Hoi, de titel zegt het al... mijn dochter van 32 maanden heeft de laatste weken echt enorme, bijna onverklaarbare driftbuien. En ze blijft er in hangen. Waar een driftbui vroeger 2 minuten duurde kan ze nu een half uur krijsen en roepen. Elke reactie van mijn kant (begripvol, vragend, etc.) maakt het alleen maar erger. Tot nu werkt negeren het best (dat ze zich even boos maakt en ik er gewoon niet op inga), maar daar voel ik me ook niet goed bij. Net alsof ik mijn kind niet 'ken' en dus niet weet wat haar triggert (want soms is dat echt niks). Even voorbeeld waar strijd over is: -haar kammen (ze heeft er een ongelofelijke hekel aan maar ik doe haar echt geen pijn, ze mag mijn haren ook kammen en als ik het zelf laat doen komt er niets van). -tandenpoetsen (dat moet gewoon, 2 keer per dag, hier ook mag ze het eerst zelf doen, ze mag mijn tandenpoetsen, in een spiegel kijken, etc. maar toch weer strijd, elke dag) -aan/uitkleden, ook dit mag ze zelf doen maar na 10 minuten nog steeds rondlopen in onderbroek terwijl we weg moeten, tja, dan kleed ik haar aan, met heel veel strijd. -ze kiest graag haar eigen bestek, bord, beker, etc. Dit mag ze altijd doen, maar het komt steeds vaker voor dat ze terugkomt op een eerder gemaakte keuze. Dan is ze lekker aan het eten uit een rode kom, en na de helft gegeten te hebben begint ze opeens te krijsen dat ze de paarse wil. Tja, ik zie dit toch wel als het aftasten van grenzen en geef haar hier niet veel ruimte, maar misschien is dit ook wel fout? Ik moet zeggen dat ze heel veel aandacht krijgt, als ze thuis is eist ze alles op, de jongste 'lijdt' er zelfs een beetje onder. Gelukkig is zij snel tevreden en vindt ze het prima om in de wipstoel naast ons te zitten en te kijken, maar 1 op 1 contact is er eigenlijk alleen als de oudste op school is of slaapt. Dat zegt wel hoeveel ik momenteel met haar bezig ben Ze kan ook heel goed zelf spelen gelukkig, dan hoef ik me eigenlijk niet met haar te bemoeien. Het lijkt wel alsof elk contactmoment leidt tot strijd. Ze is wel vorige week ziek geweest (lichte buikgriep) en diarree en buikpijn heeft veel indruk op haar gemaakt. Bij elk toiletbezoek zegt ze nog altijd: 'ik heb geen buikpijn, gelukkig maar'. Zijn er tips om hiermee om te gaan, want ik moet wel zeggen dat het me erg vermoeid en niet goed weet hoe ermee om te gaan. Vooral het uit niets zo enorm kwaad worden staat me tegen. Soms maait ze dan in haar woede alles van tafel of valt ze mij aan (slaan, krabben), dan gaat ze direct naar de gang, maar ik zie niet echt dat dit 'helpt'.
Lastig ja en heel vervelend ook. Ik zou vooral grenzen stellen en je daaraan houden, hoe boos ze ook wordt: dit is hoe het gaat. Als ze doorheeft dat je niet toegeeft, zal het wel snel minder worden en weet ze in ieder geval wat ze kan verwachten. Dus bijvoorbeeld: - haren kammen moet 's ochtends en dat doet mama - tanden poetsen mag je eerst zelf doen maar mama poetst altijd na - aankleden mag je zelf proberen, mama kleedt de baby aan, maar als je daarna nog niet klaar bent doet mama de rest - je mag zelf je bord en beker kiezen maar daar blijft het bij En verder heeft je jongste net zo goed aandacht nodig als de oudste, en de oudste moet ook zeker leren dat het thuis niet om haar draait. Dus ook als ze allebei thuis zijn, kun je na 10 minuten met de oudste te hebben gespeeld gerust even zeggen 'zo nu ga ik even met de baby dit-en-dit doen'.
Ik ben heel erg van afleiden en negeren maar in dit geval zou ik zeggen: de teugels maar eens even heeel kort gaan houden. Om het even lullig te zeggen neemt de een gigantische loop met je. Ik zou de grenzen heel kort gaan houden en even geen of heel weinig ruimte voor overleg. Dus bijvoorbeeld wat betreft de kleur van bord: s avonds voor het slapen kiest ze en daar doet ze het s ochtends maar mee. Wil ze niet dan eet ze lekker niet en gaat ze krijsen dan enkele reis gang of ander plekje. Tandenpoetsen enz zou ik eens omdraaien...zelf poetsen mag alleen als je eerst fatsoenlijk meegewerkt hebt...bij zeuren en krijsen krijg je dus geen mogelijkheid om zelf te poetsen. Aankleden zou ik iets zeggen van: mama kamt nu haar haar of kleed zusje aan en als ik terugben kleed ik jou aan als je nog niet klaar bent. Bij het kwaad worden om niks..zeggen dat ze op een rustig plekje kan afkoelen en dat je pas weer naar haar luistert als ze rustig praat. Ik zou echt even heel veel strenger worden.
