negatieve mensen/wereld

Ook ik heb er last van. Ik denk dat de hormonen het wel erger maken, maar ook gewoon het feit dat er zo veel gebeurd in de werleld nu. Lijkt nergens meer vrede te zijn.

 

Ik heb dat ook heel erg gehad! Iedereen die ook maar 1 ding verkeerd deed in mijn ogen heb ik buiten gesloten, ruzie mee gemaakt. Terwijl ik nooooit ruzie maak met vrienden of familie, omdat ik ze gewoon heel belangrijk vindt.
Later ben ik er achter gekomen dat dat echt door mijn hormonen kwam!
Natuurlijk deden ze dingen die niet klopten, maar dat had ik dan ook anders aan kunnen pakken (dacht ik later&#128540.
Dus nee, ik vind het niet vreemd dat je zo denkt.
Je bent zwanger, je hebt je kindje in je buik die je moet beschermen, en als andere mensen dat niet zien is dat heel vervelend.

 

Ik heb er weinig last van om me heen, maar kom ook nauwelijks meer buiten ivm veel buikklachten.
Maar nieuws kijk ik al weken niet meer idd. Wordt er helemaal naar van. Daarnaast is er weinig in het nieuws tegenwoordig wat me niet mateloos irriteert. Het hele vluchtelingen probleem, aan de ene kant de schandalige opmerkingen van sommige van onze landgenoten, en aan de andere kant de politiek die maar geen goede oplossingen hiervoor kan bedenken.
Het enge gedoe van Rusland, Oekraïne en alles daar in de buurt.
Ik lees tegenwoordig alleen nog nieuws via internet, zodat ik zelf kan bepalen wat ik lees en wat niet. Dan maar een struisvogel

 

Dikke knuffel lieve meid, dit is heel herkenbaar hoor. Dat had ik bij mijn zoon ook. Alles en iedereen om me heen leek opeens een stuk minder vriendelijk. Auto's reden harder, het nieuws was alleen maar doem en verderf. Dan wil je je het liefste afsluiten van de buitenwereld en lekker in je eigen wereldje blijven. TV series kijken en thee drinken. Het heeft mij geholpen hihi

 

Goh wat is dit herkenbaar voor me!
Heb er nu zelfs meer last van dan de eerste keer. Hoop dat dit snel over is want eigenlijk hoort het een leuke periode te zijn en moet je ook een klein beetje kunnen zweven.

Maar nee hoor, hier loopt opeens alles mis op het werk, in de familie enz.

 

Als ik s'morgens naast mijn man in de auto zit, kan ik helemaal in mijn gedachten wegzinken.. ik denk dan aan ons kindje, hoe ze eruit gaat zien, hoe ze het later op school gaat doen, hoe we op vakantie gaan noem maar op. Over dezelfde weg rijden nog honderden auto's.. Ik zie hun lampjes en we halen mensen in..
Al die mensen zitten misschien ook wel zo in gedachten.. Wat zouden ze allemaal denken?

Afijn, wat ik hiermee bedoel. We zijn allemaal individuen... Iedereen is ergens altijd met zichzelf bezig. Met hun eigen gedachten ect.

Ook als iemand een keer een rotte opmerking maakt of je afsnijd op de snelweg... probeer jezelf af te vragen; goh misschien heeft die zich wel verslapen, moest die onverwachts krabben, en zn brood vergeten en dan de eerste klant aan de telefoon was een klacht. Dus is zn ballon gewoon wat opgeblazen?

Dit helpt mij heel erg met positief denken.. Mensen zijn gewoon mensen, als ik een rotte dag heb ben ik ook niet altijd de aardigste..

En misschien nemen we het nu wel allemaal wat zwaarder omdat we nou eenmaal een klein wezentje in ons hebben die we veiligheid, liefde en geborgenheid willen geven?

 

Ik vind dat de wereld ook hard is. Vooral als ik naar mensen in mijn nabije omgeving kijk. Alleen maar met zichzelf bezig en niks voor een ander over hebben en de ander alleen maar zwart maken.

Het zou zo fijn zijn als mensen niet direct oordelen maar eerst eens vragen hoe een verhaal in elkaar steekt.

 

Herken ik helemaal. Alleen word ik van bv het verkeer niet droevig maar net super kwaad. Not good for the baby.

Maar als ik dan denk aan armoede etc en die kindjes, dan komen daar de waterlanders, haha.

Ik vermoed idd dat het de hormonen zijn. Aan de andere kant IS het gewoon ook zo dat de werled en de mensen er in veel te hard zijn geworden voor elkaar, alleen hebben wij nu eventjes geen roze bril meer op staan met momenten, waardoor wij dat duidelijker zien dan de gemiddelde persoon.

 

Ik herken het wel.. In 'normale staat' laat de ellende in de wereld me echt niet koud, maar kan ik me er soms nog wel redelijk voor afsluiten.
Nu met al die hormonen ben ik er veel gevoeliger voor. Ik vind het veel moeilijker om te zien hoe mensen in de wereld met elkaar omgaan.

