Dit is geen makkelijk onderwerp om aan te snijden... Mijn dochter is bijna een maand oud en ik heb helemaal geen moedergevoel. Ik doe wat ik moet doen, luier verschonen, eten geven, knuffelen en in bad doen, maar ik voel totaal geen band met haar en ik voel me hier echt diep ongelukkig door. Als ze huilt voel ik me helemaal radeloos. Dan wil ik alleen maar dat ze stil is. Ik heb me zo verheugd op haar komst, maar sinds ze er is, ervaar ik alleen maar een gevoel van zware verantwoordelijkheid en beleef ik weinig plezier aan haar, ondanks dat ze het goed doet en een lieve baby is. Ik mis mijn oude leven waarin ik alles kon doen wat ik wilde en heb grote moeite me aan te passen aan haar. Ook kan ik boos worden op mijn vriend als hij gewoon gaat werken en zijn dingen blijft doen. Dit is absoluut niet terecht, want hij helpt me waar hij kan. Ik wil ook gewoon mijn dingen kunnen doen, maar ben gebonden aan mijn dochter, vanwege de borstvoeding. Hoe kan dit nou? Al jaren verheug ik me op de komst van een kindje en nu heb ik er een en voel ik me zo. Ik kijk naar haar en zie een mooie, lieve baby maar voel er niets bij. Ik lees en hoor alleen maar over moeders die dolblij zijn met hun pasgeboren baby, maar ik kan die vreugde niet vinden bij mezelf. Zijn er vrouwen die dit herkennen? En zo ja, gaat dit over? Ik wil zo graag blij zijn met mijn meisje, maar het lukt niet. Wat kan ik doen om hier overheen te komen?
Ik heb er geen ervaring mee, maar ik herken er wel een postnatale depressie in. Als ik jou was zou ik even naar de huisarts gaan en je eventueel door laten verwijzen naar een goede psycholoog. Sterkte meid, het komt heus wel weer goed, al lijkt dat nu niet zo. Ik hoop dat je gauw hulp kunt krijgen!
Misschien is het goed om hier eens met je huisarts over te praten. Het zou kunnen dat je een postnatale depressie hebt (maar dit hoeft natuurlijk niet). Ik vond het in het begin ook wennen, en voelde het ook als een zware verantwoordelijkheid. Alhoewel ik op veel momenten toch ook supergelukkig was. Vooral met het huilen, werd ik heen en weer geslingerd. En kon ik nergens anders mee bezig zijn, dan met het huilen. Toen ik mijn kindje beter leerde kennen, en hij wat ouder was, ging dat beter. Ik zou toch met de huisarts of met je verloskundige hier over spreken. Hormonen kunnen ook veel doen. Knuffel!
Dat is nou wat ze hormonen noemen Ik weet precies wat je bedoelt. Het is gewoon een hele omschakeling van je oude naar je nieuwe leven en er gebeuren dingen die je vantevoren niet had zien aankomen. Geef het gewoon even de tijd. Weet niet of je wel eens kolft maar probeer dat eens zodat je man een keer een fles kan geven en jij even weg kan. Probeer ook wat dingetjes voor jezelf te doen. Al is het maar even op bed een boek lezen en dat manlief op de kleine let. Ik vond het heel erg helpen in ieder geval, maar geef het gewoon wat tijd.
Ik was ook erg onzeker en dacht dat mijn dochter het helemaal niet leuk vond bij mij. We hebben ook lopen tobben met borstvoeding en de eerste week lag ze in het ziekenhuis. Ik dacht echt dat ik de belangrijke tijd om ons aan elkaar te binden gemist of verpest had. Met flesvoeding kwam bij mij de rust. Papa kon zich ook gaan binden aan onze kleine meid en langzaam werd het ook meer een mensje die zich bewust is van haar omgeving. Toen kwam de herkenning en de verliefdheid. De kennismaking en het gevoel dat ik echt moeder ben. Geef het dus wat tijd. Liefs, Danielle PS. wil niet zeggen dat er over praten niet belangrijk is.