Ik sluit me aan bij de overige dames. Ik spreek wat uit ervaring, want mijn dochter kan ook zo moeilijk doen over, in mijn ogen, niks. Die zou als ik haar de kans geef ook rustig 5x van beker/bord/bakje of wat dan ook wisselen. Dat doen we dus niet en dat stond garant voor HEUL boos worden; schreeuwen, gooien, huilen....heel gezellig. Inmiddels is het zo ver dat ze gewoon zegt "Oh, jammer..." en dat het daarbij blijft. Ze kan soms nog steeds heel boos en driftig worden, vooral als ze moe is. Soms helpt het om haar dan op schoot te nemen, maar net zo vaak helpt dat ook niet en dan laat ik haar maar even tot ze uitgeraasd is. Niet zo leuk, maar wel het meest effectief.
Hier ook dat soort buien. Zit ze een boterham met pindakaas te eten en ineens brullen alsof de wereld vergaat; ze wil jam! Nou, jammer dan hoor, ik maak geen nieuwe boterham. Ik zeg dan dat ze bv 's middags weer iets nieuws kan kiezen, maar nu had ze voor pindakaas gekozen en dat kan niet meer anders. Blijft ze brullen, dan negeer ik dat. Bij dingen die moeten, zoals bv tandenpoetsen, zet ik door als ze boos wordt. Niet poetsen is geen optie, dus ze mag rustig meehelpen of ik poets haar tanden als ze in bed boos ligt te brullen. Ze kiest nu altijd voor de eerste optie We maken er ook een leuk spelletje van. Laatst was ze wat uit haar doen door alle december-zaken, duurde echt wel even voor ze daarvan was bekomen en we hebben haar heel kort gehouden, anders neemt ze er echt een loopje mee; vandaag mag als uitzondering X, dan wil ze morgen X en Y en overmorgen X, Y en Z etc. niks ervan Nu gaat het weer prima! Net in de supermarkt;'Mag ik snoooeepppp???' Ik;'Nee, we hebben weer evdn genoeg gesnoept!' Zij;'Oke, mam!'
Mijn middelste heeft dat ook heel erg gehad,hij is nu bijna 3,5 jaar en heel soms heeft hij het nog wel eens,ik heb altijd genegeerd en hem duidelijk gemaakt dat mama bepaalt wat er gebeurd en niet hij ,en soms gewoon laten uitrazen helpt het beste
Bedankt voor de tips! Strenger worden is dus de optie, en ook wat voor mij eigenlijk goed/juist voelt. Alleen ik moet dit nog leren, tot voor kort was ze echt een makkelijk kind en kon ik eigenlijk alles oplossen met uitleggen en/of afleiden. Waarschijnlijk valt dit samen met haar gedrag op school, van een verlegen meisje is ze in korte tijd veranderd in een assertieve kleuter die haar plaats heeft opgeeist in de groep. En dat doet ze nu thuis ook, hier is het antwoord dus teugels aanhalen. Onder geen beding toegeven dus, ik ben bang dat mijn man dit veel te disciplinair gaat vinden. Hij is makkelijker dan ik en ik vind dat ok, maar soms moet je echt consequent zijn.
Tja, ik denk dat als je nu niet begint met te leren dat ze niet altijd maar hun zin kunnen krijgen dat het gedrag alleen maar zal verergeren. Mijn dochter is vreselijk koppig en die heeft ook wel eens gehad dat ze iets gekozen had als ontbijt, ik had dat klaargemaakt, we gaan aan tafel, begint ze te mauwen dat ze wat anders wil. Tja...het is bij ons thuis geen hotel, dus daar begin ik niet aan. Zij weigert vervolgens te eten. Nou ja, prima...maar ik maak niks anders, was de boodschap. Zij bokkig, maar het was daarna snel over. Ik ben écht niet moeilijk, maar ik houd niet van dat dwingende gedrag en daar ga ik dus ook zeker niet in mee.
