb wel braaf mn mond gehouden omdat dat volgens mams toch niet echt werkt en mams zelf was er ook bij.. dus die heeft er uiteindelijk natuurlijk wel wat van gezegd en ja.. die bui duurde daarna nog een half uur ofzo.. waarvan ze het grootste deel heel boos naast de voordeur heeft gestaan en daarna was ze helemaal sip en zielig.. want ze was bang dat ik heel boos zou zijn nahja.. ergens was ik dat natuurlijk ook wel.. maar gezien ze er niet zo heel veel aan kan doen is het nogal zinloos om er lang boos op te blijven boveniden had ze er al onwijs spijt van.. dus tja.. wat bereik ik dan nog met boos worden? spijt is spijt.. en tja de garantie dat ze het nooit meer doet krijg je toch niet dus dan is het redelijk zinloos wa tmij betreft maar ze is nu 4.. en dan vraag je je wel af hoe dat gaat als ze straks groter is ze is nu al onwijs sterk.. en dus niet altijd 100% in de hand te houden.. (en dan gooit/slaat/schopt ze dus) wie weet heo dat gaat als ze straks een jaar of 10-15 is.. dan word het niet echt makkelijker denk ik maar snap wel dtat jij iig geen medicatie wil geven als er geen echte diagnose is en op zich helpt een stempeltje ook niet.. tenzij er dus een werkende therapie/medicatie voor is... en dan nog.. hou je een kind over waarvan je weet dat het continu "drugged" is lijkt me ook geen prettig idee