Vanavond zoals elke avond had mijn lieve dochtertje weer een vreselijke huilbui. Ze is dan echt ontroostbaar, niets helpt. Eerst dacht ik dat ze misschien overprikkeld was, door uitstapjes of bijvoorbeeld visite. Maar na een heerlijk rustige dag, waarop ze veel geslapen heeft, zijn de huilbuien er niet minder om. Na alles uit de kast gehaald te hebben om haar te troosten, werd ze alleen maar kwader en kwader. Tot ik ineens dacht dat ze misschien helemaal geen behoefte had om getroost te worden. Ik legde haar in haar eigen bed en bleef er gewoon naast zitten. Toeval of niet, het hielp en ze viel rustig in slaap. Herkend iemand dit bij zoon of dochter? Ik ben benieuwd of het toeval was of dat ik er nu na al die huilbuien achter ben wat het euvel is. Groetjes!
Soms zijn de aanrakingen/bewegingen al te veel extra prikkels, blijkbaar is jou aanwezigheid in dit geval al genoeg. Volgende keer misschien niet, maar als het werkt is dat prima toch.