klinkt bekend. ik heb het niet zo als jij, maar ik kan me er helemaal in vinden. ik kon/ kan ook helemaal niet tegen het gehuil van alyssa. in het begin had alyssa erg last van krampjes en dan zaten we saampjes op de bank te huilen. naarmaten ik alyssa beter leerde kennen kon ik haar beter troosten en rustig krijgen. ik voel me ook vaak schuldig als dingen niet gaan zoals ze volgen het boekje "horen" te gaan. ik ben nog steeds erg moe en ben naar de ha geweest. na een heel goed gesprek kwam eruit dat ik het echt rustiger aan moet doen (minder werken, meer tijd voor mezelf). ik moet nu minimaal 1uur in de week gaan sporten zodat ik ff tijd heb voor mezelf en een keer iets anders doe dan werken, het huishouden en alyssa verzorgen. in jou geval zou ik zeker ff met je ha gaan praten. en voel je vooral niet schuldig, je kindje houd echt wel van je. liefs doris
Ik heb het niet in de mate gehad zoals jij het hebt, maar ook ik heb de eerste tijd niet de superroze wolk ervaren die (veel) andere moeders wel blijken te ervaren als de baby er eenmaal is. Ik heb enorm moeten wennen aan mijn dochtertje en pas na een maand of wat had ik zo'n gevoel van... JA, dit is mijn kind en wat houd ik toch veel van haar. Senna had veel last van darmkrampjes en alhoewel ik haar alles heb gegeven wat ik kon, er altijd voor haar was en haar constant heb getroost, dacht ik ook wel eens van: tjee, waar ben ik aan begonnen. Ik kon soms ook helemaal radeloos zijn als mijn vriend naar zijn werk ging. Want dan stond ik er alleen voor en aangezien Senna erg moeilijk slaapt had ik er echt een dagtaak aan om haar in slaap te krijgen etc. Bij mij is het zware gevoel omtrent de nieuwe situatie overgegaan zonder medicijnen, maar mijn vriend en ik hebben soms ook wel gesproken dat ik hulp moest gaan zoeken bij de dokter. Ik was daar zelf erg op tegen en nu gaat het ook allemaal heel erg goed en kan ik ook echt genieten van mijn mupsje. Sterker nog: gisteren begon mijn studie weer en ik ben na drie uur naar huis gegaan omdat ik Senna toch echt niet langer kon missen. Kortom: als je er voor voelt: ga dan naar de huisarts om hulp. Bij mij is het vanzelf goed gekomen maar als je de eerste maanden gelukkig door wil komen dan kan ik dus alleen maar aanraden om naar de huisarts te gaan. Groetjes en sterkte Anna
Ik herken dit wel van mijn eerste 3 weken met de baby. Wel in iets mindere mate dan jij maar toch. Ik had wel veel gevoel bij mijn zoontje, maar kon niet van hem genieten. Ik miste mijn oude leventje ook enorm. Wij hadden voor ons zoontje een heel vrij, spontaan leven waarin wij genoten van het uitgaan, uit eten gaan en spontaan weg kunnen gaan wanneer wij wilden. Wij gingen elke maand een weekend weg met zn tweeën of met vrienden. Kortom wij hadden het erg goed. Met de komst van ons zoontje is veel veranderd uiteraard. De eerste weken was ik radeloos, ik wist niet wat zijn behoeften waren en het maakte mij heel verdrietig. Het is altijd een rustig kind geweest, huilde niet snel alleen als hij honger had en dat was vaak, maar de onzekerheid en gebondenheid maakte mij heel verdrietig. Toen gaf ik ook nog borstvoeding en dat liep voor geen meter! Met het resultaat dat ik de godganse dag alleen maar met hem bezig was, niet weg kon omdat hij steeds honger had (te weinig melkproductie) en alleen maar op de bank of op bed met hem lag. Het contrast met mijn vorige leven was veel te groot. Sinds de besluit om over te gaan naar de flesvoeding is het een stukken beter gegaan. Sindsdien heb ik een blije jongen en kan ik ook weer een beetje mijn leven oppakken omdat mijn man hem ook kan voeden. Hij is inmiddels bijna 2 maanden en nu heb ik echt het gevoel dat het helemaal goed gaat en dat ik ook aan mij behoeften (sporten, afspreken met vriendinnen, etc etc) kan toegeven. Dit verhaal is niet bedoeld om flesvoeding te promoten, jij moet uiteraard doen waar jij het beste bij voelt. Ik wil alleen maar aangeven dat je je draai moet gaan vinden en dat duurt gewoon even. De ene heeft het vanaf dag 1 en de andere heeft het pas na een jaar. Dit is eigenlijk een typisch voorbeeld van de lastige kraamtijd. Maar als jij zegt dat je geen gevoel hebt bij je kindje kan het inderdaad dieper liggen en dan zou idd proberen hulp te zoeken. Heel veel succes en het komt echt wel goed!
Jeetje, dat is nou toch ook sneu! Verlangde je zo naar een kindje, en dan krijg je dit! Ik weet geen oplossing, maar de huisarts vast wel. Heel veel sterkte ermee hoor.
ja een kleintje zet je wereld op zn kop, dat heb ik ook wel zo ervaren en wat moeite mee gehad ondanks dat ik erg blij met dr was Mijn advies aan jou is idd ook ga naar de huisarts want het is idd best mogelijk dat je postnatale depressie hebt.