 

Herkenbaar! Ik had dat ook tijdens mijn zwangerschap. Bij mij is dat wel gebleven...het gevoel ineens zo kwetsbaar te zijn, want de pijn van je kind is jouw pijn. Mijn kindje is, zoals wel meer, heel gevoelig...snel bang, heel lief...kan niet goed omgaan met heftige emoties. Denk zelf wel eens aan hooggevoelig.....maar oei oei wat doet mijn hart pijn als ie met zijn handjes over zijn oren staat vanwege de herrie, de angst op zijn gezichtje. En pfff wat moet ik slikken als ik al die negatieve dingen lees op Facebook, al die haat t.a.v. vluchtelingen en meer....in deze wereld moet mijn kleine zachte eitje opgroeien.

 

Ook voor mij is dit herkenbaar!

Vaak denk ik: hoe egoistisch ben ik geweest om een kind te willen.
Wat in wat voor een wereld leven wij? Maatschappelijke druk, perfectionisme, oorlog, egoisme, het leven dat duurder wordt...

En toch zijn er ook mooie en goede dingen in de wereld. Alleen worden die
dingen op de achtergrond geduwd.

 

Nou eerlijkgezegd heb ik serieus een periode gehad waarin in twijfelde over het feit of ik wel een kindje in deze huidige tijd op de wereld wilde zetten. De tijden zijn veranderd de maatschappij is veranderd mensen zijn veranderd. Ik begrijp je heel goed hoor ik had dat voor de zwangerschap al. Ik irriteer me echt maaaaateloos aan mensen en idd nog erger nu ik zwanger ben. Ik zeg er ook gewoon wat van hoor!! En heb zooo geen zin om met mensen af te spreken wil gewoon elke dag thuis zijn.

 

Helaas, dat hoort erbij en het blijft na de bevalling vaak ook nog wel even hangen. Heeft alles te maken met hormonsters. En de media smult er ook gewoon van om negatieve berichten te delen, terwijl er altijd nog meer goede mensen zijn. Alleen die worden zo saai gevonden...
Weet dat het beter gaat worden en dat je alle liefde aan je kleintje zult geven. Alleen jij kan ervoor zorgen dat hij of zij opgroeit met liefdevolle ideeën. t Komt goed!

 

Ik had er pas last van na mn zwangerschap. De ramp met mh17 was net gebeurd en ik dacht echt:waarom heb ik een kind op de wereld gezet. Deze wereld vol ramp. Ik zat ook echt in een cocon samen met mn dochter.

 

Heel herkenbaar. Ik heb me het leed van de wereld altijd al aan getrokken. Als kind was dat heel heftig. Toen ik ouder werd leerde ik een soort filter aan te zetten en kon ik dingen beter in perspectief zien. Toen ik zwanger was van mijn zoon, gingen de filters uit. Een foto die ik toen een keer voorbij heb zien komen van burgerslachtoffers (waaronder kinderen) van een gasaanval in Syrië, staat nog steeds op mijn netvlies gebrand. Maar ook kleine gebeurtenissen of bijvoorbeeld onenigheid deden me nachten wakker liggen. Ik heb wel opnieuw moeten leren omgaan met deze kwetsbaarheid, want het is niet over gegaan. Dingen raken me nog steeds heel erg, hoewel ik niet-zwanger wel beter in staat ben mentaal te verwerken. Na mijn zwagerschap kreeg ik gelukkig wel weer meer controle over mijn emoties, maar nu ik weer zwanger ben is dat ook weer minder.
Ik denk dat dit niet alleen maar negatief is. Het is natuurlijk lastig als je er niet mee om kan gaan, of geen controle hebt over je emoties, maar in principe is er toch niks mis mee om te voelen, geraakt te worden en je in te leven in anderen. Zeker als je eenmaal weer je emoties onder controle hebt. Geloof het of niet, maar het kan zelfs heel handig zijn! Ik probeer me altijd in te leven in mijn zoon om hem beter te begrijpen, met hem mee te voelen. Op deze manier kan ik veel verwarring, onzekerheid en de daarop volgende driftbuien voorkomen of wegnemen.

 

Gelukkig ben ik niet de enige die met dit gevoel rond loopt. Ik wilde nooit kinderen omdat ik deze tijd veel te hard vind. Toch besloten met mijn man om voor een kindje te gaan, omdat het ook zoveel moois met zich mee brengt. Elk kind is een zegen. Maar nu denk ik weer "what was i thinking".

Ik vind de wereld hard en de mensen verhard. Het gemak waarmee mensen over de ruggen van andere mensen profiteren, de botheid die je leest op de social media. Iedereen vindt dat ze recht hebben op een mening over alles. Ongeacht wie ze er mee kwetsen of wat de gevolgen van hun acties zijn. En dan komen onze kleine druifjes in die wereld, en zullen ze moeten leren hun hoofd boven water te houden. Zo voelt het tenminste.

Maar ik denk dat deze druifjes ook in hun handen mogen wrijfen. Want ze hebben straks mama's en papa's die ze hiervoor willen beschermen en een goed voorbeeld willen stellen. Of niet ?

 

Ik herken er ook wel wat in. Dit wordt voor ons de eerste en ineens pieker ik over van alles en nog wat. Maar ik hoop dat het na de kraamtijd weer weg is. Ik wordt er helemaal niet goed van. Ik wil graag weer m'n evenwichtige zelf zijn.