Ik denk dat je het zelf goed inziet. En je hoeft nog steeds geen monster van een moeder te worden he grenzen stellen en consequent blijven kan ook als je een hele lieve moeder bent Vergeet ook niet te benoemen wat allemaal goed gaat...en als ze dus haar tanden poetst zonder zeuren...zeggen dat je dat ontzettend fijn vindt en dat je wel eens 2 ipv 1 verhaaltjes kan lezen dan
Hier hetzelfde gehad. Ik kon alles af met uitleggen en overleggen en opeens werd alles een strijd. Wat bleek? Hij kreeg ineens moeite met compromissen en probeerde alles naar zijn hand te zetten. We zijn een periode erg streng geweest (je doet wat ik zeg) en dat was heek vervelend maar gaf hem na verloop van tijd rust (hij hoefde niet meer vanalles te proberen) en toen kon hij langzaam weer meer inbreng krijgen.
@tuc, ja de balans vinden tussen streng zijn maar ook 'als het over is, is het ook klaar' houding vind ik nog moeilijk. Want ik merk ook dat ik zelf moeite heb 'leuk' te doen als ze ongeveer de hele dag om alles een strijd heeft gemaakt. Om dan toch de dag goed af te sluiten. Ik moet dus leren streng te zijn als het moet, me daar niet schuldig over voelen en niet in de negativiteit blijven hangen. Pfoe Belonen met extra aandacht is dan inderdaad het beste als het wel goed gaat, want daar is ze erg gevoelig voor. @laravelk, klinkt heel herkenbaar. Hier is het ook echt proberen haar zin door te drijven. Want het slaat natuurlijk nergens op, eerst zelf een rode kom kiezen en vervolgens halverwege, als er niks aan de hand is, te beginnen krijsen om een paarse. Ook als ik haar inspraak geef blijft ze vaak vragen om meer. Mijn man is trouwens heel 'vrijgevig' met eten, ze hoeft maar een kik te geven en hij smeert een andere boterham voor haar. Ik ga er echt niet aan beginnen.
De oorzaak ligt denk ik ook in de verschillende aanpak van jou en je man. Het is voor een peuter heel lastig om bij ouders steeds andere regels te hebben, of geen regels. Die grenzen moeten dan steeds weer opnieuw getest worden en dat is voor iedereen vermoeiend. Trek echt samen 1 lijn en maak het meer voorspelbaar. Verder kun je inderdaad consequent zijn zonder onaardig, streng of boos te zijn. Een grens is dan een grens, uittesten hoort erbij maar je geeft niet toe. Zij mag dan best boos zijn, maar er volgt geen straf. Geef zelf het goede voorbeeld hoe je met boosheid om kunt gaan. Vaak is de consequentie al reden genoeg om het anders te gaan doen, dat zien ze dan zelf in.
ja ik snap je hoor dat is ook moeilijk. Hou voor ogen dat je het negatieve gedrag negeert en niet haar. Dus elke keer wanneer het gedrag stopt weer "gewoon" tegen haar te doen...is moeilijk hoor, weet het uit ervaring, maar zo leert ze wel dat wanneer ze gezellig doet dat ze dan de leuke aandacht krijgt.
Altijd als ik weer eens (heel) streng moet zijn en we midden in het drama zitten, dan houd ik mezelf voor: grenzen stellen is veiligheid bieden. En dat is juist wat ze nodig hebben! Als je overweldigd wordt is het soms erg fijn als iemand heel sturend zegt: zo gaan we het doen! Dit zijn de regels. Volgens mij is dat zo'n fase bij peuters dat ze opeens beseffen dat ze van alles te kiezen hebben, dat ze een eigen mening kunnen hebben, er gaat letterlijk een hele nieuwe wereld voor hun open. Maar dat kan ook beangstigend zijn. Ik ben wel het type dat erg aan 'picking my battles' doet. Sommige dingen staan niet ter discussie (zoals tandenpoetsen, haren kammen), maar sommige kleine dingetje laat ik een beetje gaan. Niemand heeft tenslotte zin in de hele dag strijd . Veel succes, het kan een erg vermoeiende leeftijd zijn!