Ik herken het. Ik voelde me geen mama. Ik was moe en wilde tijd voor mezelf (die ik niet kreeg). Mijn man heeft het behoorlijk te verduren gehad onder mijn (vaak onredelijke) gemopper en alles ging min of meer op de automatische piloot. Ik was onzeker over mezelf en wist niet of ik het allemaal wel aankon, of wilde (alsof ik nog een keuze had ). De verantwoordelijkheid maakte me bang en omdat mijn man veel moest werken had ik vaak het gevoel alsof ik er alleen voor stond. Geen roze wolk, geen leuke kraamtijd ("laat me toch met rust mensen, ga weg!" dacht ik altijd stilletjes in mezelf). Mijn kind was altijd tiptop in orde verzorgd en heeft niks te lijden gehad. Na 2 a 2,5 maand ging het bij mij pas over. Vanaf dat Louke 3 maanden is begon voor mij het genieten pas. Toen kwam er weer een beetje ritme in ons leven, de baby kreeg haar ritme (dus wij ook) en alles werd rustiger. Van daaruit is het alleen maar bergop gegaan en nu kan ik alleen nog maar genieten. Wat ik je wil meegeven is dat je je niet te druk moet maken en je hoeft je al helemaal niet schuldig te voelen. Je hebt een zware periode achter de rug, vooral emotioneel. Hormonen zijn ook niet allesm dat komt er nog eens bij. Als je dat fijn vind kan je ermee naar een huisarts (laat je niet te snel anti-depressiva voorschrijven!), maar normaal gesproken gaat dit na een tijdje vanzelf weer over. Bijt nog even door op die automatische piloot, dit komt vaker voor dan je denkt. Mensen vinden het alleen moeilijk om toe te geven. Alles komt uiteindelijk echt wel dubbel en dik in orde ook al kan je je dat nu maar moeilijk voorstellen.
hallo ook ik herken veel in je verhaal. ik keek er zo naar uit en toen ze er eenmaal was had ik helemaal niets met haar. ik deed zo mijn best om verliefd op haar te worden maar het lukte niet. ze huilde ook veel en ik werd daar verdrietig en boos van. wist niet hoe ik met haar om moest gaan. het verzorging ging allemaal wel, maar meer gewoon op de auto pilot. ik was daar erg verdrietig om en heeeeeel moe. na ongeveer 2 a 3 maanden begon het te beteren en kreeg ik langzaam aan dat gevoel wel. toen ik terug ben gaan werken was het eigenlijk gewoon zoals het wezen moest. maar merk wel dat is soms de neiging heb om een beegtje terug te vallen bv als ze veel huilt omdat ze ziek is, of mopperen vanwege een sprongetje. dus je bent zeker niet alleen. ik ben niet naar de dr geweest maar heb bij de kruidvat valeriaan tabl gehaalt, een natuurprodukt tegen zenuwen en stress. dat hielp een klein beetje om wat tot rust te komen. en af en toe eens even alleen weg, boodschap en eens naar de stad of zo. veel sterkte. gr deb
Ik zou zo ie zo naar een huisarts gaan en erpver praten. en anders je verloskundige maar ik zou het niet op zijn beloop laten gaan. Ik heb ook hulp moeten zoeken maar dat was door de trauma die ik had opgelopen van me bevalling van Daan. Ik merk nu een heel erg groot verschil met hoe ik me voelde van het begin van Daan en nu van Roos en ik voel me nu best wel schuldig hoe veel meer ik kan genieten nu van Roos dan destijds van Daan. Maar dat kunnen we helaas niet meer terug draaien. Ik moest ook erg wennen aan me nieuwe leventje en was ook jaloers op het werk van me vriend maar nu echt niet ik ben blij dt ik lekker hele dagen kan gaan genieten van me kids. Maar wat ik aan het begin al zei bel je huisarts of veroskundige en bespreek het want het is goed te begleiden als het wel een depressie is
Het is echt niet raar hoor! Soms moet je je kindje gewoon leren kennen en gaat het houden van wat langzamer. Ik had het ook, moest echt wennen aan Thijmen, aan het moederschap, aan het feit dat ik niet meer zwanger was. Aan alles eigenlijk Ik voelde ook de verantwoordelijkheid heel sterk, dat ik toen nog bv gaf versterkte dat heel erg. Ik had echt het gevoel dat ik de enige was die mijn kindje kon voeden hij was van mij afhankelijk.... Ik ben eerst gaan kolven zodat mijn vriend ook flesjes kon geven en na een paar maanden overgestapt op fv. Ik trok het gewoon niet meer. Pas toen voelde ik meer een band met mijn kindje. En om je vraag te beantwoorden: Ja het gaat echt over. Geef jezelf de tijd om haar te leren kennen, weer jezelf te worden. Probeer toch wat dingen voor jezelf te doen, al is het maar een stukje lopen in de buurt. Dan ben je er toch even uit en kun je de verantwoordelijkheid even overdragen. Om een band met haar te krijgen, zou je misschien aan babymassage kunnen doen. Weet niet vanaf wanneer dat ook weer mag, maar dat kan wel echt helpen. Oh ja: babygehuil is echt het vreselijkste geluid dat er is. Het is echt niet raar dat je wilt dat het ophoudt. Als Thijmen ging huilen had ik soms het gevoel dat ik niet meer kon denken....
Tsja, die rose wolk... Wie heeft gezegd dat dat ding bestaat eigenlijk? Ik niet hoor.. ben ook vooral erg gestressed en moe geweest, wilde het zo graag goed doen voor mn kindje allemaal dat ik er vaker de lol niet van inzag dan dat ik echt aan het genieten was. En soms nu nog een beetje... depressie, nee, dat ook weer niet, maar dat verhaal van rose wolk en zonneschijn, nou ik herkende er weinig in. Vooral hard werken en vaak op de automatische piloot dingen doen, het is soms ook hartstikke zwaar en doodvermoeiend. Zo'n heftige en zware verandering in je leven. Mooi,maar ook hartstikke zwaar dus ik snap zeker dat je je zo kan voelen hoor! Ik had er misschien ook eerder met iemand moeten over praten, je voelt je al zo snel verplicht om in alle enthousiasme van iedereen mee te moeten, terwijl het niet niks is allemaal, een kindje krijgen en de eerste maanden zijn gewoon hartstikke zwaar! Sterkte meis,knuf!
Dankjullie wel voor alle reacties. Het is goed om te lezen dat ik niet de enige ben die last heeft van dit gevoel en dat het in de loop van de tijd vanzelf minder gaat worden en ik meer een band zal krijgen met mijn meisje. Ik ben in ieder geval al begonnen met kolven, zodat mijn vriend ook af en toe een flesje kan geven en ik even iets anders kan gaan doen. Maar ik moet ook zeggen dat ik het geven van borstvoeding ook als belastend ervaar. Ik heb mijn eten bij haar, dus ik moet altijd in de buurt zijn. Hopelijk wordt dat gevoel nu iets minder door het kolven. Verder probeer ik me te richten op de leuke dingen van haar (in badje doen vind ze heerlijk, net wakker worden niet zo) en me erbij neer te leggen dat de eerste maanden gewoon moeilijk zijn, waar we doorheen moeten. Ik vind het alleen erg jammer dat dit onderwerp zo in de taboesfeer zit. Ik hoor en lees steeds meer van moeders die dit ervaren, maar er mag niet over gepraat worden. Iedereen heeft het alleen maar over die roze wolk, maar die komt pas later voor veel moeders. En als ik nog 1 x het woord genieten hoor....pffff! Ik heb het ook met mijn huisarts erover gehad (die komt iedere week even bij ons langs om te kijken hoe het gaat en mij in de gaten te houden), maar hij denkt niet dat het een postnatale depressie is, maar meer een fase waar we doorheen moeten die hoort bij deze enorme verandering in mijn leven. Groetjes, Sila
Hoi, Ik herken mezelf heel erg in je verhaal. Ik heb me 9 maanden super gevoeld en ik kon niet wachten tot dat ik Ryan in mijn armen had. De bevalling was om door een ringetje te halen! Alleen nadat de kraamverzogster weg was en mijn vriend weer ging werken, ging het mis. Als Ryan begon te huilen raakte ik in paniek, al mijn spieren verstijfden dan gewoon. En het enige wat ik kon denken was waar ben ik aan begonnen, het verzorgen ging wel gewoon goed maar zelf zat ik er als een wrak bij en kon me alleen maar schuldig voelen dat ik niet gelukkig was. Je hoort en leest dan ook van die verhalen, als je kindje eenmaal is geboren kan je je geen leven meer voorstellen zonder. Nou, dat kon ik wel hoor! Ik ben toen een keertje een uur alleen de stad in gegaan, en ik zag dat de wereld gewoon door ging. Op de een of andere manier deed mij dat erg goed! Gelukkig ging het na 6 a 7 weken stukje voor stukje beter maar heb nog wel dagen dat ik het heel somber in zie. Ben afgelopen vrijdag nog bij HA geweest, gelukkig geen postnatale d. maar ik krijg wel ondersteunende gesprekken de komende tijd. Je kan beter even naar de HA gaan, en gelukkig weet je nu dat je niet de enige bent. Die gedachte helpt mij nog steeds en ik heb denk ik ook nog een lange weg te gaan. Het komt goed!