Klinkt heel herkenbaar hoor! Hier ook sinds ze naar het school gaat veel moeilijker geworden. Daarvoor ging alles vrij vlotjes en luisterde ze quasi onmiddellijk. Nu tast ze de grenzen veel meer af en bijt heel erg (soms zelfs letterlijk ) van zich af. Iets wat ze op school wellicht ook zal moeten doen en wellicht ook goed dat ze dat daar doet want anders gaan ze over haar heen lopen vrees ik . En hier ook een man die veel softer is dan ik. Maar wij proberen toch ook echt allebei streng te zijn als het nodig is. Dat kleur kommetje kiezen dat ken ik. Bij ons mag ze ook kiezen maar zeggen we onmiddellijk erbij: dat heb je nu gekozen dus dat wordt het en blijft het. Idem voor boterhammen en dergelijke. Verder hier ook drama over de 'kinderstoel' versus de 'grote stoel'. Wij vinden het nog altijd handiger om haar in de kinderstoel te hebben want dan zit ze toch hoger aan de tafel en kan ze properder eten maar zij wil zich natuurlijk groot voelen en dus ook op een grote stoel zitten...dus gisterenmiddag even een driftbui omdat ze in de 'kinderstoel' moest zitten voor de soep en patatjes. En gisterennamiddag hebben we dan nog 2 driftbuien verwerkt omwille van een ketting die ze niet kreeg in de winkel (ze heeft letterlijk met haar kousebroeken gegooid in de auto omdat ze die wou terughangen in ruil voor een ketting die we niet nodig hadden ). Uiteindelijk laten razen (10tal minuten) en dan voorgesteld om thuis zelf een ketting te maken met pareltjes en ooooh de lucht klaarde helemaal op. Ze werd weer helemaal blij tot...de ketting af was en ze er nog een wou maken. Maar het was etenstijd dus dat ging niet meer lukken: wederom drama! Maar toegeven doe ik dus niet. Ook niet voor een kleur kommetje of dergelijke. Dan laat ik ze liever wat uitrazen. Meestal is het even snel weer weg als het komt zo een driftbui en erna zijn we weer dikke vrienden. Moet ook wel erbij zeggen dat het heel hard gepaard gaat met vermoeidheid. Wellicht was ze gisteren te moe en dan is het lontje extra kort
Het is echt en kwestie van consequent zijn en volhouden, het wordt vanzelf weer gezelliger. Dit is namelijk ook voor je dochter niet fijn, strijd kost veel energie en als ze die niet telkens hoeft te voeren en de veiligheid van duidelijkheid en grenzen ervaart, houdt ze meer energie over voor leuke dingen (en jij ook )
Als mijn dochter dit doet mag ze van mij kiezen. Of ze doet "normaal" of ze gaat maar even ergens anders krijsen. Ik ga daar in ieder geval niet naar luisteren en negeer haar compleet. Meestal gaat ze zelf op de gang zitten of op haar kamer huilen, wat al heel snel stil wordt. En dan komt ze terug en zegt ze ik ben klaar hoor! Waarop ik dan reageer met bijvoorbeeld: Gelukkig maar, lucht het op? Soms volgt er nog een kort gesprekje, maar meestal weet ze heel erg goed dat het niet kan en pakt ze het op. Ze krijgt altijd hele duidelijke keuzes. En ik laat haar best wel vrij. Maar huilen omdat ze zich een andere kleur bakje of beker wil, haar haar niet wil kammen, brutaal etc. tolereer ik gewoon niet. Word ook niet boos (tenminste meestal niet) maar ben wel heel duidelijk. Ik kan haar ook echt niet zielig vinden op zo'n moment. Vind het verwend en onacceptabel gedrag. Dat betekent niet dat ik het niet begrijp en tja... ik snap best dat je soms alles uit de kast probeert te trekken om iets voor elkaar te krijgen. Maar ik schreeuw en krijs ook niet naar haar. Dat zeg ik haar ook. In dit huis kan je gewoon praten en vragen als je iets wil.
Ze is geen kleuter maar een peuter. Met een eigen wil. Strenger worden je grenzen stellen. Ergens is ze denk ook jaloers op zusje... en het is ook echt de leeftijd hoor. Ze zet zich af tegen je. Schoppen slaan. Is rechtstreeks naar de afkoel plek. Daarna maar weer eens praten zielig nee echt niet. Doe het nu goed aan pakken... Makkelijke kindjes kunnen ook draakjes zijn.
Bedankt voor de reacties! Heel herkenbaar dus dit probleem, en ik doe niets fout Ik voel me wel eens schuldig als ze s avonds lief ligt te slapen en ik heb moeten optreden daarvoor, of als ik haar huilende gedrag genegeerd heb. Want stel dat er een 'onderliggend' probleem is dat ik niet oppik? Onzin natuurlijk maar wat kan je onzeker worden van die dingen! Maartt, ik ben hier ook duidelijk maar schreeuw niet tegen haar. Als ze enorm tegenwerkt met kleren aandoen pak ik haar desnoods in de houdgreep maar blijf wel rustig. Meestal bedaart ze dan ook snel, omdat zo'n driftbui me op dat moment niets doet. Maar de hele dag door is wel vermoeiend hoor. Alsof ze het heeft geroken was ze gistermiddag een engeltje die de hele middag gespeeld heeft en enorm goed heeft gegeten, blij in bad ging en blij in bed. En hele verhalen houden steeds, smelt Carino, die consequentie is inderdaad belangrijk. We hebben het er gisterenavond nog even over gehad en besloten dat we in die dingen die nou eenmaal moeten niet toegeven, beiden niet. Dat voorspelbaarheid haar gelukkig maakt.